Ἕνας δημοσιογράφος, καλοί μου φίλοι, ρωτοῦσε ἐπίμονα τοὺς νέους: «Ποιὲς εἶναι οἱ προτεραιότητές σου»; Νὰ μερικὲς ἀπὸ τὶς ἀπαντήσεις τους:
• «Ὡς κυριότερη προτεραιότητα στὴ ζωή μου βάζω τὸ σχολεῖο καὶ τὶς σπουδές. Βέβαια ὁ ἀθλητισμὸς καὶ τὰ χόμπι ἔρχονται σὲ δεύτερη μοῖρα χωρὶς νὰ τὰ παραμελῶ»(17χρονος).
• «Οἱ φίλοι μου τὸ θεωροῦν περίεργο ποὺ δὲν ἔχω χρόνο γιὰ κορίτσια κι ἄρχισαν νὰ μὲ ἀποκλείουν ἀπὸ τὰ σχέδια τους. Ὅμως ἐγώ, ἔχω ἄλλες προτεραιότητες»(15χρονος).
• «Γιὰ μένα ἡ κυριότερη προτεραιότητα εἶναι τὸ σχολεῖο, ἡ δουλειὰ ποὺ θὰ κάνω μελλοντικὰ καὶ βέβαια ὁ ἀθλητισμὸς» (18χρονος).
* * *
Προτεραιότητες! Πόσο σημαντικὸ εἶναι νὰ τὶς ἔχουμε εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς στὴ ζωή μας! Οὐσιαστικὰ μιλᾶμε γιὰ κατανομὴ τῶν δραστηριοτήτων, τῶν σκοπῶν, τῶν ἐπιδιώξεων, ἀκόμη δὲ καὶ τῶν ὁραμάτων μας καὶ νὰ τὰ θέσουμε σὲ μία σειρά, ἐκεῖνα ποὺ προηγοῦνται πρῶτα, τὰ ἄλλα δεύτερα καὶ κάποια ἄλλα τρίτα ἢ τέταρτα κ.λπ.
Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ δὲν μπερδεύουμε τὰ πράγματα καὶ δὲν μπερδευόμαστε μ’ αὐτά, κάνουμε ὀρθὴ κατανομὴ τῶν δυνάμεων, τῶν δυνατοτήτων, ὥς καὶ τοῦ ἐλευθέρου χρόνου μας ἀκόμη, δίνουμε μεγάλη σημασία σ’ αὐτὸ ποὺ προηγεῖται!
Ὁπότε, μὲ τὴν ἱεράρχηση αὐτὴ τῶν πραγμάτων, ἀσφαλῶς προοδεύουμε καὶ πετυχαίνουμε στὴ ζωή μας.
* * *
Κάποιος καθηγητής, θέλοντας νὰ δείξει στοὺς μαθητες του αὐτὴν ἀκριβῶς τὴ σπουδαιότητα τῆς ἱεράρχησης τῶν πραγμάτων στὴ ζωή μας, τοὺς ἔκανε τὸ ἑξῆς πείραμα, ἂς τὸ ποῦμε ἔτσι.
Πῆρε ἕνα μεγάλο γυάλινο βάζο κι ἄρχισε νὰ τὸ γεμίζει μὲ μικρὲς πέτρες. Οἱ μαθητὲς κοιτοῦσαν μὲ ἀπορία. Ὅταν γέμισε μ’ αὐτὲς τὸ βάζο, τοὺς ρώτησε ἂν πράγματι τὸ βάζο ἦταν γεμᾶτο. Ἐκεῖνοι τοῦ ἀπάντησαν καταφατικά.
Ἐκεῖνος δὲν εἶπε τίποτα, ἁπλῶς χαμογέλασε. Στὴ συνέχεια πῆρε κάποια πολὺ μικρὰ βότσαλα ποὺ εἶχε μαζί του κι ἄρχισε νὰ γεμίζει τὰ κενὰ ποὺ ὑπῆρχαν ἀνάμεσα στὶς πέτρες. Ὅταν τὸ βάζο φαινόταν πὼς δὲν χωροῦσε ἄλλο, ρώτησε πάλι τοὺς μαθητές του: «Εἶναι γεμᾶτο, παιδιά, τὸ βάζο;». Ἐκεῖνοι ἀπάντησαν: «Τώρα πιὰ εἶναι»!
Χαμογέλασε καὶ πάλι, πῆρε ἕνα σακκουλάκι μὲ πολὺ λεπτὴ ἄμμο κι ἄρχισε νὰ τὴν ἀδειάζει στὸ βάζο. Ἡ ἄμμος κινήθηκε ἀνάμεσα στὶς πέτρες καὶ τὰ βότσαλα, καλύπτοντας ὅλα τὰ κενά, ὥς καὶ τὸ πιὸ μικρὸ ἀκόμη. «Λοιπόν, τί λέτε, γέμισε τώρα παιδιά;», ξαναρώτησε τοὺς μαθητές του. Ἐκεῖνοι μετὰ βεβαιότητας εἶπαν: «Χωρὶς καμιὰ ἀμφιβολία, τώρα πιὰ εἶναι γεμᾶτο».
Τότε ὁ καθηγητὴς πῆρε ἕνα ποτήρι μὲ νερὸ κι ἄρχισε νὰ τὸ ρίχνει στὸ βάζο, ὥσπου τὸ ἀπορρόφησε ὅλο. Καὶ τότε τοὺς εἶπε: «Τώρα, παιδιά, τὸ βάζο εἶναι πιὰ γεμᾶτο»!
Ἐκεῖνοι τὸν κοιτοῦσαν μὲ μεγάλη ἀπορία, γιὰ νὰ δοῦν ποῦ ἤθελε νὰ καταλήξει. Ἐκεῖνος τότε τοὺς εἶπε:
Τὸ βάζο, παιδιά, ἀντιπροσωπεύει τὴν ἴδια τὴ ζωή μας.
Οἱ πέτρες εἶναι τὰ πλέον σημαντικὰ στὴ ζωή, ὅπως ἡ οἰκογένεια, ἡ ὑγεία, οἱ σπουδές, τὸ ἐπάγγελμα, οἱ καλοὶ φίλοι καὶ περισσότερο καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα ὁ Θεός. Τόσο δὲ σημαντικὰ εἶναι αὐτά, ποὺ ἀκόμη κι ἂν ὅλα τ’ ἄλλα λείψουν, ἡ ζωή μας θὰ εἶναι ὁπωσδήποτε στερεὴ καὶ γεμάτη!
Τὰ βότσαλα εἶναι τὰ ἄλλα πράγματα ποὺ ἔρχονται κατόπιν στὴ ζωή μας, ὅπως οἱ ἐξωσχολικὲς δραστηριότητες, ἡ ἐμφάνισή μας, τὸ ντύσιμό μας, τὰ χόμπι μας κ.λπ., ποὺ δὲν παύουν νὰ εἶναι μικρὰ καὶ πάντως σαφῶς μικρότερα πράγματα. Ἂν αὐτὰ τὰ βάλουμε πρῶτα στὸ βάζο, τότε δὲν θὰ ὑπάρχει χῶρος γιὰ τὰ σπουδαῖα καὶ σημαντικά, τοὺς λίθους, κάποτε δὲ καὶ τοὺς θεμέλιους λίθους στὴ ζωή μας!
Τέλος ἡ ἄμμος, εἶναι ὅλα τὰ ὑπόλοιπα, ἀκόμη πιὸ μικρὰ πράγματα στὴ ζωή μας. Μάλιστα, ἂν βάλει κανεὶς στὸ βάζο πρῶτα τὴν ἄμμο, τότε δὲν ὑπάρχει χῶρος γιὰ τίποτα ποιὸ σπουδαῖο, ὅπως τὰ βότσαλα καὶ τὶς πέτρες. Τότε, κυριολεκτικὰ ἡ ζωή, κτίζεται ἐπὶ τῆς ἄμμου!
* * *
Οἱ μαθητὲς ἔμειναν κατάπληκτοι! Τὸ παράδειγμα αὐτὸ (ἢ τὸ πείραμα) ἦταν τόσο εὔγλωττο, ποὺ δὲν ἄφηνε περιθώρια γιὰ ἀπορίες ἢ ἀντιρρήσεις. Ὡστόσο, κάποιος ρώτησε: «Καὶ τὸ ποτήρι μὲ τὸ νερό, κύριε, τί ἀντιπροσωπεύει;».
Χαίρομαι γιὰ τὴν ἐρώτηση, εἶπε ὁ καθηγητής. Θὰ σᾶς πῶ… Ὅσο γεμάτη κι ἂν εἶναι ἡ ζωή μας, ὅσο στριμωγμένοι ἀπὸ τὶς ὀρθὰ κατανεμημένες δραστηριότητες κι ἂν εἴμαστε, στὸ τέλος θὰ ὑπάρχει πάντα χῶρος γιὰ λίγη δροσιὰ ποὺ φέρνει ἡ ἀπαραίτητη ἀναψυχή, ἡ καλὴ ψυχαγωγία δηλαδή…
* * *
Λοιπόν, ἂς ἀρχίσουμε ἀπ’ τὶς πέτρες πρῶτα. Ἂν ξοδεύουμε χρόνο καὶ δύναμη γιὰ μικρὰ πράγματα, τότε ποτὲ δὲν θὰ βροῦμε τὸν χρόνο καὶ τὸν τρόπο γιὰ τὰ πιὸ σημαντικά, γιὰ τὰ μεγάλα. Γι’ αὐτοὺς ποὺ ἀποκαλοῦμε ἀκρογωνιαίους λίθους στὴ ζωή μας…
Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος
