Πως τα έφερε έτσι η τραγική ειρωνεία στη δύσμοιρη πατρίδα μας;
Μπροστά από το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη να θρηνεί διαμαρτυρόμενος ένας πατέρας, εκπροσωπώντας γονείς «άγνωστων», αγνώριστων, παραμορφωμένων παιδιών που κάποτε έλαμπαν από σφρίγος και ζωή. Μπροστά από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη ένας απελπισμένος πατέρας να καταγγέλλει με απεργία πείνας μια – «άγνωστη» για τη δικαιοσύνη – αλήθεια που καρτερεί να μιλήσει μέσα από τον τάφο αλλά δεν μπορεί, γιατί κάποιοι έφτασαν να φιμώνουν ακόμα και τα μνήματα.
Ο Πάνος Ρούτσι, πατέρας του 22χρονου Ντένις που σκοτώθηκε στα Τέμπη, υποβάλλει τον εαυτό του στο μαρτύριο της ασιτίας ζητώντας να εγκριθεί το αίτημα του για εκταφή του παιδιού του προκειμένου να ερευνηθεί εκ νέου η αιτία θανάτου, αλλά και να σιγουρευτεί ότι η σορός που έθαψε, ανήκει πράγματι στον Ντένις.
Σε αυτή την άγνωστη και αγνώριστη «Δημοκρατία» που έχουν πάψει να εμπιστεύονται οι πολίτες, ο ορισμός ενός αποτυχημένου κράτους είναι το να φτάνει ένας γονιός σε σημείο να αργοπεθαίνει οικειοθελώς για να ξεσκεπάσει μόνος του, τους δολοφόνους του παιδιού του. Μια πράξη ακραίας απόγνωσης που ακροβατεί στα όρια της αυτοκτονίας, με την πολιτική και τη δικαστική εξουσία όμως να είναι εκείνες που σφίγγουν τον βρόχο της αγχόνης.
Η παρουσία διαμαρτυρίας του Πάνου Ρούτσι στο Σύνταγμα μπορεί να χαρακτηριστεί τόσο ντροπιαστική όσο και εμβληματική.
Ντροπιαστική για τους κυβερνώντες, γιατί μερικά μέτρα παραπέρα από τον Πάνο, ο υποτιθέμενος ναός της Δημοκρατίας που λέγεται Βουλή, έχει μετατραπεί σε ναό της συγκάλυψης. Οι πολίτες ψηφίζουν για να ορίσουν κοινοβούλιο και αναγκάζονται τελικά να αναζητήσουν το δίκιο τους έξω από αυτό, να αγωνιστούν για τη δημοκρατία και την ανθρωπιά που κλείστηκαν σε έναν σφραγισμένο τάφο.
Εμβληματική γιατί στον αγώνα του Πάνου καθρεφτίζονται τα εκατομμύρια των Ελλήνων που διαδήλωσαν στα δύο ιστορικά συλλαλητήρια για τα Τέμπη. Στο ίδιο πένθιμο μοτίβο, οι πολίτες βγήκαν στους δρόμους γιατί λιμοκτονούν. Για δικαιοσύνη, για δίκαιη δημοκρατία, για δίκαιες τιμωρίες στους πραγματικούς ενόχους. Αλλά αναζητούν κι ένα δίκαιο μερίδιο μιας αξιοπρεπούς ζωής, απέναντι σε έναν μηχανισμό εξουσίας που συνθλίβει τον λαό με ακραία ανισότητα.
Πολλά επώνυμα και ανώνυμα τρολ βγαίνουν μπροστά γιατί ξαφνικά τους… πήρε ο πόνος για το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, υποστηρίζοντας ότι… ατιμάζεται με αυτή τη διαμαρτυρία. Δεν τους ενοχλεί τόσο καιρό που το Σύνταγμα έχει γίνει κέντρο διερχομένων για τόσα κόμματα, τόσες οργανώσεις, τόσες προβοκάτσιες του παρακράτους ή ακόμα και εορταστικές φιέστες λαθρομεταναστών. Δεν τους ενοχλεί που η Βουλή φωτίστηκε ακόμα και με τη σημαία του Pride και το Σύνταγμα έγινε επίκεντρο των «πολύχρωμων» παρελάσεων. Όλα αυτά δεν… είναι κατάχρηση του μνημείου, και τους φταίει τώρα ένας πατέρας που ζητά το δίκιο του. Είναι αθεράπευτοι υποκριτές.
Το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη είναι αφιερωμένο στους Έλληνες στρατιώτες που έπεσαν για την πατρίδα, αλλά δεν ταυτοποιήθηκαν ποτέ. Πόσο πιο τραγικά ταιριαστό να είναι το αίτημα του Πάνου Ρούτσι και των άλλων γονιών, που αιτούνται να ταυτοποιήσουν τα λείψανα των παιδιών τους; Ο Άγνωστος Στρατιώτης συμβολίζει όλους τους Έλληνες που πολέμησαν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της χώρας. Κι αυτός ο συμβολισμός είναι επίκαιρος αφού με αιχμή τα Τέμπη, το πάνδημο ζητούμενο είναι και πάλι η ελευθερία από τους ντόπιους δυνάστες και η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Αν κάποιοι κάφροι λένε ότι ντρέπονται για τον αγώνα του Πάνου στο Σύνταγμα, καλύτερα θα έπρεπε να ντρέπονται για τα διεθνή δημοσιεύματα όλων των μεγάλων εφημερίδων που συνεχώς στηλιτεύουν το ελληνικό κράτος για τη σήψη, τη διαφθορά, την αδιαφάνεια και την ατιμωρησία που συντηρεί.
Ένα δεύτερος ανήθικος υπαινιγμός των διαφόρων τρολ είναι ότι διερωτώνται γιατί ο Πάνος αποφάσισε μετά από 2,5 χρόνια να ζητήσει εκταφή του γιου του. Προσπερνώντας την απανθρωπιά και την αλητεία μιας τέτοιας ερώτησης, μια πρώτη αυτονόητη απάντηση είναι ότι μαζί με τους υπόλοιπους γονείς ο Πάνος έχει δώσει τιτάνιο αγώνα να αποκαλυφθεί η αλήθεια, αλλά βλέποντας ότι το κράτος της συγκάλυψης επιμένει στο «μπάζωμα», προχωρά σε πιο ακραία μέτρα γιατί δεν του μένει κάτι άλλο. Και κυρίως γιατί στην απόγνωσή του νιώθει δυστυχώς ότι δεν έχει να χάσει τίποτα άλλο.
Αλλά επιπλέον ο Πάνος δεν είναι ο μόνος που αιτήθηκε να γίνει εκταφή. Υπάρχουν και άλλοι γονείς που διεκδικούν το ίδιο εδώ και πολύ καιρό. Μάλιστα ο Παύλος Ασλανίδης έχει καταθέσει δύο αιτήματα εκταφής του 26χρονου γιου του (τα οποία απορρίφθηκαν), με το πρώτο να γίνεται το 2024, 21 μήνες μετά την τραγωδία των Τεμπών.
Όλα αυτά τα πρόστυχα επιχειρήματα είναι σαφώς εκ του πονηρού. Και βέβαια το αν κάποια κόμματα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν πολιτικά τον αγώνα του Πάνου (και των άλλων γονιών), αυτό δεν αγγίζει και δεν μειώνει σε τίποτα τον ίδιο τον αγώνα. Από την άλλη πλευρά, τόσοι κυβερνητικοί βουλευτές, πατεράδες και οι ίδιοι, μπαινοβγαίνουν στη Βουλή και δεν καταδέχονται να πουν μια κουβέντα σε έναν πατέρα που αργοσβήνει με ιερό παράπονο. Αλλά τι να περιμένεις από εκείνους που χειροκροτούσαν εκστασιασμένοι τον Κώστα Αχ. Καραμανλή στη Βουλή;
Ο Πάνος πέθαινε για 2,5 χρόνια ψυχικά, τώρα πεθαίνει και σωματικά γιατί σε αυτόν τον τόπο το φως παραδίδεται σε μαύρες σακούλες. Γιατί η αλήθεια καταχωνιάζεται σε ερμητικά κλειστά φέρετρα και οι νεκροί έφτασαν να ανήκουν περισσότερο στους άρχοντες και λιγότερο στην οικογένειά τους. Γιατί οι γονείς «πρέπει» να περιφέρονται σαν ζωντανοί – νεκροί, και τα νεκρά παιδιά τους δεν δικαιούνται ούτε να υποδείξουν ίχνη από το μαρτύριό τους…
