Κοίταζα μέ περιέργεια τήν παρέα τῶν πέντε νεαρῶν παιδιῶν (τρία κορίτσια καί δύο ἀγόρια) στό διπλανό τραπέζι, στό Μικρολίμανο, πλάι στό κῦμα.
Τό καθένα εἶχε στά χέρια του ἕνα τηλέφωνο καί ἦταν ἀφοσιωμένο στήν ὀθόνη καί στά πλῆκτρα του! Ἐπί μισή ὥρα, δέν μίλησε κανένα ἀπό τά παιδιά αὐτά στό διπλανό του.
Ναί, τό ξέρω. Σήμερα ὑπάρχουν τρεῖς μεγάλες ἀγάπες στήν ζωή ἑνός ἐφήβου: ἡ πίτσα, ὁ ὕπνος καί… τό κινητό. Τό τελευταῖο, μάλιστα, κατέχει θρόνο βασιλικό στήν ζωή του. Δέν εἶναι ἁπλῶς μιά συσκευή, εἶναι προέκταση τοῦ χεριοῦ, τοῦ ματιοῦ, τῆς ψυχῆς, ἀκόμα καί τοῦ στομαχιοῦ (γιατί χωρίς τό τίκ-τόκ πῶς θά μάθει νά φτιάξει μακαρόνια μέ κόκκινη σάλτσα, ἀφοῦ εἶναι ἀμφίβολο ἄν τό ξέρει καί ἡ μαμά του;).
«Ὁ ἐθισμός ἀρχίζει ἀθῶα. Ὁ ἔφηβος ρίχνει μιά ματιά στό ἴνσταγκραμ γιά πέντε λεπτά. Μετά περνάει στό “σνάπτσατ” γιά ἕνα “στόρυ” (ὄχι τά στόρια-κουρτίνες-πού ξέραμε, ἀλλά σέ μιά σύντομη “ἱστορία”), μετά στό τίκ-τόκ “γιά δύο βιντεάκια” κι ὅταν ξυπνᾶ –ἄν ξυπνήσει δηλαδή– ἀπό τόν λήθαργο, εἶναι ἤδη τρεῖς τό πρωί, τό κινητό ἔχει κορώσει σάν σόμπα καί τό μάτι του ἀνοιγοκλείνει, ὅπως ἀναβοσβήνουν οἱ λάμπες στίς κολῶνες τοῦ Δήμου!» μοῦ ἐξήγησε φίλος ψυχολόγος..
Οἱ γονεῖς, φυσικά, παρατηροῦν τό φαινόμενο μέ τρόμο. «Παιδί μου, κλεῖσε τό κινητό νά κοιμηθεῖς!» λέει ἡ ἔρμη μάνα. «Ναί, ναί, τώρα» εἶναι ἡ ἀπάντηση. Μόνο πού τό «τώρα» διαρκεῖ …δύο ὧρες, τρία «reels», πέντε «memes» καί ἕναν καβγᾶ μέ ἄγνωστο «φίλο» στό Facebook γιά τό ἄν τό πιτόγυρο πρέπει νά περιέχει καί πατάτες!
Οἱ κοινωνικές σχέσεις ἔχουν ἀλλάξει ριζικά. Ραντεβού μέ φίλους; Μπά… γιατί νά βγεῖς γιά καφέ, ὅταν μπορεῖς νά τούς στείλεις 48 «εἰκονίδια» καφέδων στό Messenger; Ὁ ἔφηβος πλέον δέν λέει «πῆγα βόλτα μέ τόν Γιάννη», ἀλλά «μιλήσαμε ἀπό τό σπίτι καί δέν χάσαμε τόν καιρό μας»… Κάποιοι μάλιστα ἔχουν τόσο ξεχάσει πῶς εἶναι τό φῶς τοῦ ἥλιου, πού νομίζουν πώς ἡ βιταμίνη D εἶναι νέο φίλτρο γιά τόν ὑπολογιστή τους!
Τό πιό τραγικό (καί κωμικό) εἶναι ὅτι οἱ ἀνήλικοι νομίζουν ὅτι γνωρίζουν πλέον τά πάντα γιά τήν τεχνολογία. «Στήν πραγματικότητα, τό μόνο πού γνωρίζουν εἶναι πῶς νά ἀνεβάζουν βίντεο μέ “lip sync” καί πῶς νά βρίσκουν “Wi-Fi” ἀκόμη καί στήν κορυφή τοῦ Ὀλύμπου. Ἄν τούς πεῖς “φτιάξε ἕνα excel μέ τά ἔξοδά σου”, θά σέ κοιτάξουν λές καί τούς μίλησες στή γλῶσσα τῶν ἰθαγενῶν τοῦ Ἀμαζονίου.»
Καί βέβαια, τό δρᾶμα κορυφώνεται ὅταν… τελειώσει ἡ μπαταρία. Ὁ ἔφηβος χωρίς φορτιστή εἶναι ἱππότης χωρίς σπαθί, σπαγγέτι χωρίς τυρί, σαμπάνια χωρίς πάγο! Πανικός, τρόμος, ὑστερία. «Μαμά, ποῦ εἶναι ὁ φορτιστής;» φωνάζει, ἐνῷ ὁ πατέρας προσεύχεται «νά μήν βρεθεῖ τό μαραφέτι, μπάς καί ξελαμπικάρει τό μυαλό του»…
Καί ἡ λύση ποιά εἶναι; Οἱ γονεῖς προσπαθοῦν μέ ἀπειλές («θά στό πάρω!»), μέ ψυχολογία («δέν βλέπεις ὅτι σοῦ κάνει κακό;») καί μέ δωροδοκία («θά σοῦ δώσω 10 εὐρώ ἄν τό ἀφήσεις γιά μία ὥρα».) Ὁ ἔφηβος παίρνει, συνήθως, τά λεφτά, ἀφήνει τό κινητό γιά ἀκριβῶς 59 λεπτά καί 59 δευτερόλεπτα, καί μετά ἐπιστρέφει στό φυσικό του περιβάλλον: τήν ὀθόνη, μοῦ εἶπε ὁ ἴδιος ψυχολόγος.
Μήπως τελικά ἡ μόνη λύση νά εἶναι …νά φτιάξουν οἱ γονεῖς λογαριασμό τίκ-τόκ καί ν’ ἀρχίσουν νά ἀνεβάζουν βίντεο; Γιατί τίποτα δέν θά τρομάξει, πιστεύω, περισσότερο ἕναν ἔφηβο ἀπό τόν μπαμπᾶ ἤ τήν μαμά του πού θά κάνουν «βάιραλ βίντεο» στό «ἴνσταγκραμ»!
