Βιβλιοπαρουσίαση από τον δημοσιογράφο της εφημερίδας ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Νίκο Παπουτσόπουλο:
Ο συγγραφέας του βιβλίου «Από τον εμβολιασμό στην αριθμοποίηση των ζωανθρώπων – και στο βάθος τσιπάρισμα» (εκδ. Νοών, 2025), ήδη γνωστός στους αναγνώστες των σελίδων της «Κυριακάτικης Δημοκρατίας», παραθέτει με λεπτομέρειες τα σημαντικότερα αποσπάσματα από τις συζητήσεις που έγιναν στην Βουλή του 1986 αλλά και σε εκείνην του 2020, και ενισχύει καταλυτικά την μνήμη του σημερινού πολίτη, τον οποίο και πάλιν απειλούν νέες πτωχεύσεις και φορολογικές υποχρεώσεις, ενώ πολύ σύντομα πρόκειται να αντιμετωπίσει και την άνευ όρων λήψη του Προσωπικού Αριθμού, αλλά πρωτίστως στέκει μετέωρος προ το διλήμματος «αν θα πρέπει να τον χρησιμοποιεί».
Ο Κ.Β. παραθέτει και αντιπροσωπευτικό σημείο από την ομιλία που είχε εκφωνήσει για τον Ε.Κ.Α.Μ. ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Αθανάσιος Ξαρχάς, ώστε να κατανοήσει απολύτως ο αναγνώστης το χάσμα που χωρίζει την Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη από αυτήν του Κυριάκου Μητσοτάκη, η οποία επί υπουργίας του Δημήτρη Παπαστεργίου κατόρθωσε να φέρει εις πέρας όσα δεν είχε επιτύχει ο Μένιος Κουτσόγιωργας (γνωστός και με το ψευδώνυμο «Κουτσογιόργουελ»):
«Ο καθένας από μας γίνεται πια ένας κωδικός αριθμός, που αντιστοιχεί σε μια θυρίδα μέσα σε έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, μια μικρή αποθήκη πληροφοριών, η οποία εμπλουτίζεται, ερήμην μας, με στοιχεία που μας αφορούν, αυτεπάγγελτα και αυτόματα από τις κρατικές υπηρεσίες. Έτσι πια είναι πολύ εύκολο στον Μεγάλο Αδελφό, που πολύ προφητικά έχει προβλέψει ο Όργουελ, να μας παρακολουθεί κάθε στιγμή, οπουδήποτε και να βρισκόμαστε. Ποτέ άλλοτε ο Όργουελ δεν δικαιώθηκε τόσο απόλυτα όσο με τούτο το νομοσχέδιο».
Παράλληλα, ο συγγραφέας καταγράφει τα σημαντικότερα ψεύδη που έχουν διατυπωθεί από επίσημα κυβερνητικά χείλη για την δήθεν αθώα φύση του Προσωπικού Αριθμού και της τεχνολογίας στην οποία θα βασίζεται, αποδομώντας τα με επίκληση επιχειρημάτων που αντλεί και από δυσεύρετα άρθρα ή βιβλία, γραμμένα από νομικούς ή διανοούμενους του 20ού αιώνα.
Δεν είναι τυχαίο ότι κατά της αριθμοποίησης του ανθρώπου είχαν
εκφρασθεί λόγου χάριν ο καθηγητής Αστικού Δικαίου Θανάσης Παπαχρίστου, ο
Κώστας Τσιρόπουλος, ο Μάριος Πλωρίτης, ο σύμβουλος του ΣτΕ Αναστάσιος
Μαρίνος, αλλά και ο δικηγόρος-βουλευτής της ΝΔ Παναγιώτης Φωτέας.
Διαβάζοντας ο αναγνώστης του βιβλίου τα χωρία που αφορούν την έξυπνη πρακτική μαζικής παρακολούθησης των πολιτών της Ρωσίας του 1926 και της Γερμανίας του 1933, δηλαδή την απογραφή του πληθυσμού, συνειδητοποιεί ότι τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πάντοτε ήθελαν να παρακολουθούν τους πολίτες με καμουφλαρισμένο τρόπο.
Ανατριχιαστική επίσης η πληροφορία που εισφέρει ο συγγραφέας για την αριθμοποίηση του λαού του Γ΄ Ράιχ:
Κάθε Γερμανός, όπου κι αν πήγαινε, ήταν υποχρεωμένος να ταυτοποιεί τον εαυτό του με έναν δωδεκαψήφιο αναγνωριστικό αριθμό (δωδεκαψήφιος είναι και ο σημερινός Προσωπικός Αριθμός!). Έτσι όλοι έφθασαν να ελπίζουν κρυφά σε «έναν βομβαρδισμό των Συμμάχων που θα διέλυε τα συστήματα καταγραφής και μαζί τους ατομικούς φακέλους που στοίχειωναν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων».
Ο αναγνώστης θα ανησυχήσει ακόμη περισσότερο, όταν διαβάσει τις κρίσιμες αράδες από ένα ξεχασμένο άρθρο που είχε γράψει στα «Νέα Κείμενα» (1971) ο Έλληνας διπλωμάτης και συγγραφέας Ρόδης Ρούφος (1924-1972):
«Είτε κοιτάξουμε τον τομέα των μέσων μαζικής επικοινωνίας, που η μονοπώληση ή ο έλεγχός τους δίνει σε μια Κυβέρνηση τεράστιες δυνατότητες επηρεασμού του λαού· είτε στραφούμε προς τις ποικίλες, διαρκώς τελειοποιούμενες ηλεκτρονικές συσκευές που επιτρέπουν σε μια σημερινή αστυνομία να παρακολουθεί τη ζωή του κάθε ιδιώτη σε βαθμό πρωτόγνωρο στην ανθρώπινη Ιστορία· είτε, τέλος, θυμηθούμε τα σύγχρονα όπλα που μόνο επίσημοι στρατοί μπορούν να διαθέτουν – παντού συναντάμε την ίδια εικόνα: οι κυβερνήτες έχουν γίνει ισχυρότεροι και οι πολίτες ασθενέστεροι παρά ποτέ άλλοτε. Η τεχνολογία ευνοεί κατά σκανδαλώδη τρόπο, χωρίς ιδεολογικές διακρίσεις, κάθε κατεστημένο».
Συνεπώς, το πιθανότερο είναι ότι ο Προσωπικός Αριθμός αποτελεί μία ακόμη έκφανση της τεχνολογίας, την οποία εντέχνως παρουσιάζουν μεν προπαγανδιστικά ως επωφελή για τον πολίτη, ενώ στην πράξη συμβαίνει το ακριβώς ανάποδο: Τον έχει απόλυτη ανάγκη το κράτος-Λεβιάθαν, για να μπορεί να διαιωνίζει ακώλυτα την κυριαρχία του επί των μαζανθρώπων.
