ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
ΚΛΗΣΙΣ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ
«…καί ἐκάλεσεν αὐτούς». Ἡ Χάρις τῆς κλήσεως αὐτῆς πυρπόλησε τίς καρδιές των καί ἄναψε τήν φλόγα τῆς πίστεως ἐν στιγμῇ χρόνου· παράτησαν ἐργασίαν, πλοῖα, δίκτυα καί γονεῖς καί ἠκολούθησαν τόν Μεσσίαν ἕως θανάτου.
Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐκδίωξαν ἀπό τόν κόσμον, τήν δυσωδία τῆς πλάνης καί τήν κατάρα τῆς παρακοῆς μέ τήν θεόσδοτον διδασκαλία των. Ἔτσι ὁ Ἰησοῦς τούς ἀνταπέδωσε ἑκατονταπλάσια δόξα, τιμή καί ἐξουσία πρός οἰκοδομήν τῶν ἀνθρώπων, ὥστε νά θαυματουργοῦν καί τά ἱμάτια αὐτῶν χαρίζοντας τήν ψυχικήν καί σωματικήν ὑγείαν στούς ἀσθενοῦντας καί πονεμένους ἀδελφούς.Ἔδωσε ἐπίσης τήν φοβεράν ἐξουσία νά κρίνουν αὐτοί τίς δώδεκα φυλές τοῦ Ἰσραήλ.
Φρονοῦμε, ἁγία γερόντισσα, ὅτι στήν τελική κρίση θά ποῦν στούς σκληρόκαρδους Ἑβραίους· ἐμεῖς πῶς μπορέσαμε; Τά ἔθνη πῶς ἐπίστευσαν; Ἐσεῖς μείνατε ἀπέναντι στόν Θεάνθρωπον Μεσσίαν καί ἀντί νά συνάζετε, σκορπίζετε. Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, πού κλήθηκαν σήμερα, ἀκολούθησαν κατά πάντα τόν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν καί ἐκήρυξαν στόν κόσμον, τήν ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθοῦς πίστεως καί τήν ἔννοια τῆς ἁμαρτίας καί ἀποστασίας ἀπό τόν Θεόν, ὡς τήν μοναδικήν αἰτίαν τοῦ πόνου καί τοῦ θανάτου πού εἰσῆλθε βιαίως στή ζωἠ τῶν ἀνθρώπων.
Ἡ πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ γιά μετάνοια πού βίωσαν καί ἐδίδαξαν οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Ἰησοῦ, ἔχει ἕνα τεράστιο πνευματικό βάθος καί σωτηριῶδες ἀντίκτυπο στήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, στόν ἄνθρωπο, ἕως ὅτου μέ πραότητα καί ταπείνωση καί ὑπακοή ἐπανέλθει ὁ κάθε ἕνας στήν προτέρα θέση ἀπό τήν ὁποία ξεπέσαμε.
Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τόν στόχον αὐτόν καί τόν σκοπόν, σημαίνει παραμονή στήν πλάνη, μετάβαση πρός τόν αἰώνιον θάνατον καί τήν κατοίκησιν αἰώνια στόν Ἅδη. Καί ὄντως ἀδελφοί: ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἀποστόλων μ’ αὐτόν τόν τρόπον κατανοεῖ τήν ἐπανάσταση τοῦ ἀντάρτη ἀνθρώπου κατά τοῦ Πλάστου καί Δημιουργοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.
Ἡ ζωή, ἡ ὁμολογία καί ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων εἶναι ὅ,τι πιό παρήγορο εἶχε καί ἔχει ἀκουστεῖ ποτέ στήν ἀνθρωπότητα. Ὁ λόγος, τό κήρυγμα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἀποβλέπει ἀκριβῶς στήν ἐν Χριστῷ ἀποκατάσταση ἀπό τήν τραγική πτώση καί τίς συνέπειές της στή ζωή τοῦ κόσμου. Μέ τό κήρυγμα τῆς μετανοίας, ὁ ἀναμάρτητος Μεσσίας Ἰησοῦς, δίδασκαν οἱ Ἀπόστολοι, προσλαμβάνει στό ἄχραντο σῶμά Του τήν Ἐκκλησία, ὅπου ἡ ἀλλοιωμένη, ἀπό τήν ἁμαρτία, ἀνθρωπότητα ἀνυψώνεται σεσωσμένη στά δεξιά τοῦ Θεοῦ.
Οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, μᾶς φανέρωσαν καί μᾶς ἐξήγησαν τήν θείαν Ἀποκάλυψιν πού ἔφερε στόν κόσμον ὁ Μεσσίας· πού σημαίνει ὅτι ὀφείλουμε νά πιστεύουμε πώς ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ, εἶναι μεγαλύτερη ἀπό τίς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου, στούς αἰῶνες. Μᾶς δίδαξαν ἐπίσης τόν γλυκασμό τοῦ Θεανδρικοῦ προσώπου καί τήν διαρκή ζῶσα ἐμπειρία πού βιώνουν ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἔχουν ὀρθόδοξη πίστη, ταπείνωση, πραότητα καί ὁμολογοῦν τήν καλήν ὁμολογίαν, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι τό πᾶν.(Ἅγιος Πορφύριος)
«…Κύριε, πρός τίνα ἀπελευσόμεθα; ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις». Μακαρισμός αἰώνιος πού κάνει μακαρίους αὐτούς πού πιστεύουν τόν Ἰησοῦν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, «ἐν σαρκί ἐληλυθότα» καί ζητοῦν μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν, τήν ἀληθινή κοινωνίαν μαζί Του.
Προφανῶς, χριστιανοί μου, σ’ αὐτούς κατέρχεται ἡ ἄκτιστος Θεία Χάρις, ὅπου ἀνεβάζει τόν ὀρθόδοξο νοῦ καί τήν πιστή καρδιά στά οὐράνια σκηνώματα. Ἀρκεῖ, ἁγία γερόντισσα, νά φρονοῦμε ὅτι ἡ τέλεια ἀναχώρηση ἀπό τόν κόσμο εἶναι κατ’ ἀρχήν ἡ ὁλοκληρωτική ἀπονέκρωση τοῦ θελήματός μας καί ἡ νέκρωση ἀπό τόν σύνδεσμο τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος, καθώς καί ἡ ἀπάρνηση κάθε παράνομης καί ἁμαρτωλῆς ἡδονῆς.
Ἡ κλῆσις σήμερα, ἡ στάσις καί τό ἦθος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἐνώπιον τοῦ Ἰησοῦ σηματοδοτεῖ καί τή δική μας προσπάθεια στήν πνευματική μας πορεία ὥστε καθένας νά ἀναλαμβάνει καί τήν εὐθύνη τῶν πράξεων του. Αὐτό τό μεγαλεῖο, αὐτό τό μυστήριο στή χώρα τῶν μεταποιημένων ἁμαρτωλῶν, προσφέρει τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι ἡ ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας, πού οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι τήν πότισαν μέ μαρτυρικούς ἱδρῶτες καί μέ τό αἷμά τους.
Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἠκολούθησαν τό «Ἐσφαγμένον Ἀρνίον», καί ἀγκάλιασαν τόν Τίμιον Σταυρόν, γιά νά τούς δοθοῦν ἄνωθεν οἱ δωρεές καί νά φθάσουν στή θέωση. Ποτέ στή ζωή τους, δέν ἀρνήθηκαν τόν Σταυρόν, τήν ὁμολογίαν καί τό μαρτύριον μετά τήν Ἁγίαν Πεντηκοστήν καί ἐχαίροντο ἐν τοῖς παθήμασιν αὐτῶν, χάριν τοῦ γλυκυτάτου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ.
Μέ τήν ἐμφάνιση τοῦ Μεσσίου, σήμερα, στή θάλασσα τῆς Καπερναούμ καί τῆς κλήσεως τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί διά τῆς Θεανθρωπίνης Οἰκονομίας Του γιά τή σωτηρία μας, κάθε τί τό θεῖο, ἔγινε ἀνθρώπινο· δηλαδή, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, χάρισε σέ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους τό μεγαλύτερο καί πολυτιμότερο δῶρο πού μόνο ὁ Θεός τῆς ἀγάπης μπορεῖ νά προσφέρει.
Ἔτσι, οἱ Ἀπόστολοι, ἄφησαν τά πάντα καί διά πάντα καί ἔλαβαν ὅλη τήν Τριαδική ἄκτιστον Χάριν «κατά τό μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ»[1].
Στό μέτρο λοιπόν πού ὁ ἄνθρωπος ζεῖ καί κινεῖται ὡς γνήσιος ἑπόμενος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἐνσωματώνεται στήν ἁγίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησία· μετέχει μέ μετάνοια στά ἄχραντα μυστήρια καί στίς ἁγιαστικές τελετές καί ἀκολουθίες· χριστοποιεῖται καί ἀποκτᾶ μερίδιο τῶν δωρεῶν τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ.
Σ’ Αὐτόν ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία στούς αἰῶνας. Ἀμήν.
