Ἡ πίστις ἐν ἀγάπῃ ἐνεργουμένῃ «ἔξω βάλλει τόν φόβον». Ὁ τολμῶν δέν κλονίζεται· ἡ ἐλπίδα μένει εἰς τόν αἰῶνα· καί αὐτό πού ζητάει ἀπό τόν Θεόν, διά Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, τό λαμβάνει.
Ἔτσι, ὁ ἅγιος Ἰωσήφ, ὁ ἀπ’ Ἀριμαθαίας, «τολμήσας, εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον καί ἠτήσατο…» καί ἔλαβε τήν ὑψηλοτάτην δωρεάν πού μπορεῖ νά δεχτεῖ θνητός ἄνθρωπος ἐπί τῆς γῆς. Ἐδωρίσθη εἰς αὐτόν ἀπό τόν Πιλᾶτον, ὁ ἀτίμητος θησαυρός, ὁ πολύτιμος μαργαρίτης, τό Πανάγιον Σῶμα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Συμβαίνει καί εἶναι αὐτό δυνατόν, ἐν καί διά τοῦ τελείου Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σωτῆρος τοῦ κόσμου. Μόνον δι’ Αὐτοῦ καί ἐν Αὐτῷ, ὁ τολμῶν ἄνθρωπος εἰσέρχεται στό βασίλειον τῆς αἰωνίου θείας ἀληθείας, τῆς αἰωνίου θείας ἀγάπης, τῆς αἰωνίου θείας χαρᾶς, ὅπου δέν ὑπάρχει φόβος, οὔτε θλίψη, ἐπειδή ὁ τολμῶν δέν φοβᾶται οὔτε αὐτόν τόν θάνατον.
Ζῶντας ἐν Χριστῷ, ὁ ἄνθρωπος μαθαίνει νά ζεῖ «ἀξίως τοῦ Θεοῦ», καί Δεσπότου Ἰησοῦ Χριστοῦ, Τοῦ τόσο πολύ ἀδικηθέντος ἀπό αὐτούς πού εὐεργέτησε. Ὁ ἅγιος Ἰωσήφ ἔζησε μέ δικαιοσύνη, γι’ αὐτό δέν ἔδωσε καταδικαστική ψῆφο στό συνέδριο ἐναντίον τοῦ Ἰησοῦ. Σεβαστό καί ἐπίσημο μέλος τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Συνεδρίου, εἶχε πιστεύσει εἰς τό περί Βασιλείας τοῦ Θεοῦ κήρυγμα τοῦ Ἰησοῦ καί ἐπερίμενε τήν βασιλείαν αὐτή, χωρίς νά κλονισθεῖ ἡ ἐλπίδα του, ἀπό τόν θάνατο τοῦ Διδασκάλου.
Ἔλαβε λοιπόν τήν τόλμη καί παρουσιάσθη εἰς τόν Πιλᾶτον «καί ἠτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ». Παρόμοια τόλμη, σεβαστή γερόντισσα, ἐπέδειξαν καί οἱ Μυροφόρες γυναῖκες ἀψηφῶντας κάθε κίνδυνον ἐκεῖνο τό πρωϊνό «τῇ ἐπιφωσκούσῃ εἰς μίαν σαββάτων», ἤτοι τήν Κυριακήν, τῆς ἁγίας καί λαμπροφόρου Ἀναστάσεως.
Διάγοντας ἕνα τέτοιον βίον, μίαν τέτοιαν ἁγίαν βιοτήν, οἱ ἅγιοι αὐτοί ἄνθρωποι, ἄνδρες καί γυναῖκες(Ἰωσήφ, Νικόδημος καί Μυροφόρες) πού ἑορτάζουμε σήμερα, διακονοῦντες καί ἐκπληρώνοντας ἀδιάκοπα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ «ἐν παντί ἔργῳ ἀγαθῷ» καρποφοροῦντες καί αὐξανόμενοι εἰς τήν ἐπίγνωσιν τοῦ Θεοῦ[1], ἡ ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τούς εὐγνωμονεῖ. Ἡ ἀρετή καί ἡ ἐν ἁγίῳ Πνεύματι τόλμη, χριστιανοί μου, ἀποκτῶνται μέ τήν ἔνθεον ζωήν, τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεανθρώπου. Μόνον ἡ ζωή πού εἶναι ἀντάξια τοῦ Θεοῦ, δύναται νά ἀποφέρει ἄξια γνώση περί Αὐτοῦ.
Μόνον οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν μπολιάσει τή ζωή τους, στήν θεανθρώπινη ἄμπελο τοῦ Χριστοῦ φέρουν «καρπόν πολύν»[2]. Ἡ ζωή ἐκτός Χριστοῦ εἶναι ἀνάξια τοῦ ἀληθινοῦ ἀνθρώπου. Γι’ αὐτό ἡ μόνη ζωή πού εἶναι ἀντάξια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ χριστοειδής, ἡ θεοειδής ζωή, πού τολμᾶ ἕως θανάτου γιά τήν ἀγάπη τοῦ Μεσσίου Ἰησοῦ, ὁμολογῶντας καί ὑπερασπιζόμενη τήν Δικαιοσύνη καί τήν Ἀλήθεια.
Ἡ ἀγάπη αὐτή καί ἡ δικαιοσύνη ἐνίσχυαν καί δυνάμωναν τούς Ἁγίους Ἰωσήφ, Νικόδημο καί Μυροφόρες γυναῖκες πού ἑορτάζουμε σήμερα ἀδελφοί μου. Γι’ αὐτό καί δέν δικαιούμαστε κανείς ἤ κανένας ἐξ ἡμῶν νά ποῦμε «δέν μπορῶ νά ζήσω ἀντάξια τοῦ Θεοῦ», ἀφοῦ ὅ,τι εἶναι ἀπαραίτητο γι’ αὐτήν τήν ζωήν, ὁ Τριαδικός Θεός τό χορηγεῖ ἀφειδῶς δωρεάν σέ κάθε ἕναν πού ἀποστρέφεται «τῆς ἐν τῷ κόσμῳ, ἐν ἐπιθυμίᾳ φθορᾶς»[3].
Μέ τήν ἔλευση τοῦ Θεοῦ Λόγου ἀνάμεσά μας, ἀνέτειλε τό φῶς τό ἀληθινόν στό σκότος τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου· τό ἀληθινό ἀναστάσιμο Φῶς πού κανένα σκοτάδι, δέν μπορεῖ νά ὑπερνικήσει[4]. Ὅπου εἶναι ὁ Ἀναστημένος Χριστός, ἐκεῖ καί ἡ ἀήττητος ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία· ἡ Ἐκκλησία ἡ ἀναστάσιμος, αἰώνια καί ἀθάνατος· καί ἄς βρυχῶνται οἱ παντοειδεῖς ἐχθροί ντροπιασμένοι καί ἀνήμποροι νά τήν βλάψουν.
Οἱ ἐχθροί τοῦ Βασιλέως Ἀναστάντος Χριστοῦ, διαχρονικά προσπάθησαν νά ἀμφισβητήσουν ἤ νά περιφρονήσουν τήν Ἀνάσταση, τίς Ὀρθόδοξες πνευματικές ἀξίες. Ἐν τούτοις, ἡ Ἰστορία, τούς ἔθεσε στό περιθώριο καί οἱ σαθρές θεωρίες τους, ἔσκασαν σάν φοῦσκες καθ’ ὅτι ἔβλαψαν καί ζημίωσαν τούς ἰδίους καί πολλούς ἄλλους πού τούς πίστεψαν.(Αὐτό θά συμβεῖ στό τέλος καί μέ τήν τεχνητή νοημοσύνη)
Ἀδελφοί μου, ἄς γνωρίζουμε καί τοῦτο: «τίποτα δέν στρέφει σέ ἱλαρότητα καί ἡμερότητα τίς καρδιές μας προσθέτοντας πίστη στήν πίστη, ἐλπίδα στήν ἐλπίδα καί ἀγάπη στήν ἀγάπη ὅπως ἡ τόλμη-ἀνδρεία καί ἡ εὐσπλαχνία». Αὐτές συντρίβουν ἡ μία τούς ἐξωτερικούς ἐχθρούς καί ἡ ἄλλη, τούς ἐσωτερικούς.
Νά ζήσουμε λοιπόν, τόν Ἀναστάντα Κύριον, στόν ἔσω τῆς καρδίας ἄνθρωπο μέ τίς ἐντολές. Γιατί ὅταν ἀκοῦμε τούς ἁγίους μας(βλέπε Τίμιο Πρόδρομο), νά φωνάζουν, νά προστάζουν ὅλους ἐμᾶς νά ἑτοιμάσουμε τάς ὁδούς καί νά κάνουμε ἴσιους τούς δρόμους[5], νά θεωρήσουμε ὅτι ἐννοοῦν τίς ἅγιες ἐντολές, στίς καρδιές καί στίς πράξεις μας.
Χρειάζεται, φρονοῦμε, τόλμη καί εὐθύτητα καρδιᾶς ὅπως ἀκριβῶς κατεῖχαν οἱ Ἅγιοι νυκτερινοί μαθητές, Ἰωσήφ καί Νικόδημος καθώς καί οἱ ἅγιες Μυροφόρες γυναῖκες.
