«…ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται…».
Ἀνέβαινε πρός τά Ἱεροσόλυμα μέ παρρησία, ἀποφασιστικότητα καί ἀπαράμιλλη ἀνδρεία ὁ Ἰησοῦς. Θάμβος κατεῖχε τούς μαθητάς καί ἐξεπλήττοντο ἀκολουθῶντας τόν Χριστόν, καθ’ ὅτι ἀποκαλυπτικά ὁμιλοῦσε γιά τά ἐπερχόμενα φριχτά Πάθη πού Τόν ἀνέμεναν ἀλλά καί τήν τριήμερον Ἀνάστασιν.
Τούς ὁμιλοῦσε γιά τήν σταυρική Του θυσία, πού εἶναι ἡ δόξα Του καί ταυτοχρόνως δίδασκε στούς Ἀποστόλους τήν διάκριση τῶν ἐξουσιῶν· δηλαδή τῆς ἐξουσίας τῶν ἀρχόντων τοῦ κόσμου πού ζητοῦν τή δική τους δόξα καταδυναστεύοντας τούς ἀνθρώπους, σέ ἀντίθεση μέ τήν διακονία τῶν Οἰκονόμων τῶν μυστηρίων τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ.
Οἱ μαθητές ζητοῦσαν πρωτοκαθεδρία· ὁ Ἰησοῦς ἀπήντησε: ὅσοι θά Τόν ἀκολουθήσουν τούς περιμένουν διωγμοί, πόνοι, κόποι, μαρτύριον καί θάνατος. «τό μέν ποτήριον ὅ ἐγώ πίνω, πίεσθε»· «· ὅς ἄν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῶν δοῦλος·». Τοῦτο σημαίνει ἀδελφοί μου: ἐπιθυμίες κοσμικές καί ἀνθρώπινες δόξες, δέν ἁρμόζουν στούς ἐργάτες τοῦ ἀμπελῶνος τοῦ Θεοῦ καί Πατρός. Πρωτεῖα, ἀλάθητα, κοσμικά ὑπουργεῖα καί ἄλλα χαζά, δέν ἔχουν καμμία θέση ἀνάμεσα στούς διακόνους καί φίλους τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ· οὔτε ἔχουν σχέση μέ τό ἦθος τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Ξεκάθαρα πράγματα.
«Καί γάρ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι, καί δοῦναι τήν ψυχήν αὐτοῦ λύτρον ἀντί πολλῶν». Παρεμβάσεις ἀλλότριες καί διδασκαλίες ξένες ἀπό αὐτά πού μᾶς παρέδωσε ὁ Χριστός καί ἐδίδαξαν οἱ Ἀπόστολοι (Ὀρθόδοξη Παράδοση), ἐπ’ οὐδενί ἐπιτρέπονται· ἀπορρίπτονται μετ’ ὀργῆς καί βδελυγμίας. Ἐδῶ, ἁγία γερόντισσα, δέν εἶναι θέμα νά ἐλέγξεις ἤ νά μήν ἐλέγξεις τήν ὅποιαν ἐκκοσμίκευσιν στήν Ἐκκλησίαν, ἀλλά ἀγῶνας ἐναντίον κάθε παρεκτροπῆς ἀπό τήν Ὀρθόδοξον πίστιν καί Παράδοσιν ἥν παρελάβομεν ἀπό τόν Κύριον·«…οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τόν ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν, καί τούς αὐτοῦ Ἁγίους…», ἀποτελεῖ καίρια ὁμολογία ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων.
Διδασκαλία ξένη πρός τήν παραθήκην Ἰησοῦ τοῦ Μεσσίου, ἀλλοιώνει τήν δωρεάν τῆς σταυρικῆς Του θυσίας, γιατί ἀκυρώνει στήν πράξη τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία. Ἐν τοιαύτη περιπτώσει, εἶναι ἀπαράδεκτο, ἀνήκουστο καί δέν θέλουμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί νά βιώνεται ἤ νά διδάσκεται κάθε τί ἀλλότριον, ἀπ’ ὅ,τι μᾶς παρέδωσε ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς καί παρέλαβε ἡ ἁγία Ἐκκλησία, πού εἶναι τό σῶμά Του. «Θεμέλιον γάρ ἄλλον οὐδείς δύναται θεῖναι παρά τόν κείμενον, ὅς ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός».[1]
Ἀναφέρεται: «εἴγε ἐπιμένετε». Αὐτό σημαίνει ἀδελφοί, ὅτι ἀπό ἐσᾶς ἐξαρτῶνται ὅλα: καί ἡ θεμελίωσις στήν πίστη καί ἡ ἐδραίωσή της και ἡ ἐλπίδα τοῦ Εὐαγγελίου. Τί σημαίνει θεμελίωση στήν πίστη; Σημαίνει ὅτι ὁ νοῦς, ἡ καρδιά, ἡ συνείδηση, ἡ βούληση, ὅλο τό εἶναι σας, ἔχουν ὡς θεμέλιό τους τήν πίστη· τό νά ἀνάγονται ὅλα σέ αὐτήν. Ἐπειδή, «πᾶν ὅ οὐκ ἐκ πίστεως ἁμαρτία ἐστιν»[2]. « Ἐπιμένετε μή μετακινούμενοι ἀπό τῆς ἐλπίδος τοῦ Εὐαγγελίου». Καί τοῦτο, σέ ὅλες τίς περιστάσεις, τά μαρτύρια, τίς πληγές καί τίς φυλακίσεις, χάριν τοῦ Χριστοῦ, πάντοτε. «Ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν»[3].
Ἀκούσαμε σήμερα, ἁγία γερόντισσα:«…καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται… καί κατακρινοῦσιν αὐτόν θανάτω… καί ἐμπαίξουσιν αὐτῷ καί μαστιγώσουσιν». Πάντοτε λοιπόν, στοχεύοντας «κατά σκοπόν», «εἰς τό βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ»[4]. Αὐτό τό χαρμόσυνο ἄγγελμα, προσφέρει σήμερα ὁ Χριστός στούς Ἁγίους Ἀποστόλους- στή συνοδεία Του.
Καθώς ἐπίσης καί ἡ ἐγγύηση ἀπό τήν Ἀειπάρθενον Θεοτόκον πού ἔλαβε ἡ ἁγία Μαρία ἡ Αἰγυπτία σήμερον, ἐνώπιον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στόν Ναό τῆς Ἀναστάσεως· τήν δωρεάν αὐτήν μετέφρασε ἡ Ἁγία εἰς πραγματική μετάνοια ἐφ’ ὅρου ζωῆς. Ἔτσι μάθαμε ὅτι ἡ ὑπερηφάνεια καί ἡ ἀλαζονία, εἶναι τό ἔνδυμα τοῦ Σατανᾶ καί ἡ ταπείνωση τό ἔνδυμα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν.
Ὁ Ἑωσφόρος προσπάθησε μέ τήν ὑπερηφάνεια, νά ἐνσπείρει τήν διχόνοια καί στήν ὁμήγυρη τῶν Ἀποστόλων στήν ὕστατη στιγμή. Ἐν τούτοις, ὁ Χριστός ἀκύρωσε τήν ὕβριν καί τόν διάβολον καί τά τεχνάσματά του, μέ τήν ταπείνωσιν καί τήν θυσίαν στόν Σταυρό, ὅπου λειτουργεῖ πάντοτε λυτρωτικά καί ἁγιαστικά.
«Ὦ!! Πόσο ἀμέτρητο εἶναι τό ἔλεος τοῦ Σωτῆρος· πῶς ἐσύ ἀξίωσες ἐμένα νά γίνω μέλος Σου, ὀργανικό μέρος Σου, ἐμένα τόν ἀκάθαρτο, τόν πεπτωκότα, τόν ἄσωτο!!»[5]. Ἔτσι ἀδελφοί κηρύχθηκε τό Εὐαγγέλιο «ἐν πᾶσῃ τῇ κτίσει»[6], μέ θεολογία καί ὀρθοπραξία, ἔχοντας κατά νοῦν τό ταπεινό καί πρᾶο φρόνημα τοῦ Μεσσίου, ὡς προσφορά ἀγάπης καί ἀνιδιοτελοῦς θυσίας.
Φρονοῦμε λοιπόν ὅτι οἱ ἄκτιστες ἐνέργειες, ὡς πτέρυγες πορφυρόχρυσες, ἀνεβάζουν τήν ψυχή καί τήν καρδιά ἑνός ἑκάστου ἐμπειρικά εἰς τόν Θεόν διά Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.
Τοιουτοτρόπως πορευόμαστε χριστιανοί μου τήν ὁδόν τῆς σωτηρίας, διακονοῦντες μέ Ἀκρίβεια τήν Ὀρθόδοξον πίστιν καί Παράδοσιν ὅπου παρέλαβαν καί μᾶς παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, «…οἱ μαθηταί καί Ἀπόστολοι ἐνθέοις διδαχαῖς διεκήρυξαν πᾶσι», ἔχοντας συνοδοιπόρον τόν γλυκύτατον Ἰησοῦν Χριστόν.
Σ’ Αὐτόν, ἡ δόξα, ἡ τιμή καί ἡ προσκύνησις εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
