«Ὅταν μᾶς βρίζουν ἐμεῖς εὐχόμαστε γι΄ αὐτούς. Ὅταν μᾶς καταδιώκουν δείχνουμε προθυμία καὶ ἀνοχὴ ἀπέναντί τους. Ὅταν μᾶς συκοφαντοῦν καὶ μᾶς δυσφημοῦν ἀπαντᾶμε μὲ λόγια εὐγενικὰ καὶ καλοσυνάτα».
(Α΄ Κορ. δ΄12-13)
Αὐτὰ γράφηκαν γιὰ ἕναν λόγο, γιὰ νὰ τα μιμηθοῦμε καὶ ἐμεῖς. Ὅταν λοιπὸν μᾶς κάνουν ἤ μᾶς ποῦν κάτι τέτοιο, ὀφείλουμε ἀπὸ τὴ μιὰ νὰ χαιρόμαστε, ἐπειδὴ ἔχουμε μεγάλο κέρδος καὶ γινόμαστε κοινωνοὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν μαρτύρων, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ περιμένουμε περισσότερα ἀπὸ αὐτά, ὥστε καὶ πιὸ γνήσια νὰ ἀποδείξουμε τὴ συγγένειά μας πρὸ αὐτούς, καὶ μεγαλύτερα ἀγαθὰ νὰ κερδίσουμε, μὲ τὸ νὰ γίνουμε συμμέτοχοί τους στὴν οὐράνια καὶ αἰώνια δόξα.
Εὐεργετινὸς Β΄, σελ. 56
