Γράφει ο Κωνσταντίνος Βαθιώτης
Χθες το πρωί, μέσα στην αίθουσα του Δ΄ Μονομελούς Πλημμελειοδικείου αναδείχθηκε, μεταξύ άλλων, ο ανάποδος-φρενοβλαβοποιητικός κόσμος της Ελλάδος:
Η εθνομηδενιστική, σαρκολατρική μειοψηφία επιτρέπεται να παρελαύνει με τις ώρες όπου της καπνίσει, αλλά η αναγνωρισμένη από το ελληνικό Σύνταγμα πλειοψηφία των Ορθόδοξων Χριστιανών απαγορεύεται να συναθροισθεί ακόμη και στο προαύλιο μιας εκκλησίας για ένα μισάωρο!
Όση ικανοποίηση κι αν μας προσέφερε το άκουσμα της λέξης «Α θ ώ ο ς», δεν ήταν ικανό να εξαλείψει την απογοήτευση για την συνήθη πρακτική που ακολουθούν οι Έλληνες δικαστές και εισαγγελείς, όταν κρίνουν ότι πρέπει να αθωώσουν τον κατηγορούμενο σε μια ευαίσθητη κοινωνικά υπόθεση που συνδέεται με απαιτητικά νομικά:
Πανάκεια η έλλειψη δόλου και αποφυγή υιοθέτησης των ισχυρισμών που αφορούν την μη στοιχειοθέτηση της λεγόμενης αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος.
Αν δικαζόταν μια τέτοια υπόθεση στην Γερμανία, το αθωωτικό σκεπτικό της θα έδινε τροφή για συγγραφή δεκάδων σχολίων, άρθρων ή και μονογραφιών.
Εδώ στο Ελλαδιστάν, όμως, το πλήρες αθωωτικό σκεπτικό δεν θα γραφτεί παρά μόνο σε ένα φειδωλό απόσπασμα, κι έτσι κανένας νομικός που δεν ήταν παρών στο δικαστήριο για να ακούσει την εισαγγελική πρόταση, δεν θα γνωρίζει για ποιον λόγο δεν τελέσθηκε ούτε διέγερση σε ανυπακοή ούτε απείθεια εκ μέρους του κατηγορουμένου.
Προσπαθώντας να αναδείξω το βαθύ θρησκευτικό φρόνημα του αθωωθέντος, εστίασα στα βαθιά Έσχατα Χρόνια που ζούμε (ναι, το είπα επί λέξει, κοιτώντας την Πρόεδρο του δικαστηρίου στα μάτια) και στην εσωτερική ανάγκη των διοργανωτών της αντισυγκέντρωσης να προβούν σε ομολογία πίστεως, ώστε να τύχει επικουρικής επικλήσεως το άρθρο 33 του νέου Ποινικού Κώδικα, όπου προβλέπεται ότι:
«Η πράξη δεν καταλογίζεται σε εκείνον που την τέλεσε, αν κατά την τέλεσή της αδυνατούσε να συμμορφωθεί προς το δίκαιο λόγω ανυπέρβλητου για τον ίδιο διλήμματος εξαιτίας σύγκρουσης καθηκόντων και η προσβολή που προκλήθηκε από την πράξη είναι κατά το είδος και τη σπουδαιότητα ανάλογη με την προσβολή που απειλήθηκε».
Η εισαγγελέας είχε εντελώς διαφορετική άποψη:
«Το φρόνημα, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις και οι αντιλήψεις του κατηγορουμένου, ο οποίος ξεκίνησε την απολογία του με το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, δεν ενδιαφέρουν».
Κρίμα, πολύ κρίμα!
Χθες το πρωί, μέσα στην αίθουσα του Δ΄ Μονομελούς Πλημμελειοδικείου αναδείχθηκε, μεταξύ άλλων, ο ανάποδος-φρενοβλαβοποιητικός κόσμος της Ελλάδος:
Η εθνομηδενιστική, σαρκολατρική μειοψηφία επιτρέπεται να παρελαύνει με τις ώρες όπου της καπνίσει, αλλά η αναγνωρισμένη από το ελληνικό Σύνταγμα πλειοψηφία των Ορθόδοξων Χριστιανών απαγορεύεται να συναθροισθεί ακόμη και στο προαύλιο μιας εκκλησίας για ένα μισάωρο!
Όση ικανοποίηση κι αν μας προσέφερε το άκουσμα της λέξης «Α θ ώ ο ς», δεν ήταν ικανό να εξαλείψει την απογοήτευση για την συνήθη πρακτική που ακολουθούν οι Έλληνες δικαστές και εισαγγελείς, όταν κρίνουν ότι πρέπει να αθωώσουν τον κατηγορούμενο σε μια ευαίσθητη κοινωνικά υπόθεση που συνδέεται με απαιτητικά νομικά:
Πανάκεια η έλλειψη δόλου και αποφυγή υιοθέτησης των ισχυρισμών που αφορούν την μη στοιχειοθέτηση της λεγόμενης αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος.
Αν δικαζόταν μια τέτοια υπόθεση στην Γερμανία, το αθωωτικό σκεπτικό της θα έδινε τροφή για συγγραφή δεκάδων σχολίων, άρθρων ή και μονογραφιών.
Εδώ στο Ελλαδιστάν, όμως, το πλήρες αθωωτικό σκεπτικό δεν θα γραφτεί παρά μόνο σε ένα φειδωλό απόσπασμα, κι έτσι κανένας νομικός που δεν ήταν παρών στο δικαστήριο για να ακούσει την εισαγγελική πρόταση, δεν θα γνωρίζει για ποιον λόγο δεν τελέσθηκε ούτε διέγερση σε ανυπακοή ούτε απείθεια εκ μέρους του κατηγορουμένου.
Προσπαθώντας να αναδείξω το βαθύ θρησκευτικό φρόνημα του αθωωθέντος, εστίασα στα βαθιά Έσχατα Χρόνια που ζούμε (ναι, το είπα επί λέξει, κοιτώντας την Πρόεδρο του δικαστηρίου στα μάτια) και στην εσωτερική ανάγκη των διοργανωτών της αντισυγκέντρωσης να προβούν σε ομολογία πίστεως, ώστε να τύχει επικουρικής επικλήσεως το άρθρο 33 του νέου Ποινικού Κώδικα, όπου προβλέπεται ότι:
«Η πράξη δεν καταλογίζεται σε εκείνον που την τέλεσε, αν κατά την τέλεσή της αδυνατούσε να συμμορφωθεί προς το δίκαιο λόγω ανυπέρβλητου για τον ίδιο διλήμματος εξαιτίας σύγκρουσης καθηκόντων και η προσβολή που προκλήθηκε από την πράξη είναι κατά το είδος και τη σπουδαιότητα ανάλογη με την προσβολή που απειλήθηκε».
Η εισαγγελέας είχε εντελώς διαφορετική άποψη:
«Το φρόνημα, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις και οι αντιλήψεις του κατηγορουμένου, ο οποίος ξεκίνησε την απολογία του με το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, δεν ενδιαφέρουν».
Κρίμα, πολύ κρίμα!
