Πῶς συνδέονται αὐτὰ τὰ δύο; Εἶναι προφανὲς πὼς ἡ ἁλωμένη ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμὸ σύγχρονη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία – μὲ πόσο πόνο τὸ διαγιγνώσκουμε αὐτὸ ἐν τοῖς πράγμασι μέρα τὴν μέρα – ἔκανε ἐπίδειξη ἰσχύος καὶ αὐτὸ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸ ἀχρείαστο τοῦ πράγματος, ἀπὸ τὸ ἀνυπόστατο τῶν κατηγοριῶν καὶ τὴν ἀθωότητα τοῦ κατηγορουμένου. Πρόκειται γιὰ μία ἀκόμη ληστρικὴ σύνοδο στὰ χρονικὰ τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Πάφου Τυχικὸς ἐπαύθη… ἀτυχῶς. Γιὰ ποιὸν λόγο; Ἐπειδὴ εἶναι ἀντιπαπικός!
Σὲ μία σειρὰ ἀπὸ πρόσφατα ἄρθρα, διὰ τῶν ὁποίων καταγγέλλαμε τὸν σύγχρονο Οἰκουμενισμὸ ἀναφερθήκαμε πὼς ὁ πολιορκητικός του κριὸς εἶναι ἡ σχέση Ρώμης καὶ Νέας Ρώμης, Ρωμαιοκαθολικισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας, Πάπα καὶ Πατριάρχη Οἰκουμενικοῦ. Τυχαῖο; Σὲ αὐτὸ δὲν μπορεῖ ὁ γράφων νὰ ἀπαντήσει μὲ βεβαιότητα, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ διαπιστώσει τὸ ἑξῆς ὀξύμωρο: πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ ἔρχονται σὲ τόσο στενὲς σχέσεις ὁ Οἰκουμενικὸς μὲ τὸν Πάπα, ἐνῶ οἱ διαφορὲς εἶναι πολὺ περισσότερες ἀπὸ ὅ,τι, γιὰ παράδειγμα, μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Ἀντιχαλκηδονίων;
Ὁ Πάφου Τυχικὸς – ἐκ μόνης ὄψεως δίνει τὴν ἀγαστὴ ἔξωθεν καλὴ μαρτυρία ἑνὸς παραδοσιακοῦ Ἱεράρχη – ἦταν ἄτυχος ὡς πρὸς τὸν ζηλωτισμό του. Ἀντὶ νὰ τὸν στρέψει πρὸς τὴ Δύση, αὐτὸς ἐπέλεξε νὰ τὸ κάμει πρὸς τὴν πλευρὰ τῆς Παράδοσής μας καὶ ἰδοὺ τὸ ἀποτέλεσμα: παύση. Δὲν προχώρησαν οὔτε κἄν στὴ λεκτικὴ ἐκφορὰ τῆς προβλεπόμενης ποινῆς – δηλαδὴ καθαίρεσης – διότι ὁ Ἐπίσκοπος αὐτὸς δὲν ἐγκαλεῖται παρὰ γιὰ … αὐστηρὴ προσήλωση στὴν Ὀρθοδοξία!
Εἴπαμε καὶ ξαναείπαμε καὶ μάλλιασε ἡ γλώσσα μας: ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ὁ φυσικὸς καρπὸς τῆς γενικευμένης ἐκκοσμίκευσης καὶ τῆς παγκόσμιας ὑπονόμευσης τοῦ θρησκευτικοῦ συναισθήματος. Αὐτὸ συνδέεται, ὅπως εἶναι ἐξίσου φυσικό, μὲ τὸν αὐξημένο σὲ τραγικὲς πιὰ διαστάσεις περιρρέοντα ἀμοραλισμό. Ὁ Οἰκουμενισμός, ἑπομένως, εἶναι ἡ καλύτερη ἔκφραση καὶ ἡ προσφορότερη ἀπενοχοποίηση τῶν προαναφερθέντων σὲ θεολογικὸ ἐπίπεδο καὶ οἱ πάντες ἔτσι βολεύονται συνειδησιακὰ καὶ πρακτικὰ – νομοκοινωνικά. Ποιὸς ἔρχεται, λοιπόν, νὰ μᾶς χαλάσει τὴ σούπα; Ὁ Τυχικὸς καὶ ὁ κάθε τυχαῖος; Ἂν εἶναι δυνατόν… Καὶ ἔτσι συνεκλήθη “ἐν Πνεύματι” μία ἀκόμη συνοδικὴ φαρσοκωμωδία, ἐξάπαντος ὄχι πρώτη φορὰ στὰ ἐκκλησιαστικὰ χρονικά.
Ἡ καθαίρεση Σωτηρόπουλου ἀπὸ τὴ Μείζονα καὶ Ὑπερτελῆ Σύνοδο τοῦ Πατριαρχείου πρὸ ὀλίγων δεκαετιῶν εἶναι κάτι παρόμοιο: ὁ νεστοριανίζων τότε καὶ νῦν κυρὸς Αὐστραλίας Στυλιανὸς ἀθωώθηκε καὶ ὁ ὀρθοδοξῶν λαϊκὸς θεολόγος Ν. Σωτηρόπουλος ἀφορίστηκε. Σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις φυσικά – τῆς ἄδικης καταδίκης ἐννοῶ – δὲν ἰσχύει ἡ ἀνθρώπινη συνοδικὴ ἀπόφαση, ἀλλὰ ἡ θεόθεν δικαία ἀπόφανση: ἤτοι τὸ ἀντίστροφο…
Κ. Νούσης
Λάρισα
