Διαβάζοντας κανείς ρήσεις αγίων όπως αυτή της αμέσως προηγούμενης ανάρτησης
Είναι απλό, μας λέει, μέσα από την τόση λακωνικότητα της διατύπωσής του, 'ρίξτε μια ματιά στον έσω κόσμο σας και δείτε το κατά πόσον είσαστε απαλλαγμένοι από το να τρέφετε πικρία και μνησικακία απέναντι στους όποιους συνανθρώπους σας... και θα καταλάβετε που βρίσκεστε σε σχέση με την υπαρξιακή σας υγεία και πορεία'.
Μπορεί
να σκεφτεί: Μα καλά, πως μπορεί να αποτινάξει κανείς από πάνω του την
πικρία και απέχθεια που αισθάνεται απέναντι σε κάποιον που τον αδίκησε
(ιδίως δε αν δεν του ζήτησε και ποτέ συγγνώμη); Είναι δυνατόν κάτι
τέτοιο;
Η
απάντησή είναι: Όχι, είναι αδύνατον να κατορθώσει κάτι τέτοιο. Κανείς
δεν μπορεί να ανέβει σε σκάλα που την κρατάει όρθια με τα χέρια του.
Όμως... μπορεί να ξανοιχτεί προς τον Θεό, να παραθέσει την ανημποριά του στα χέρια Αυτού. Και ο Θεός ως παντοδύναμος μπορεί να τον αλλάξει και καταστήσει ικανό για κάτι τέτοιο.
Το πρόβλημα του ανθρώπου δεν είναι στο ότι είναι ανήμπορος να απελευθερωθεί από τα πάθη του. Το πρόβλημά του είναι στο ότι δεν ξανοίγεται στον Θεό για να του τα αφαιρέσει. Γι'αυτό φέρει ευθύνη. Και όχι για το ότι αδυνατεί να αποτινάξει τα πάθη από πάνω του.
Και ο λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξανοίγονται προς τον Θεό είναι επειδή κατά βάθος δεν πιστεύουν ότι ο Θεός είναι ένας ζων, παρεμβαίνων και θεραπεύων-σώζων θεός. Ακόμη και αν ζουν με την εντύπωση ότι είναι πιστοί. Είναι, το πολύ, 'ντεϊστές'... και επομένως νομίζουν πως η πίστη είναι κάποια τεχνική εναρμόνισης με έναν κοσμικό μηχανισμό.
Η Βιβλικώς εννοούμενη πίστη είναι κάτι εντελώς άλλο από αυτήν των ντεϊστών. Είναι σχέση με ένα πρόσωπο (παρ'ότι υπερβατικό καθ'όλα στην φύση του), που μας ξέρει, μας βλέπει, μας ακούει, επικοινωνεί μαζί μας και, κυρίως, έτσι και αφεθούμε στα χέρια του, μας θεραπεύει. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ του Βιβλικού Θεού με τους θεούς των φιλοσόφων (όπως το 'Εν' των νεοπλατωνικών ή ο θεός του Σπινόζα πχ).
Στην Βιβλικώς εννοούμενη πίστη δεν υπάρχουν τεχνικές και κατορθώματα, υπάρχει η παράδοση στην πρόνοια του ζώντος Θεού... ο οποίος σε πλάθει, ψυχή τε και σώματι, από τα μικροκοσμικά όρια της υπόστασής σου μέχρι τα μακροκοσμικά, όπως ο γλύπτης τον πυλό. Για να σε καταστήσει πρόσφορο συμπόρευσης με τα της σωτήριας σοφίας και αγαθοσύνης του.
Γι'αυτό και ο άνθρωπος που έχει επίγνωση ότι δεν είναι δυνατόν να αλλάξει αφ'εαυτού του και παραδίδεται -μαζί με την ανημποριά του- στον Θεό, όταν ο Θεός τον αλλάζει δεν βρίσκει και λόγο να επαίρεται. Διότι ξέρει πως είναι ο Θεός που τον άλλαξε, και όχι ο εαυτός του.
