ΙΧΘΥΣ: ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2025

ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ

ΜΙΑ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ

Την 6 Ιουλίου 2025 βρέθηκε στο χωριό Vijaypur της περιοχής Tikamgarh (Madhya Pradesh) το κομμένο κεφάλι και το σώμα ενός 32χρονου αγρότη, του Akhilesh Kushwaha, τοποθετημένα σε ιερό τόπο (Puthaliya Baba shrine).Δίπλα του βρέθηκαν ένα λεμόνι, καρύδα, πακέτα από “namkeen”, δηλαδή αλμυρά ινδικά σνακ, σπίρτα, bidis¹, chillum² — στοιχεία που προκάλεσαν υποψίες για ανθρώπινη θυσία («narbali»)³. Τα αντικείμενα αυτά αποτελούν σύνεργα μυστικιστικών πράξεων, με βαθύτατο ρόλο στην τελετουργική προετοιμασία ή εκτέλεση της μαύρης μαγείας. Ωστόσο, μετά από έρευνες δύο ημερών, συνελήφθη ο Santosh Ahirwar, άλλος χωρικός, που ομολόγησε ότι σκότωσε τον Akhilesh λόγω παλαιάς έχθρας, και στη συνέχεια σκηνοθέτησε σκηνικό θυσίας για να αποπροσανατολίσει την αστυνομία⁴.

Ο ινδουισμός και οι μαύρες πρακτικές

Αν και η συγκεκριμένη περίπτωση ίσως δεν έχει σχέση με τελετουργικές πρακτικές, ωστόσο σύμφωνα με στοιχεία από την εθνική στατιστική υπηρεσία, έχουν αναφερθεί πάνω από 100 περιπτώσεις ανθρωποθυσίας στην Ινδία μεταξύ 2014–2021⁵. Επιπλέον, υπάρχουν επανειλημμένα παρόμοια περιστατικά — π.χ. δολοφονίες παιδιών ή ηλικιωμένων ως μέρος αποκρυφιστικών τελετών. Αν και οι πράξεις αυτές δεν έχουν σχέση με τις θεμελιώδεις διδασκαλίες του ινδουισμού εκφράζουν παραφυσικές ή κοινωνικές παθογένειες, όχι την αυθεντική θρησκευτική διδασκαλία.

Στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες ο ινδουισμός προβάλλεται συχνά ως μια ειρηνική, εσωτερική και «υψηλή» θρησκεία, βασισμένη στη μη βία, τη γιόγκα, τον διαλογισμό και την ανύψωση της ψυχής. Ωστόσο, αυτή η εικόνα είναι αποσπασματική και εξιδανικευμένη. Η πραγματικότητα, ειδικά στην Ινδία της υπαίθρου και των φτωχών περιοχών, είναι πολύ διαφορετική. Παρά την πλούσια φιλοσοφική της παράδοση, η θρησκευτική ζωή του ινδουιστικού πληθυσμού χαρακτηρίζεται συχνά από έντονη λατρεία των πνευμάτων, δεισιδαιμονία, αποκρυφισμό, τάσεις μαγείας και πρακτικές που αγγίζουν τα όρια της ωμής βίας.

Πολλές περιοχές της Ινδίας, ιδιαίτερα στη Madhya Pradesh, την Odisha, τη Jharkhand και την Chhattisgarh, παρουσιάζουν υψηλά ποσοστά τελετουργικών δολοφονιών και ανθρωποθυσιών, που δεν τελούνται απαραίτητα υπό το επίσημο πλαίσιο του ινδουιστικού τελετουργικού, αλλά αναδύονται από έναν θρησκευτικό λαϊκισμό, στον οποίο η πίστη σε τοπικούς θεούς, πνεύματα, μάγους και αστρολόγους αποτελεί καθημερινή πραγματικότητα. Οι λεγόμενοι «μαύροι γκουρού» (tantrics), υπόσχονται θεραπείες, γονιμότητα, πλούτο ή εκδίκηση, και απαιτούν από τον πιστό πράξεις που κυμαίνονται από αιματηρές ζωοθυσίες έως και την απόλυτη φρίκη, τις ανθρωποθυσίες.

Η πρακτική της narbali — δηλαδή της προσφοράς ανθρώπινου θύματος σε θεότητες ή πνευματικές δυνάμεις — δεν είναι τυχαία λέξη στον ινδικό πολιτισμό. Αν και επίσημα έχει απαγορευθεί, και ουδείς εκπρόσωπος του σύγχρονου ινδουιστικού ιερατείου την ενστερνίζεται, εντούτοις παραμένει ενεργή στις συνειδήσεις ορισμένων στρωμάτων του πληθυσμού ως «ύστατη λύση». Ειδικά όταν κάποιος βρίσκεται αντιμέτωπος με θάνατο, ασθένεια, οικονομική κατάρρευση ή απελπισία, καταφεύγει σε τέτοιες ακραίες ενέργειες που του προτείνονται από παραθρησκευτικούς οδηγούς και τοπικούς μάγους.

Σημαντικό στοιχείο είναι ότι αυτές οι πρακτικές δεν απορρέουν από τις Βέδες ή τις Ουπανισάδες, τα αρχαία ιερά κείμενα του ινδουισμού, αλλά ενσωματώθηκαν στον λαϊκό ινδουισμό μέσα από αιώνες συγχωνεύσεων με προϊνδουιστικές φυλετικές παραδόσεις και τοπικές μαγικές δοξασίες. Στην πραγματικότητα, η λατρεία θεοτήτων όπως η Kali, ο Bhairava ή η Chamunda, αποκτά συχνά διαστροφική και παθολογική διάσταση όταν συνδέεται με ακραίες τελετουργικές πρακτικές βίας. Χαρακτηριστικά, στα λαϊκά προσκυνήματα εμφανίζονται ακόμη ματωμένα ρούχα, σφαγμένα ζώα, ανθρώπινες τρίχες ή αίμα, ως «τάματα» σε ανταπόδοση θαυμάτων ή υπερφυσικής βοήθειας.

Σε αντίθεση με την εξιδανικευμένη εικόνα της θεάς Κάλι που διαδίδεται συχνά στη Δύση ως συμβολικός φορέας γυναικείας δύναμης, η πραγματικότητα παρουσιάζει συχνά πιο σκοτεινές πτυχές, που ενέχουν την πρακτική της ανθρώπινης θυσίας. Ιστορικοί και ταξιδιωτικοί οδηγοί του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα περιγράφουν ναούς όπως ο Kali Ghat στην Καλκούτα, όπου η θεότητα θεωρούνταν ότι απαιτούσε ανθρώπινα θύματα.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι κάθε φορά που εντοπίζεται ένα τελετουργικό έγκλημα — όπως στην περίπτωση του Tikamgarh — τα ευρήματα περιλαμβάνουν πάντα γνωστά αντικείμενα από το οπλοστάσιο της λαϊκής μαγείας: λεμόνια, καρύδες, σπίρτα, μπίντις (χειροποίητα τσιγάρα), σκόνες, chillum, στάχτη και κίτρινες σημαίες ή κόκκινα υφάσματα. Αυτά θεωρούνται φορείς «ενέργειας» ή δώρα προς τα πνεύματα, και η παρουσία τους συνήθως ερμηνεύεται ως ένδειξη συμμετοχής κάποιας «μαύρης τελετής».

Συνεπώς, ενώ σε φιλοσοφικό επίπεδο ο ινδουισμός προτείνει θεωρίες μετενσάρκωσης, νόμο κάρμα, γιόγκα και αταραξίας, στο επίπεδο της μαζικής θρησκευτικής πρακτικής στην Ινδία υπάρχει έντονο πλέγμα μαγικο-λατρικών στοιχείων, που δεν απεμπολούν τη βία. Το πνευματικό προφίλ του ινδουισμού, όπως προβάλλεται σε πανεπιστήμια ή στοχαστικές συζητήσεις, δεν ταυτίζεται με την θρησκευτική εμπειρία των εκατομμυρίων Ινδών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, δίχως παιδεία και με κυρίαρχη την ανάγκη επιβίωσης με κάθε τρόπο.

Αυτός ο διχασμός, ανάμεσα σε μια φιλοσοφία και σε μια βίαιη, μαγική λαϊκή θρησκευτικότητα, είναι καθοριστικός για να κατανοήσουμε γιατί σε ένα σύστημα που υποτίθεται ότι βασίζεται στη μη βία (ahimsa), μπορούν να τελούνται πράξεις ακραίας βίας στο όνομα κάποιας θεότητας.

Όπως αναφέραμε παρότι ο Ινδουισμός συχνά παρουσιάζεται ως μια ειρηνική και πνευματική θρησκεία, σε πολλές περιοχές της Ινδίας εξακολουθούν να γίνονται τελετουργίες που περιλαμβάνουν ανθρωποθυσίες, συνήθως στο όνομα της “ευημερίας”, της “θεραπείας” ή της “προσφοράς” σε κάποια θεότητα ή πνεύμα. Ακολουθούν ορισμένα πραγματικά περιστατικά των τελευταίων ετών:

Κορίτσι 16 ετών κινδύνεψε να θυσιαστεί για να βρεθεί «θησαυρός»⁶Ένας άντρας 44 ετών προσπάθησε να θυσιάσει ένα κορίτσι, πιστεύοντας ότι έτσι θα έβρισκε θησαυρό. Το κορίτσι σώθηκε την τελευταία στιγμή από την αστυνομία. Μαζί με τον δράστη βρέθηκαν περίεργα αντικείμενα όπως ένα χελωνάκι, φυλαχτά και χρήματα.

Ανθρωποθυσία δίχρονης για εξορκισμό «κακών πνευμάτων». Στην Παλάμου της Jharkhand, μια 35χρονη δολοφόνησε την 18μηνη κόρη της. Η αστυνομία εκτιμά ότι επρόκειτο για τελετουργική θυσία. Το σώμα της βρέθηκε θαμμένο στο δάσος, ενώ πριν τη δολοφονία είχε γίνει κάποια τελετή⁷.

Κορίτσι 8 ετών απήχθη και δολοφονήθηκε σε τελετή μαγείας. Στην περιοχή Dubagga, ένας άντρας και μια γυναίκα απήγαγαν ένα κορίτσι 8 ετών και το θυσίασαν, πεπεισμένοι ότι έτσι θα ικανοποιούσαν υπερφυσικές δυνάμεις.⁸

Δολοφονία 5χρονης σε ναό ως προσφορά αίματος. Στην Chhota Udepur, ένας άνδρας δολοφόνησε ένα κορίτσι 5 ετών και προσέφερε το αίμα της στις σκάλες ενός ναού. Οι αρχές θεωρούν ότι πρόκειται για τελετουργική θυσία⁹.

Δύο γυναίκες δολοφονήθηκαν σε ανθρωποθυσία. Στο Elanthoor, δύο γυναίκες δολοφονήθηκαν ως ανθρώπινες θυσίες. Η υπόθεση έλαβε διεθνή προσοχή για τις σκληρές συνθήκες και τις φυλετικές διαστάσεις.¹⁰

Δολοφονία 11χρονου σε σχολείο. Σε ένα σχολείο στην πολιτεία Ούταρ Πραντές, ένας 11χρονος μαθητής βρέθηκε νεκρός. Η αστυνομία ανακάλυψε ότι ο ιδιοκτήτης του σχολείου και συνεργάτες του τον σκότωσαν για να “πετύχει” το σχολείο. Πίστευαν ότι έτσι θα είχαν καλή τύχη και περισσότερους μαθητές.¹¹

Θυσία σε ναό προσφορά σε θεά. Μια 64χρονη γυναίκα βρέθηκε αποκεφαλισμένη στα σκαλιά ενός ναού. Το έγκλημα έγινε ως «προσφορά» στη θεά Κάμακγια. Οι δολοφόνοι συνελήφθησαν τέσσερα χρόνια αργότερα¹².

Ο ινδουισμός, η Νέα Εποχή και η δυτική εξιδανίκευση

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες, ειδικά μετά τη δεκαετία του 1960, ο ινδουισμός εισήχθη στις δυτικές κοινωνίες μέσα από την πολιτισμική στροφή προς τον ανατολικό μυστικισμό, το ενδιαφέρον για τον διαλογισμό, τη γιόγκα και τις «εναλλακτικές μορφές πνευματικότητας». Μέσω της Νέας Εποχής (New Age), ο ινδουιστικός και βουδιστικός λόγος επανεμφανίστηκε στη Δύση εξωραϊσμένος και αποκομμένος από την πραγματική του πολιτισμική βάση.

Δάσκαλοι όπως ο Maharishi Mahesh Yogi, o Osho, ο Paramahansa Yogananda και αργότερα ο Deepak Chopra, έγιναν φορείς διάδοσης μιας εσωτεριστικής εκδοχής του ινδουισμού, κατάλληλα προσαρμοσμένης για το δυτικό κοινό. Η γιόγκα παρουσιάστηκε ως ήπια σωματική και ψυχική άσκηση, ο διαλογισμός ως μέθοδος επίτευξης προσωπικής γαλήνης, και η έννοια της κάρμα ή της μετενσάρκωσης ως μεταφυσικά σχήματα για να ερμηνευθεί το κακό και ο ανθρώπινος πόνος. Αυτό που αποσιωπήθηκε όμως είναι ότι όλα αυτά τα στοιχεία ανήκουν σε μια θρησκεία με πολυθεϊστικό και μυστηριακό πλαίσιο, συχνά συνοδευόμενο από κατηγοριοποίηση των ανθρώπων μέσω του συστήματος των καστών και αποδοχή του πόνου ως «αναγκαίου κάρμα».

Παράλληλα, η Νέα Εποχή ενσωμάτωσε χωρίς διάκριση έννοιες του ινδουισμού και του αποκρυφισμού σε ένα συγκρητιστικό σύνολο που υποσχόταν «ανώτερη συνειδητότητα», εσωτερική αφύπνιση και «σύνδεση με το Σύμπαν». Έτσι, η πνευματικότητα μετατράπηκε σε αυτοεξυπηρετούμενο ατομικισμό, με τεχνικές εσωτερικής ανάτασης που αποκόπηκαν από κάθε έννοια Θεού, αληθείας ή σχέσης με τον συνάνθρωπο.

Η πραγματικότητα όμως λέει ότι ενώ ο ινδουισμός στη Δύση διαφημίζεται ως «μη θρησκεία» ή «επιστήμη του πνεύματος», η πραγματική του ιστορική και κοινωνική έκφραση περιλαμβάνει ιεραρχίες, φυλετικές διακρίσεις, φανατισμούς ακόμη και αποκρυφιστικές τελετές με θυσίες.

Η αποκοπή των ανατολικών θρησκειών από τη ρίζα τους δημιουργεί σοβαρούς θεολογικούς και πνευματικούς κινδύνους. Οι πρακτικές αυτές γίνονται δεκτές όχι ως θρησκείες αλλά ως «τεχνικές», κάτι που οδηγεί σε αδιάκριτη υιοθέτηση πνευματικών συστημάτων χωρίς κατανόηση των βαθύτερων συνεπειών. Η Ορθόδοξη Εκκλησία βλέπει αυτό το φαινόμενο ως παραχάραξη της αληθινής πνευματικότητας. Το σώμα δεν είναι απλώς εργαλείο ενέργειας, η ψυχή δεν είναι φυλακισμένη σε έναν κύκλο μετενσαρκώσεων, και ο Θεός δεν είναι απρόσωπη δύναμη. Στην Ορθοδοξία, η σωτηρία δεν επιτυγχάνεται με τεχνικές αυτοσυγκέντρωσης ή «αναβάθμισης συνείδησης», αλλά με προσωπική σχέση με τον Χριστό, την κάθαρση της καρδιάς, τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και τη ζωή εντός της Εκκλησίας. Για την Ορθοδοξία κάθε μορφή ανθρωποθυσίας είναι ιερόσυλο έγκλημα, αντίθετο προς τη Γένεση όπου ο Θεός απορρίπτει ρητά τη θυσία ανθρώπου. Η βία, η δολοφονία ή οι «τελετουργικές» θυσίες είναι εντελώς ξένες προς το θεόπνευστο μήνυμα της Αγίας Γραφής. Η Ορθοδοξία επιμένει στην αξία της ελευθερίας του ανθρώπου, στην έμπρακτη αγάπη και στην άρνηση κάθε φόβου ή δεισιδαιμονίας. Θρησκευτικές πράξεις που χρησιμοποιούν τον πόνο ή τον θάνατο ως μέσο δεν έχουν θέση και αντίκεινται στην εικόνα του Χριστού ως ζωοποιού Θεού.

1 Τα bidis (ή beedis) είναι παραδοσιακά χειροποίητα ινδικά τσιγάρα. Παρασκευάζονται με φύλλα tendu (Diospyros melanoxylon), μέσα στα οποία τυλίγεται καπνός και δένονται στη μία άκρη με βαμβακερό νήμα. Είναι φτηνότερα από τα τσιγάρα, ιδιαίτερα διαδεδομένα στις φτωχές και αγροτικές περιοχές της Ινδίας και συχνά καπνίζονται ως μέρος της καθημερινής ζωής ή τελετουργικής πράξης. Στο πλαίσιο της λαϊκής μαγείας και των ταντρικών τελετών, τα bidis συχνά προσφέρονται σε θεότητες ή σε “πνεύματα” ως ένδειξη υποταγής, δώρο ή και πρόσκληση επαφής. Σε περιπτώσεις «μαύρης μαγείας», το κάπνισμα του bidi θεωρείται ότι «ανοίγει» τον συμμετέχοντα στην επίκληση ή καθιστά το πνεύμα «ευνοϊκό».

2 Το chillum είναι ένας παραδοσιακός σωλήνας καπνίσματος, συνήθως από πέτρα, πηλό ή ξύλο. Χρησιμοποιείται κυρίως για το κάπνισμα κάνναβης ή μείγματος κάνναβης και καπνού. Το chillum έχει αρχαίες ρίζες στην ινδική ήπειρο και συνδέεται στενά με τους σαννυάσιν και σαδχού, δηλαδή τους περιπλανώμενους ινδουιστές ασκητές. Οι σαδχού της παραδοσιακής ινδικής γιόγκα (κυρίως του ρεύματος των Ναθαγιόγκι και των ακόλουθων του Shiva) χρησιμοποιούν το chillum ως μέσο «πνευματικής ανύψωσης», θεωρώντας ότι το κάπνισμα της κάνναβης διευκολύνει την είσοδο σε κατάσταση samadhi (διαλογιστική έκσταση). Στα συμφραζόμενα του ινδουιστικού αποκρυφισμού, όμως, το chillum έχει ακόμη βαθύτερη σημασία: σε τελετές tantra, ιδίως εκείνες που αποσκοπούν σε μαγικές πράξεις ή προσφορές σε τρομερές θεότητες (π.χ. Kali, Bhairava), το chillum χρησιμοποιείται ως εργαλείο «πνευματικής θυσίας», ενεργοποιώντας τη συνείδηση και προετοιμάζοντας τον τελετουργό για επίκληση ή μαγική πράξη. Η παρουσία του chillum σε σκηνές εγκλήματος συνδέεται άμεσα με την πνευματική χρήση ουσιών, που θεωρείται ότι ανοίγει «κανάλια επικοινωνίας» με πνευματικές δυνάμεις ή όντα. Συχνά, οι τελετουργικοί δολοφόνοι καπνίζουν από κοινού το chillum πριν τη θυσία.