Στις 10 Σεπτεμβρίου 1904, όταν ο Άγιος Νεκτάριος και οι τρεις πνευματικές του κόρες είχαν ήδη επιβιβαστεί σε ένα κανονικό πλοίο στον Πειραιά και απέπλευσαν για την Αίγινα, ήταν μια συνηθισμένη μέρα στο νησί. Ψαράδες πουλούσαν τα φρέσκα αλιεύματά τους στο λιμάνι, οι επιβάτες περίμεναν τους αγαπημένους τους και παραγγελίες από την πρωτεύουσα ή ετοιμάζονταν να επιστρέψουν στην Αθήνα. Παιδιά έτρεχαν στην πλατεία μπροστά από το μικρό λιμάνι, ατμόπλοια και ψαρόβαρκες ξεφόρτωναν, αστυνομικοί κρατούσαν την τάξη, νοικοκυρές παζάρεψαν με μανάβηδες και παντοπωλεία, οι άμαξες με άλογα δεν μπορούσαν να προσπεράσουν η μία την άλλη στα στενά σοκάκια και οι άνθρωποι διάβαζαν εφημερίδες και συζητούσαν τα νέα στα καφενεία.
Μεταξύ άλλων, ένας δεκαπεντάχρονος έφηβος ονόματι Σπύρος Αλιφαντής περιπλανιόταν στην πλατεία του λιμανιού. Όλο το νησί τον γνώριζε καλά. Αυτός, όπως σχεδόν όλοι στο νησί, καταγόταν από μια φτωχή, μεγάλη οικογένεια, πολύ χλωμός και αδύνατος. Φυσικά, δεν πήγαινε σε κανένα σχολείο και περνούσε όλο τον ελεύθερο χρόνο του στο λιμάνι. Κατά καιρούς, κάτι συνέβαινε στον νεαρό, έπεφτε στο έδαφος, γύριζε τα μάτια του, στριφογύριζε σε σπασμούς και άρχιζε να προβλέπει ορισμένα γεγονότα.
Έτσι, όταν το πλοίο με τον άγιο δεν είχε καν εμφανιστεί στον ορίζοντα, ο Σπύρος, που φυσικά δεν γνώριζε τίποτα για τον άγιο, ούτε για το μοναστήρι και τα σχέδια αναστήλωσής του, έπεσε ξαφνικά στο κατώφλι του φαρμακείου, άρχισε να κυλιέται και να φωνάζει:
- Έρχεται!.. Ο Κύριος έρχεται! Τρέξτε να τον προϋπαντήσετε όλοι!.. Ο άγιος που θα σώσει το νησί μας έρχεται!
Μαζεύτηκε πλήθος, προσπάθησαν να ηρεμήσουν τον Σπύρο, τον χαστούκισαν στα μάγουλα, τον πιτσίλισαν με νερό, αλλά εκείνος συνέχισε να έχει σπασμούς και να φωνάζει:
- Τρέξτε!.. Ο Κύριος κολυμπάει προς τα πάνω! Ο Κύριος κολυμπάει προς τα πάνω - ο άνθρωπος του Θεού!..
Εκείνη την ώρα, περνούσε από εκεί ένας ηλικιωμένος τοπικός ιερέας, ο πατήρ Μιχαήλ. Οι άνθρωποι έτρεξαν κοντά του και είπαν ότι ο Σπύρος είχε «πέσει ξανά σε προβλέψεις» - αυτή τη φορά προέβλεπε ότι κάποιος άγιος άρχοντας έπλεε. Ο πατήρ Μιχαήλ πλησίασε, άκουσε τις κραυγές του άτυχου άνδρα, κούνησε το κεφάλι του και πήγε στην προβλήτα. Όταν το ατμόπλοιο από τον Πειραιά έδεσε, ο πατήρ Μιχαήλ είδε έναν άγνωστο επίσκοπο (ο άγιος δεν φορούσε παναγία, αλλά αυτή τη φορά, επειδή επρόκειτο για επίσημες συναντήσεις, πήρε μαζί του την επισκοπική ράβδο του) να κατεβαίνει την πασαρέλα ανάμεσα σε άλλους επιβάτες, και μαζί του - τρία σεμνά ντυμένα κορίτσια.
Ο πατήρ Μιχαήλ πλησίασε τον άγιο και πήρε την ευλογία του. Γνωρίστηκαν. Αφού έμαθε για τα σχέδια αναστήλωσης του μοναστηριού, ο ιερέας κάλεσε με χαρά τον άγιο και τους συντρόφους του στο σπίτι του, αλλά ο άγιος αρνήθηκε ευγενικά, επειδή είχε προηγουμένως συμφωνήσει με τον ηγούμενο ενός τοπικού μοναστηριού να περάσει τη νύχτα στο αγρόκτημά τους στο χωριό.
Τότε ο πατήρ Μιχαήλ είπε:
- Άγιος Κύριε, έχουμε έναν νεαρό άνδρα εδώ, έναν έφηβο ή λίγο μεγαλύτερο. Μερικές φορές πέφτει στο έδαφος και αρχίζει να προβλέπει κάτι. Και μερικές ώρες πριν από την άφιξή σας, έπεσε κάτω και άρχισε να φωνάζει ότι θα έρθετε σύντομα και θα σώσετε το νησί μας. Φώναξε επίσης ότι είστε άγιος και άνθρωπος του Θεού. Είναι ακόμα εκεί, βλέπετε;
Ο άγιος ζήτησε να τον πάνε στον Σπύρο. Όταν έφτασαν, ο Σπύρος ήταν ήδη εντελώς εξαντλημένος, αλλά συνέχιζε να προφέρει μόλις και μετά βίας ακουστά:
- Ο άρχοντας έρχεται... Θα τα τακτοποιήσει όλα εδώ... Θα υπάρχει μια εκκλησία και ένα μεγάλο μοναστήρι...
Το πλήθος χώρισε, ο άγιος πλησίασε, στάθηκε πάνω από τον άτυχο, σήκωσε τα χέρια του στον ουρανό και είπε απλώς:
- Πνεύμα μαντείας, πονηρό και ακάθαρτο, στο όνομα του Εσταυρωμένου Χριστού Ιησού, βγες από αυτόν τον νέο.
Ο Σπύρος σταμάτησε να ψιθυρίζει, μετά στέναξε, άνοιξε τα μάτια του, σηκώθηκε όρθιος με δυσκολία και φίλησε το χέρι του αγίου.
«Πώς σε λένε;» ρώτησε ο άγιος.
- Σπύρο.
- Πόσο χρονών είσαι;
- Δεν ξέρω ακριβώς. Δεκαπέντε, πιθανώς.
- Πηγαίνεις σχολείο;
- Συνήθιζα να περπατάω, αλλά μετά με όλες αυτές τις κρίσεις σταμάτησα.
- Καταλαβαίνω, - απάντησε ο άγιος. - Σπύρο, από σήμερα και στο εξής δεν θα έχεις άλλες κρίσεις. Γύρνα πίσω στο σχολείο και προσπάθησε να μάθεις τουλάχιστον τα βασικά, ώστε αργότερα να βρεις δουλειά κάπου. Πήγαινε εν ειρήνη, ο Θεός να σε έχει καλά.
Ο άγιος και τα κορίτσια μεταφέρθηκαν σε ένα κοντινό αγρόκτημα και ο Σπύρος επέστρεψε σπίτι. Επέστρεψε στο σχολείο το ίδιο φθινόπωρο, αποφοίτησε λίγα χρόνια αργότερα, παντρεύτηκε πολύ καλά και μεγάλωσε πολλά παιδιά. Μέχρι τη δεκαετία του 1950, ο Σπύρος Αλιφαντής εργαζόταν ως ταχυδρομικός διευθυντής στο νησί της Αίγινας. Δεν είχε πάθει ούτε μία κρίση από τις 10 Σεπτεμβρίου 1904 και δεν προέβλεψε ποτέ ξανά το μέλλον.
Μεταξύ άλλων, ένας δεκαπεντάχρονος έφηβος ονόματι Σπύρος Αλιφαντής περιπλανιόταν στην πλατεία του λιμανιού. Όλο το νησί τον γνώριζε καλά. Αυτός, όπως σχεδόν όλοι στο νησί, καταγόταν από μια φτωχή, μεγάλη οικογένεια, πολύ χλωμός και αδύνατος. Φυσικά, δεν πήγαινε σε κανένα σχολείο και περνούσε όλο τον ελεύθερο χρόνο του στο λιμάνι. Κατά καιρούς, κάτι συνέβαινε στον νεαρό, έπεφτε στο έδαφος, γύριζε τα μάτια του, στριφογύριζε σε σπασμούς και άρχιζε να προβλέπει ορισμένα γεγονότα.
Έτσι, όταν το πλοίο με τον άγιο δεν είχε καν εμφανιστεί στον ορίζοντα, ο Σπύρος, που φυσικά δεν γνώριζε τίποτα για τον άγιο, ούτε για το μοναστήρι και τα σχέδια αναστήλωσής του, έπεσε ξαφνικά στο κατώφλι του φαρμακείου, άρχισε να κυλιέται και να φωνάζει:
- Έρχεται!.. Ο Κύριος έρχεται! Τρέξτε να τον προϋπαντήσετε όλοι!.. Ο άγιος που θα σώσει το νησί μας έρχεται!
Μαζεύτηκε πλήθος, προσπάθησαν να ηρεμήσουν τον Σπύρο, τον χαστούκισαν στα μάγουλα, τον πιτσίλισαν με νερό, αλλά εκείνος συνέχισε να έχει σπασμούς και να φωνάζει:
- Τρέξτε!.. Ο Κύριος κολυμπάει προς τα πάνω! Ο Κύριος κολυμπάει προς τα πάνω - ο άνθρωπος του Θεού!..
Εκείνη την ώρα, περνούσε από εκεί ένας ηλικιωμένος τοπικός ιερέας, ο πατήρ Μιχαήλ. Οι άνθρωποι έτρεξαν κοντά του και είπαν ότι ο Σπύρος είχε «πέσει ξανά σε προβλέψεις» - αυτή τη φορά προέβλεπε ότι κάποιος άγιος άρχοντας έπλεε. Ο πατήρ Μιχαήλ πλησίασε, άκουσε τις κραυγές του άτυχου άνδρα, κούνησε το κεφάλι του και πήγε στην προβλήτα. Όταν το ατμόπλοιο από τον Πειραιά έδεσε, ο πατήρ Μιχαήλ είδε έναν άγνωστο επίσκοπο (ο άγιος δεν φορούσε παναγία, αλλά αυτή τη φορά, επειδή επρόκειτο για επίσημες συναντήσεις, πήρε μαζί του την επισκοπική ράβδο του) να κατεβαίνει την πασαρέλα ανάμεσα σε άλλους επιβάτες, και μαζί του - τρία σεμνά ντυμένα κορίτσια.
Ο πατήρ Μιχαήλ πλησίασε τον άγιο και πήρε την ευλογία του. Γνωρίστηκαν. Αφού έμαθε για τα σχέδια αναστήλωσης του μοναστηριού, ο ιερέας κάλεσε με χαρά τον άγιο και τους συντρόφους του στο σπίτι του, αλλά ο άγιος αρνήθηκε ευγενικά, επειδή είχε προηγουμένως συμφωνήσει με τον ηγούμενο ενός τοπικού μοναστηριού να περάσει τη νύχτα στο αγρόκτημά τους στο χωριό.
Τότε ο πατήρ Μιχαήλ είπε:
- Άγιος Κύριε, έχουμε έναν νεαρό άνδρα εδώ, έναν έφηβο ή λίγο μεγαλύτερο. Μερικές φορές πέφτει στο έδαφος και αρχίζει να προβλέπει κάτι. Και μερικές ώρες πριν από την άφιξή σας, έπεσε κάτω και άρχισε να φωνάζει ότι θα έρθετε σύντομα και θα σώσετε το νησί μας. Φώναξε επίσης ότι είστε άγιος και άνθρωπος του Θεού. Είναι ακόμα εκεί, βλέπετε;
Ο άγιος ζήτησε να τον πάνε στον Σπύρο. Όταν έφτασαν, ο Σπύρος ήταν ήδη εντελώς εξαντλημένος, αλλά συνέχιζε να προφέρει μόλις και μετά βίας ακουστά:
- Ο άρχοντας έρχεται... Θα τα τακτοποιήσει όλα εδώ... Θα υπάρχει μια εκκλησία και ένα μεγάλο μοναστήρι...
Το πλήθος χώρισε, ο άγιος πλησίασε, στάθηκε πάνω από τον άτυχο, σήκωσε τα χέρια του στον ουρανό και είπε απλώς:
- Πνεύμα μαντείας, πονηρό και ακάθαρτο, στο όνομα του Εσταυρωμένου Χριστού Ιησού, βγες από αυτόν τον νέο.
Ο Σπύρος σταμάτησε να ψιθυρίζει, μετά στέναξε, άνοιξε τα μάτια του, σηκώθηκε όρθιος με δυσκολία και φίλησε το χέρι του αγίου.
«Πώς σε λένε;» ρώτησε ο άγιος.
- Σπύρο.
- Πόσο χρονών είσαι;
- Δεν ξέρω ακριβώς. Δεκαπέντε, πιθανώς.
- Πηγαίνεις σχολείο;
- Συνήθιζα να περπατάω, αλλά μετά με όλες αυτές τις κρίσεις σταμάτησα.
- Καταλαβαίνω, - απάντησε ο άγιος. - Σπύρο, από σήμερα και στο εξής δεν θα έχεις άλλες κρίσεις. Γύρνα πίσω στο σχολείο και προσπάθησε να μάθεις τουλάχιστον τα βασικά, ώστε αργότερα να βρεις δουλειά κάπου. Πήγαινε εν ειρήνη, ο Θεός να σε έχει καλά.
Ο άγιος και τα κορίτσια μεταφέρθηκαν σε ένα κοντινό αγρόκτημα και ο Σπύρος επέστρεψε σπίτι. Επέστρεψε στο σχολείο το ίδιο φθινόπωρο, αποφοίτησε λίγα χρόνια αργότερα, παντρεύτηκε πολύ καλά και μεγάλωσε πολλά παιδιά. Μέχρι τη δεκαετία του 1950, ο Σπύρος Αλιφαντής εργαζόταν ως ταχυδρομικός διευθυντής στο νησί της Αίγινας. Δεν είχε πάθει ούτε μία κρίση από τις 10 Σεπτεμβρίου 1904 και δεν προέβλεψε ποτέ ξανά το μέλλον.
