«…ὕπαγε, καί ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι». Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις ὄντως εἶναι ἡ δύναμις, ἡ νικήσασα τόν κόσμον τῆς ἁμαρτίας. Πίστις εἰς τό μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως. Πίστις στόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ὡς τόν μοναδικό Σωτῆρα τοῦ κόσμου.
Ὁ Μεσσίας δέν εἶναι προσωπολήπτης· ὅσοι Τόν ἔλαβον, ἔδωκεν αὐτοῖς τέκνα Θεοῦ γενέσθαι. Ἡ ἑνότητα τῆς πίστεως καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἁρμόζει τά διεστῶτα, καταργεῖ τίς ἔχθρες μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καί ἀναδεικνύει τούς Ὀρθοδόξους πιστούς υἱούς τοῦ Θεοῦ, κατά Χάριν θεούς, ἁγίους.
Οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, κατ’ ἐξοχήν τό δέκατο κεφάλαιο αὐτῶν, καταδεικνύουν τοῦ λόγου τό ἀληθές. Τό συμπέρασμα ἀπό τήν ἀνάγνωση τοῦ δεκάτου κεφαλαίου τῶν Πράξεων, μαρτυρεῖ, μέ μάρτυρα ἀληθινό τόν Ἀπ. Πέτρο ὅτι ὁ Θεός δέν εἶναι προσωπολήπτης.
Σήμερα ἀκούσαμε ἀδελφοί μου, τήν πίστη καί τήν ὁμολογία τοῦ Ἑκατοντάρχου, τήν ὁποίαν ὁ Μεσσίας ἐπήνεσε ἐνώπιον πάντων· αὐτός ἅδραξε τήν ἄκτιστον Χάριν καί τοῦ δωρήθηκε ἡ ἴασις τοῦ δούλου του. Ταυτόχρονα, ἁγία γερόντισσα, ἀκούσαμε ὅλοι καί τό παράπονο τοῦ Ἰησοῦ, ὅσον ἀφορᾶ τήν σκληροκαρδία τῶν ὁμοεθνῶν Του Ἰουδαίων.
Ὁ Χριστός, ἦλθε στόν κόσμο «ἵνα σωθεῖ ὁ κόσμος δι’ Αὐτοῦ». Ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος, παρ’ ἐκτός ἁμαρτίας, ὥστε νά ἀπαλλάξει τό γένος τῶν ἀνθρώπων ἀπό κάθε τί τό ἁμαρτωλό, ἄπιστο, διαβολικό· γιά νά δωρίσει τήν λυτρωτική ἀναστάσιμη χαρά καί εἰρήνη· νά θεραπεύσει ὁλόκληρο τόν νοῦ, τή διάνοια, τή συνείδηση, τήν καρδιά, τή βούληση τοῦ πλάσματός Του καί νά καταστήσει καθ’ ἕνα ἄνθρωπο οἰκτίρμονα, καθώς οἰκτίρμων εἶναι ὁ Τριαδικός Θεός.
Ὁ Ἑκατόνταρχος, χριστιανοί μου, παρ’ ὅτι εἰδωλολάτρης ἔδειξε ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ καί ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, σπλάχνα οἰκτιρμῶν πρός τόν δοῦλό του καί ἀπέσπασε τόν ἔπαινο τοῦ Ἰησοῦ, πού φανέρωσε ὅτι ἡ πίστις αὐτοῦ τοῦ Ἐθνικοῦ ὑπερεῖχε αὐτῆς τῶν Ἰουδαίων. Ἔτσι, δικαιωματικά ἐλογίσθη ἡ πίστις αὐτή εἰς δικαιοσύνην καί τόν κατέταξε, διά τῆς Χάριτος, τέκνον τοῦ Ἀβραάμ ὁμολογητήν καί σεσωσμένον.
Ἡ Θεανθρώπινη αὐτή συνάντηση, ἀδελφοί, ἐπεκτάθηκε διά τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς ταμειούχου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τό κήρυγμα καί σέ ὅλους αὐτούς πού ὡς τότε δέν γνώριζαν τόν ἀληθινόν Θεόν. Τοιουτοτρόπως, οἱ «θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν», δύνανται διά τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως νά μήν εἶναι πλέον ἐχθροί τοῦ Θεοῦ, δηλαδή νά μήν ἐχθρεύονται τά θεῖα.
Διαφορετικά, ἀλίμονον, ζῶντας μέσα στόν ἄνθρωπο ἡ ἁμαρτία, σταδιακά ἐνσωματώνεται στή διάνοιά του, στή λογική του. Τότε, Θεός φυλάξοι, κάθε κακό γίνεται καί λογικό καί φυσικό καί ἀναγκαῖο· (Πολιτισμός δῆθεν καί πρόοδος) ἐνῶ ὁ Θεός καί τό θεῖον ἀγαθό, γίνονται στήν σκληρή καί σκοτεινή καρδιά, μή ἀποδεκτά καί ὑβρίζονται.(βλέπε ἐσχάτως Ἐθνική Πινακοθήκη, Γιουροβίζιoν, καί ἄλλα εὐτράπελα· αὐτό κι ἄν εἶναι κατάντημα)!!
Ἀπό τέτοιο κακό, κακό πού μπορεῖ νά ἀφανίσει τά πάντα, ἐλευθερώνει ὁ Χριστός μέ τόν φιλάνθρωπο θάνατο, τόν θρίαμβό Του καί τήν Ἀνάστασή Του καί τήν Ἀνάληψή Του. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο προσλαμβάνουν θεῖο νόημα καί ὕπαρξη καί ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ἀποδεικνύεται δέ, ὅτι ὁ Τριαδικός Θεός καί ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, ὁ Σωτήρ ἡμῶν, εἶναι στήν οὐσία, ἡ μόνη λογική, τό μόνο νόημα τῆς ἀνθρωπίνης ὀντότητας καί τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς, ἀλλά καί ὅλων τῶν κτισμάτων τοῦ Δημιουργοῦ καί Πλάστου.
Γι’ αὐτό καί ὁ ἅγιος Ἀπόστολος εὐαγγελίζεται στά μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας: «νυνί δέ ἀποκατήλλαξεν ἐν τῷ σώματι τῆς σαρκός αὐτοῦ διά τοῦ θανάτου»[1]· σᾶς συμφιλίωσε δηλαδή μέ τόν Θεό, μέ τό θεῖο ἀγαθό, μέ τόν θεῖο νοῦ, γιά νά πάψετε νά εἶστε φίλοι τοῦ κακοῦ, ὑμνητές τῆς πλάνης καί ἐχθροί τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἄκτιστος θεία Χάρις, οἱ ἀπαιτούμενες θεῖες δυνάμεις, ὁ ἁγιασμός, ἡ ἀλήθεια, ἐνυπάρχουν στό θεανθρώπινο σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι στην ἁγίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ἀπ’ Αὐτήν, τήν καθαγιασμένη Πηγή, εἶναι φυσικό νά ἀπορρέουν ἄμωμες σκέψεις, φιλότιμες πράξεις, αἰσθήσεις καί ἐπιθυμίες πού θά λαμπρύνουν, θά ὀμορφαίνουν τήν ζωήν ἑκάστου ἀνθρώπου μεταβάλλοντάς τον, σέ τέλειον, δίκαιον καί φιλάνθρωπον, φιλότιμον δι’ ἑαυτόν καί ἀλήλλους.
Ὅλα αὐτά εἶναι δυνατόν νά πραγματοποιηθοῦν, χριστιανοί μου, ἐάν παραμείνουμε στήν Ὀρθόδοξον πίστιν καί παράδοσιν, στό Ὀρθόδοξο ἦθος.
Ἄν, δηλαδή, τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, οἰκοδομήσει τόν οἶκο τῆς ψυχῆς μας καί κτίζουμε ἐπάνω στά αἰώνια, ἀκλόνητα θεμέλια τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἀποστόλων, τῶν μαρτύρων, τῶν ὁσίων καί πάντων τῶν ἁγίων.
Οἱ Ἅγιοι τῶν ἡμερῶν μας, Πορφύριος, Παΐσιος, Ἰάκωβος, Εὐμένιος, κ.ἄ., μᾶς παρέδωσαν αὐτήν τήν ἀλήθεια πού και οἱ ἴδιοι ἐβίωσαν.
Τό λοιπόν, ἀδελφοί, Ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ἀπό ἐμᾶς ἐξαρτᾶται, νά μήν παραδώσουμε τά ἅγια τοῖς κυσίν καί νά μήν θέσουμε τούς μαργαρῖτες ἐνώπιον τῶν χοίρων. Οἱ καιροί σήμερα, πολύ πονηροί καί δόλιοι. Ὁ Χριστός χάριζε καί χαρίζει, ἄνωθεν δωρεές, ἀποκαλῶντας τόν καθένα μέ τό ὄνομά του. Τεχνητά σκουπίδια καί ἀριθμοί πού προσπαθοῦν νά καταργήσουν τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία, δέν ἔχουν καμμία θέση στήν Ὀρθὀδοξη Ἑλλάδα μας. Ὁ νοῶν νοείτω καί ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω.
Στόν Θεόν Ἰησοῦν, ἡ Βασιλεία, ἡ Δόξα καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
