«Ἄς μὴν κάνετε τίποτα ἀπὸ διάθεση φιλονικίας ἤ ματαιοδοξίας, ἀλλὰ μὲ ταπεινοφροσύνη ὁ ἕνας νὰ θεωρῇ τὸν ἄλλον ἀνώτερό του».
(Φιλ. β. 3)
Κάποιος ἀπὸ τοὺς πατέρες εἶπε μιὰ παραβολὴ γιὰ τὴν ταπεινοφροσύνη: Οἱ κέδροι εἶπαν στὰ καλάμια: "Πῶς ἐσεῖς, ποὺ εἶστε ἀσθενικὰ καὶ ἀδύναμα, δὲν σπάζετε τὸν χειμῶνα, καὶ ἐμεῖς, ἑνῶ εἴμαστε τόσο μεγάλοι, τσακιζόμαστε, καμμιὰ φορὰ μάλιστα ξεριζωνόμαστε;" Καὶ τὰ καλάμια ἀπάντησαν: "Ἐμεῖς, ὅταν ἔρθῃ ὁ χειμῶνας καὶ φυσήξουν οἱ ἄνεμοι, λυγίζουμε ἀπὸ ἐδῶ κι ἀπὸ ἐκεῖ ὅπως πᾶνε οἱ ἄνεμοι, καὶ γι΄ αὐτὸ δὲν σπάζουμε. Ἐσεῖς ὅμως, καθώς ἀντιστέκεστε στοὺς ἀνέμους, κινδυνεύετε". Καὶ ἐξηγοῦσε ὁ γέροντας ὅτι πρέπει νὰ ὑποχωροῦμε μὲ ταπείνωση ὅταν μᾶς μιλήσουν ὑβριστικὰ καὶ νὰ δίνουμε τόπο στὴν ὀργὴ, καὶ νὰ μὴ ἐναντιωνόμαστε.
Εὐεργετινὸς Α΄, σελ. 413
