«…· ὅς δ’ ἄν ποιήσῃ καί διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται…». Οἱ ἐντολές τοῦ Μεσσίου Ἰησοῦ, ἔχουν αἰώνιο κῦρος καί ἰσχύν. Ἡ ἄρνησις καί μή τήρησις τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι νά θεωροῦνται ἀσήμαντες, ἄνευ οὐσιώδους ἀξίας γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς, εἶναι πράξεις κακίας καί ἀχαριστίας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων.
Ἐν τούτοις, ἐκεῖνος πού ἐργάζεται μέ πόθο καί ἐμπιστοσύνη, τελῶντας τίς ἐντολές τοῦ Θεανθρώπου καί διδάξει τούς ἀνθρώπους νά τίς τηροῦν ἄχρι κεραίας, ἀναγνωρίζεται ὡς τό στόμα τοῦ Χριστοῦ. Δέχεται τό Φῶς Του καί θεωρεῖται μέγας ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων.
Οἱ πνευματοφόροι Πατέρες, οἱ συγκροτήσαντες τάς ἁγίας Γ’ καί Δ’ Οἰκουμενικάς Συνόδους, μέ τήν ἄκτιστον Χάριν τοῦ Παρακλήτου κινήθηκαν καί δογμάτισαν τόν λόγον τῆς Ἀληθείας καί ἑορτάζονται- τιμῶνται σήμερα ὡς ἀληθεῖς Φωστῆρες τῆς οἰκουμένης. Πραγματικοί ἀστέρες τοῦ νοητοῦ στερεώματος, δογμάτισαν, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ὅτι ἡ Μητέρα τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἀληθῶς Θεοτόκος καί Ἀειπάρθενος.
Ἡ Παναγία, κήρυξαν, ἐγέννησε Θεόν σεσαρκωμένον, δηλαδή τέλειον Θεόν καί τέλειον ἄνθρωπον, ἔννουν, μέ ψυχή ξέχωρη τῆς Θεότητος, (δύο φύσεις, δύο θελήσεις, δύο ἐνέργειες), ἀτρέπτως, ἀσυγχύτως, ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως. Καί οἱ δύο φύσεις, ἡ θεία καί ἡ ἀνθρωπίνῃ ἑνώθηκαν ἐν τῇ ὑποστάσει τοῦ Θεοῦ Λόγου. Δηλαδή, ἡ ἀνθρωπίνῃ φύσις ἐνυποστασιάσθη στό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος καί ἀπό τή στιγμή τῆς συλλήψεως τοῦ Λόγου, οὐδέποτε ἐχωρίσθησαν, οὔτε χωρίζονται.
Ἡ ἁγία Εὐφημία, μέ θαυμαστό σημεῖο, διετράνωσε πᾶσι τό μυστήριον τῆς ἐν Χριστῷ Οἰκονομίας βεβαιώνοντας καί κηρύττοντας στήν Ἐκκλησία ἀδιαψεύστως, ἐν Χάριτι, τοῦ λόγου τό ἀληθές. «Μόνο στήν Παρθενομήτορα κατῆλθε καί τό Ἅγιον Πνεῦμα καί ὁ Υἱός· ἀλλ’ αὐτός μέν καθ’ ὑποστάσει, αὐτό δέ μόνον κατ’ ἐνέργεια· γι’ αὐτό καί ἐνανθρώπησε μόνον ὁ Υἱός, ἀλλά ὄχι καί τό Πνεῦμα»[1].
Μέ τήν Χάριν τῆς Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, οἱ Ἅγιοι Θεοφόροι Πατέρες, μελώδησαν καί ἐτράνωσαν ἐν μέσῳ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τό μυστήριον τῆς θεολογίας. Καθήρεσαν τῆς πλάνης τά ὄργανα, ἤτοι τούς αἱρεσιάρχες. Ἀνεδείχθησαν φωστῆρες ὑπέρλαμπροι, καταστρέψαντες τίς αἱρέσεις «τῶν δυσφήμων γλωσσάλγων» καί ἐκδίωξαν τήν σύγχυση ἀπό τίς καρδιές τῶν Ὀρθοδόξων.
Δεχόμαστε κι ἐμεῖς, ἁγία γερόντισσα καί ἀσπαζόμαστε τίς ἅγιες καί Οἰκουμενικές Συνόδους· κατ’ ἐξοχήν σήμερα, αὐτήν στήν Ἔφεσο τῶν διακοσίων Πατέρων κατά τοῦ αἱρεσιάρχου Νεστορίου πού ἀθετοῦσε τήν καθ’ ὑπόστασιν ἕνωση τῶν δύο φύσεων τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι τῆς θεότητος καί ἀνθρωπότητος αὐτοῦ καί ὁ ὁποῖος, αἱρεσιάρχης, δέν ἤθελε νά ἀποκαλεῖ τήν Παναγίαν, αὐτήν πού ὄντως ἔτεκε τόν Θεόν Λόγον, Θεοτόκον καί Ἀειπάρθενον.
Ἀσπαζόμεθα ἀδελφοί καί τήν Δ’ στήν Χαλκηδόνα τῶν ἐξακοσίων τριάκοντα Πατέρων, κατά τῶν δυσσεβῶν Εὐτυχοῦς καί Διοσκόρου πού κακῶς ἐδέχοντο μία φύση στόν Χριστό, ἀρνούμενοι ἔτσι, τήν ἐν τῷ Θεανθρώπῳ Ἰησοῦ, τήν σωτηρία τοῦ κόσμου. Διδάσκουν οἱ Πατέρες: «Πρῶτος φανερώθηκε ὁ Πατήρ, δίνοντας στούς Προφῆτες κατά Χάριν καυχήματα τῆς θείας φύσεως, τά ἰδιώματα τῆς θεότητος, τίς φυσικές καί οὐσιώδεις ἐνέργειες αὐτῆς, οὔτως ὥστε νά δείξει ταυτοχρόνως ὅτι δέν προέρχεται ἀπό ἄλλον ἀλλά ὅτι εἶναι ὁ Ἴδιος, ἀρχή Θεότητος.
Μετά ἀπό αὐτόν φανερώθηκε ὁ Υἱός δίνοντας κατά Χάριν στούς μαθητές Του, τά ἴδια καυχήματα τῆς θείας φύσεως, τά ἰδιώματα τῆς θεότητος, τίς φυσικές καί οὐσιώδεις ἐνέργειές της ἀπό τίς Ὁποῖες προέρχονται τά χαρίσματα τῶν ἰαμάτων, τά ἐνεργήματα τῶν δυνάμεων καί τά παραπλήσια μέ αὐτά….
Καί ἔτσι, ἀφ’ ἑνός μέν νά δείχνῃ τόν Πατέρα ὡς Υἱός, δίνοντας δέ μέ τό ἐμφύσημα τά πνευματικά χαρίσματα καί καλῶντας αὐτά Θεῖο Πνεῦμα, προαπεδείκνυε ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι συννημένο μέ Αὐτόν. Μετά ἀπό Αὐτόν φανερώθηκε τό Ἅγιον Πνεῦμα, παρέχοντας καί αὐτό κατά Χάριν στούς Ἀποστόλους, τά ἴδια καυχήματα τῆς ἴδιας φύσεως, τά ἰδιώματα τῆς Θεότητος, τίς φυσικές καί οὐσιώδεις ἐνέργειες αὐτοῦ….»
Μετά τόν Υἱόν λοιπόν, φανερώθηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ τή χορήγηση στούς ἀξίους τῶν ἰδίων δυνάμεων καί ἐνεργειῶν καί ἔκανε σοφούς καί ἐνέδυσε μέ πνευματική δύναμη τούς μαθητάς, τούς Ἀποστολικούς Πατέρας, τούς Πατέρας καί Διδασκάλους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, πού ἑορτάζουμε σήμερα. Τούς κατέστησε ἰκανούς νά κατανοήσουν καί νά κηρύξουν σέ ὅλους τά κηρύγματα τοῦ Σωτῆρος καί Θεοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, διά τῶν ὁποίων κηρύττεται ὅτι ἡ Ἄκτιστος Ἐνέργεια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, παρέχεται σέ ὅσους εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Υἱό, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καί μέ τήν εὐδοκία τοῦ Πατρός, ἀδιασπάστως καί ἀϊδίως.
Κάθε ἄλλη διδασκαλία, ἐκτός αὐτῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων εἶναι ἀπολύτως ἀνωφελής καί ἄ-χρηστος. Οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι, ἁγία γερόντισσα, εἶναι ἡ μόνη, ἀπόλυτη αὐθεντία στήν Ἐκκλησία· καί αὐτοί πού διδάσκουν διαφορετικά, ὅπως π.χ ἀλάθητο, πρωτεῖο, κτιστή χάρις καί ἄλλα χαζά, πλανοῦν τούς ἀνθρώπους, ὁμιλῶντας γιά ἀγάπη, χωρίς ἀλήθεια καί σκορπίζουν, ἀντί νά συνάζουν, πλανῶντες καί πλανώμενοι· ὄντως ἀθεολόγητοι καί ἀνιστόρητοι· ὁ Θεός ἄς τούς φωτίσει.
Στόν Τριαδικόν Θεόν καί τόν Χριστόν ἡ λατρεία· στούς Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἡ τιμητική προσκύνησις. Ἀμήν.
