Τώρα, καλοί μου φίλοι, ποὺ οἱ διακοπὲς τελείωσαν…
Τώρα ποὺ εἴμαστε ξεκούραστοι καὶ ἀνανεωμένοι…
Τώρα ποὺ τὰ σχολεῖα θὰ ἀνοίξουν σὲ λίγες ἡμέρες καὶ πάλι κι εἶναι πλέον ἡ ὥρα τῆς σπορᾶς καὶ τοῦ καταρτισμοῦ…
Ξεκινᾶμε γιὰ τὸ ὄργωμα, τὸ σκάψιμο, τὸν ἀγώνα καὶ τὸν μόχθο γιὰ τὸ αὔριο. Μὲ στόχους ὑψηλούς, μὲ προσανατολισμοὺς ἀνώτερους, μ’ ὄνειρα γιὰ τὴ ζωή, ὅποιο κι ἂν ἦταν τὸ ἀποτέλεσμα τῆς προηγούμενης χρονιᾶς.
Δὲν μένουμε στὸ χθές, ὁραματιζόμαστε τὸ αὔριο. Ποθοῦμε τὸ καλύτερο, τὸ δημιουργικό, τὸ πραγματικὰ μεγάλο.
Ἐξ ἄλλου γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς μᾶς δίνει τὴν κάθε ἀρχή. Τῆς ἡμέρας, τῆς ἑβδομάδας, τοῦ μήνα… Καὶ τώρα τῆς σχολικῆς χρονιᾶς. Γιὰ νὰ προχωρήσουμε. Καλύτερα. Ὀργανωμένα. Μεθοδικά. Δόξα σοι Κύριε!
Γυρίζοντας ἀποφασιστικὰ τὴ σελίδα στὶς ὅποιες ἀποτυχίες καὶ τὰ λάθη μας, ἀκόμη καὶ στὴν τυχὸν πικρία ἀπ’ τὴ μὴ ἐπίτευξη κάποιων ἀπ’ τοὺς στόχους ποὺ ὥς τώρα εἴχαμε, διδαγμένοι πλήρως ἀπ’ ὅλα τοῦτα, μὲ περισσότερες ἐμπειρίες, ξεκινᾶμε ἀποφασιστικά…
Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὶς ὅποιες ἐπιτυχίες μας, ποὺ ἐπίσης δὲν γίνεται νὰ μὴ εἴχαμε, παίρνοντας θάρρος, μὲ αὐτοπεποίθηση καὶ μὲ τὴ βεβαιότητα ὅτι πρα-γματικὰ ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας, νὰ μὴ μείνουμε σ’ αὐτές, ἀλλὰ νὰ τὶς μεταβάλουμε σὲ σκαλοπάτι, πάνω στὸ ὁποῖο θὰ πατήσουμε, γιὰ νὰ ἀνέβουμε στὸ ἑπόμενο (καὶ ἀνώτερο!) τῆς ζωῆς…
Πολὺ ὡραῖα εἶπαν: «Δὲν μπορεῖς νὰ ἔχεις ἕνα καλύτερο αὔριο, ἂν σκέπτεσαι ὅλη τὴν ὥρα τὸ χθές». Ὅποιο κι ἂν εἶναι αὐτὸ τὸ χθές, εἴτε μὲ ἐπιτυχίες εἴτε μὲ ἀποτυχίες.
Πόσο ὄμορφα ἔχει ἐξοικονομήσει ὁ Θεὸς τὰ πράγματα τοῦ βίου μας!
* * *
Λοιπόν, στὰ πλαίσια αὐτὰ …
► Δὲν μποροῦμε νὰ βλέπουμε τὸ σχολεῖο μας κάτι σὰν … χῶρο ἀναγκαστικῆς συγκέντρωσης καὶ φυλακή, ἀλλὰ ὡς τὸ στάδιο τοῦ ποθητοῦ μας ἀγώνα. Ὡς τὸν τόπο τῆς ἀνάδειξής μας. Ὡς τὸ στίβο ἀπ’ τὸ ὁποῖο θὰ ἐπιτύχουμε τὰ ἔπαθλα καὶ τὶς νίκες!
► Τὸ διάβασμα, τὸ γράψιμο, τὸ συνεχὲς πήγαινε – ἔλα, οἱ ἀγρύπνιες, κι ὅλος ἐκεῖνος ὁ μόχθος τῆς μάθησης, δὲν εἶναι αὐτὰ ἀπ’ τὰ ὁποῖα πρέπει ὁπωσδήποτε ν’ ἀπαλλαγοῦμε, ἀλλ’ ἀντίθετα ἀποτελοῦν τὴν ὀμορφιὰ τοῦ ἀγώνα μας, εἶναι ἡ ἀπόλαυση τῆς προσπάθειας! Γιατί ὄχι;
► Οἱ μικρὲς καὶ οἱ μεγάλες διακοπὲς ποὺ κι αὐτὴ τὴ χρονιὰ ὁπωσδήποτε θὰ ἔχουμε, ἀσφαλῶς δὲν ἀποτελοῦν τὸ σκοπό μας, τὸ ὄνειρό μας κι ἐκεῖ ποὺ θέλουμε νὰ φθάσουμε, ἀλλὰ τὸ τόσο ἀπαραίτητο διάλειμμα γιὰ ἀνεφοδιασμό, γιὰ ξεκούραση, γιὰ ἀνανέωση. Ἐξ ἄλλου ὅσο μακρύτερα θέλει νὰ φθάσει κανείς, τόσο ἀπαραίτητο τοῦ εἶναι τοῦτο τὸ διάλειμμα, ἡ ἀνάπαυλα, ὁ ἀνεφοδιασμός. Πέραν τοῦ ὅτι καὶ ὁ γεωργός, ἀλλὰ κι αὐτὸς ἀκόμη ὁ σπόρος, θέλουν καὶ τὸν (ἀδρανῆ) χειμώνα τους πρὶν μεγαλώσουν καὶ καρποφορήσουν!
Ἀποφασισμένοι, λοιπόν, γιὰ κόπο καὶ μόχθο πολύ…
Ποὺ ὅμως γιὰ νὰ εἶναι ἀποτελεσματικός, ἀπαιτεῖ τέχνη, πρόγραμμα καὶ σύστημα. Ἀλλιῶς δὲν κάνουμε τίποτ’ ἄλλο, ἀπ’ τὸ νὰ ξιφασκοῦμε ἀδιάκοπα στὸν ἀέρα, σπαταλώντας χωρὶς ἀποτέλεσμα τὶς δυνάμεις μας.
* * *
Γνωρίζω πὼς μᾶς διακατέχουν καὶ οἱ σκέψεις τῆς ἀβεβαιότητας, ἂν ὄχι καὶ τῆς ἀγωνίας. Ἆραγε θὰ ἐπιτύχω; Ἆραγε θὰ ἔχω τὸ ἀποτέλεσμα ποὺ τόσο πολὺ ἐπιθυμῶ;
Ὑπόψη ὅτι ἡ ἴδια ἀβεβαιότητα διακατέχει κάθε ἄνθρωπο ποὺ σπέρνει, τὸν κάθε γεωργὸ ἂς ποῦμε. Ἆραγε θὰ φυτρώσουν τὰ σπαρτά μου; Θὰ τὰ ἀφήσει ὁ χειμώνας, ἡ παγωνιά, τὸ κρύο καὶ τὸ δρολάπι νὰ ἐπιζήσουν; Τὰ ἔντομα, οἱ ἀρρώστιες καὶ τὰ ἄλλα ζῶα, ἐκεῖ στὴν ἄνοιξη, γιὰ νὰ μεγαλώσουν; Κι ὅμως σπέρνει! Κοπιάζει, ξοδεύεται, ἀγωνίζεται, μοχθεῖ. Κάνει καὶ τὴν προσευχή του βέβαια, ζητώντας τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἐλπίζοντας πάντοτε σ’ Ἐκεῖνον. Κι Ἐκεῖνος ποὺ ἀνταμείβει τὶς προσπάθειες κι ἀκούει τὶς προσευχές, ποτὲ δὲν τὸν ἀφήνει ἔτσι…
Ἀλλ’ ἡ ἴδια ἀβεβαιότητα διακατέχει καὶ τὸν ἀθλητή. Γνωρίζει κι αὐτὸς ποὺ χίλια δυὸ μποροῦν νὰ συμβοῦν στὴ διάρκεια τοῦ ἀγώνα. Καὶ στὸ τέλος, ἕνας θὰ εἶναι ὁ νικητής. Ἕνας παίρνει τὸ ἔπαθλο. Ὡστόσο δὲν παύει νὰ μοχθεῖ, νὰ ἱδροκοπᾶ καὶ νὰ παλεύει στὰ στάδια…
Λένε γιὰ τὸν μεγάλο Γάλλο λογοτέχνη Βίκτωρα Οὑγκώ, ὅτι ὅταν τελείωσε μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια τὸ ἔργο του «Οἱ ἄθλιοι», τὸ ἔστειλε στὸν ἐκδότη του μὲ ἕνα μεγάλο θαυμαστικό. Ἤθελε μὲ αὐτὸ νὰ τοῦ πεῖ: Ἆραγε θὰ βρεῖ ἀνταπόκριση, θὰ τὸ διαβάσει κανείς; Καὶ ὁ ἐκδότης του, τοῦ ἀπάντησε μὲ ἕνα θαυμαστικό. Εἶναι κι αὐτὸς σὰν νὰ τοῦ ἔλεγε. Πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ τὸ γνωρίζω αὐτό; Καὶ ὅμως! Καὶ ὁ Οὐγκὼ δὲν ἀπόκαμε ἑτοιμάζοντας τὸ ἔργο αὐτὸ ἐργαζόμενος πολὺ σκληρὰ καὶ ὁ ἐκδότης δὲν φείσθηκε κόπων, ἀλλὰ καὶ χρημάτων καὶ τὸ ἐξέδωσε. Κι ἔγινε ἔκτοτε ἕνα ἀπὸ τὰ κλασσικὰ ἔργα τῆς παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Ἔπειτα, ἡ ἀβεβαιότητα ποτὲ δὲν πρέπει νὰ μεταβληθεῖ σὲ ἀγωνία. Γιατί τότε εἶναι σὰν νὰ μὴ ἐλπίζουμε, ἀκόμη δὲ καὶ νὰ μὴ πιστεύουμε στὸν Θεό, ὁ ὁποῖος στὸ τέλος πάντοτε ἀμείβει τοὺς ἀγωνιστὲς καὶ ὁπωσδήποτε ἐκείνους ποὺ ταπεινὰ καταφεύγουν σ’ Αὐτὸν καὶ τὴ βοήθειά Του.
* * *
Τί νὰ πεῖ κανεὶς γιὰ τὴν ἀπελπισία; Αὐτὴ σαφῶς προέρχεται ἀπὸ τὸν πονηρό, ἐκεῖνον ποὺ φθονεῖ τοὺς καλοὺς ἀγῶνες, ποὺ μισεῖ τοὺς ἀγωνιστές, ποὺ ἐπιθυμεῖ ὅσο τίποτ’ ἄλλο τὴ ζημιά μας. Μακρυά μας οἱ ὅποιες πεσιμιστικὲς θεωρήσεις, ἡ ἀπογοήτευση, ἡ ἀποθάρρυνση κι ὁτιδήποτε θέλει νὰ μᾶς καταβάλει. Οἱ δοκιμασίες ποὺ θὰ ἔχουμε, οἱ θλίψεις, ἀκόμη καὶ οἱ ὅποιες ἀποτυχίες, εἶναι γιὰ νὰ μᾶς κάνουν καλύτερους, νὰ μᾶς ταπεινώνουν, τὶς ἐπιτρέπει μάλιστα ὁ Θεὸς ὁπωσδήποτε γιὰ τὸ καλό μας.
Μὴ ξεχνᾶμε πὼς ἡ καρποφορία, εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα κάποιας σπορᾶς, κάποιου ὀργώματος καὶ κάποιου μόχθου μακρινοῦ, ἡ ὁποία τελικὰ προῆλθε μέσα ἀπὸ πολλὲς καὶ ποικίλες δυσμενεῖς συνθῆκες. Ποτὲ δὲν ἦλθε ἀπὸ μόνη της.
Ἀπαιτεῖται καὶ ὑπομονὴ στὴ δυσκολία, ἐπιμονὴ στὴν προσπάθεια, καρτερία στὴν κούραση.
Κι ἀκόμη. Ἔχει πολλὴ σημασία ἐκτὸς ἀπὸ τὸ πῶς σπέρνουμε, καὶ τὸ τί σπέρνουμε. Πρέπει νὰ εἴμαστε ἐκλεκτικοὶ καὶ στὸ σπόρο ποὺ ρίχνουμε στὰ χωράφια τῆς ψυχῆς μας, τῆς ζωῆς μας, τοῦ ἴδιου τοῦ μέλλοντός μας. Δὲν μποροῦμε νὰ ρίχνουμε στὴ γῆ σπόρο ἀπὸ ἀγκάθια καὶ τσουκνίδες καὶ νὰ προσδοκοῦμε νὰ θερίσουμε στάρια χρυσόμορφα καὶ χρυσοφόρα.
* * *
Λοιπόν, ξεκινᾶμε. Σήμερα! Τώρα! Καὶ μάλιστα ἀποφασιστικά, μεθοδικά. Μὲ τὴν πεποίθηση καὶ τὴ βεβαιότητα ὅτι θὰ θερίσουμε. Ἐλπίζοντας καὶ καταφεύγοντας πάντοτε σ’ Ἐκεῖνον ποὺ βλέπει τὶς προθέσεις μας, τὴν προσπάθεια καὶ τὸν ἀγώνα μας. Ἐκεῖνον ποὺ ἀμείβει πάντοτε τοὺς ἀγωνιστὲς καὶ τοὺς ἐργάτες κάθε καλοῦ. Καλὴ χρονιά, καρποφόρα, εὐλογημένη…
Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος
