«Βάλε μου κι εμένα αυτή την αλυσίδα, μπαμπά...»Άγγιξε την καρδιά μου.
Μια ευγενική υπενθύμιση για όλους τους γονείς.
— «Βάλε μου κι εμένα την αλυσίδα...» ψιθύρισε το αγόρι, με τα μάτια του γεμάτα σιωπηλή ελπίδα.
Εκείνο το πρωινό ήταν σαν τόσα άλλα:
— "Έλα, ξύπνα! Πλύνε το πρόσωπό σου! Χτένισε τα μαλλιά σου! Ντύσου γρήγορα!"
— "Δεν είναι ώρα για πρωινό! Πάρε μαζί σου το χυμό — και πρόσεχε μην χυθεί!"
— "Τι είπα;! Τι χύθηκε κιόλας! Αρκετά. Δεν είσαι καλός για τίποτα!"
Το αγόρι δεν είπε τίποτα.
Δεν μπορούσε να πει «Πατέρα...»
Στο σχολείο, δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί.
Ήταν πάντα μακριά. Πάντα λυπημένος.
Συνέχιζε να αναρωτιέται γιατί τα άλλα παιδιά ήταν χαρούμενα... και αυτός δεν ήταν.
Αργότερα, με μια δόση θάρρους, τόλμησε να μιλήσει:
— «Σήμερα, η κυρία μας ρώτησε: "Τι δουλειά κάνει ο πατέρας σας;"... και δεν ήξερα τι να απαντήσω.»
— «Εκπαιδευτής σκύλων», είπε ο πατέρας χωρίς να τον κοιτάξει.
— «Και τι τους διδάσκετε;» ρώτησε σιγανά το αγόρι.
—
«Να ακούς. Να μην καταστρέφεις. Να προστατεύεις. Να καθοδηγείς όσους
δεν μπορούν να δουν. Να σώζεις ζωές. Να είσαι υπομονετικός, θαρραλέος,
πιστός. Και να κάνεις όλα αυτά... χωρίς να ζητάς τίποτα σε αντάλλαγμα.»
— «Και πώς τους εκπαιδεύετε;»
—
«Τους βάζω ένα κολιέ. Περπατάω δίπλα τους, μιλάω ήρεμα, τους διορθώνω
χωρίς να τους πληγώνω και μετά τους δείχνω στοργή — για να ξέρουν ότι
δεν είμαι θυμωμένος. Αλλά χρειάζεται υπομονή... πολλή υπομονή.»
Το αγόρι κατάπιε με δυσκολία. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα.
Κοίταξε τον πατέρα του και με τρεμάμενη φωνή είπε:
— «Τότε βάλε και σε μένα την αλυσίδα, πατέρα...»
Θέλω να μάθω μαζί σου.
Διόρθωσέ με χωρίς να φωνάζεις.
Αγκάλιασέ με μετά.
Κάνε υπομονή μαζί μου.
Θα υπερασπιστώ το σπίτι μας. Θα μάθω να φροντίζω τους άλλους.
Και αν μια μέρα... δεν βλέπεις πια,
Θα είμαι τα μάτια σου.
«Απλώς... βάλε μου και εμένα την αλυσίδα.»
Ο πατέρας ξέσπασε σε κλάματα.
Και σε αυτή την αγκαλιά, γεννήθηκε ένα άλλο είδος αλυσίδας —
Αόρατος, φτιαγμένος από αγάπη, υπομονή και ευγένεια.
Μια αλυσίδα που, αν την αγαπάς... δεν σπάει ποτέ.
🤍 Ας μην ξεχνάμε: τα παιδιά μας χρειάζονται χρόνο, φροντίδα και τρυφερότητα.
Γιατί η αγάπη δεν φωνάζεται... φαίνεται.
