Γράφει ὁ κ. Κωνσταντῖνος Νούσης
Θὰ ξεχάσουμε καὶ αὐτὰ ποὺ μάθαμε στὰ βασικὰ δογματικὰ μαθήματα τῆς Θεολογικῆς. Τὰ στοιχειώδη: οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ μετὰ τὸ Σχίσμα – ἂν καὶ πρὸ αὐτοῦ πολὺ ἐνωρίτερα, ἂς τὸ πάρουμε ἐδῶ κατὰ τὸ ἐπίσημο 1054 μ.Χ. καὶ μέχρι σήμερα – ἔπαψαν νὰ ἀνήκουν στὴ μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἔπεσαν σὲ πλάνες πολλὲς καὶ σὲ αἱρέσεις. Καταδικάστηκαν ἐπίσημα ἀπὸ πλειάδα Συνόδων Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων καὶ σὲ γραπτὰ οὐκ ὀλίγων Ἁγίων. Δὲν μποροῦμε ἑπομένως νὰ μιλᾶμε ἀκόμα γιὰ Σχίσμα, ἀλλὰ γιὰ αἵρεση. Τὸ εἶπε ἤδη ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς τὸν 15ο αἰ.
Νὰ περιμένουμε Οἰκουμενικὴ Σύνοδο νὰ ἐπικυρώσει τὶς αἱρέσεις τους; Καὶ ἂν δὲν συγκληθεῖ ἄλλη; Τότε οὔτε οἱ Προτεστάντες οὔτε οἱ Χιλιαστὲς οὔτε τόσοι ἄλλοι αἱρετικοὶ θὰ πρέπει νὰ θεωροῦνται αἱρετικοί. Ἐδῶ νὰ σημειώσουμε πὼς εἶναι λάθος νὰ θεωρεῖται μία Οἰκουμενικὴ σύνοδος ἀνώτερη μίας Τοπικῆς. Τὸ θέμα εἶναι ἡ ὀρθοδοξία ἑκάστης. Τὸ ἀπέδειξε ἄλλωστε καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία μὲ τὴν ἀνακήρυξη οἰκουμενικῶν συνόδων ὡς ληστρικῶν καὶ τὴν ἀνάδειξη τοῦ οἰκουμενικοῦ κύρους τοπικῶν συνόδων καὶ ἀπόψεων διαφόρων ἁγίων Πατέρων.
Ἐπανέρχομαι στοὺς Ρωμαιοκαθολικούς. Ἐξαιτίας τους ἡ Εὐρώπη ἔγινε ἄθεη. Πέρα ἀπὸ αὐτό, ἡ ἀπομάκρυνσή τους ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία συνεπάγεται καὶ κάποιες ἄλλες οὐσιαστικὲς διαφοροποιήσεις μεταξὺ αὐτῶν καὶ ἡμῶν: οἱ ἅγιοι ποὺ ἀναγνώρισαν καὶ ἀναγνωρίζουν μετὰ τὸ Σχίσμα δὲν μπορεῖ νὰ προσκυνοῦνται ἀπὸ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους ὡς ἅγιοι. Νὰ τολμήσω νὰ πῶ: ἀκόμη καὶ ἂν εἶναι. Εἶναι ὡστόσο; Ὁ ἅγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ ἐξηγεῖ τὴν πλάνη τῶν στιγμάτων τοῦ Ἰησοῦ ποὺ ξεκίνησαν ἀπὸ τὸν Φραγκίσκο τῆς Ἀσίζης. Ὁ σχισματικὸς θὰ εἶναι ἀναπόφευκτα καί… στιγματικός! Ὁ λατρεμένος αὐτὸς “ἅγιος” ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸν βλάσφημο Καζαντζάκη σὲ κείμενο Μητροπολίτη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου θεωρήθηκε ὅτι πρεσβεύει γιὰ τὴν ψυχὴ τοῦ πάπα Φραγκίσκου! Μὰ εἶναι δυνατόν; Οἱ Πατριαρχικοί μᾶς ἐκπλήσσουν ἡμέρᾳ τῇ ἡμέρᾳ… Στὴ συνείδησή τους, δηλαδή, ἔχουμε ἐξισωθεῖ δογματικὰ μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικοὺς καὶ θεωροῦμε ἐπιτρεπτὸ νὰ καλοῦμε σὲ βοήθεια τοὺς ἁγίους ἐκείνων; Ποιοὺς δηλαδή; Νὰ θυμηθῶ τὸν Ἄνσελμο τῆς Καντερβουρίας καὶ τὸν μέγα κατ’ αὐτοὺς Θωμᾶ Ἀκινάτη, τὸν ὁποῖο κατατρόπωσε ὁ ἡμέτερος Γρηγόριος Παλαμᾶς;
Δίνεται ἡ ἐντύπωση πὼς ἡ χριστιανικὴ δογματικὴ εἶναι κάτι συνώνυμο μὲ τὴ φιλοσοφία καὶ τὴ λογοτεχνία, ὅπου ὁ καθένας μπορεῖ νὰ γράφει ὅ, τί θέλει καὶ νὰ ἑρμηνεύει κατὰ τὸ δοκοῦν. Εἶναι ὅμως αὐτὸ ἡ ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας; Διαβάζοντας τὸ κείμενο τοῦ προαναφερθέντος Ἐπισκόπου καὶ τὶς δηλώσεις τοῦ Πατριάρχη θὰ νομίσει κανεὶς πὼς πρόκειται περὶ ἁγίου (γιὰ τὸν ἄρτι κοιμηθέντα Ποντίφικα μιλᾶμε). Μὰ εἶναι δυνατόν; Ὅσα εἶπε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὅσα ἔγραψαν οἱ ἅγιοι Νεκτάριος Πενταπόλεως καὶ Ἰουστῖνος Πόποβιτς δὲν τοὺς προβληματίζουν; Πῶς τέτοια ἀμετροέπεια ἀπὸ τόσο ὑψηλὰ ἱστάμενα ἐκκλησιαστικὰ χείλη; Δὲν σκέπτονται τὸν σκανδαλισμὸ ποὺ προκαλοῦν στὸ ὀρθόδοξο ποίμνιό τους καὶ τὴν ἀντίστοιχη βλάβη στὸ ἑτερόδοξο τῶν ἐκ δυσμῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν;
Γράφει ὁ Δεσπότης αὐτὸς (πανεπιστημιακὸς δάσκαλος τῆς θεολογίας μάλιστα…) στὸ ἴδιο κείμενο περὶ τοῦ Πάπα Φραγκίσκου: “Τὸ Πνεῦμα ποὺ ὅπου θέλει πνέει, (Ἰωάν. 3,8) τὸν ὁδήγησε στὴν κορυφὴ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας”. Πῶς νὰ τὸ ἐκλάβουμε τώρα αὐτό; Τὸ Πνεῦμα ὁδηγεῖ μία αἱρετικὴ “Ἐκκλησία” ἢ οἱ ἴντριγκες τοῦ κονκλαβίου τῶν Καρδιναλίων πού θυμίζει μασονικὲς διαδικασίες; Μᾶλλον ἦλθε ἡ ὥρα νὰ σκίσουμε τὰ πτυχία μας οἱ ὀρθόδοξοι θεολόγοι καὶ νὰ ξεχάσουμε ὅσα μάθαμε, ὡσὰν ξεπερασμένα καὶ ἀνυπόστατα θρησκευτικὰ διδάγματα.
Σὲ συζήτηση μὲ φίλο καὶ συνάδελφο θεολόγο καὶ τοὺς εὔλογους προβληματισμοὺς του περὶ τῆς κριτικῆς μου γιὰ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, θεωρῶ πὼς δὲν ὑφίσταται κανένα πρωτεῖο ἐφόσον παρουσιάζονται δογματικὲς παρεκκλίσεις. Ὅπως ἀκριβῶς συνέβη καὶ μὲ τὸ πρωτεῖο τοῦ πάλαι ποτὲ Πάπα Ρώμης. Δὲν ὑφίστανται ἐδῶ ἱστορικὰ κατεστημένα. Ὁ ζῶν Χριστὸς κυβερνάει τὴν Ἐκκλησία του. Ἀκόμη καὶ ἂν πρέπει τὸ Φανάρι νὰ σβήσει καὶ νὰ περάσει ἡ δάδα τοῦ Πρώτου σὲ ἄλλον Προκαθήμενο – ἴσως οἱ ἀναμενόμενες ἐσχατολογικὲς ἐξελίξεις δὲν ἐπιτρέψουν κάτι τέτοιο – ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε νηφάλιοι καὶ νὰ ἔχουμε προτεραιότητα τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὄχι τὶς ἐπιταγὲς τῆς δαιμονικῆς παγκοσμιοποίησης (ἂν θυμοῦμαι καλῶς, κάτι τέτοιο ἔγραψε πρὸ ἐτῶν καὶ ὁ μακαριστὸς ἀρχιμ. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος). Λόγια σκληρά, ἀλλὰ στὰ τῆς πίστης δὲν χωρεῖ συγκατάβασις, ὅπως τόνιζε ὁ λαοφιλὴς σύγχρονος ἅγιος Παΐσιος.
Θὰ ἤθελα νὰ κλείσω τὸ παρὸν μὲ μία ἀπορία καὶ μία εὐχή. Ἡ ἀπορία εἶναι, γιατί τόσος θαυμασμὸς γιὰ τὸν τελευταῖο Ποντίφικα. Δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ὑπὲρ τῶν πτωχῶν καὶ τῶν κατετρεγμένων, ὡς ὤφειλε, καθότι ἀρχηγὸς μίας χριστιανικῆς ἐκκλησίας; Καὶ τὸ παράπονο – καημὸς τοῦ γράφοντος: εὔχομαι ἀπὸ τοῦδε καὶ στὸ ἑξῆς νὰ πάψουν οἱ ἡμέτεροι Πατριαρχικοὶ νὰ εὔχονται περὶ ψευδοενότητος τῶν χριστιανῶν στὸ ὄνομα τοῦ ἄθρησκου καὶ ἀόριστου μετανεωτερικοῦ ἀνθρωπισμοῦ, ἀλλὰ νὰ εὔχονται καὶ νὰ προσεύχονται γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ ὅλων στὴν Ὀρθόδοξη ἀλήθεια καὶ Ἐκκλησία. Ἀμήν! Τότε, ὁπωσδήποτε, θὰ ἔχει ἐπιτευχθεῖ καὶ ἡ ἀληθινὴ ἐν Χριστῷ πλήρης ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς μέσα στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ μοναδικοῦ καὶ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἁπάντων.
