(ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ)
«…σύ εἶ ὁ Χριστός, ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Ὁ Θεός Πατήρ ἀπεκάλυψε στόν Ἀπόστολο Πέτρο καθώς κι ἀργότερα, ὁ Ἰησοῦς, στόν Ἀπόστολο Παῦλο, τήν Ὀρθόδοξη Χριστολογίαν καί Ἐκκλησιολογίαν. Ἐξυπακούεται, ὅτι αὐτό συνέβη καί μέ τούς Δώδεκα ἁγίους Ἀποστόλους.
Μέ τήν εὐδοκία τοῦ Πατρός καί τήν ἐπί γῆς παρουσίαν τοῦ Υἱοῦ, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἀπεκάλυψε στόν Ἀπόστολο Πέτρο, στόν Ἀπόστολο Παῦλο καί στούς Δώδεκα Ἀποστόλους, πού ἑορτάζουμε σήμερα καί αὔριο, τό μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως, τό μυστήριον τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας τοῦ κόσμου. « Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο…» «…ἐν αὐτῷ κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς».
Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις πού ἐφανέρωσε ὁ Πατήρ, δι’ Υἱοῦ, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι εἶναι ἡ Πέτρα, ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος πού στηρίζεται ἡ πνευματική οἰκοδομή, δηλαδή ἡ ἄκτιστος καί αἰώνιος ἁγία Ὀρδόδοξος Ἐκκλησία.
Ἀλήθεια, σᾶς λέγω, εἶπεν ὁ Χριστός στούς δύο Ἀποστόλους πού ἑορτάζουμε σήμερα, ἀλλά καί στούς Δώδεκα πού ἑορτάζουμε αὔριο· καμμία ἀντίθετη δύναμη δαιμόνων ἤ δαιμονόπληκτων ἀνθρώπων δέν θά ὑπερισχύσει τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας· οὔτε καί αὐτές οἱ δυνάμεις τοῦ Ἅδου· οἱ πύλες τοῦ σκότους δέν θά Τήν κατανικήσουν.
Ὁ Θεός, ὅ,τι πολυτιμότερο θά μποροῦσε νά δώσει στόν ἄνθρωπο, τό ἔδωσε γενόμενος ὁ Ἴδιος ἄνθρωπος καί παραμένοντας παντοτινά Θεάνθρωπος.(Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς) Ἐπίσης, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, διακηρύσσει εὔλογα ἐνώπιον ἀνθρώπων καί ἀγγέλων καί εἰς χρόνον καί στήν αἰωνιότητα, ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Χριστός εἶναι «τό μόνον καινόν ὑπό τόν ἥλιον». Τό μυστήριον τοῦ Θεοῦ, ἑνώθηκε ἀχωρίστως μέ τό μυστήριον τοῦ ἀνθρώπου καί κατέστη, ἐν δυάδι, μοναδικό μυστήριον ὅλων τῶν κόσμων.
Ἔτσι ἡ Ἐκκλησία ἔγινε θεάνθρωπος· μοναδική κιβωτός σωτηρίας.
Αὐτός λοιπόν πού θά χτυπήσει ἐπάνω στήν ἁγίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησία, ὁμοιάζει μέ ἀνόητον ἄνθρωπο, ὅπου κλωτσᾶ ἀνυπόδητος σέ μυτερά κοφτερά καρφιά. Ματώνει ἔτσι ὁ ἄφρων σκληρόκαρδος πού ἐναντιώνεται στήν Ἀλήθεια, ἕως τελικῆς αὐτοκαταστροφῆς του. Καί αὐτό ἐπειδή, ἡ δευτέρα Ὑπόστασις τῆς Ὑπεραγίας Τριάδος, ἔγινε ἡ αἰώνια Κεφαλή τοῦ θεανθρωπίνου σώματος τῆς Ἐκκλησίας.
Ὅλη τήν ἄμμετρη μεγαλοσύνη τῆς δυνάμεώς Του, τόν πλοῦτο τῆς φιλανθρωπίας Του καί τήν παντοδυναμία τῆς ἰσχύος Του, ὁ Θεός τήν κατέδειξε κατεξοχήν μέ τήν ἐκ τῶν νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, τήν εἰς οὐρανούς Ἀνάληψή Του ὑπεράνω τῶν Χερουβείμ καί τῶν Σεραφείμ, μέ τήν ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας ὡς σῶμά Του· σῶμα τοῦ ὁποίου Κεφαλή εἶναι Αὐτός, ὁ Ἀναστάς, Ἀναληφθείς καί ἀεί Ζῶν Θεάνθρωπος.
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι τό πλήρωμα τῆς θείας Ἀληθείας, τῆς θείας Δικαιοσύνης, τῆς θείας Ἀγάπης, τῆς θείας Ζωῆς, τῆς θείας Αἰωνιότητος εἶναι ἡ ἐκπλήρωση ὅλων· ὅλων τῶν θείων ἀλλά καί ἀνθρωπίνων τελειοτήτων, ἐπειδή ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ Μία καί Διττή πλήρωση τοῦ θείου καί τοῦ ἀνθρωπίνου.
Αὐτούς τούς θησαυρούς γνώσεως καί σοφίας, μᾶς χάρισαν οἱ δύο πρωτοκορυφαῖοι Πέτρος καί Παῦλος, οἱ ὁποῖοι εἶναι πρότυπα μετανοίας· πρότυπα δακρύων καί ἐξομολογήσεως. Μᾶς ἄφησαν αἰώνια παρακαταθήκη, ὥστε νά μήν ἐμπιστευόμαστε τούς ἑαυτούς μας, ἀλλά τόν Θεόν· ἐπίσης δίδαξαν μέ τή ζωή τους καί γιά τίς τραγικές συνέπειες τῆς πλάνης στή ζωή τῶν ἀνθρώπων.
Φανέρωσαν ὅτι: «Ἡ ἁγία διάκριση πού βγαίνει μέσα ἀπό ὅλες τίς ἀρετές τοῦ Χριστοῦ, κατ’ ἐξοχήν τήν ὑπακοή καί τήν ταπεινοφροσύνη, ὁδηγεῖ στό μεγαλεῖο καί τήν ὡραιότητα τῆς ἐν Χάριτι μετανοίας καί ἀνυψώνει τόν νοῦ, ἕως τρίτου οὐρανοῦ· δηλαδή στόν ὑπέρλαμπρον γνόφον τῆς θεολογίας».
Αὐτό ἐκφράζεται καί διαχέεται μέ τήν ἐν Χριστῷ ἀγάπη πρός τούς ἀδελφούς τοῦ Ἰησοῦ καί ἀδελφούς μας· ὥστε νά εἴμαστε ἕτοιμοι καί τή ζωή μας νά προσφέρουμε, ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Παραδόσεως, ἀλλά, ἐάν χρειαστεῖ καί νά φτάσουμε στήν θυσία προκειμένου νά σωθοῦν οἱ ἀδελφοί μας, γινόμενοι τοῖς πᾶσι τά πάντα.(Ἀπ. Παῦλος, Ἅγ. Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης)
Γνωρίζουμε, ἁγία γερόντισσα, ὅτι ὁ ἄνθρωπος καταδικάστηκε σέ ἐξορία ἀπό τόν Παράδεισο τοῦ Θεοῦ, γιατί ἔκανε τή ζωή του θανατηφόρο καί ἀκατάλληλη γιά τόν θεῖο Παράδεισο· ὥστε καί ἡ ἀληθινή Ζωή ἡ ὁποία καί στήν ψυχή καί στό σῶμα προξενεῖ τήν ἀθάνατη καί ἀληθινή ζωή, θά λάβει τήν ἀρχή της ἐδῶ στόν τόπο τοῦ θανάτου. Γι’ αὐτό πράγματι μᾶς παραχώρησε καί τή ζωή αὐτή ὁ Θεός, δίνοντάς μας καί τόπο καί χρόνο μετανοίας, ἐν μέσῳ πολλῶν θλίψεων, κόπων, δακρύων καί διωγμῶν.
Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι Πέτρος καί Παῦλος ἔζησαν καί ἔγραψαν στίς Ἐπιστολές τους, γιά τό μέγεθος τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί γιά τό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου πού δέν παραβιάζεται. Πέρασαν οἱ ἴδιοι ἀπό τό φοβερό καμίνι τῆς ἄρνησης καί τῆς πλάνης καί διεσώθησαν μέσῳ τῆς ὑπακοῆς καί τῆς ταπείνωσης στόν Ἰησοῦν, τόν ἀληθινόν Θεόν.
Μέ γνώμονα αὐτές τίς ἀρετές δέν ἀπελπίστηκαν, ἀλλά ἀντίθετα ἀναδείχτηκαν ἐν Πνεύματι ἁγίῳ, πρότυπα αἰώνιας μετανοίας καί ἐξομολογήσεως καί μᾶς δίδαξαν μέ ἔργα, βίωμα καί γραφή, πώς ὅλοι μποροῦμε, ἄν θελήσουμε, νά ἀποκτήσουμε τήν αἰώνιον ζωή.
Στόν Τριαδικό Θεό καί τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, ἡ Δόξα, τό Κράτος καί ἡ Βασιλεία εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
