Ὥσπου
μετὰ βρεθήκαμε ἥμεροι νὰ πίνουμε τὸ ἑωθινὸ φασκόμηλο στὸ πλησιέστερο
παραδοσιακὸ καφενεδάκι των Καρεῶν μαζὶ μὲ τὸν ἀπλόψυχο καὶ ἀγαθὸ
πάτερ-Χαραλάμπη, ποὺ ἐν μέσῳ χειμῶνος φοροῦσε παντόφλες δίχως κάλτσες
καὶ φαιδρὸς, εἶχε ὅλος ὄρεξη γιὰ καλὴ κουβέντα. Μαζὶ
μᾶς εἶχε σταλιάσει καὶ ἕνα μικρὸ παιδὶ ἀπὸ τὴν Ἀθωνιάδα μὲ τὸ ρασάκι
τοῦ, ὀρφανὸ ἀπὸ πατέρα ποὺ τὸ κέρασαμε μία ζεστὴ τυρόπιτα ...
-Ποὺ λέτε παιδιά, συνέχισε ὁ παπα-Χαραλάμπης, μᾶς ἔλεγε ὁ ἅγιος Παϊσιος, πώς
«Τὰ παιδιὰ τὰ ὀρφανὰ ποὺ δὲν τὰ χαιδεύει ὁ πατέρας, τὰ χαϊδεύει ὁ Θεός.»...
Ἀπόσπασμα ἀπο τὸ βιβλίο: "ΣΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ ΜΕ ΘΕΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ" (π.Διονύσιος Ταμπάκης)
