Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος
ΟΤΑΝ Η ΦΡΟΝΗΣΗ
ΓΙΝΕΤΑΙ… ΧΗΜΙΚΗ ΣΥΣΤΑΣΗ
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, ειδικά οι Νηπτικοί, κάνουν λόγο γιά την αρετή της φρόνησης.
Το έχουμε ξαναγράψει, πως ο όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός διακρίνει τα δύο άκρα της αρετής αυτής που είναι η υπερφροσύνη και η ηλιθιότητα!
Δεν θα κατατάξω εγώ κανέναν σ αυτές τις καταστάσεις της ψυχής αλλά θα αναρωτηθώ γιατί δε γίνεται, όταν εκφράζουμε μιά προσωπική άποψη, να μείνουμε στην ευλογημένη μεσότητα της φρόνησης. Στο μέτρο.
Προβληματίστηκα ιδιαίτερα με την τοποθέτηση ενός “αρχιμανδρίτου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών”, στην οποία αναφέρθηκε το ιστολόγιο exapsalmos.gr πολύ πρόσφατα.
Ο συγκεκριμένος κληρικός υπήρξε λίαν “αφοριστικός” στις δηλώσεις του σχετικά με το θέμα της καύσης των νεκρών σωμάτων.
Έγραψε πως: “Έχει διαπιστωθεί σε παγχριστιανικό και πανορθόδοξο επίπεδο, δεν υφίσταται θεολογικό, δογματικό ή ανθρωπολογικό ζήτημα που να καθιστά την αποτέφρωση αδιανόητη για την Εκκλησία. Η πίστη μας στην Ανάσταση των Νεκρών δεν στηρίζεται στη διατήρηση των υλικών λειψάνων, αλλά στην παντοδυναμία του Θεού, ο οποίος «ἐκ γῆς» ανασταίνει τον άνθρωπο ολόκληρο, ανεξάρτητα από την κατάσταση του σώματος. Η Ορθόδοξη Θεολογία ποτέ δεν δίδαξε ότι η Χάρις του Θεού περιορίζεται από φυσικούς όρους ή από τη χημική σύσταση του σώματος».
Αναφέρεται επίσης ότι πολλές Ορθόδοξες Εκκλησίες, όπως της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας ή της Σερβίας, καθώς και οι Αρχιεπισκοπές και Μητροπόλεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δεν έχουν εκδώσει αντίστοιχες με την Εκκλησία της Ελλάδος ή της Κύπρου απαγορευτικές αποφάσεις για την αποτέφρωση, όπως μεταφέρει το ιστολόγιο.
Δε θα κουράσω κανέναν. Ούτε καν τον πανοσιολογιώτατο με τον οποίο διαφωνώ κάθετα και με εκπλήσσει αρνητικά η τάση προς διαστρέβλωση της αλήθειας που προκαλεί πολλά ερωτηματικά.
Θα συστήσω να μελετήσει ο πατήρ και ο κάθε ενδιαφερόμενος την τοποθέτηση στο θέμα, του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος κ.κ. Χρυσοστόμου και γιά πιό μεγάλη ανάλυση με ιστορικοκανονικά, αγιογραφικά και Πατερικά επιχειρήματα, άρθρο του καθηγητού Παναγιώτου Επ. Χριστινάκη με τίτλο “Ταφή ή καύση των σωμάτων; Ιστορικοκανονική θεώρησις“.
Είναι αρκετά μεγάλο αλλά νομίζω καλύπτει όλες τις πτυχές, και την ιστορική και την κανονική και την εκκλησιαστική, την θεολογική κλπ
Όσον αφορά στο τι κάνουν οι άλλες ομόδοξες Εκκλησίες, αυτό δεν μπορεί να περιορίσει την ελευθερία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Η Ιερά Σύνοδος έχει ήδη δις τοποθετηθεί και έχει απευθύνει και σχετικό έντυπο “Προς το Λαό“.
Οπότε, εδώ δεν έχουν τόπο τοποθετήσεις τύπου “Η Εκκλησία δεν υψώνει τείχη”, γιατί πολύ καλά γνωρίζουμε ότι ο οικοδεσπότης του Ευαγγελίου στον αμπελώνα του “περιέθηκε φραγμόν” !!! (Ματθ. κα’, 33). Όπως φραγμόν θέτουν οι Οικουμενικές και Τοπικές Σύνοδοι.
Η Εκκλησία μας, δόξα τω Θεώ, δεν είναι ξέφραγο αμπέλι και σίγουρα κανένας μας δεν είναι υπεράνω αυτής, των δογμάτων και της Παραδόσεώς της.
Αυτή είναι και η απορία μου εν προκειμένω.
Με πόση, δηλαδή, ευκολία και ελαφρότητα αποδομούνται συχνά αιώνια όρια και όροι ασφαλείς – κατ’ επίγνωσιν ή ου δεν ξέρω. Κύριος οίδε.
Τέλος, ας μην υποβαθμίζουμε την θεόσδοτη ιερότητα του σώματος του ανθρώπου από κατοικητήριο του Αγ. Πνεύματος σε απλή “χημική σύσταση”!!!
Καλή φώτιση και μετάνοια σε όλους μας.
σχετικά με την φωτογραφία του άρθρου: Αν δεχόμασταν την καύση των νεκρών, η Εκκλησία μας θα στερούνταν έναν από τους πιο συγκλονιστικούς θησαυρούς της. Δεν θα μπορούσαμε να προσκυνήσουμε τα τίμια λείψανα που ευωδιάζουν, που θαυματουργούν, που μας βεβαιώνουν ότι η χάρη του Θεού δεν εγκαταλείπει ποτέ τα παιδιά Του. Πώς θα νιώθαμε τη γλυκιά παρουσία των αγίων μας, αν αντί για αφθαρσία και αγιασμό είχαμε μόνο σκόνη και στάχτη;
