Όλο το θέμα της σχέσεώς μας με τον Θεό αυτό είναι. Ο Θεός θέλει, όπως κι αν έχουν τα πράγματα, να είμαστε ταπεινοί, να θεωρούμε ανάξιο τον εαυτό μας· όχι άξιο, και να είμαστε απαιτητικοί. Τελικά θα σωθεί καθένας ο οποίος από το ένα μέρος αισθάνεται τελείως ανάξιος, από το άλλο μέρος όμως έχει εμπιστοσύνη στο έλεος, στην αγάπη του Θεού και δια της πίστεως αυτής σώζεται. Απλά είναι τα πράγματα.
Τα πάντα υπακούουν στον Χριστό, τα πάντα. Ο εκατόνταρχος το κατάλαβε. Εμείς δεν το ξέρουμε; Το ξέρουμε, και θεωρητικά ο καθένας το πιστεύει, αλλά στην πράξη έτσι να σταθείς ενώπιον του Κυρίου, έτσι να ανοίξεις την καρδιά και να του μιλήσεις, έτσι να πιστέψεις και να μείνεις ήσυχος· γιατί αυτό είναι πίστη. Άμα έχεις αγωνία, ταραχή, ανησυχία –«Θα γίνει; Δεν θα γίνει;»– δεν είναι πίστη αυτό.
Βλέπετε, ο Κύριος δεν του λέει απλώς «ύπαγε», αλλά «ας γίνει σύμφωνα με την πίστη σου». Από την πίστη αρχίζουν όλα, με την πίστη συνεχίζονται και με την πίστη τελειώνουν. Εάν λίγο προβληματιστεί ο καθένας επάνω στο θέμα αυτό, δεν θα δυσκολευτεί να διαπιστώσει ότι είναι δίψυχος· μια πιστεύει, μια αμφιβάλλει. Δεν υπάρχει σταθερή, βαθιά, μόνιμη πίστη μέσα στον άνθρωπο, και πάει και έρχεται με αυτή την πίστη η οποία σχεδόν δεν υπάρχει. Και γι’ αυτό, μη υπαρχούσης πίστεως, δεν λαμβάνει τίποτε.
Από τα βιβλία: π. Συμεών Κραγιοπούλου (†), “Πνευματικά Μηνύματα 2022”, σελ. 211, και “Πνευματικά Μηνύματα 2023”, σελ. 203.
