Θέλεις ὑγιής γενέσθαι; Ἡ ἐρώτηση τοῦ Θεοῦ στήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων. Ὁ ἄνθρωπος, ἀπό μόνος του ἠθέτησε τήν πρώτην διαθήκην πού σύναψε μέ τόν Τριαδικό Θεό. Μποροῦσε ὁ Ἀδάμ ἕως καί τό δειλινό νά συνδιαλλαγεῖ μέ τόν Πλάστη, νά ζητήσει συγνώμη μέ μετάνοια καί νά λάβει τήν συγχώρηση.
Ἐν τούτοις, δέν ἠθέλησε· παρέμεινε σκληρόκαρδος καί ἀμετανόητος ἕως παραλύσεως ψυχῆς τε καί σώματος. Ἀπό τότε πέρασαν συστήματα, φιλοσοφίες καί ἐντάλματα ἀνθρώπων πού προσπάθησαν νά ἑρμηνεύσουν τήν παράλυσιν καί τόν θάνατον καί ἔδωσαν ὑποσχέσεις μέ σκοπό τήν θεραπεία. Ἀπέτυχαν ὅμως καί ὁμολόγησαν ὅτι μόνο ἄν κατέβαινε ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, ὥστε νά τούς διδάξει γιά δεύτερη φορά, νά Τόν δοῦν, νά Τόν ἀκούσουν, νά Τόν ψηλαφήσουν· τότε μόνον τότε, μέ ἀγαθή βούληση καί ἐλεύθερη προαίρεση ἀβίαστα διά τῆς ὑπακοῆς, θά ἐπήρχετο ἡ παλιγγενεσία.
Ἀγαθός ὁ Πλάστης, ὁ Δημιουργός, ἦλθε· καί ἡ συνάντηση ἔγινε σήμερα στήν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ. Καί ἔκτοτε, συνεχίζει νά γίνεται στήν Ὀρθόδοξη κολυμβήθρα ἕως τῆς Δευτέρας Παρουσίας. «Ἐάν ἀκούσητε τῆς φωνῆς αὐτοῦ, μή σκληρύνητε τάς καρδίας σας…»[1].
Σήμερα ὅπως καί τότε στόν Παράδεισο, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ρωτάει τόν Ἀδάμ παγγενῆ. «Θέλεις ὑγιής γενέσθαι»; Και ἡ ἀπάντησις, σεβαστή γερόντισσα, εἶναι συγκλονιστική, δραματική. «Ἄνθρωπον, οὐκ ἔχω..». Πράγματι, καμμία ἀνθρώπινη διανόηση εἰς τούς αἰῶνας ἀδελφοί μου δέν μπόρεσε, οὔτε θά δυνηθεῖ νά ἀνορθώσει τήν ἀνθρωπίνη φύση ἀπό τήν παράλυση, πού ἐπέφερε ἡ παρακοή καί δι’ αὐτῆς ἡ ἁμαρτία καί ὁ θάνατος.
Ὁ Ἀθάνατος, Πανάγιος Θεός μέ τήν θείαν Ἐνανθρώπησιν, Αὐτός μόνος δύναται νά ἐπαναφέρει τόν Παράλυτο ἄνθρωπο εἰς τήν προτέραν παραδείσιαν κατάστασιν ἀπό τήν ὁποία ἐξέπεσεν ἐξαιτίας τῆς ἀνυπακοῆς. Ἡ προϋπόθεσις μία καί μοναδική. «Θέλεις ὑγιής γενέσθαι»;
Ἡ ὀμορφιά τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας, ἡ καλλονή, τό πρωτόκτιστον κάλλος, ἡ ὡραιότης τῆς ἐλευθέρας βουλήσεως, τό λογικόν, τό βασιλικόν, τό δημιουργικόν, τό αὐτεξούσιον, μ’ ἕνα λόγο ἡ θέλησις τοῦ ἀνθρώπου, αὐτή ἡ ὀμορφιά μπορεῖ νά σώσει τόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο.
Ὁ Χριστός, ὁ ὡραῖος κάλλει ὑπέρ τούς υἱούς τῶν ἀνθρώπων, γι’ αὐτόν τόν λόγον ἔπλασε κατ’ εἰκόνα ὡραῖον καί ὄμορφον τόν ἄνθρωπον, τά δύο φῦλα, ἄνδρα καί γυναῖκα καί τήν δημιουργία λίαν καλῶς, ὥστε τό πλάσμα νά συγκινεῖται μέ τό κάλλος της, νά τήν φυλάττει καί νά ἐργάζεται ἀπολαμβάνοντας τούς καρπούς τῆς ἀγαθότητος τοῦ Θεοῦ, διά τῆς ὑπακοῆς. Καί ἡ δημιουργία τοῦ Θεοῦ εὐλογημένη, νά ὑμνεῖ κατά πάντα καί διά πάντα τόν Κύριο τῆς Δόξης. «πᾶσα πνοή αἰνεσάτω τόν Κύριον».
Ἐν τούτοις, ὑπάρχει πάντοτε ὁ λόγος τοῦ Λόγου: « …καί ἐάν θέλητε καί εἰσακούσητέ μου, τά ἀγαθά τῆς γῆς φάγεσθε· ἐάν δέ μή θέλητε, μηδέ εἰσακούσητέ μου, μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται…»[2]. Κριτήριο δηλαδή ἡ ἄσκηση τῶν ἀρετῶν τοῦ Χριστοῦ, πού δίνουν πλήρη χαρά καί εἰρήνη στίς καρδιές. Ἀντίθετα, ἡ ἀθέτησις τῶν ἐντολῶν μέ σαθρές σοφιστεῖες καί ἀνόητες δικαιολογίες ἀσχημίζουν τή ζωή τῶν ἀνοήτων καί τά πράγματα στή ζωή ἀποδεικνύονται χαζά καί ἄνευ οὐσίας.
«Ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τόν κράβαττον». Καί ἡ ἀπάντηση τοῦ πρώην Παραλύτου· «Ἐκεῖνος πού μέ κατέστησε ὑγιή, διά θείας δυνάμεως, διά θαύματος, μοῦ εἶπε…». Ποῖοι λοιπόν εἶστε ἐσεῖς πού θά ὑποδείξετε στόν Θεό , μέ ποῖον τρόπο καί ποίαν ἡμέρα καί ὥρα θά σώσει τό πλάσμα Του;
Οἱ δέκα ἐντολές ἐδόθησαν στόν προκαταρτικόν χρόνον, ὥστε νά προετοιμαστεῖ ἡ ἀνθρωπότητα νά δεχτεῖ τόν Μεσσία. Ὁ Χριστός δέν κατήργησε τόν νόμον, ἀλλά τόν συμπλήρωσε. Μέ θεϊκή αὐθεντία κατήργησε τήν φθοράν, τήν ἀνέσπερον ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως. Ὅλη ἡ Παλαιά Διαθήκη βοᾶ καί δεικνύει μέσῳ τῶν Προφητῶν καί τῶν ἁγίων Πατριαρχῶν αὐτήν τήν λαμπράν ἡμέραν τῆς ἀνάπλασης τῶν πάντων· «Ἀνακεφαλαιοῦσθε τά πάντα ἐν Χριστῷ», «Ἰδού καινά ποιῶ τά πάντα», «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι…».
Φρονοῦμε λοιπόν, ἁγία γερόντισσα, ὅτι τό πρόβλημα εἶναι νά δεχτοῦμε ἡ ἀνθρωπότης, ὁ κάθε ἄνθρωπος, τήν ἀλήθεια πού ἔφερε καί μετάγγισε ὁ Ἀναστάς Χριστός στή ζωή τῶν ἀνθρώπων. «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή». Αὐτό σημαίνει ὅτι μετά τήν θείαν Ἐνανθρώπησιν καί τήν σωτήρια συνάντηση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεάνθρωπο, εἰς τήν Ἀγίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, δέν δικαιούμαστε νά λέμε: «Ἄνθρωπον, οὔκ ἔχω». Γιατί ὑπάρχει ὁ ἐν Χριστῷ πλησίον, ἡ ἑνότητα τῆς πίστεως, ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί δέν εἶναι φρόνιμο νά σκληρύνουμε τίς καρδιές μας.
«· ἴδε ὑγιής γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μή χεῖρον σοί τι γένηται». Αἰώνια προειδοποίηση, γεμάτη ἀγάπη, δικαιοσύνη καί σεβασμό στήν προσωπική μας ἐλευθερία πού ὅπως εἴπαμε εἶναι ἡ ὀμορφιά πού θά σώσει τόν κόσμο. Γνωρίζουμε, χριστιανοί μου, ὅτι ἡ ἁμαρτία φυγαδεύει τήν Τριαδική Χάρη, κυοφορεῖ τήν ἀσχημοσύνη, τήν τερατώδη διαβίωση, τήν κακοτεχνία μεταξύ τῶν ἀνθρώπων· καί ἀποδεικνύεται ἔτσι ὅτι ἡ ἁμαρτία ἀποτελεῖ τήν ἔσχατη ἀνοησία καί πλάνη.
Ἡ ἀφροσύνη δηλαδή· πού εἶναι χειρότερη ἀπό τήν πρώτη κακία, ἐπειδή ὁδηγεῖ κατ’ εὐθείαν στήν ἀπώλεια, στόν αἰώνιο θάνατο, στήν χωρίς ἐπιστροφή παράλυση τῶν ἀσεβῶν ἀνθρώπων. Θεός φυλάξοι, ἀδελφοί. Ὁ ἄνθρωπος ἀπό μόνος του, δέν μπορεῖ· τά συστήματα τοῦ κόσμου καί οἱ σοφιστεῖες τῶν αἱρέσεων καί τοῦ παγανισμοῦ δέν δύνανται νά βοηθήσουν· ἔχουν ἀποτύχει.
Ἦλθε λοιπόν ὁ Θεάνθρωπος Χριστός καί κρούει τήν θύρα τῆς ἀνθρωπότητος καί ἑνός ἑκάστου. Τό κλειδί βέβαια εἶναι πάντοτε ἀπό μέσα. Δέν παραβιάζεται. Ἄν ἀνοίξουμε, θά εἰσέλθει καί θά δειπνήσει μαζί μας, ὁ Ἰησοῦς, φέρνοντας ὑγεία, χαρά, ἀνάσταση καί ἀνάπαυση.
