(ΚΥΡΙΑΚΗ Η’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)
ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
«…δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν». Ὁ Τριαδικός Θεός, δημιουργεῖ, προνοεῖ καί σώζει. Ἔτσι στόν Θεό, φύσις εἶναι τό ἐλεεῖν, τό προνοεῖν, τό θεραπεύειν, τό ἁγιάζειν. Ἐλεεῖ ὅμως καί εὐσπλαχνίζεται ὅταν παρουσιάζεται ἀνάγκη· ὅπως ἀκριβῶς ἔθρεψε στήν ἔρημο, ὡς ἄσαρκος Λόγος, ἐπί τεσσαράκοντα ἔτη τούς Ἑβραίους, τούς πότιζε καί τούς χάριζε τήν ἴαση καί τήν θεραπεία ἀπό τά τσιμπήματα τῶν φιδιῶν, διά τοῦ τύπου τοῦ σημείου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ· ἔτσι συνέβη καί σήμερα στό Ὄρος, σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τόν χορτασμό τῶν πεντακισχιλίων καί τήν προηγηθεῖσα θεραπεία αὐτῶν.
Τέτοιο εἶναι ἁγία γερόντισσα τό θεῖον ἔλεος τοῦ ἐλεοῦντος Θεοῦ, πρός τόν ἐλεούμενο ἄνθρωπο καί τόν κόσμο διαχρονικά. Σήμερα, χριστιανοί μου, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός-Λόγος ἀνέβλεψε στόν οὐρανό, εὐλόγησε καί πολλαπλασίασε τούς πέντε ἄρτους καί τούς δύο ἰχθύας, διότι ὑπῆρχε πραγματική ἀνάγκη.
Ἐν τούτοις ὁ φιλάνθρωπος Μεσσίας προνοεῖ καί διδάσκει μέ θαυμαστό σημεῖο, πρῶτα τούς ἁγίους Ἀποστόλους καί στή συνέχεια τόν λαό, νά ἐμπιστεύονται τόν Διδάσκαλον Ἰησοῦν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ. Κατ’ ἀρχήν θεραπεύει τούς ἀσθενεῖς ὥστε νά ἡρεμήσουν οἱ πονεμένοι· στή συνέχεια διδάσκει μέ θεϊκή αὐθεντία καί ἀπαράμιλλη διδασκαλία, ὅπως ποτέ ἄλλοτε ἄνθρωπος ὑπό τόν ἥλιον.
Παρακινεῖ δέ τά πλήθη νά ἀπλωθοῦν εἰς τήν πρασινάδα καί μέ ἐκπληκτικό σημεῖο(πολλαπλασιασμός ἄρτων καί ἰχθύων), τονίζει στούς Ἀποστόλους Του ὅτι ὅπου εὑρίσκεται Ἐκεῖνος δέν ὑπάρχει ἔρημος τόπος· καί ἀκόμη ὅτι Αὐτός, ὁ Ἰησοῦς, εἶναι ὁ γλυκασμός καί ὁ χορτασμός τοῦ σύμπαντος κόσμου. «…Ἀνοίξαντός σου τήν χεῖρα τά σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος».
Φρονοῦμε ἐπίσης ἀδελφοί ὅτι ταυτοχρόνως προετοίμαζε τούς Ἁγίους Ἀποστόλους νά πεισθοῦν, κατά Χάριν, ὅτι κι αὐτοί θά ἐλάμβανον στό μέλλον ἐξουσία ἄνωθεν, ὥστε νά διακονίσουν τήν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων ποιοῦντες τά ἴδια ἤ περισσότερα σημεῖα θαυμαστά καί θαυμάσια, ἐν τῷ ὀνόματι πάντοτε τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.
Πραγματικά ἀφοῦ διδάχτηκαν καί φωτίσθηκαν ἀπεστάλησαν γι’ αὐτό γιά νά διδάξουν, ὅπως διδάχτηκαν, γιά νά φωτίσουν, ὅπως φωτίστηκαν, γιά νά κηρύξουν δημόσια, ὅσα συνέβη νά ἀκούσουν καί ὅσα εἶδον οἱ ὀφθαλμοί τους καί αἱ χεῖρες αὐτῶν ἐψηλάφησαν.
Δηλαδή εἰς ἐπήκοον, ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων νά ποῦν φανερά, ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ Σωτῆρας καί λυτρωτής ὅλων. Ἀποκάλυψαν τόν ὑπέρφωτον γνόφον πού ἐκρύπτετο στήν «πτωχεία» τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως μέ γνώση καί σοφία· καί φανέρωσαν στούς ταπεινούς καί καλοπροαίρετους τήν αἰώνιον ζωήν, ἐνῶ ἀντίθετα στούς ἀμαθεῖς, ἀνοήτους καί σκληρόκαρδους φαινόταν σκάνδαλο.
Ἔτσι, ὁ καθένας ἀπό τούς Ἁγίους δώδεκα Ἀποστόλους «μέ γεμάτους τούς κοφίνους στόν ὦμον», ὄχι μόνον βοήθησαν, ἐξάγοντας ἀπό τό σκότος στό θαυμαστό τοῦτο φῶς τούς θέλοντας, ἀλλά καί μέ τήν μετάδοση νά λάμψει στίς καρδιές τους ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, καθιστῶντας τούς μετέχοντας γεννήματα τελείου φωτός κατά τήν μελλοντική ἔνδοξη παρουσία καί ἐπιφάνεια τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ Ἰησοῦ.
Καί αὐτό ἐπειδή ἀπό τόν Θεάνθρωπον Χριστόν, ἀναβλύζει ἀδιάκοπα ἡ θαυμαστή δύναμη τῆς Χάριτος καί διαχέεται ἐσαεί μέ ἀβρότητα σέ ὅλα τά κτίσματα σέ ὅλη τήν πλάση. Τό ἴδιο γινόταν καί γίνεται ἀδιάκοπα στήν αἰωνιότητα ἀπό καταβολῆς κόσμου· αὐτό καί σήμερα ἀκούσαμε στό Ὄρος, ὅπως ἐπίσης καί κατά τήν διάρκεια τοῦ ἐπιγείου θαυμαστοῦ βίου Του. Καί ὅταν ἔφυγε ἀπό τή γῆ παρέδωσε στούς μαθητάς Του αὐτήν τήν γαλήνια δύναμη τήν ἀποθησαυρισθεῖσα στό Θεανθρώπινο σῶμά Του,τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, μέ τήν ἐντολή νά συνεχίσουν τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου σέ ὅλα τά κτίσματα, ἐν Χάριτι Θεοῦ, μέσα στούς αἰῶνας: «πορευθέντες …κηρύξατε πάσῃ τῇ κτίσει»[1].
Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, σεβαστή μας γερόντισσα, ἔλαβαν καί ἔμαθαν πολύ καλά τό «μάθημά τους» μέ τόν χορτασμό τῶν πεντακισχιλίων καί τό περίσσευμα ἐκ τῶν πέντε ἄρτων καί τῶν δύο ἰχθύων.
Ἔκτοτε, τόνιζαν καί τά ἐξῆς θεόπνευστα λόγια: «φύλαγε καλά, τήν καλή παρακαταθήκη»[2] τῆς πλουτοποιοῦ ὑπακοῆς καί ταπεινώσεως, στήν ὁποία ἔχουν κατατεθεῖ οἱ ἀπόκρυφοι θησαυροί τῆς ἀγάπης καί φυλάγονται τά μαργαριτάρια ὅλων τῶν ἐντολῶν. Ἐκεῖ καί ὁ Βασιλεύς Χριστός ἀναπαύεται, ὡς σέ χρυσοκόλλητο θρόνο, μοιράζει τίς δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στούς μαθητές καί τούς χαρίζει τά μεγάλα ἀξιώματά Του.
Δηλαδή, χριστιανοί μου, τόν λόγο τῆς γνώσεώς Του, τήν ἀπόρρητη σοφία Του καί τήν ἕνωση μαζί Του, γιά νά συμβασιλεύσουν μέ Αὐτόν τόν Κύριον στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, ὄπως ὁ Ἴδιος παρακάλεσε τόν Πατέρα Του γιά μᾶς λέγοντας: «Πατέρα μου, θέλω αὐτοί πού μοῦ ἔδωσες νά εἶναι ὅπου εἶμαι κι ἐγώ»[3].
Σ’ Αὐτόν ἡ Βασιλεία, ἡ Δόξα καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
