Διηγήματα γιά νέους καί μεγάλους
Ὁ Ἠρακλῆς εἶχε τήν φήμη ἐπιτυχημένου μεσίτη. Εἶχε χρόνια στό ἐπάγγελμα καί οἱ διαφημιστικές πινακίδες του, κάλυπταν ἕνα μεγάλο μέρος τῆς πελλοπονησιακῆς γῆς. Οἱ κάτοικοι τόν ἐμπιστεύονταν γιά νά πουλήσουν τήν περιουσία τους. Εἶχε ὅλα τά ἀπαραίτητα προσόντα πού ἀπαιτοῦνται γι’ αὐτόν τόν χῶρο: ἐμφάνιση προσεγμένη, ὁμιλία συγκαταβατική, πειθῶ. Τό γραφεῖο του δέ, τοῦ προσέδιδε ἰδιαίτερο κῦρος, καθώς ἦταν πολυτελές, λειτουργικό, ὀργανωτικό καί ἄνετο. Εἶχε μάλιστα ἀφιερώσει ἕναν ὁλόκληρο τοῖχο σέ ἱερές εἰκόνες· μᾶλλον πίστευε πολύ!
Ὅταν ὁ Ἀπόστολος θέλησε νά πουλήσει τό ἐκτός σχεδίου αγροτεμάχιό του, ὁ Ἠρακλῆς ἦταν σχεδόν μονόδρομος. Ὅσους συμβουλεύτηκε, τοῦ ὑπέδειξαν ἀσυζητητί τόν Ἠρακλή! «Αὐτός κάνει θαύματα», τοῦ εἶπαν, «μπορεῖ νά πουλήσει γάιδαρο γιά ἄλογο ἀγώνων»! Μέ τέτοιες προδιαγραφές, ὁ Ἠρακλής ἦταν ὁ καταλληλότερος, μιᾶς καί ὁ Ἀπόστολος, ἤθελε νά πουλήσει «γάϊδαρο γιά ἄλογο ἀγώνων»!
-Ξέρεις Ἠρακλῆ, ὑπάρχει ἕνα πρόβλημα στό χωράφι: ὅταν βρέχει πολύ, κατεβάζει τό ρέμα νερό καί καταστρέφει τόν δρόμο πού περνᾶ ἔξω ἀπό τό χωράφι. Ὅταν κατεβάζει πολύ νερό, μπαίνει καί μέσα στό χωράφι. Στήν οὐσία αὐτός δέν εἶναι δρόμος, εἶναι ρέμα.
-Ἀστειεύεσαι, Ἀπόστολε... Αὐτό δέν εἶναι καθόλου πρόβλημα· νά μήν ἀνησυχεῖς καθόλου. Ξέρω πού εἶναι τό χωράφι σου. Γνωρίζω καί τό πρόβλημα μέ τό ρέμα. Θά τό πουλήσω στό ἄψε-σβῆσε καί πανάκριβα. Κοίτα, οἱ ἀγοραπωλησίες γίνονται συνήθως τό καλοκαίρι. Τότε δέν ὑπάρχει κανένα πρόβλημα, διότι οἱ βροχές τοῦ καλοκαιριοῦ δέν ἐπηρεάζουν τό ρέμα. Θά μπαζώσουμε τό ρέμα νά μή φαίνεται καθόλου, καί ὅλα θά πᾶνε καλά...
Τά θύματα, δέν ἄργησαν νά πέσουν στό δόκανο τοῦ ἀδίστακτου καί ἀπατεώνα θηρευτή. Ἕνα μεσήλικο καί καλοκάγαθο ζευγάρι. Εἶδαν τίς εἰκόνες στό γραφεῖο τοῦ μεσίτη, εἶδαν τήν ἀγάπη τοῦ μεσίτη γιά τούς ἁγίους καί σκέφτηκαν: «αὐτός εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ». Παρομοίως καί ὁ βοηθός τοῦ μεσίτη, τό «δεξί του χέρι», μιλοῦσε γιά ἐκκλησία, προσευχή, ἐξομολόγηση... ἔ, ἄν δέν ταιριάζανε, ὅπως λεει καί ὁ λαός, δέν θά συμπεθεριάζανε... «Τί εὐλογημένοι πού εἴμαστε!», ἔλεγε ἀργότερα τό ἀνδρόγυνο, «δέν θά μπορούσαμε νά τύχουμε σέ καλύτερους ἀνθρώπους...!». Ποῦ νά ξέρουν οἱ άφελεῖς ὅτι ἡ «πολιτική» τοῦ μεσιτικοῦ γραφείου ἦταν τό ψάρεμα τῶν ἐνδιαφερόντων τῶν πελατῶν καί ἡ ἀνάλογη προσέγγισή τους στίς μεταξύ τους συζητήσεις. Ἔτσι φαίνονταν φιλικοί, ἐνῶ οὐσιαστικά ἐξαπατοῦσαν τούς πελάτες τους.
Τούς πῆγε ὁ μεσίτης μέ τόν βοηθό του στό χωράφι πού εἶχε καί ἄδεια δόμησης, τούς παρουσίασε τό εὐάερο, εὐήλιο γωνιακό ἀγροτεμάχιο, τόν ὡραῖο καί ὁμαλό χωματόδρομο δίπλα του (τό καταστροφικό ρέμα δηλαδή), ὁ ὁποῖος, σύμφωνα μέ τόν βοηθό, θά ἀσφαλτοστρώνονταν, καί τό ἀνυποψίαστο ζευγάρι δέχτηκε καί ἔκλεισε τή συμφωνία.
-Θέλουμε νά μή κοστίσει πολύ, ἔχουμε περιορισμένο χρηματικό ποσό, εἶναι οἱ οἰκονομίες μιᾶς ὁλόκληρης ζωῆς...
-Μήν ἀνησυχεῖτε, θά κοστίσει φθηνότερα. Θά σᾶς μείνουν καί ἀρκετά χρήματα...
-Θέλουμε καί μεγάλη βεράντα γιά νά βλέπουμε στήν θάλασσα.
-Θά γίνει πολύ μεγάλη βεράντα, θά ἀπολαμβάνετε τό καφεδάκι σας ἀγναντεύοντας τή θάλασσα...
-Θέλουμε νά γίνει καί λίγο ὑπερυψωμένο γιά νά ἔχουμε καλύτερη θέα...
-Θά γίνει ἕνα μέτρο ὑπερυψωμένο...
«Πετάει ὁ γάιδαρος;», «Οὐοὐοὐοὐ... πετάάάάειειειει...!!!». Ἔτσι ὑπέγραψαν τά συμβόλαια χαρούμενοι ὅλοι γιά αὐτή τήν ἀγορά, ἔως ὅτου ἦρθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου καί ἡ σκληρή πραγματικότητα προσγείωσε ἀπότομα τό καημένο καί καμμένο ἀνδρόγυνο. Χρυσοπλήρωσαν τό οἰκόπεδο, τό κόστος κατασκευῆς ξέφυγε κατά πολύ, βεράντα δέν ἔγινε, οὔτε τό σπίτι ὑπερυψώθηκε, ἡ θάλασσα δέν φαίνονταν οὔτε γιά δεῖγμα καί συνεχῶς φύονταν διάφορα προβλήματα. Ὅταν δέ, ἔβρεχε τούς φθινοπωρινούς καί χειμερινούς μῆνες, τά ὀργισμένα νερά τοῦ χειμάρρου ἔκαναν τήν ἐμφάνισή τους καί εἰσέβαλαν ἀπειλητικά στό οἰκόπεδο. Εὐτυχῶς, δέν ἔφθαναν στό σπίτι γιά νά τό γκρεμίσουν...
Τό καλόβολο ζευγάρι, συνέχισε νά ζεῖ μέ αὐτές τίς συνθῆκες, χρεώνοντάς τες ὡς αἴτιο γιά τίς ἁμαρτίες του καί δοξάζοντας τόν Θεό. Ἐλπίδα τους ἦταν ὅτι κάποια στιγμή, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, θά τακτοποιοῦνταν ὅλα. Ὁ μεσίτης καί ὁ βοηθός του συνέχισαν νά πορεύονται στό ἐπάγγελμα καί στή ζωή τους, σάν μήν ὑπάρχει Θεός. Αὐτό ἦταν καί τό μεγάλο τους κρῖμα. Κρῖμα, νά μήν καταλαβαίνεις ὅτι ἀδικεῖς βαριά τούς συνανθρώπους σου. Κρῖμα ὁ μόνος σου στόχος νά εἶναι ἡ «ἐπιτυχία» μέ κάθε κόστος, πατώντας, εἰ δυνατόν, ἐπί πτωμάτων. Κρῖμα νά μήν ἀποδίδεις τά προβλήματα καί τίς θλίψεις σου στήν λειτουργία τῶν πνευματικῶν νόμων. Κρῖμα νά μήν μετανοεῖς...!
