Προς την πνευματική μας συνείδηση!
Του Σωτήρη Μ. ΤζούμαΔεν είναι λίγες οι φορές που ως πιστοί βλέπουμε πλέον με θλίψη τις εκτροπές που συντελούνται στον εκκλησιαστικό χώρο, όχι από αμαθείς ή εχθρούς της Εκκλησίας, αλλά ακόμη και από τους ίδιους τους ποιμένες της.
Αφορμή για το σχόλιο αυτό μας έδωσε η παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη σε «οικουμενική προσευχή» στον Καθεδρικό Ναό της Ουψάλα, παρουσία ετερόδοξων «κληρικών» και πολιτικών παραγόντων,συμπεριλαμβανομένων γυναικών «ιερέων».
Ήταν η οριστική πράξη της αποστασίας. Ήταν το επίσημο πρόσωπο μιας ξεδιάντροπης πνευματικής προδοσίας που εκδηλώνεται πλέον χωρίς ντροπή, χωρίς προσχήματα, με φωτογραφίες, με χειραψίες, με ασπασμούς και συμφέροντα προσευχές σε ναούς αιρετικών.
Και δυστυχώς, πρωταγωνιστής αυτής της εφιαλτικής τελετής, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Όχι πλέον ως “πρωτεύων μεταξύ ίσων”, αλλά ως ένα ιερό αλλά θλιβερό σύμβολο της υποταγής στον Οικουμενισμό, στην παναίρεση που όλα τα ισοπεδώνει και τα αναγνωρίζει, αρκεί να αρέσει στη Δύση, στους διπλωμάτες, στους ηγέτες του κόσμου τούτου.
Τι βλέπουμε στη φωτογραφία ; Μια γυναίκα “ιερέα” να στέκεται με άμφια και ευλάβεια πίσω από τον Πατριάρχη, σε κοινή προσευχή, με χαμόγελα και φωτογραφίες. Συμπροσευχή και αναγνώριση — όχι μόνο της “ιερωσύνης” της, αλλά και του ίδιου του αλλοιωμένου και βλάσφημου “εκκλησιαστικού” συστήματος που υπηρετεί.
Πού είναι η φωνή των Πατέρων; Πού είναι το ανάθεμα στους αιρετικούς; Πού είναι το «ἀνάθεμα Ἀρείῳ»; Πού είναι η μνήμη της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, που υποτίθεται ότι «τιμούμε» φέτος; Μήπως και αυτή η “επέτειος” έγινε αφορμή να ξεχάσουμε όσα αποφασίστηκαν τότε, να αρνηθούμε τη γραμμή των Αγίων, και να υψώσουμε το ποτήρι της ψευδο-ενότητας ιπάνω από τον τάφο της Αλήθειας;
Αναρωτιόμαστε: προς τί αυτό το θέατρο; Ποιο είναι το πνευματικό νόημα τέτοιων συγκεντρώσεων και γιατί πρέπει να παρίσταται ο Πατριάρχης αυτοπροσώπως;Ας έστελνε έναν εκπρόσωπο!
Είναι αυτός ο τρόπος για να τιμήσουμε τα 1700 χρόνια από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, όπου οι Πατέρες της Εκκλησίας με παρρησία όρθωσαν το ανάστημά τους, τότε απέναντι στην αίρεση και καθόρισαν το Σύμβολο της Πίστεώς μας;
Ή μήπως πρόκειται για ένα ακόμη φτηνό πανηγύρι δημοσίων σχέσεων με ευρωπαϊκή σάλτσα ανεκτικότητας;
Ο Πατριάρχης – όπως λέγεται και έτσι πιστεύουμε πως είναι – «εκπροσωπεί την Ορθοδοξία». Όμως η Ορθοδοξία δεν είναι διπλωματία, δεν είναι κοσμική ευγένεια, ούτε χαμόγελα μπροστά σε κάμερες και φωτογραφίες όπως αυτές που είδαμε! Είναι Ομολογία Πίστεως.
Και όταν ο Πατριάρχης στέκεται με τον Αρχιερατικό Μανδύα και την Ράβδο δίπλα ή έστω μερικά βήματα πιο μπροστά από μία γυναίκα ιέρεια με γαλάζιο φελόνιο μαζί με όλο αυτό το μπουλούκι των ετερόδοξων, η εικόνα δεν είναι απλώς «ένα στιγμιότυπο». Είναι κάτι σαν δήλωση. Είναι αποδοχή, είναι συμβιβασμός και ας μου επιτραπεί να πω ότι στα μάτια μας μοιάζει με προδοσία!
-Γιατί Παναγιώτατε;
Ας μας εξηγήσει λοιπόν κάποιος με πειστικά επιχειρήματα : τί δουλειά έχουμε εμείς να συμπροσευχόμαστε με αιρετικούς, με εκείνους που δεν αποδέχονται το Πλήρωμα της Αληθείας; Επαναλαμβάνω αφού ήταν τόσο σημαντικό ας έστελνε κάποιον εκπρόσωπο! Γιατί έπρεπε να πάει ο ίδιος;
Όταν συμπροσεύχεσαι μαζί τους , δεν είναι ότι απλώς τους σέβεσαι – αλλά ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙΣ. Πνευματικά, τους βάζεις δίπλα σου. Τους παρέχεις κύρος. Ποιος μας επιτρέπει να το κάνουμε αυτό; Ποιος μας εξουσιοδότησε γι’ αυτό;
Δεν θα σωθεί η Εκκλησία με διπλωματία. Δεν σώζει η «καλή εικόνα». Μόνο η ΑΛΗΘΕΙΑ σώζει.
Και αυτή είναι που εγκαταλείπεται καθημερινά χάριν της ψευδο-ενότητας, ενός οικουμενιστικού υβριδίου που καμιά σχέση δεν έχει με το Φως του Χριστού.
Όχι, δεν πρόκειται για “λάθος”. Πρόκειται για συνειδητή στρατηγική αλλοίωσης της Πίστεως. Πρόκειται για σχέδιο εκκοσμίκευσης της Εκκλησίας. Δεν τους νοιάζει η Ορθοδοξία — τους νοιάζει να είναι αρεστοί στους πολιτικούς, στους ευρωπαίους προοδευτικούς, στους οικουμενιστικούς οργανισμούς. Η Εκκλησία μετατρέπεται σταδιακά σε ΜΚΟ θρησκευτικού τουρισμού, και οι ιεράρχες σε συνέδρους ή παρουσιαστές διεθνών συνεδρίων.
Όσοι συμμετέχουμε και επικροτούμε αυτές τις πράξεις, οδηγούμε τον λαό σε πνευματική σύγχυση. Σκανδαλίζουμε τους πιστούς. Γεννάμε τον φανατισμό και τις αντιδράσεις! Και ενθαρρύνουμε τις αντιδράσεις και την διχόνοια!
Καιρός να το πούμε ξεκάθαρα και να το πάρουν απόφαση : εμείς δεν θα ακολουθήσουμε σε αυτό. Δεν θα προδώσουμε την Παράδοση των Πατέρων μας για να αρέσουμε στον κόσμο και για να κάνουμε δημόσιες σχέσεις μήπως και μας πουν οπισθοδρομικούς!
Η Εκκλησία δεν χρειάζεται να είναι «αρεστή» – χρειάζεται να είναι πιστή στον Χριστό και στις παρακαταθήκες που μας άφησε με τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Να πάψει επιτέλους αυτή η ασυδοσία.
Το να είσαι Πατριάρχης δεν σημαίνει ότι μπορείς να αλλοιώνεις το Ορθόδοξο Φρόνημα χάριν των υψηλών επαφών και των δημοσίων σχέσεων!Δεν ανήκει η Εκκλησία σε κανέναν άνθρωπο. Ανήκει στον Χριστό. Και μόνο σε Αυτόν οφείλουμε υπακοή.Αλλά και ποιος να του τα πει όλα αυτά του Πατριάρχη από τους άλλους ιεράρχες; Τον φοβούνται! Και όσοι τολμήσουν να εκφράσουν ευγενικά την διαφοροποίησή τους στοχοποιούνται και γράφονται στα μαύρα τα κατάστιχα! Οι περιπτώσεις πολλές και τα παραδείγματα πρόσφατα.
Γιαυτό εκλέγονται Επίσκοποι και Μητροπολίτες «εξαρτώμενα» άτομα ..για να μην τολμά κανείς να πει :
-Ε,πού πάς !!Ε,τί κάνεις !!
Τα μεγάλα αναστήματα της Εκκλησίας μας εξέλειπαν! Μπορούσαν ή τολμούσαν οι προηγούμενοι Οικουμενικοί Πατριάρχες να φερθούν έτσι; Διαβάζω παλαιά ιστορικά γεγονότα του Φαναρίου με μεγάλους Πατριάρχες- που είχε την καλοσύνη να με εφοδιάσει πολιός Ιεράρχης- και βλέπω ότι δεν έχει καμία σχέση το τότε με το τώρα! Δυστυχώς η κατάσταση έχει ξεφύγει!
Εμείς, όμως, εξακολουθούμε να σεβόμαστε το σεπτό κέντρο. Αλλά και δεν θα σιωπήσουμε κιόλας! Θα λέμε ότι μας ενοχλεί και θα καυτηριάζουμε τα κακώς κείμενα. Και σίγουρα δεν θα προσκυνήσουμε ποτέ το θηρίο της Νέας Εποχής.
Χωρίς να παριστάνουμε τους Αγίους, θα μείνουμε πιστοί στην Ορθοδοξία. Στην Πίστη των Αγίων. Στην Πίστη των Μαρτύρων.Και όλα αυτά θα τα λέμε και θα τα γράφουμε! Με όποιο κόστος! Μαθημένα τα βουνά στα χιόνια! Τι άλλο να μας κάνουν πια…
Εμάς μας εκφράζει απόλυτα αυτό που είπε ο Κύριος:
Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν, καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι.
