…Καὶ ὅλα ἐτοῦτα, νὰ γίνονται μὲ ρίζα τὰ διαλαμβανόμενα εἰς τὸ ἑπτασφράγιστο Τυπικὸ τῶν Πριγκήπων τοῦ Βασιλικοῦ Μυστικοῦ1 – τοῦ 32 βαθμοῦ – Πάσης Μασονίας, εἴτε τὸ γνωρίζουν εἴτε ὄχι οἱ ἐνεχόμενοι, ἰδίως εἰς τὰ τοῦ ἐπάρατου συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πέραν τῶν ἄλλων σημείων τῆς πίστεως.
Παρ’ ὅλα ἐτοῦτα συνεχίζεται νὰ «λιβανίζονται» καὶ νὰ «δοξάζονται» ἐν ταῖς πινακοθήκαις καὶ ταῖς αὐλαῖς τῶν Ἱερῶν Ναῶν τὰ πορτραῖτα καὶ οἱ ἀνδριάντες μερικῶν ἐξ αὐτῶν…
Ἀπὸ ποῦ ν’ ἀρχίσωμεν καὶ πῶς νὰ τελειώσωμεν…
Ἀπὸ ποῦ ν’ ἀρχίσουμε καὶ πῶς νὰ τελειώσουμε, ἀναφέροντες ΜΕΡΙΚΑ περιστατικά; Μερικὰ σχετικὰ συμβάντα, ἔτσι ὅπως περιγράφονται συνεχῶς εἰς τὰ αὐθεντικὰ τεκτονικὰ ἔντυπα. Ἔτσι ὅπως σκοπίμως διατυμπανίζονται ἀπὸ τοὺς ἴδιους τούς τέκτονες γιὰ τοὺς κληρικοὺς μας ἐκείνους, ὅτι ἦσαν μασόνοι, ἀδιαμαρτυρήτων παρὰ τῶν ἁρμοδίων ἐκκλησιαστικῶν μας ὀργάνων… Νὰ διετάσσετο ἔστω καί μία τακτικὴ ἐκκλησιαστικὴ ἀνάκριση! Μία ἀνάκριση γιὰ νὰ ἀποκαλυφθοῦν τὰ σχετικὰ μασονικὰ «ψεύδη» περὶ τῶν κληρικῶν ἐκείνων, πατριαρχῶν καὶ λοιπῶν… Ἂν εἶναι βέβαια ψευδῆ ὅσα γράφουν οἱ τέκτονες γιὰ μασόνους κληρικούς, ἄν!
Ἔχουμε λοιπὸν καὶ λέμε:
1. Ἡ πρώτη μύησις κληρικοῦ εἰς τὴν Μασονίαν…
Ἡ πρώτη μύηση «ἐπίσημου κληρικοῦ» στὸν τεκτονισμὸ εἰς τὴν Ἑλλάδα ἔγινε – ἱεροκρυφίως – κατὰ τὸ ἔτος 1882 στὴν ἀθηναϊκὴ Στοὰ Πυθαγόρας.
Ἀφοῦ τοῦ ἀνασήκωσαν τὰ ράσα, τοῦ γύμνωσαν τὸ ἀριστερὸ στῆθος, τοῦ ἔβγαλαν τὰ παπούτσια καὶ τοῦ φόρεσαν μία παντόφλα (στὸ ἕνα πόδι!), ἐν συνεχείᾳ τοῦ ἔκλεισαν τὰ μάτια μ’ ἕνα πανὶ καὶ τὸν ἔβαλαν νὰ ἐκφωνήσει ὅρκον βαρύν, ὅτι δὲν θὰ ἀπεκάλυπτε τὰ μυστικὰ τῆς μασονίας, στὴν ὁποία μόλις εἰσήρχετο…
Ἔτσι γίνεται πάντα κατὰ τὶς σκοτεινὲς αὐτὲς τελετουργίες, στὶς αἴθουσες τῶν τεκτονικῶν Στοῶν. Ποῖον ἦτο τὸ πρόσωπο αὐτό, ὁ «καλὸς» ἐκεῖνος κληρικός; Οἱ μασόνοι γιὰ λόγους εὐνόητους ἀπέκρυψαν, τότε, τὸ ὄνομά του… Τὸν «λιβανίζουμε» ἄραγε καὶ αὐτόν; Ἐτοῦτο μόνον ὁ Θεὸς τὸ γνωρίζει. Ἂς ἔχει ὡστόσο τὸ ἔλεός Του ὁ «ἐπίσημος» ἐκεῖνος κληρικός μας…
(Πηγή, τὸ τεκτονικὸ περιοδικὸ Πυθαγόρας, ἔτους 1882, τεῦχος 12, σσ. 353- 357).
2. Δεύτερον πικρὸν ποτήριον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος…
Τὸ δεύτερο αὐτὸ πικρὸ ποτήριο τὸ ἔδωσε στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἕνας ἀρχιμανδρίτης ποὺ ἤθελε νὰ γίνει – καὶ ἔγινε! – Δεσπότης. Ἡ ἀναστάτωση ποὺ προκάλεσε αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν μεγάλη καὶ ἀπίστευτη… Τί ἔγινε, δηλαδή; Ἰδοὺ αὐτὰ ἐν συντομίᾳ:
Κατὰ τὸ ἔτος 1893 ὁ ἤδη ἐψηφισμένος ὡς ἀρχιεπίσκοπος (μητροπολίτης) σὲ ἐπαρχιακὴ πόλη τῆς Ἑλλάδος κατηγορήθηκε ξαφνικὰ ἐν Συνόδῳ ὅτι ἦτο μασόνος ὅτι ἔπρεπε νὰ ματαιωθεῖ ἐντέλει ἡ ἄνοδός του εἰς τὸν ἐν λόγῳ ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο. Ἔσπευσαν ὅμως ὅλοι οἱ συνοδικοὶ νὰ «κουκουλώσουν» τὰ πράγματα! Ἀντιστάθηκαν μόνο δύο, ὁ Λαρίσης καὶ ὁ Μαντινείας, ζητήσαντες νὰ γίνει ἀνάκριση, πρᾶγμα ποὺ ἀρνήθηκαν οἱ ἄλλοι συνοδικοί! Ἐν συνεχείᾳ προτάθηκε ἀπὸ ὅσους ἤθελαν νὰ «σκεπάσουν» αὐτὸν τὸν μασόνο κληρικὸ νὰ ὑπογράψει λίβελλον κατὰ τοῦ τεκτονισμοῦ. Ὁ ἀρχιμανδρίτης ἐκεῖνος, ὁ πρὶν ἀπὸ λίγο ἐψηφισμένος Ἀρχιερεύς, θέλοντας σώνει καὶ καλὰ νὰ ἐπιβεῖ εἰς τὸν ἐπίζηλον ἐκεῖνο ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο ἔδωσε τὸν ζητηθέντα λίβελλον «ἀποπτύσας» τὴν ἐπὶ μασονισμῷ κατηγορίαν κατ’ αὐτοῦ. Ἀνῆλθε ἔτσι, ἀγαλλομένῳ ποδί, εἰς τὸν θρόνο, τῆς Χαλκίδος, ἀπὸ τὸ 1893 ἕως τὸ 1902. Τὸ ὄνομα αὐτοῦ: Εὐγένιος Δεπάστας.
Καὶ ὅμως ἐψεύδετο…
Καὶ ὅμως, παρ’ ὅλον τὸν λίβελλο, τὸν ὁποῖο ὑπέγραψε ὁ ἐψηφισμένος ἐκεῖνος κληρικός, ὄχι μόνο ἦτο (ἀπὸ τὸ 1882) μασόνος, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἀρχιερωσύνης του ἐλάμβανε ὅλους τούς βαθμούς, ἕως καὶ αὐτὸν τὸν 33ον!
(Πηγές: τεκτ. περιοδικὸ Ἀθηνᾶ, Αὔγουστος 1893, σσ. 113- 117. Λεύκωμα ἐπὶ τῇ πεντηκονταετηρίδι τῆς Σεβασμίας Στοᾶς Πυθαγόρου, ἐν Ἀθήναις 1931, σελ. 158, λῆμμα «Δεπάστας Εὐγένιος κληρικός». Τὰ ἐπίσημα πρακτικὰ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, 19/7/1893, στὸ σχετικὸ βιβλίο τοῦ Παναγιώτου Τρεμπέλα Μασσωνισμός, ἔκδοση τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ», 1970, σελ. 164).
3. Τρίτον πλῆγμα εἰς τὴν κανονικότητα κλπ. τῆς Ἐκκλησίας: ὁ διὰ τηλεφωνήματος «διορισμὸς» Μασόνου ὡς μητροπολίτου Ἀθηνῶν!
Θόρυβον μέγαν (καὶ σχετικὲς συνέπειες) προκάλεσε ὁ ἀπὸ τὸν μασόνο[2] Πρωθυπουργὸ Ἐλευθέριο Βενιζέλο τηλεγραφικὸς «διορισμὸς» τοῦ τέκτονος[3] ἐπίσης Μελετίου Μεταξάκη ὡς μητροπολίτου Ἀθηνῶν!
Πότε ἔγινε αὐτό; Ἔγινε στὶς 4/2/1918. Πῶς τὸ ξέρουμε; Μήπως μᾶς τὸ εἶπαν τίποτε «μυθομανεῖς συνωμοσιολόγοι»; Ὄχι βεβαίως… Μᾶς τὸ εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Μελέτιος Μεταξάκης, στὸ περιοδικὸ ποὺ ὁ ἴδιος ἐξέδιδε!
Ἰδοὺ τὸ σχετικό, αὐθεντικὸ ντοκουμέντο. Διαβάζουμε εἰς αὐτὸ τὰ ἑξῆς, πολὺ ἐνδιαφέροντα, ὑπὸ τὸν τίτλο «Ἡ ἐκλογὴ καὶ ἐνθρόνισις τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Κυρίου Μελετίου». Τὴ 4η Φεβρουαρίου ὁ πανιερώτατος Μητροπολίτης Κιτίου [στὴν Κύπρο!] κύριος Μελέτιος ἔλαβε ἐν Κύπρῳ τηλεγραφικὴν πρόσκλησιν τῆς Αὐτοῦ Ἐξοχότητος τοῦ Προέδρου τῆς Κυβερνήσεως κ. Ἐλ. Βενιζέλου ἐκφράζοντος ζωηράν ἐπιθυμίαν, ὅπως ἡ Αὐτοῦ Πανιερότης ὅσον τάχιον ἔλθῃ εἰς Ἀθήνας, ἵνα παράσχῃ τὴν συνδρομὴν αὐτοῦ εἰς ἐπίλυσιν ἐκκλησιαστικῶν τινων ζητημάτων (…).
…Ὁ μητροπολίτης Κιτίου [ὁ Μελ. Μεταξάκης (αὐτὸς)] ἀφίκετο δι’ Αἰγύπτου εἰς Ἀθήνας τῇ 22α Φεβρουαρίου πρωί, αὐθημερὸν δὲ μετὰ μεσημβρίαν ἐν μακρᾷ συνομιλὶᾳ μετὰ τοῦ κ. Πρωθυπουργοῦ [τοῦ Βενιζέλου] ἤκουσε τὰς ἀντιλήψεις τῆς Κυβερνήσεως περὶ τῆς σχεδιαζομένης ἐκκλησιαστικῆς ἀνορθώσεως[!] καὶ ἐξέθηκε τὰ περὶ αὐτὴν γνώμην αὐτοῦ…».
Ἐν συνεχείᾳ:
«…Τῇ 26η Φεβρουαρίου ἐν τῇ τακτικῇ συνεδρίᾳ τῆς Ἱ. Συνόδου, συζητουμένου τοῦ ζητήματος τῆς πληρώσεως τοῦ μητροπολιτικοῦ θρόνου Ἀθηνῶν ὁ βασιλικὸς ἐπίτροπος κ. Μίχ. Γαλανὸς προέβαλε τὴν ὑποψηφιότητα τοῦ μητροπολίτου Κιτίου, ὑπὲρ τῆς ὁποίας ἐκηρύχθησαν εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς οἱ τέσσαρες τῶν Ἁγίων Συνοδικῶν…».
Ἀκολούθως ὁ μασόνος Ὑπουργὸς
Ἐκκλησιαστικῶν Δ. Δίγκας…
Ἡ μασονικὴ «σκυταλοδρομία» γιὰ τὴν τελικὴ ἀνάδειξη τοῦ τέκτονος μητροπολίτη Κιτίου Κύπρου Μελετίου Μεταξάκη συνεχίζεται, γοργά, καὶ ὁλοκληρώνεται ὡς ἑξῆς:
«… Μετὰ τὴν πρόταση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὁ ἐπὶ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Ὑπουργὸς κ. Δ. Δίγκας[4] ἐπισκεψάμενος τὴν Αὐτοῦ πανιερότητα [τὸν Μεταξάκη] ἀνήγγειλε Αὐτῇ ἐπισήμως, ὅτι ὑπεβλήθη εἰς τὸν Βασιλέα διάταγμα διορισμοῦ Αὐτῆς εἰς τὸν Μητροπολιτικὸν θρόνον Ἀθηνῶν καὶ ὅτι ἔδει νὰ ζητηθῆ τηλεγραφικῶς ἡ ἀπὸ τῆς ‘ἐν Κύπρῳ’ Ἐκκλησίας ἀπόλυσις [αὐτοῦ]…». Ἔτσι ἔγινε τὸ πρόσωπο αὐτὸ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν.
(Πηγή: τὸ Περιοδικὸ Ἐκκλησιαστικὸς Κήρυξ, ἐκδιδόμενον κατὰ Σάββατον προνοίᾳ τοῦ πανιερωτάτου Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Κυρίου Μελετίου, Ἔτος Η΄, Ἐν Ἀθήναις τῇ 17 Μαρτίου 1918. Ἀριθ. 143, σέλ. 80 καὶ ἑξῆς).
Τὸ Σχόλιον τοῦ Μοναχοῦ Ἀβερκίου
Ἔτσι πιθανὸν ἐγίνοντο, ἐπὶ ἕνα αἰώνα τουλάχιστον μερικὲς «δουλειὲς» στὴν Ἑλλάδα. Ἂν π.χ. ἤσουν μασόνος Ἀρχιμανδρίτης καὶ «ὀρεγόσουν ἐπισκοπῆς», κετέφευγες εἰς τὸν «ἀδελφὸν» ποὺ «ἐτύγχανε» νὰ εἶναι τότε Πρωθυπουργός, καὶ μετὰ τὴν σχετικὴ μασονικὴ χειραψία, πατοῦσε ἐκεῖνος τὸ κουδούνι τῶν διαταγῶν, ἤρχετο γρήγορα ἐνώπιόν σας ὁ μασόνος ὑπουργὸς Ἐκκλησιαστικῶν, ἐγίνοντο παρ’ αὐτοῦ μερικὰ τηλεφωνήματα εἰς ὀλίγους Συνοδικούς, καὶ «τάχιον» ἐπέβαινες ἐπιζήλου Μητροπολιτκοῦ Θρόνου, μασόνος ἐσύ, μὲ τὴν «εὐλογία» μασόνων, λαϊκῶν καὶ κληρικῶν! …Ναί, ναί. Θὰ θλίβονται ἴσως πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς μας τοῦ παλαιοῦ ἑορτολογίου, ὅταν τοὺς θυμίζουμε τὰ θλιβερὰ ποὺ «ἐποίησε» ὁ Μεταξάκης ἐκεῖνος. Δικαιολογημένα θὰ θλίβονται…
Θέλετε τώρα νὰ δεῖτε τί πρῶτα συζητήθηκαν κατὰ τὴν πρώτη συνεδρίαση τῆς ὑπὸ τοῦ Μελ. Μεταξάκη Ἱερᾶς Συνόδου; «Ἀπολαῦστε» τα, ὅπως τὰ διαβάζουμε στὸ προαναφερθὲν περιοδικὸ τοῦ Μεταξάκη, σελ. 88:
– Κατεδικάσθη ὁ ἐκ τῆς Ἐπισκοπῆς Ναυπακτίας ἱερεὺς Κώνστ. Ἀνδρεόπουλος ἐπιεικῶς εἰς πεντάμηνον ἀργίαν, διότι ἠπείθησεν εἰς προηγουμένην καταδίκην αὐτοῦ ὑπὸ τοῦ ἐπισκοπικοῦ δικαστηρίου.
– Ὁ Σεβ. Γυθείου ὑπέβαλε σύντομον ὑπόμνημα περὶ συντομεύσεως τῆς θείας λειτουργίας.
– Ἐπετράπη ἡ τέλεσις γάμων ἐν τῇ Μεγάλῃ Τεσσαρακοστῇ[5].
Τὰ σχόλια ἐπαφίενται εἰς τοὺς ἀναγνῶστες μας δι’ ὅσα ἐποιήθησαν ἐπὶ τῆς γενικότερης ἀρχιερατείας τοῦ Μελετίου Μεταξάκη, τοῦ τέκτονος παρὰ τέκτονος «διορισθέντος»…
(Δὲν τελειώσαμε μὲ τὰ παρόμοια)
Μοναχὸς Ἀβέρκιος
Σημειώσεις:
* «Παγιδεύτηκαν» ἢ μήπως προσχώρησαν ἀγαλλομένῳ ποδί;
1. Εἰς τὸ ἐπίσημο αὐτὸ κείμενο, τὸ Τυπικό τοῦ 32ου, ὁρίζεται ὅτι γιά νὰ προκύψει ἡ «νέα Ἐκκλησία» πρέπει οἱ ὑπάρχουσες τώρα νὰ ἀπομακρύνουν ὅσα τὶς χωρίζουν καὶ νὰ ἀναζητήσουν ὅσα τὶς ἑνώνουν. Τὰ ἴδια ἐπαναλαμβάνουν – ἢ καὶ ἀκόμη χειρότερα – ὅλοι οἱ οἰκουμενιστές, μὲ πρῶτον τὸν ἄλλοτε Πατριάρχη Ἀθηναγόρα. 2. Μασόνος ὁ Ἐλ. Βενιζέλος, τεκτ. περιοδ. Πυθαγόρας, ἔτος 1978, τεῦχος 13, σελ. 33 καὶ πολλάκις ἀλλοῦ. 3. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ Μελ. Μεταξάκης, τεκτ. περιοδ. Πυθαγόρας, τεῦχος 94, ἔτους 1970, σελ. 39… 4. Δίγκας Δημήτριος, τέκτων, τῆς Στοᾶς Φίλιππος τῆς Θεσσαλονίκης, διαδίκτυο κλπ. 5. Πάντα ταῦτα στὸ περιοδικὸ τοῦ Μελ. Μεταξάκη Ἐκκλησιαστικὸ Κήρυξ, ἔτους 1918, τεῦχος 143, σελ. 88.
