Μεγάλη ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ.
«Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ἰωάν. ή, 32).
Ὁ ἄνθρωπος ὅπως ἦταν δέσμιος στό προπατορικό ἁμάρτημα, ἄλλο τόσο καί περισσότερο δέσμιος καθίσταται, ὅταν μένει προσηλωμένος στό δικό του θέλημα.
Ἀπό τή στιγμή πού θά γνωρίσει τόν ἑαυτόν του καί θά γίνει μέλος τῆς Ἐκκλησίας μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα καί Χρίσμα, εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γίνεται ἐλεύθερος πολίτης τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Τά χαρίσματα τά ὁποῖα λαμβάνει ὁ πιστός ἀπό τά Μυστήρια αὐτά, ἀρχίζει νά τά διακρίνει καθώς μεγαλώνει καί καλεῖται ὄχι μόνον νά τά κρατήσει, ἀλλά σύμφωνα μέ τόν Εὐαγγελικό λόγο καί νά τά αὐξήσει.
Ὁ προορισμός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ Ἁγιασμός, ὁ ὁποῖος ἐπιτυγχάνεται, ὅταν ὁ πιστός ζεῖ τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Συγκεκριμένα τό Μυστήριον τῆς Μετανοίας καί Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως προηγεῖται τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Κοινωνίας.
Ὅσο ὁ πιστός ἀγωνίζεται καί καταρτίζεται στά νοήματα τῆς Βιβλικῆς Ἱστορίας καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, συνεχῶς ἡ ψυχή του, διά τῆς Θείας Χάριτος ἀλλοιώνεται, ἀναγεννᾶται καί μεταμορφώνεται περνῶντας ἀπό τό στάδια τῆς κάθαρσης, τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θέωσης. Ζεῖ, δηλαδή, διά τῆς ταπεινώσεώς του τήν Πράξη καί τήν Θεωρία.
Ὅσοι πιστοί ζοῦν μέσα σ’ αὐτό τό Πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας μας ὀσφραίνονται καί γεύονται ἀπό ἐδῶ τά κάλλη τοῦ Παραδείσου.
Ὁ Θεός «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Τιμ. β΄ 4). Ὁ Χριστός μέ τήν ἐνανθρώπησή Του καί μέ τήν θυσία Του προσφέρει τό Τίμιον Σῶμα καί τό Ζωοποιόν Αἷμά Του στούς καθαρούς χριστιανούς, στούς μετανοοῦντας, σ’ αὐτούς οἱ ὁποῖοι Τόν πιστεύουν ὡς Υἱόν τοῦ Θεοῦ, ὡς τό Δεύτερον Πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος καί τόν ὑπακούουν. Προσφέρει τό Ἄχραντον Σῶμα καί τό Τίμιον Αἷμά Του εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον.
Ὑπάρχουν δυστυχῶς πολλοί χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἄγνοια γιά ὅσα προειπώθηκαν, δηλαδή γιά τό πῶς πρέπει νά ζοῦν καί νά προσέρχονται στή Θεία Λειτουργία. Ἔχουν μάλιστα καί τήν ἀπαίτηση (ὤ τῆς παραφροσύνης καί τοῦ θράσους!) νά μεταλαμβάνουν πιστεύοντας ὅτι κοινωνοῦν Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ («…ἄνθραξ γάρ ἐστι τοὺς ἀναξίους φλέγων»).
Πολλά εἶναι τα σημεῖα μέ τά ὁποῖα ὁ Θεός, ἀπό τήν ἄπειρη Ἀγάπη Του, ἔδειξε τό πῶς θά ἔρχονται οἱ πιστοί περισσότερο εἰς ἑαυτόν.
Ἕνα ἀπό τά ἄπειρα σημεῖα εἶναι καί αὐτό τό ὁποῖον ἐβίωσα καί τό καταθέτω πρός γνῶσιν καί πνευματικήν ὠφέλεια ὅλων τῶν Χριστιανῶν κληρικῶν καί λαϊκῶν. Ἐπίσης δίδεται ἡ ἀφορμή πρός συλλειτουργοῦντας ἱερεῖς νά κατηχοῦν ἔτι περαιτέρω τόν Λαό τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά γίνει «εὐσεβής» ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ.
Νιώθω τό ἱερό καθῆκον νά μοιραστῶ τό βίωμα αὐτό μέ ὅλους τούς εὐσεβεῖς ἀδελφούς πρός ὠφέλειαν ὅλων ἡμῶν καί πρός Δόξαν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.
Τό «σημεῖον» ἔχει ὡς ἑξῆς:
Στον ἱερό ναό ὅπου λειτουργῶ, μία Κυριακή πρωί, τήν ὥρα πού κτυποῦν οἱ πρῶτες καμπάνες, βρίσκονταν περίπου 10-15 ἄτομα. Μετά τόν Ἑξάψαλμο ἑτοιμάστηκα, πῆγα πρός τήν Προσκομιδή, πῆρα τό πρόσφορο καί τό ὕψωσα, λέγοντας τήν εὐχή «Ἐξηγόρασας ἡμᾶς, ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου, τῷ τιμίῳ σου Αἵματι, τῷ Σταυρῷ προσηλωθείς, καὶ τῇ λόγχῃ κεντηθείς, τὴν ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις· Σωτὴρ ἡμῶν δόξα σοι».
Πρίν τελειώσω τήν εὐχή μιά φοβερή δυσοσμία ἁπλώθηκε μέσα στό Ἱερό. Προβληματίσθηκα πάρα πολύ. Τέτοιο δυσάρεστο γεγονός δέν μοῦ εἶχε συμβεῖ στά 40 χρόνια πού λειτουργῶ.
Ἀφοῦ τελείωσα τήν εὐχή καί κατέβασα τό «ὑψωμένο» πρόσφορο καί ἡ δυσοσμία ἐπέμενε σκέφτηκα νά ἐρευνήσω ἀπό ποῦ προέρχεται. Σκέφτηκα, μήπως προέρχεται ἀπό μένα! Τί νά πῶ! Ἄνθρωποι εἴμεθα, ἀλλά τίποτα. Πῆγα πρός τόν νιπτήρα ἀλλά τίποτα κι ἐκεῖ. Παναγία μου, σκέφτηκα. Τί σημεῖον εἶναι αὐτό, βοήθησέ με. Ἡ δυσοσμία κράτησε περίπου 5 λεπτά τῆς ὥρας, πού μοῦ φάνηκαν αἰώνας. Τόσο ἀνυπόφορη ἦταν, χειρότερη καί ἀπό βόθρο, σὰν τὸ δαιμόνιο τὸ ἀκάθαρτο. Ἄρχισα νά λέω τήν εὐχή, ἡ ἀκολουθία συνεχίζετο.
Γιά μιά στιγμή μπαίνει στό Ἱερό ὁ διακονητής καί τόν ρωτῶ:
-Ἀδελφέ, γιά πές μου, αἰσθάνεσαι κάτι;
-Ναί, μοῦ ἀπάντησε, μιά μεγάλη δυσοσμία.
-Τί εἶναι τοῦ λέω.
– Δέν ξέρω, ἀπάντησε.
Νά σημειώσω ὅτι δύο ἄτομα πού στέκονταν μπροστά στό ναό ἔνιωσαν τήν δυσοσμία αὐτή.
Ἡ ἀκολουθία συνέχισε καί ἡ ὀσμή ἀποχώρησε. Ἀπό ὅ,τι κατάλαβα ἐκ τῶν ὑστέρων ἡ δυσοσμία προερχόταν ἀπό κάποιον, ὁ ὁποῖος εἶχε ἔλθει ἀπό τήν πρώτη καμπάνα καί κοινώνησε.
Στό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας μέ πλησίασε καί μοῦ ζήτησε νά ἐξομολογηθεῖ. Πρώτη φορά τόν ἔβλεπα. Στήν ἐξομολόγηση ἀνέφερε θανάσιμα ἁμαρτήματα (πορνεῖες, μοιχεῖες, βλασφημίες κλπ). Μοῦ εἶπε ὅτι αὐτή ἦταν ἡ πρώτη ἐξομολόγηση στή ζωή του. Τόν ρώτησα:
– Συγγνώμη, ἐσεῖς σήμερα κοινωνήσατε! Πῶς κοινωνήσατε ἐφόσον, ὅπως ἀναφέρατε, ἐξομολογεῖσθε γιά πρώτη φορά στή ζωή σας;
– Τό εἶχα ἀνάγκη πάτερ, μοῦ εἶπε.
– Ναί, τό εἴχατε ἀνάγκη ἀλλά πρῶτα ἔπρεπε νά ἐξομολογηθεῖτε, νά καθαρίσει ἡ ψυχή σας, γιά νά ἀναπαυθεῖ τό Ἅγιον Πνεῦμα.
– Τό εἶχα ἀνάγκη, πάτερ.
Τότε ὁ νοῦς μου πῆγε κατευθεῖαν στό «σημεῖον» τῆς δυσοσμίας πού εἶχε συμβεῖ τό πρωί καί τό εἶχα λησμονήσει ἐντελῶς. Ἔνιωσα ὅτι ὁ Θεός ἐπέτρεψε νά συμβεῖ αὐτό τό σημεῖον, γιά νά εἶμαι πιό προσεκτικός στήν μετάδοση τῆς Θείας Κοινωνίας.
Τό γεγονός αὐτό μέ βοήθησε, διότι κατά τούς τελευταίους μῆνες προσέρχονταν στόν ἱερό ναό ἄγνωστα ἄτομα, μεταξύ τῶν ὁποίων καί παλαιοημερολογίτες, γεγονός πού δέν γνώριζα.
Ἔκτοτε (ἔχουν περάσει 4 μῆνες) σέ κάθε λειτουργία λέω αὐτό τό γεγονός πρίν τήν ὥρα τῆς Θείας Κοινωνίας, μέ ἀποτέλεσμα νά βοηθοῦνται πολύ οἱ ἄνθρωποι καί νά προσέρχονται, ὅπως οἱ ἴδιοι ὁμολογοῦν, πιό προετοιμασμένοι καί συνειδητοί.
Αὐτά εἶχα νά πῶ, ἔγραψα καί ὁμολογῶ κάτι τό ὁποῖον ἔζησα καί εἶναι καθῆκον μου νά τό ἀναφέρω, γιατί πιστεύω ὅτι ὁ Θεός ἀπό ἀγάπη τό ἐπέτρεψε γιά τήν βοήθεια ὅλων μας.
Εὔχομαι τὸ σημεῖον αὐτό νά βοηθήσει ὅλο τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας καί περισσότερο αὐτούς οἱ ὁποῖοι κοινωνοῦν χωρίς συναίσθηση, χωρίς μετάνοια, χωρίς ὅπως λέγει ὁ Ἱερέας «Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε».
Μακάρι, ὅλοι μας νά προσερχόμεθα στὴν Θεία Κοινωνία ζῶντας ἐν μετανοίᾳ, ζῶντας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τότε ἡ ψυχή μας θά ἀναγεννᾶται συνεχῶς καί θά ἁγιάζεται ἐκπληρώνοντας τό θέλημά Του «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Α΄ Πέτρ. α΄,16 ).
Ἀκοῦμε πάντα στήν Θεία Λειτουργία «τά ἅγια τοῖς ἁγίοις». Μέ τούς λόγους αὐτούς ἡ μητέρα Ἐκκλησία μᾶς ὑπενθυμίζει νά μήν ξεφύγουμε ἀπό τόν προορισμό μας πού εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία διά τῆς Χάριτος δωρίζεται στούς «ταπεινούς τῇ καρδίᾳ»
«Δός μοι, υἱέ, σήν καρδίαν» (Παροιμ. κγ΄, 26).
Ἕνας ἱερεύς τοῦ Ὑψίστου
Εὔχεσθε
