Αυτά που ακολουθούν και ακόμη πολύ περισσότερα δεινά πέρασαν οι
δυσμοιροί πρόγονοι μας για να μπορούν κάποιοι "ελεύθεροι και ωραίοι" να
ισχυρίζονται τα γνωστά τραγικά περί ειρηνικής συνύπαρξης, συνωστισμού
και το τι ωραία και καλά περνούσαμε με τους φίλους μας τους Τούρκους και
έζησαν αυτοί καλά και εμείς χειρότερα.. Διαβάστε παρακάτω για να πάρετε
μόνο μια ιδέα για το τι συνέβη στο παρελθόν και μην ξεχνάτε να
διαβάζετε ιστορία και δή του έθνους μας, διότι οποίος δεν γνωρίζει το
παρελθόν του είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει κάτι δυστυχώς που πολύ
φοβάμαι ότι θα επαληθευτεί με τον ειδεχθέστερο τρόπο...
-Το βασανιστήριο με το τσιγκέλι
-Κλείσιμο σε σπηλιά και κάπνισμα
Έκλειναν έναν ή περισσότερους ενόχους σε σπηλιά και ακολούθως διασφάλιζαν τον θάνατο τους δια της πρόκλησης καπνού μέσα στην σπηλιά.
-Βγάλσιμο ματιών με πυρακτωμένα σίδερα
-Σπάσιμο χεριών και ποδιών και ρίξιμο καυτού ξυδιού στα μάτια
-Αναμονή μέσα σε λάκκο με αλάτι
-Δέρμα καμήλας
Έβαζαν δεμένο τον ένοχο κάτω από τον ήλιο και του έβγαζαν τα μαλλιά. Ακολούθως έλιωναν πάνω στο κρανίο του δέρμα καμήλας ή κατσίκας που κολλούσε εκεί. Καθώς μετά οι τρίχες του δεν μπορούσαν να βγουν, στρέφονταν προς τα μέσα του κρανίου και όταν έφταναν στον εγκέφαλο, επερχόταν και ο θάνατος.
-Φάλαγγα – ραβδισμοί
«Είδα έναν Αρβανίτη στρατιώτη να υποβάλλεται στην τιμωρία του φάλαγγα. Τον είχαν ξαπλώσει ανάσκελα στο δρόμο, κρατούσαν το δοκάρι από τις δύο άκρες και δύο άλλοι τον χτυπούσαν στα πέλματα με μικρά ραβδιά. Επειδή η τιμωρία δεν ήταν βαρειά δεν είχαν αφαιρέσει τα παπούτσια του. Ο στρατιώτης έβγαζε σπαραχτικά ουρλιαχτά και διάφορες κραυγές «μπό, μπό, μπό» που επαναλαμβάνονταν με απίστευτη ταχύτητα. Αλλά τα φοβερά ξεφωνητά πόνου δεν ενοχλούσαν διόλου τον μπουλούκμπαση που καθόταν σε μία πέτρα και παρακολουθούσε αδιάφορος και ανέκφραστος τα βασανιστήρια καπνίζοντας το τσιμπούκι του. Μόλις συμπληρώθηκαν 100 χτυπήματα τον άφησαν». (Μαρτυρία Άγγλου περιηγητή).
-Παλούκωμα
Ο Άγγλος περιηγητής Henry Blount to 1636 είδε στις πλατείες των χωριών και πόλεων της Θράκης το σύμβολο της τουρκικής τυραννίας: «Άκουσα πολλούς Τούρκους να καυχώνται ότι έχουν θεϊκή εντολή να διοικούν τα άλλα έθνη με σιδηράν ράβδον. Σε πολλές περιοχές της Τουρκίας, Σκλαβουνία, Βοσνία, Ουγγαρία, Μακεδονία και Θράκη, ο θηριώδης αυτός λαός τοποθετεί σε δημόσια μέρη ένα σιδεροπάλουκο για τρομοκρατία».
Στην Κωνσταντινούπολη του 18ου αιώνα, ο Γάλλος περιηγητής Pitton de Tournefort παρακολούθησε το παλούκωμα: «Ξαπλώνουν μπρούμυτα το θύμα αφού του δέσουν τα χέρια πίσω, βάζουν στη ράχη του ένα σαμάρι γαϊδάρου και κάθονται πάνω δυο βοηθοί του δημίου για να το ακινητοποιήσουν εντελώς. Ένας άλλος του κρατάει με τα δυο χέρια το κεφάλι κολλημένο στη γη. Τέταρτος βοηθός του δημίου σχίζει με ένα ψαλίδι το πίσω μέρος του βρακιού του θύματος. Τότε ο δήμιος μπήγει το παλούκι, μια ξύλινη σούβλα όσο πιο βαθιά μπορεί. Ύστερα παίρνει ένα ξύλινο σφυρί και χτυπάει το παλούκι ώσπου η μυτερή άκρη να βγει στο στήθος. Ανασηκώνουν έπειτα ορθό το παλούκι και το καρφώνουν στο χώμα. Κι όσο βασανίζεται ο δύστυχος οι τούρκοι τον περιγελούν, τον μυκτηρίζουν και τον καλούν να γίνει μουσουλμάνος».
Ο γνωστός Γάλλος περιηγητής Pouqueville ιστορεί και το τραγικό τέλος του αρματωλού Θύμιου Βλαχάβα από τη Θεσσαλία, ύστερα από τον άτυχο ξεσηκωμό του 1808. Τον είδε στα Γιάννενα δεμένο πάνω σ’ ένα στύλο στην αυλή του Αλή πασά «πιο γαλήνιος από τον τύραννο που απολάμβανε το μαρτύριό του με κοίταζε με βλέμμα ατάραχο λες και ήθελε να με κρατήσει μάρτυρα στο θρίαμβο της υπέρτατης ώρας του. Δέχτηκε χωρίς να βογγίξει και χωρίς να παραπονεθεί τα χτυπήματα του δημίου. Και τα μέλη του που σύρονταν στους γιαννιώτικους δρόμους έδειχναν στους έντρομους Έλληνες τα λείψανα του τελευταίου καπετάνιου της Θεσσαλίας».
-Κόψιμο του χεριού
Το 1764 στάλθηκε στην Ελλάδα αποστολή ερευνητών με επικεφαλής τον νεαρό αρχαιολόγο Richard Chandler. Ο Chandler καταγράφει ότι βλέπει και ότι ακούει: για τα ήθη και έθιμα των Ελλήνων, την ενδυμασία, τη διοίκηση, την οικονομία, τις παραδόσεις και δεισιδαιμονίες, την ψυχαγωγία και μεταξύ άλλων παρατηρεί: «Αλλά όσο πιο πολύ καταπιέζονται [οι Έλληνες] τόσο πιο ευλύγιστοι γίνονται. Η ανάμνηση του φάλαγγα και των εξευτελισμών αλλά και η τιμωρία που περιμένει όποιον θα τολμήσει να σηκώσει χέρι στον αφέντη του, δηλαδή το κόψιμο του χεριού του, εξηγεί τη στάση τους μπροστά στον Τούρκο. Μ’ όλα αυτά ο χαρακτήρας τους είναι ανήσυχος και οι ραδιουργίες δίνουν και παίρνουν, με αποτέλεσμα να είναι πάντοτε διαιρεμένοι».
-Αλυσοδεμένοι
Το 1739 ο Άγγλος περιηγητής Richard Pococke ταξίδεψε στην Ελλάδα και μεταξύ άλλων αναφέρει ότι, διασχίζοντας το φαράγγι της Σαμαριάς, έφτασε στα Χανιά. Στο δρόμο είδε έξη – εφτά Έλληνες «με βαρειές αλυσίδες στο λαιμό», τιμωρία γιατί δεν πλήρωναν τον καθιερωμένο φόρο για τα όπλα τους, μισή κορώνα. Ισχυρίζονταν όλοι ότι δεν είχαν όπλα.
-Το κεφάλι στα σκέλια του
To 1810 o Βρετανός αρχαιολάτρης John Hobhouse είδε στην Πόλη έναν κρεμασμένο 'Ελληνα. Το κορμί ήταν σκεπασμένο αλλά τα πόδια και τα χέρια ακάλυπτα. Φαίνονταν τα σημάδια από τα βασανιστήρια, κάψιμο και χτυπήματα. Το κεφάλι του κρεμασμένου είχε τοποθετηθεί ανάμεσα στα σκέλια του. Ήταν η έσχατη εκδήλωση εξευτελισμού που εφαρμοζόταν μόνο στους ραγιάδες.
-Η ταπείνωση του ραγιά
Στο Άργος ένας Βρετανός περιηγητής ο Hughes, έφιππος με Τούρκο συνοδό, βρέθηκε μπροστά σε ένα φορτωμένο με φρύγανα γάιδαρο ο οποίος έπιανε τη μέση του δρόμου. Ενώ οι ταξιδιώτες παραμέρισαν να περάσει ο γάιδαρος, ο Τούρκος συνοδός θεωρούσε υποτιμητικό να παραμερίσει για να περάσει το ζώο ενός ραγιά και έτσι έπεσε καταπάνω του, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει στον 'Ελληνα που ακολουθούσε το φορτωμένο γάιδαρο του. Χίμηξε πάνω του και με το ρόπαλό του τον χτύπησε επανειλημμένα στο κεφάλι. Αίματα άρχισαν να τρέχουν. Ο δύστυχος όμως Έλληνας δεν τόλμησε ούτε να σκούξει ούτε να διαμαρτυρηθεί. Ήξερε ως ραγιάς πως στην παραμικρή εκδήλωση δυσαρέσκειας ο Τούρκος τα τραβούσε το σπαθί ή την πιστόλα του.
-Ψυχαγωγία των Τούρκων
Ο Αμερικανός ιεραπόστολος [της ευαγγελικής Εταιρίας των Φίλων της Νέας Υόρκης] Stephen Grellet to 1819 ανέφερε πως στην Κόρινθο οι Τούρκοι συνήθιζαν σαν άθλημα ή για να τροχίσουν τα μαχαίρια τους να κόβουν το κεφάλι του πρώτου περαστικού, ή για να δείξουν την σκοπευτική τους δεινότητα έβαζαν στο σημάδι τους διαβάτες.
-Αλή Πασάς. Μία κατηγορία μόνος του
Ο αξιωματικός του Ναπολέοντα Bacheville, προσκληθείς από τον Αλή Πασά, αφηγείται σε έργο του τα ανατριχιαστικά βασανιστήρια του αδίστακτου Αλβανού δεσπότη:
-Το βασανιστήριο με το τσιγκέλι
Το
τσιγκέλι για πολλά χρόνια χρησιμοποιήθηκε από τους Οθωμανούς ως
εργαλείο βασανισμού και εκτελέσεων. Το τσιγκέλι κατασκευαζόταν με χοντρά
μαδέρια και έμοιαζε με πύργο. Πάνω του κρέμονταν τσιγκέλια διαφόρου
μήκους που κρέμονταν με την μύτη προς τα πάνω. Οι κρατούμενοι, συνήθως
ραγιάδες, ήταν γυμνοί με δεμένα σφιχτά τα χέρια και τα πόδια και με την
βοήθεια των σκοινιών τους άφηναν πάνω στην μύτη από τα τσιγκέλια. Πολλές
φορές ο αργός θάνατος ερχόταν ύστερα από τρεις ημέρες.
-Ουρά αλόγου
Έβαζαν σιγά σιγά ουρά αλόγου στον πρωκτό του θύματος και την τραβούσαν απότομα. Λόγω της μορφής της ουράς, βγαίνοντας έβγαζε και αρκετά κρέατα από το θύμα. Η ίδια πρακτική εφαρμοζόταν και στον οισοφάγο.
-Βαρέλι
Έβαζαν τον ραγιά σε βαρέλι ή σε προκατασκευασμένο λάκκο και τον έβαζαν να φάει πάρα πολύ. Το θύμα μη μπορώντας να αφοδεύσει, άρχιζε εντέλει να αφοδεύει μέσα στο βαρέλι ή στον λάκκο όπου βρισκόταν και τότε άρχιζε να σαπίζει και ο ίδιος.
-Ουρά αλόγου
Έβαζαν σιγά σιγά ουρά αλόγου στον πρωκτό του θύματος και την τραβούσαν απότομα. Λόγω της μορφής της ουράς, βγαίνοντας έβγαζε και αρκετά κρέατα από το θύμα. Η ίδια πρακτική εφαρμοζόταν και στον οισοφάγο.
-Βαρέλι
Έβαζαν τον ραγιά σε βαρέλι ή σε προκατασκευασμένο λάκκο και τον έβαζαν να φάει πάρα πολύ. Το θύμα μη μπορώντας να αφοδεύσει, άρχιζε εντέλει να αφοδεύει μέσα στο βαρέλι ή στον λάκκο όπου βρισκόταν και τότε άρχιζε να σαπίζει και ο ίδιος.
-Κλείσιμο σε σπηλιά και κάπνισμα
Έκλειναν έναν ή περισσότερους ενόχους σε σπηλιά και ακολούθως διασφάλιζαν τον θάνατο τους δια της πρόκλησης καπνού μέσα στην σπηλιά.
-Βγάλσιμο ματιών με πυρακτωμένα σίδερα
-Σπάσιμο χεριών και ποδιών και ρίξιμο καυτού ξυδιού στα μάτια
-Αναμονή μέσα σε λάκκο με αλάτι
Το
θύμα αφηνόταν για μέρες μέσα σε ένα λάκκο με υγρό αλάτι και ακολούθως
τον έριχναν σε κρύο νερό. Αυτό προκαλούσε πρήξιμο των κυττάρων και σοκ.
-Δέρμα καμήλας
Έβαζαν δεμένο τον ένοχο κάτω από τον ήλιο και του έβγαζαν τα μαλλιά. Ακολούθως έλιωναν πάνω στο κρανίο του δέρμα καμήλας ή κατσίκας που κολλούσε εκεί. Καθώς μετά οι τρίχες του δεν μπορούσαν να βγουν, στρέφονταν προς τα μέσα του κρανίου και όταν έφταναν στον εγκέφαλο, επερχόταν και ο θάνατος.
-Φάλαγγα – ραβδισμοί
«Είδα έναν Αρβανίτη στρατιώτη να υποβάλλεται στην τιμωρία του φάλαγγα. Τον είχαν ξαπλώσει ανάσκελα στο δρόμο, κρατούσαν το δοκάρι από τις δύο άκρες και δύο άλλοι τον χτυπούσαν στα πέλματα με μικρά ραβδιά. Επειδή η τιμωρία δεν ήταν βαρειά δεν είχαν αφαιρέσει τα παπούτσια του. Ο στρατιώτης έβγαζε σπαραχτικά ουρλιαχτά και διάφορες κραυγές «μπό, μπό, μπό» που επαναλαμβάνονταν με απίστευτη ταχύτητα. Αλλά τα φοβερά ξεφωνητά πόνου δεν ενοχλούσαν διόλου τον μπουλούκμπαση που καθόταν σε μία πέτρα και παρακολουθούσε αδιάφορος και ανέκφραστος τα βασανιστήρια καπνίζοντας το τσιμπούκι του. Μόλις συμπληρώθηκαν 100 χτυπήματα τον άφησαν». (Μαρτυρία Άγγλου περιηγητή).
Ο
μοναχός Urbano de Rarigi έγραφε για τη μέθοδο αυτή τον 17οαιώνα: «Αυτό
το άτυχο νησί [Σύρος] κατατυραννείται από τους κουρσάρους, Φράγκους και
Τούρκους…. Οι Τούρκοι αποκαλούν τους νησιώτες «τσαουσάν» (λαγούς) επειδή
τρέχουν πανικόβλητοι μόλις αντικρίσουν πλεούμενο. Όσους αιχμαλωτίζουν,
τους βασανίζουν με φάλαγγα για να μαρτυρήσουν που έχουν κρύψει τα
χρήματά τους».
-Παλούκωμα
Ο Άγγλος περιηγητής Henry Blount to 1636 είδε στις πλατείες των χωριών και πόλεων της Θράκης το σύμβολο της τουρκικής τυραννίας: «Άκουσα πολλούς Τούρκους να καυχώνται ότι έχουν θεϊκή εντολή να διοικούν τα άλλα έθνη με σιδηράν ράβδον. Σε πολλές περιοχές της Τουρκίας, Σκλαβουνία, Βοσνία, Ουγγαρία, Μακεδονία και Θράκη, ο θηριώδης αυτός λαός τοποθετεί σε δημόσια μέρη ένα σιδεροπάλουκο για τρομοκρατία».
Στην Κωνσταντινούπολη του 18ου αιώνα, ο Γάλλος περιηγητής Pitton de Tournefort παρακολούθησε το παλούκωμα: «Ξαπλώνουν μπρούμυτα το θύμα αφού του δέσουν τα χέρια πίσω, βάζουν στη ράχη του ένα σαμάρι γαϊδάρου και κάθονται πάνω δυο βοηθοί του δημίου για να το ακινητοποιήσουν εντελώς. Ένας άλλος του κρατάει με τα δυο χέρια το κεφάλι κολλημένο στη γη. Τέταρτος βοηθός του δημίου σχίζει με ένα ψαλίδι το πίσω μέρος του βρακιού του θύματος. Τότε ο δήμιος μπήγει το παλούκι, μια ξύλινη σούβλα όσο πιο βαθιά μπορεί. Ύστερα παίρνει ένα ξύλινο σφυρί και χτυπάει το παλούκι ώσπου η μυτερή άκρη να βγει στο στήθος. Ανασηκώνουν έπειτα ορθό το παλούκι και το καρφώνουν στο χώμα. Κι όσο βασανίζεται ο δύστυχος οι τούρκοι τον περιγελούν, τον μυκτηρίζουν και τον καλούν να γίνει μουσουλμάνος».
Ο γνωστός Γάλλος περιηγητής Pouqueville ιστορεί και το τραγικό τέλος του αρματωλού Θύμιου Βλαχάβα από τη Θεσσαλία, ύστερα από τον άτυχο ξεσηκωμό του 1808. Τον είδε στα Γιάννενα δεμένο πάνω σ’ ένα στύλο στην αυλή του Αλή πασά «πιο γαλήνιος από τον τύραννο που απολάμβανε το μαρτύριό του με κοίταζε με βλέμμα ατάραχο λες και ήθελε να με κρατήσει μάρτυρα στο θρίαμβο της υπέρτατης ώρας του. Δέχτηκε χωρίς να βογγίξει και χωρίς να παραπονεθεί τα χτυπήματα του δημίου. Και τα μέλη του που σύρονταν στους γιαννιώτικους δρόμους έδειχναν στους έντρομους Έλληνες τα λείψανα του τελευταίου καπετάνιου της Θεσσαλίας».
-Κόψιμο του χεριού
Το 1764 στάλθηκε στην Ελλάδα αποστολή ερευνητών με επικεφαλής τον νεαρό αρχαιολόγο Richard Chandler. Ο Chandler καταγράφει ότι βλέπει και ότι ακούει: για τα ήθη και έθιμα των Ελλήνων, την ενδυμασία, τη διοίκηση, την οικονομία, τις παραδόσεις και δεισιδαιμονίες, την ψυχαγωγία και μεταξύ άλλων παρατηρεί: «Αλλά όσο πιο πολύ καταπιέζονται [οι Έλληνες] τόσο πιο ευλύγιστοι γίνονται. Η ανάμνηση του φάλαγγα και των εξευτελισμών αλλά και η τιμωρία που περιμένει όποιον θα τολμήσει να σηκώσει χέρι στον αφέντη του, δηλαδή το κόψιμο του χεριού του, εξηγεί τη στάση τους μπροστά στον Τούρκο. Μ’ όλα αυτά ο χαρακτήρας τους είναι ανήσυχος και οι ραδιουργίες δίνουν και παίρνουν, με αποτέλεσμα να είναι πάντοτε διαιρεμένοι».
-Αλυσοδεμένοι
Το 1739 ο Άγγλος περιηγητής Richard Pococke ταξίδεψε στην Ελλάδα και μεταξύ άλλων αναφέρει ότι, διασχίζοντας το φαράγγι της Σαμαριάς, έφτασε στα Χανιά. Στο δρόμο είδε έξη – εφτά Έλληνες «με βαρειές αλυσίδες στο λαιμό», τιμωρία γιατί δεν πλήρωναν τον καθιερωμένο φόρο για τα όπλα τους, μισή κορώνα. Ισχυρίζονταν όλοι ότι δεν είχαν όπλα.
-Το κεφάλι στα σκέλια του
To 1810 o Βρετανός αρχαιολάτρης John Hobhouse είδε στην Πόλη έναν κρεμασμένο 'Ελληνα. Το κορμί ήταν σκεπασμένο αλλά τα πόδια και τα χέρια ακάλυπτα. Φαίνονταν τα σημάδια από τα βασανιστήρια, κάψιμο και χτυπήματα. Το κεφάλι του κρεμασμένου είχε τοποθετηθεί ανάμεσα στα σκέλια του. Ήταν η έσχατη εκδήλωση εξευτελισμού που εφαρμοζόταν μόνο στους ραγιάδες.
-Η ταπείνωση του ραγιά
Στο Άργος ένας Βρετανός περιηγητής ο Hughes, έφιππος με Τούρκο συνοδό, βρέθηκε μπροστά σε ένα φορτωμένο με φρύγανα γάιδαρο ο οποίος έπιανε τη μέση του δρόμου. Ενώ οι ταξιδιώτες παραμέρισαν να περάσει ο γάιδαρος, ο Τούρκος συνοδός θεωρούσε υποτιμητικό να παραμερίσει για να περάσει το ζώο ενός ραγιά και έτσι έπεσε καταπάνω του, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει στον 'Ελληνα που ακολουθούσε το φορτωμένο γάιδαρο του. Χίμηξε πάνω του και με το ρόπαλό του τον χτύπησε επανειλημμένα στο κεφάλι. Αίματα άρχισαν να τρέχουν. Ο δύστυχος όμως Έλληνας δεν τόλμησε ούτε να σκούξει ούτε να διαμαρτυρηθεί. Ήξερε ως ραγιάς πως στην παραμικρή εκδήλωση δυσαρέσκειας ο Τούρκος τα τραβούσε το σπαθί ή την πιστόλα του.
-Ψυχαγωγία των Τούρκων
Ο Αμερικανός ιεραπόστολος [της ευαγγελικής Εταιρίας των Φίλων της Νέας Υόρκης] Stephen Grellet to 1819 ανέφερε πως στην Κόρινθο οι Τούρκοι συνήθιζαν σαν άθλημα ή για να τροχίσουν τα μαχαίρια τους να κόβουν το κεφάλι του πρώτου περαστικού, ή για να δείξουν την σκοπευτική τους δεινότητα έβαζαν στο σημάδι τους διαβάτες.
-Αλή Πασάς. Μία κατηγορία μόνος του
Ο αξιωματικός του Ναπολέοντα Bacheville, προσκληθείς από τον Αλή Πασά, αφηγείται σε έργο του τα ανατριχιαστικά βασανιστήρια του αδίστακτου Αλβανού δεσπότη:
«Μια
μέρα, γράφει, πρόσταξε ο Αλής να δέσουν ένα στρατιώτη στη μπούκα του
κανονιού και τον ανάγκασαν να το πυροδοτήσει ο ίδιος. Ο Αλής γελούσε με
το θέαμα. Σε λίγο έφεραν δυο κλέφτες. Βλέποντας ο πρώτος το πτώμα του
στρατιώτη νόμισε πως ήρθε η σειρά του. Γονάτισε λοιπόν και παράδωσε το
λαιμό του στο φάσγανο του μπόγια. Αλλά τους περίμενε κακό χειρότερο…
Τους έκοψαν με κάτι μεγάλα ψαλίδια την άκρη της μύτης, τα αυτιά και τα
ακροδάχτυλα, έριξαν αυτά τα ματωμένα σε ένα δοχείο, πρόσθεσαν αλάτι και
ξύδι και ανάγκασαν τους μελλοθανάτους να τα φάνε.
Μια
άλλη φορά έριξε καταδίκους σε ένα καζάνι με βραστό λάδι. Το λάδι και τα
ξύλα που χρειάστηκαν τα προμήθεψαν οι συγγενείς των θυμάτων. Πριν 20
χρόνια βρήκε [ο Αλη Πασάς] ένα γέροντα που του έμοιαζε πολύ, του έκοψε
το κεφάλι και το έστειλε ως δικό του στους εχθρούς του. Ενώ εκείνοι
πανηγύριζαν για το χαμό του τους αιφνιδίασε και τους εξόντωσε...
Μια
μουσουλμάνα Γιαννιώτισσα κατηγορήθηκε πως είχε ερωτικό δεσμό με κάποιον
Ιταλό. Ο Αλής πρόσταξε να την θάψουν ζωντανή ως το λαιμό. Έπειτα
άλειψαν το κεφάλι της με μέλι και την άφησαν εκεί στο έλεος των εντόμων.
Ύστερα από 48 ώρες κάλεσε τις Γιαννιώτισσες να την αποτελειώσουν με
λιθοβολισμό. Κάποτε πριν από την άφιξή του στα Γιάννενα έδωσε εντολή να
σουβλίσουν κάποιον για ένα ασήμαντο παράπτωμα και να τον ψήσουν.
Ανάγκασε μάλιστα τους γονείς του θύματος να συνδαυλίζουν και να
τροφοδοτούν τη φωτιά».
