Γράφει ὁ κ. Κ Κωνσταντῖνος Νούσης
Βαρὺς ὁ λόγος. Ἀληθινός, δυστυχῶς, ἐστιν, ἰδίως βλέποντας τὰ ἔργα καὶ τὰ λόγια τῶν τελευταίων ἐπισκόπων τῆς παλαιᾶς Ρώμης. Οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, ἀκολουθώντας τὶς ἐπιταγὲς τοῦ φαίνεσθαι καὶ τὴ διαφημιστικὴ προπαγάνδα τῆς μετανεωτερικότητος καὶ τῆς παγκοσμιοποίησης, θὰ ἦταν ἀνακόλουθοι ἂν δὲν ἐξέλεγαν Πάπες μὲ μία εἰκόνα ἐξωτερικὴ ποὺ νὰ προκαλεῖ τουλάχιστο θαυμασμὸ καὶ ἀποδοχή. Ὁ Χριστὸς ὅμως καταδίκασε σὰν κεκονιαμένους τάφους τοὺς θρησκευτικοὺς ἡγέτες τῆς ἐποχῆς του, ποὺ χρησιμοποιοῦσαν τὴν ἴδια μέθοδο ἐξαπάτησης καὶ πρὸς τὰ ἔξω, ἀλλὰ καὶ ad intra (πρὸς τὸν ἴδιο τους τὸν ἑαυτό…).
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀρχαῖοι καὶ νεότεροι, προφήτεψαν γιὰ τὸν τελικὸ ἀντίχριστο τῆς ἱστορίας πὼς θὰ εἶναι ἐξωτερικὰ θελκτικὸς ἀπὸ ὅλες τὶς ἀπόψεις. Ἀκόμα θυμᾶμαι τὰ λόγια τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιμανδρίτη Σεραφεὶμ Δημόπουλου (+2008) ποὺ τόνιζε πόσο ὄμορφος καὶ γλυκὸς θὰ εἶναι – προσποιούμενος φυσικὰ – ὁ ἀπεχθέστατος αὐτὸς δαιμονισμένος, ποὺ θὰ τολμήσει νὰ αὐτοανακηρυχθεῖ ὁ χριστὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Θεός, ὑφαρπάζοντας τὴ θέση τοῦ ἀληθινοῦ Μεσσία Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου Σταυρωθέντος καὶ Ἀναστάντος.
Οἱ δύο τελευταῖοι, μάλιστα, Πάπες – Φραγκίσκος καὶ Λέων – χιλιοπροβαλλόμενοι σὰν τάχα οἱ προστάτες τῶν πτωχῶν καὶ ἀδυνάτων, ταπεινοὶ καὶ ἅγιοι κληρικοί, δὲν μᾶς παραπέμπουν ἄραγε στὸ βδέλυγμα τῆς Ἀποκάλυψης, ποὺ ἀρχικὰ θὰ παρουσιάζει ἔτσι ἀκριβῶς τὸ προσωπεῖο του καὶ στὴ συνέχεια θὰ δείξει μὲ διωγμοὺς τὸ εἰδεχθές του πρόσωπο; Καὶ μήπως μὲ πρωτεργάτη τὸν Πάπα δὲν πρόκειται νὰ ἀρχίσει ἡ παγκόσμια ἀποδοχὴ τοῦ θηρίου τῆς Ἀποκάλυψης; Ἴσως αὐτὸ ἐννοοῦσε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς, ὅταν προφήτευε: “Τὸν Πάπα νὰ καταρᾶσθε, διότι αὐτὸς θὰ εἶναι ἡ αἰτία”.
Ἡ ἀλήθεια κρίνεται ἀπὸ τὰ ἔργα κυρίως παρὰ ἀπὸ τὰ λόγια, σύμφωνα μὲ τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ (Ματθ. 7, 20). Ὁ Φραγκίσκος – πέρα ἀπὸ τὴ ΛΟΑΤΚΙ ἀτζέντα ποὺ στήριξε – φέρεται καὶ ὡς συγκαλύψας τὰ σκάνδαλα παιδεραστίας τοῦ λατινικοῦ κλήρου (τὸ ἴδιο ἀκούστηκε καὶ γιὰ τὸν Λέοντα, ὅταν ἐστάλη ὡς Καρδινάλιος στὸ Περού). Καὶ ὄχι μόνο, ἀλλὰ φέρεται ἀναμεμειγμένος καὶ σὲ πολιτικὰ ἐγκλήματα (zougla.gr). Ἀλλὰ γιατί νὰ πᾶμε μακριά; Σύγχρονος Ρωμαῖος Ποντίφικας δὲν ἦταν αὐτὸς ποὺ ἁγιοποίησε τὸν Καρδινάλιο Στέπινατς, τὸν σφαγέα Ὀρθοδόξων Σέρβων καὶ Ρομὰ καὶ Ἑβραίων κατὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (diakonima.gr);
Στρουθοκαμηλίζοντας, ἂν τὸ θέλουμε, σὲ ἀναρίθμητα ἐγκλήματα καὶ διαστροφὲς τοῦ Βατικανοῦ, δὲν ἔχουμε σὲ καμία τῶν περιπτώσεων τὸ δικαίωμα ἢ τὴ θεμιτὴ δικαιολογία νὰ ζωγραφίζουμε καὶ νὰ στολίζουμε τὰ πορτραῖτα τῶν ἡγετῶν μίας χριστιανοσύνης ἀλλόδοξης – νὰ μὴ πῶ ξεκάθαρα αἱρετικῆς. Θὰ χαροῦμε μονάχα ὅταν δοῦμε τὸν Πάπα Ρώμης νὰ προσέρχεται σὲ εἰλικρινῆ διάλογο ἐπὶ δογματικῆς βάσεως μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ ἀφοῦ καταργήσει πρώτιστα τὴν Οὐνία. Τότε μετὰ δοξολογίας στὸν Θεὸ μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε στὴν ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν μας. Ἀλλιῶς κάθε προσπάθεια ἐπευλόγησης καὶ παιανισμοῦ τοῦ παπικοῦ θεσμοῦ καὶ τῶν φορέων του, εἰδικότερα ἀπὸ χείλη ὀρθοδόξων κληρικῶν, δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἠχεῖ ἀποκρουστικά.
Ἂς κλείσουμε μὲ τὰ φωτισμένα λόγια τοῦ ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου: “Αὐτὸ ποὺ ἐπιβάλλεται σὲ κάθε Ὀρθόδοξο, εἶναι νὰ βάζη τὴν καλὴ ἀνησυχία καὶ στοὺς ἑτεροδόξους, νὰ καταλάβουν δηλαδὴ ὅτι βρίσκονται σὲ πλάνη, γιὰ νὰ μὴ ἀναπαύουν ψεύτικα τὸν λογισμό τους καὶ στερηθοῦν καὶ σὲ αὐτὴν τὴν ζωὴ τὶς πλούσιες εὐλογίες τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ στὴν ἄλλη ζωὴ στερηθοῦν τὶς περισσότερες καὶ τίς αἰώνιες εὐλογίες τοῦ Θεοῦ” (Ἐπιστολὲς Γέροντος Παϊσίου, ἔκδ. Μονῆς Σουρωτῆς 1994, σελ. 161). Ἡ μεστὴ σὲ πνευματικὲς βιταμίνες καὶ ἐδῶ παρέμβαση τοῦ λαοφιλοῦς μας Ἁγίου δὲν ἀφήνει περιθώρια παρερμηνειῶν: ἡ οὑμανιστικὴ ἀγαπολογία, χωρισμένη ἀπὸ τὴν ἐνυπόστατη Ἀλήθεια, καθίσταται de facto ἀνυπόστατη φλυαρία.
