Γράφει ὁ κ. Δημήτριος Β. Ἐμμανουήλ, Ἀναγνώστης
Πιστεύω εἰς μίαν «πρότυπον ἐκκλησιαστικὴν πόλιν». Ἡ Ἀλεξανδρούπολις τοῦ Ἀλεξανδρουπόλεως Ἀνθίμου καὶ ἡ Γενεύη τοῦ Ἰωάννου Καλβίνου.
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, Χριστὸς Ἀνέστη.
Ἔχοντας κατὰ νοῦ τὸ ὄνομα τῆς ἐν τῇ γῇ Ἐκκλησίας μας, δηλ. «Στρατευομένη», θυμίζουμε πὼς μὲ τὸν ὅρο «Στρατιωτικὸ παρατηρητήριο» ἐννοοῦμε μία «εἰδική, ὑπερυψωμένη θέση (φυσικὴ ἢ κατασκευασμένη) γιὰ συστηματικὴ παρατήρηση». Καὶ αὐτὸ ποὺ πάλι δὲν πρέπει νὰ ξεχνοῦμε εἶναι· ὅτι ὁ «Δεσποτικὸς θρόνος» εἶναι ἕνα εἰδικὸ ὑπερυψωμένο κάθισμα, τὸ ὁποῖο ἦταν (καὶ εἶναι) ὑψηλότερο «ὄχι γιὰ κολακεία, ἀλλὰ γιατί ἤθελαν νὰ δειχθεῖ πὼς ἀπ’ τὴν ὑψηλὴ αὐτὴ θέση ὁ ἐπίσκοπος πρέπει νὰ ἐπιβλέπη ὅ,τι γίνεται μέσ’ στὴν Ἐκκλησία», ὅτι· «Ὁ ἐπίσκοπος εἶνε, ὅπως ὁ σκοπὸς ποὺ φυλάει τὰ σύνορα. Καὶ ὅπως ἐκεῖνος δὲν στέκεται χαμηλὰ, ἀλλὰ πάνω σὲ ὕψωμα γιὰ νὰ μπορῆ νὰ βλέπη γύρω του, ἔτσι καὶ ὁ ἐπίσκοπος πρέπει νὰ στέκεται πνευματικῶς ψηλά, καὶ ἀπὸ κεῖ, σὰν ἀπὸ κορυφὴ βουνοῦ, νὰ βλέπη ὅλους καὶ ὅλα» (Φωνὴ π. Αὐγουστίνου Καντιώτη).
Ἂς ἀναλογιστοῦμε, στὸ σημεῖο αὐτό, τὸν Ἐλπιδοφόρο Ἀμερικῆς νὰ στέκεται στὴν κορυφὴ ἑνὸς βουνοῦ μαζὶ μὲ «ἄλλους» ΣΚΟΠΟΥΣ, ἐννοεῖται ἄλλων θρησκειῶν… Ἐπιπλέον α) ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες ἀποτελοῦν διαφορετικὰ μονοπάτια ποὺ ὁδηγοῦν – κατὰ τὴ γνώμη του – στὴν κορυφὴ τοῦ «ἴδιου» βουνοῦ β) ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες πιστεύουν -κατὰ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο – στὸν ΙΔΙΟ Θεὸ Πατέρα καὶ γ) ὅτι κατὰ κανόνα στὴν βάση τοῦ Δεσποτικοῦ ἀριστερὰ καὶ δεξιὰ ἔχει λιοντάρια, ἐνῶ στὸ «Δεσποτικὸ» (ἀφίσσα) τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης, στὴν βάση ἀπεικονίζονταν δύο «φιμωμένα» λιοντάρια ποὺ ἔμοιαζαν μᾶλλον μὲ ψάρια (=ΙΧΘΥΣ).
1. Τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Ἵδρυμα «ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΥ» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀλεξανδρουπόλεως
Ἀγαπητοί, τὸ ἐν λόγῳ «Ἐκκλησιαστικὸ Ἵδρυμα» ποὺ φέτος γιόρτασε τὰ πρῶτα γενέθλια στὶς 7 Ἀπριλίου (ΦΕΚ 2108 Β/7-4-2024) δὲν παύει νὰ εἶναι – ὡς Παρατηρητήριο – ἕνας «(ἠλεκτρονικὸς) φορέας – ὀργανισμὸς ποὺ διεξάγει ἐπιστημονικές, κοινωνιολογικὲς ἢ στατιστικὲς ἔρευνες, οἱ ὁποῖες βασίζονται στὴν παρακολούθηση, τὴν παρατήρηση, τὴν ἀξιολόγηση καὶ τὶς μετρήσεις» [1]… Ἐπίσης, ὁ ὅρος θρησκευτικὸς φονταμενταλισμὸς ἢ ἀλλιῶς θρησκευτικὸς φανατισμὸς δὲν παύει νὰ εἶναι ὅπως λένε, ἡ κύρια αἰτία «ὅλων τῶν θρησκευτικῶν αἱματοχυσιῶν» ἢ ἀλλιῶς «ὅλων τῶν συγκρούσεων τῶν πολιτισμῶν» καὶ ἐπιπλέον οἱ δύο ἀπαίσιες ὄψεις αὐτοῦ εἶναι: α) ἡ ἀτομική, δηλ. ὅταν μεμονωμένα ἄτομα «προωθοῦν τὴ ρητορικὴ μίσους, τὴ μισαλλοδοξία καὶ πράξεις βίας, ἐργαλειοποιώντας τὴν πίστη» καὶ β) ἡ ὁμαδική, ὅταν δηλ. ὀργανωμένες ὁμάδες (ὡς πολιτικὰ κινήματα) ἐπιδιώκουν τὴν ἐγκαθίδρυση ἑνὸς κράτους βασισμένου στὶς ἀρχὲς τῆς θρησκείας αὐτῶν, ὅπως γιὰ παράδειγμα: «Ὁ ἰσλαμικὸς φονταμενταλισμὸς – λένε – εἶναι ἕνα πολιτικὸ κίνημα ποὺ ἔχει ὡς στόχο τὴν ἐγκαθίδρυση ἑνὸς κράτους βασισμένου στὶς ἀρχὲς τῆς Μουσουλμανικῆς θρησκείας».
Φυσικὰ ὑπάρχουν καὶ παραδείγματα «Χριστιανικοῦ Φονταμενταλισμοῦ», καὶ ἰδοὺ ἕνα…
Ἀλλ’ ὅμως πρίν, νὰ ποῦμε (ὅπως καὶ ἡ σχετικὴ δημοσίευση τοῦ ΑΠΕ-ΜΠΕ ἀναφέρει) ὅτι: «Ὁ πρόεδρος τοῦ Διεθνοῦς Παρατηρητηρίου, [εἶναι ὁ] Μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως, Τραϊανουπόλεως καὶ Σαμοθράκης Ἄνθιμος καὶ διευθυντὴς του ὁ καθηγητὴς Δογματικῆς καὶ Συμβολικῆς Θεολογίας στὸ Τμῆμα Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ, Χρυσόστομος Σταμούλης, οἱ ὁποῖοι μιλοῦν στὸ Ἀθηναϊκὸ – Μακεδονικὸ Πρακτορεῖο Εἰδήσεων γιὰ τὶς δράσεις τοῦ Παρατηρητηρίου, ἀλλὰ καὶ τοὺς τρόπους μέσα ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἡ διεπιστημονικὴ προσέγγιση δύναται νὰ προτάξει τὴ διαθρησκειακὴ συνεργασία καὶ νὰ ἀναδείξει ἀνεκτικὰ θρησκευτικὰ πρότυπα ἀπέναντι σὲ ἄτομα ἢ ὀργανωμένες ὁμάδες ποὺ προωθοῦν τὴ ρητορικὴ μίσους, τὴ μισαλλοδοξία καὶ πράξεις βίας, ἐργαλειοποιώντας τὴν πίστη.» [2].
Ἐνδεικτικὰ καὶ ἀποδεικτικά τοῦ «πνεύματος» τῶν δύο αὐτῶν «ὑψηλῶν» προσώπων, τοῦ Προέδρου ἀλλὰ καὶ τοῦ Διευθυντῆ, βρίσκουμε στὶς παρακάτω γραμμὲς ἀπὸ τὸ ρεπορτάζ.
Α) «Παραθέτουμε ἀποσπάσματα ἀπὸ τὶς σχετικὲς δηλώσεις τοῦ Ἀνθίμου Ἀλεξανδρουπόλεως στὸ ΑΠΕ-ΜΠΕ:
«Συνεργαζόμενοι, λοιπόν, μποροῦμε νὰ βροῦμε σημεῖα μίας συμπόρευσης, ὄχι βέβαια σὲ θεολογικὸ πεδίο, ἀλλὰ σὲ κάθε ἄλλο κοινωνιολογικό». Στὴν ἐπιφυλακτικότητα ποὺ μπορεῖ νὰ ἐκφράζεται ἀπὸ μέρος τοῦ κλήρου στὸν διαθρησκειακὸ διάλογο ποὺ προωθεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὁ Μητρ. Ἄνθιμος ἀπαντᾶ ὅτι «χρειάζεται νὰ ξεπεράσουμε φοβίες καὶ καχυποψίες, ὥστε νὰ πιστέψουμε στὴ δυναμική τοῦ Εὐαγγελίου μας»… «…θὰ δοῦμε τὸ θρησκευτικὸ γεγονὸς σὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις του, παγκοσμίως. Μὲ σκοπὸ νὰ τὸ καταγράψουμε καὶ νὰ τὸ ἀναλύσουμε χωρὶς περιστροφές. Ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ τὸ προσλάβουμε, γιὰ νὰ τὸ θεραπεύσουμε».
Β) «Καὶ ἰδοὺ λίγα ἀπὸ τὰ ρηθέντα τοῦ καθηγητῆ Σταμούλη:
«Οἱ καταγωγικὲς αἰτίες γέννησης τοῦ θρησκευτικοῦ φονταμενταλισμοῦ, θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι πολλὲς καὶ ἐξάπαντος εἶναι πολλές». «Ξεχωρίζουν ἀνάμεσά τους ἐκεῖνες ποὺ θέλουν τὸν φονταμενταλισμὸ γέννημα τῶν ἀντιδράσεων ἀπέναντι στὴν παγκοσμιοποίηση, ἀπὸ τὴ μία καὶ ἀπέναντι στὴ νεωτερικότητα, ἀπὸ τὴν ἄλλη…
«Ἄμεσος στόχος ἡ γιγάντωση τοῦ φόβου – ἡ ἐγκαθίδρυση πολιτεύματος φόβου – καὶ ταυτόχρονα ἡ στρατολόγηση νέων μελῶν ἀπὸ τὸ σῶμα τῶν «χαμένων πολιτῶν», οἱ ὁποῖοι ἀπογοητευμένοι ἀπὸ τὶς παλιὲς μυθολογίες, ὅπως γιὰ παράδειγμα ἡ πολιτικὴ καὶ ἡ θρησκεία ἀναζητοῦν χῶρο συγκρότησης κοινοῦ ὁράματος καὶ νοηματοδότησης τῆς ἄδειας ζωῆς», ἐπισημαίνει ὁ κ. Σταμούλης. Ἐξηγεῖ, ἀκόμη, πὼς «ὁ νεότερος θρησκευτικὸς φονταμενταλισμὸς ἔχει ἀπομακρυνθεῖ πολὺ ἀπὸ τὰ ἀρχικά του προτάγματα» καὶ «δὲν ἀποτελεῖ πλέον μία ἁπλὴ ἐπιστροφὴ στὸ παρελθὸν, ἀλλὰ ἔχει προχωρήσει ἀκόμα πιὸ πέρα, στὴν ἀπολυτοποίηση τῶν ἐπιλογῶν του, στὴ συμπόρευση μὲ τὸν φασισμό, τὶς πράξεις βίας καὶ τὸν σεχταρισμό»… «Μοναδικὴ ἐπιδίωξή του ἡ «θρησκευτικὴ κλωνοποίηση» τοῦ προσώπου ποὺ ἰσοδυναμεῖ μὲ τὴν ὁριστικὴ κατάργησή του. Τὴν κατάργηση κάθε ἑτερότητας καὶ τὴ δημιουργία ἑνὸς θρησκευτικοῦ καὶ μαζὶ πολιτικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ…».
2. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΤΡΙΑ (3) εἰσαγωγικὰ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ:
Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος
1ο: Προωθεῖ τὸν διαθρησκειακὸ διάλογο μέσῳ «Ἐκκλησιαστικῶν Ἱδρυμάτων» της.
2ο: Ἀποσκοπεῖ νὰ ἀναδείξει ἀνεκτικὰ θρησκευτικὰ πρότυπα παρακολούθησης πολιτῶν ὅλων τῶν θρησκευτικῶν ἀποχρώσεων, παρατήρησης, ἀξιολόγησης καὶ τὰ ὅμοια, ἀπέναντι σὲ ἄτομα ἢ ὀργανωμένες ὁμάδες «ποὺ προωθοῦν τὴ ρητορικὴ μίσους, τὴ μισαλλοδοξία καὶ πράξεις βίας, ἐργαλειοποιώντας τὴν πίστη».
3ον: Ἐπιδιώκει «συνεργασία μὲ τὸ σύνολο τῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων, ἀλλὰ καὶ τῆς πολιτείας καὶ ἀπὸ κοινοῦ σχεδιασμὸς μίας νέας πορείας…» Καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ στόχο, ὅπως διαβάζουμε, νὰ ἀναδείξει: «Τὰ πολύτιμα ἀγαθὰ τοῦ σεβασμοῦ, τῆς ἀποδοχῆς, τῆς πρόσληψης καὶ τῆς ἀλληλοσυμπλήρωσης καὶ ὡς ἐκ τούτου ὅλων ἐκείνων τῶν πραγματικοτήτων ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι αὐτὰ ποὺ μᾶς ἑνώνουν εἶναι περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς χωρίζουν» (Σύμφωνα μὲ τὸν κ. Σταμούλη)
3. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΟΙ «ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΑΙ» ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΟΣ
«Γνωρίζω ὑμῖν, ἀδελφοί, τὸ Εὐαγγέλιον τὸ εὐαγγελισθὲν ὑπ’ ἐμοῦ ὅτι οὐκ ἔστι κατὰ ἄνθρωπον’ οὐδὲ γὰρ ἐγὼ παρὰ ἀνθρώπου παρέλαβον αὐτὸ οὔτε ἐδιδάχθην, ἀλλὰ δι’ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. 1: 11-12)
Α) Η ΕΡΓΑΛΕΙΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΩΝ «ΚΕΝΤΡΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ»
Ὅλοι μας γνωρίζουμε τὸ κίνημα τῶν νεοερθοδόξων νεοχριστιανῶν τῶν θεολόγων τοῦ ΚΑΙΡΟΥ ἀλλὰ καὶ τὰ περὶ τῶν ἐν Ἑλλάδι νέων «διαθρησκειακῶν βιβλίων» τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ποὺ προετοιμάζουν τὴ νέα γενιὰ νὰ ἀποδεχθεῖ ἀρχικὰ τὸ τῆς «Πανθρησκείας» δόγμα, τὴν Πίστη δηλ. ὅτι ὅλες οἱ Θρησκεῖες πιστεύουν στὸν «ἴδιο» Θεὸ Πατέρα. Καὶ τελικὰ τὸν Ἀντίχριστο. Δηλαδὴ ἕνα «ἄλλον» Κύριο, ὅ,τι μᾶς εἶπε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς γιὰ κάποιον «ἄλλο» Κύριο-Κυρίαρχο… ποὺ μία ἡμέρα τῶν ἡμερῶν ὅλος ὁ κόσμος θὰ τὸν ἀποδεχτεῖ (= ὡς «ἄλλο» Προφήτη καὶ «ἀγαθὸ» Διδάσκαλο).
Οἱ παραπάνω «κανονικὲς» καὶ «νόμιμες» ἐνέργειες σχετίζονται μὲ τὴν μία πλευρὰ τῆς ὑπόθεσής μας ποὺ ἀφορᾶ ὀργανωμένες ὁμάδες (=Συνοδικοὺς θεσμοὺς) ποὺ μὲ ἔξυπνο τρόπο ἐργαλειοποίησαν καὶ ἐργαλειοποιοῦν τὰ «πολιτικὰ κέντρα ἐξουσίας» (=Ὑπουργεῖα, Κράτη, Ἑνώσεις Κρατῶν, κ.ο.κ.)… Ἀλλὰ καὶ τὰ «πολυπολιτισμικὰ κέντρα» τύπου Ἀλεξανδρούπολης (μὲ πολυπολιτισμικὴ-μουσουλμανικοχριστιανικὴ παράδοση), τύπου Σύρου (ὅπου οἱ κάτοικοι ἑορτάζουν ΜΑΖΙ τὸ Πάσχα, ἀγαπημένοι), κ.ο.κ.
Ἰδοὺ καὶ ἡ ἄλλη πλευρὰ (ἐνν. τοῦ νεοορθοδόξου φονταμενταλισμοῦ). Ἡ ἀτομική, ὅταν δήλ. ἐνεργοῦν πρόσωπα, ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι, ὅλοι τους καθήμενοι ἐπὶ θρόνους ὑψηλοὺς (εἴτε δεσποτικὰ καθίσματα, διοικητικὲς θέσεις εἴτε «Ἄμβωνες» τύπου Παπαδάκη, Εὐαγγελάτου, Καινούργιου, κ.ο..κ).
Φυσικὰ ὑπάρχουν καὶ ἐδῶ παραδείγματα «Χριστιανικοῦ Φονταμενταλισμοῦ», καὶ ἰδοὺ ὅ,τι ὑποσχεθήκαμε:
Ἀπὸ τὸ βιβλίο “ΟΙ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΝΟΙ”, τοῦ Ἰωάννου Θ. Κολιτσάρα διαβάζουμε [σχετικὰ μὲ τὸν αἱρετικὸ Ἰωάννη Καλβίνο]:
Η ΔΡΑΣΙΣ ΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΕΝΕΥΗΝ
Ἐπὶ τέσσερα ἔτη μέχρι τοῦ 1538 εὑρίσκετο εἰς Γενεύην. Ἐκεῖ ἤσκησε μεγάλην ἐπίδρασιν καὶ κατώρθωσε νὰ προσελκύση τὰ πλήθη εἰς τὰς [αἱρετικάς] διδασκαλίας του. Ὠργάνωσε τὴν νέαν Ἐκκλησίαν, ὥρισε τοὺς προϊσταμένους καὶ τοὺς κήρυκας καὶ ἤθελε νὰ μεταβάλη τὴν Γενεύην εἰς μίαν πρότυπον ἐκκλησιαστικὴν πόλιν. Ἐπειδὴ δὲ εἶχε μὲ τὸ μέρος του καὶ τοὺς ἄρχοντας τῆς πόλεως, ἤρχισε νὰ χρησιμοποιῆ τὴν κρατικὴν ἐξουσίαν, διὰ νὰ ὑποχρεώση τοὺς κατοίκους νὰ συμμορφώσουν τὴν ζωὴν των σύμφωνα μὲ τὴν χριστιανικὴν διδασκαλίαν, ὅπως τὴν ἐδίδασκε αὐτός. Ἐξετράπη ὅμως εἰς πολλάς ὑπερβολάς καὶ ἤθελε τὰ ὄργανα τῆς πολιτείας νὰ παρακολουθοῦν κατὰ τρόπον ἀστυνομικόν τούς πολίτας καὶ νὰ ἐξακριβώνουν κατὰ πόσον αὐτοὶ ἐζοῦσαν μίαν χριστιανικὴν ζωήν…Ἤθελε νὰ ἐπιβάλη αὐστηρότατα ἤθη, νὰ καταπολεμήση τὴν πολυτέλειαν καὶ τὴν σπατάλην καὶ αὐτάς ἀκόμη τὰς ἀθώους τέρψεις καὶ ψυχαγωγίας. Διώρισεν ὑπαλλήλους, διὰ νὰ ἐποπτεύουν καὶ παρακολουθοῦν τὸν οἰκογενειακὸν καὶ ἀτομικὸν βίον τῶν πολιτῶν, οἱ ὁποῖοι καὶ εἶχαν τὸ δικαίωμα καὶ τὸ καθῆκον, εἰς οἱανδήποτε ὥραν τῆς ἡμέρας καὶ τῆς νυκτὸς νὰ εἰσέρχωνται εἰς τὰ σπίτια καὶ νὰ ἐπιθεωροῦν τὰ πάντα’ τὴν οἰκογενειακὴν βιβλιοθήκην, μήπως καὶ ὑπάρχουν ἐκεῖ βιβλία, τὰ ὁποῖα ὁ Καλβίνος δὲν ἐπέτρεπε, τὴν ἱματιοθήκην μήπως εὑρίσκωνται πολυτελῆ ἐνδύματα, τὸ μαγειρεῖον μήπως παρασκευάζονται πολυδάπανα καὶ ἀπαγορευμένα φαγητά. Ἐπιθεωροῦσαν ἀκόμα καὶ τοὺς κοιτῶνας, διὰ νὰ μὴ κοιμᾶται κανεὶς περισσότερον ἀπὸ τὸ κανονικόν, μάλιστα δὲ νὰ μὴ κοιμᾶται κατὰ τὰς ὥρας, κατὰ τὰς ὁποίας ὁ Καλβίνος ἔκαμνε τὰς ὁμιλίας του…Τότε ὁ Καλβίνος ἐπροχώτησε καὶ εἰς σκληρότερα μέτρα, διὰ νὰ ὑποχρεώση ὅλους, ἑκόντας, ἀκόντας, νὰ γίνουν Χριστιανοὶ κατὰ τὸν τύπον ποὺ αὐτὸς ἐφαντάζετο. Σκληρὰ καὶ ἀδίστακτος φύσις, καθὼς ἦτο, ἔθεσεν εἰς ἐφαρμογὴν κατασκοπείαν, εἱρκτήν, ἐξορίας, βασανιστήρια, θανατικάς καταδίκας καὶ ἐκτελέσεις….Ὁ Καλβίνος ἐφήρμοζεν, ἐξ αἰτίας τοῦ ἐγωϊσμοῦ του, τὸν ἐξαναγκασμὸν καὶ τὴν βίαν.» (σελ. 63-67).
ΠΡΩΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Α) Ὅπως ὁ Καλβίνος «Ὠργάνωσε τὴν νέαν Ἐκκλησίαν, ὥρισε τοὺς προϊσταμένους καὶ τοὺς κήρυκας καὶ ἤθελε νὰ μεταβάλη τὴν Γενεύην εἰς μίαν πρότυπον ἐκκλησιαστικὴν πόλιν», ἔτσι καὶ ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος.
Ἂς μὴ ξεχνοῦμε ὅτι ἕνα ἀπὸ τὰ «Χαρακτηριστικά τῆς πόλεως – κράτους» ἦταν «Ἡ λατρεία διαφορετικῶν θεοτήτων, τῶν ὁποίων ὁ ναὸς (τύπου Ἁγίου Νικολάου – Ἀμερικῆς) ἦταν κεντρικὸ οἰκοδόμημα….». Ἐπίσης ὅτι, ἡ Ἀλεξανδρούπολη εἶναι τὸ «Σταυροδρόμι λαῶν καὶ πολιτισμῶν» καὶ ὅτι «Ὅποιος τὴν ἔχει ἐπισκεφτεῖ, ἔχει ἁπλὰ μαγευτεῖ… [ὅτι εἶναι] μία πόλη ποὺ συνθέτει ἁρμονικὰ τὰ στοιχεῖα τῆς Δύσης μὲ ἐκεῖνα τῆς Ἀνατολῆς. Ἑνώνει Εὐρώπη καὶ Ἀσία, Δύση καὶ Ἀνατολή… Ἡ Ἀλεξανδρούπολη σὲ κερδίζει μὲ τὴν ἐξωστρέφειά της, τὴν φιλοξενία της, τοὺς δρόμους γεμάτους κόσμο πάντα, τὴν πολυπολιτισμικότητά της·»!
Β) «Ἡ Θρησκευτικὴ Μεταρρύθμιση ἢ Μεταρρύθμιση τοῦ 16ου αἰώνα, ἦταν θρησκευτικὸ κίνημα τοῦ 16ου αἰώνα, ποὺ ἐκτυλίχθηκε στὴν Εὐρώπη ἱδρύοντας τὸν Προτεσταντισμὸ (ἢ Διαμαρτύρηση)».
Ἐν σχέσει μὲ τὴ «σημασία τῆς Μεταρρύθμισης» ὁ Ἰωάννης Μάγεντορφ ἐπισημαίνει: «ἡ Μεταρρύθμιση ἦταν πραγματικὰ μία ἀπόπειρα γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ Δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπὸ τὸ σχολαστικὸ περίγραμμα τῆς σκέψης καὶ γιὰ τὴν ἐπαναφορά του στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὸν πρώιμο Χριστιανισμὸ» [3]. Λοιπόν,
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΟΙ «ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΕΣ» ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ, πειραματίζονται ἢ ὄχι γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ Ἀνατολικοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπὸ τὸ «Ἁγιοπατερικὸ περίγραμμα τῆς σκέψης» καὶ ἐπίσης γιὰ τὴν ἐπαναφορά του στὴν (Ἀβραμαϊκὴ) Ἁγία Γραφὴ καὶ τὸν πρώιμο Χριστιανισμὸ (δηλ. στὸ πρῶτο στάδιο τῆς ἐξέλιξής του, δηλ. πρὶν τὸ 325 μ.Χ. πρὶν τὸ ἐν Νικαίᾳ «ΠΙΣΤΕΥΩ» (χάρη διαχριστιανικοῦ Οἰκουμενισμοῦ), ἀλλὰ καὶ «πρὸ Χριστοῦ» χάρη διαθρησκειακοῦ Παγανισμοῦ);
Γ) Τὸ «ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΥ» εἶναι ἢ ὄχι ἕνας (ἠλεκτρονικὸς) φορέας (φακελώματος), ἕνας «ὀργανισμὸς ποὺ διεξάγει ἐπιστημονικές, κοινωνιολογικὲς ἢ στατιστικὲς ἔρευνες, οἱ ὁποῖες βασίζονται στὴν παρακολούθηση (=ἀστυνόμευση), τὴν παρατήρηση, τὴν ἀξιολόγηση καὶ τὶς μετρήσεις», ποὺ στὸ τέλος θὰ ἐφαρμόσει ὅ,τι καὶ ὁ Καλβίνος («… ἐφήρμοζεν, ἐξ αἰτίας τοῦ ἐγωϊσμοῦ του, τὸν ἐξαναγκασμὸν καὶ τὴν βίαν»);
(Συνεχίζεται)
Σημειώσεις:
[1] lexigram.gr [2] sitostheou.wordpress.com [3] https://el.wikipedia.org
