Γράφει ὁ κ. Δημήτριος Δροσερός
Ἔτσι καὶ στὴν παροῦσα χρονικὴ συγκυρία, κατὰ τὴν ὁποία διανύουμε τὴν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ σὲ λίγο θὰ ἑορτάσουμε τὸ Ἅγιον Πάσχα, τὸ σύστημα αὐτὸ διάλεξε τὸ χῶρο τῆς Ἐθνικῆς Πινακοθήκης γιὰ νὰ ὑλοποιήσει τὰ ἀνήθικα, ἐξοργιστικὰ καὶ ὑπόγεια σχέδιά του. Ἐνήργησε δὲ μὲ ἔντεχνο τρόπο, ὥστε μὲ τὶς γνωστὲς καρικατοῦρες ποὺ εἴδαμε στὸ Διαδίκτυο, νὰ προκαλέσει σκανδαλισμὸ καὶ νὰ ἐξωθήσει σὲ βίαιες ἐνέργειες, ὥστε νὰ δημιουργηθεῖ σάλος, ποὺ ἦταν καὶ τὸ ἐπιδιωκόμενο. Ἴσως δὲ καὶ νὰ ἀποπροσανατολίσει τὴν κοινὴ γνώμη ἀπὸ ἄλλα σημαντικὰ θέματα, τὴν γνωστὴ ὑπόθεσι τῶν Τεμπῶν λ.χ.
Ὁ ἐγνωσμένης ἠθικῆς βουλευτὴς κ. Παπαδόπουλος, ἰατρός, πολύτεκνος, ἐνήργησε ὅπως ὤφειλε νὰ ἐνεργήσει ἕνας πολίτης ποὺ σέβεται τὸν ἑαυτό του, τὴν πίστι του καὶ τὴν κοινωνία. Ἀφοῦ ἐξήντλησε ὅλα τὰ μέσα εἰρηνικῆς διαμαρτυρίας, τὰ ὁποῖα οὐδόλως ἐλήφθησαν ὑπὸ τῶν ἁρμοδίων ὑπ΄ ὄψιν, ἐνήργησε ὅπως ἐνήργησε. Ἐὰν δὲ δι’ αὐτὴν τὴν ἐνέργειαν τώρα ἐδιώχθη ποινικά, ταυτόχρονα θὰ ἔπρεπε νὰ διωχθῆ καὶ ἡ ἁρμοδία ὑπουργὸς (καὶ οἱ διάφοροι ὑπηρεσιακοὶ παράγοντες) ποὺ συνήργησαν, γιὰ ἠθικὴ αὐτουργία.
Ἂς θυμηθοῦμε ὅμως καὶ μία παρόμοια περίπτωσι ποὺ διεπράχθη στὸ παρελθόν, πάλι στὴν Ἐθνικὴ Πινακοθήκη ὅπου εἶχε ἀναρτηθεῖ ἕνα συναφὲς, ἄθλιο κατασκεύασμα ποὺ ἀπεικόνιζε τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ στὴν βάσι του κάποιος νὰ ἐκσπερματώνει μὲ τίτλο «Πότισέ με…». Αὐτό, λοιπόν, τὸ τερατούργημα, ποὺ προκαλοῦσε ἔμετο σὲ ὅποιον τὸ ἔβλεπε, προϊὸν μιᾶς ταραγμένης, ἴσως, προσωπικότητος, ἐθεωρήθη… «ἔργο τέχνης»!!! (ἂν εἶναι δυνατόν) καὶ φιλοξενήθηκε στὴν Ἐθνικὴ Πινακοθήκη. Τότε, μετὰ ἀπὸ ἔντονη διαμαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας, πλήθους πολιτῶν, καὶ κυρίως τοῦ τότε προέδρου τῆς ΝΔ Μιλτιάδη Ἔβερτ, ἀναγκάσθηκαν νά ἀποσύρουν τό ἀποτρόπαιο αὐτό κατασκεύασμα. Ὁ Μιλτιάδης Ἔβερτ χαρακτηριστικά σέ ἐπιστολή του πρός τόν τότε Ὑπουργὸ Πολιτισμοῦ κ. Εὐάγ. Βενιζέλο, ἐπεσήμανε ὅτι ὁ πίνακας προσβάλλει βάναυσα τόν Χριστιανισμό καί δέν μπορεῖ νά παραμένει ἀναρτημένος σέ δημόσιο χῶρο. Παράλληλα ἐξέφρασε τήν πεποίθηση ὅτι «οἱ ἄσχετοι πού ἐπέτρεψαν τήν παρουσίαση ἑνός τέτοιου πίνακα ζωγραφικῆς, θά ὑποστοῦν τίς δέουσες συνέπειες καί θά τιμωρηθοῦν». Ὁ τότε ἐκπρόσωπος Τύπου τῆς ΝΔ Θ. Ρουσόπουλος ἐπεσήμανε ὅτι «… ἡ χυδαιότητα δέν παράγει πολιτισμό. Θά ἔπρεπε οἱ διοργανωτές τῆς ἔκθεσης νά τό ἀξιολογήσουν πρίν τό ἐκθέσουν καί ἐκτεθοῦν οἱ ἴδιοι». Ὁ εἰσαγγελεύς τοῦ Ἀρείου Πάγου κ. Λινός ἐξάλλου εἶχε δώσει παραγγελία νά διενεργηθῇ «ἐπείγουσα προκαταρκτική ἐξέταση…». Βέβαια καὶ τότε οἱ διαστροφεῖς τῆς κοινῆς λογικῆς καὶ τῆς ἀληθείας διεῤῥήγνυαν τὰ ἱμάτιά τους, γιὰ νὰ καταδικάσουν τὸ γεγονός, ὅπως συνέβη καὶ στὴν παροῦσα ὑπόθεσι καὶ ὅπως καραδοκοῦν νὰ κάνουν σὲ συναφεῖς περιπτώσεις. Ἡ νῦν Ὑπουργὸς θὰ ἔπρεπε, ἐνδεχομένως, νὰ εἶχε παραδειγματισθεῖ ἀπὸ τὸ ὡς ἄνω περιστατικὸ καὶ τὴν γενικὴ ἀντίδρασι, καὶ νὰ καταλάβει ὅτι ἡ Ἐθνικὴ Πινακοθήκη (ὀφείλει νὰ) εἶναι ναὸς τῆς Τέχνης καὶ ὄχι τόπος ἐκθέσεως ἀποῤῥιμάτων.
Σέ μᾶς ἀπομένει νά κάνουμε μιά θλιβερή διαπίστωση συγκρίνοντας τίς ἀντιδράσεις τῆς ΝΔ τοῦ τότε καί τοῦ σήμερα.
Σήμερα δυστυχῶς ἔχουμε χάσει τὸ μέτρο καὶ τείνουμε ὅλα νὰ τὰ ἰσοπεδώσουμε. Ἡ Τέχνη ὅμως (ὀφείλει νά) ἔχει καὶ κάποια ὅρια. Ὑπάρχουν καὶ ἐδὼ κόκκινες γραμμὲς ποὺ δὲν πρέπει νὰ τὶς ὑπερβαίνουμε. Δὲν μπορεῖ ὁ καθένας νὰ ὀνομάζει αὐθαιρέτως ὡς ἔργα Τέχνης διάφορα ἐκτρώματα ποὺ εἶναι miserabile visu, καὶ προσβάλλουν κατάφορα τὴν αἰσθητική, τὸ μέτρο, τὴν ἁρμονία, τὸ νομικῶς κατωχυρωμένο θρησκευτικὸ συναίσθημα τῶν πολιτῶν…
Ἡ θεολογία, ὅπως καὶ ἡ θεολογία τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ἔχει δικούς της κανόνες, κανόνες αὐστηρούς, ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπεκταθοῦν ἀκόμα καὶ στὴν προσωπικὴ ζωὴ τοῦ καλλιτέχνη, τοῦ ἁγιογράφου. Ὁ ἁγιογράφος (ὀφείλει νὰ) ζεῖ μέσα στὸ Φῶς, στὸ Φῶς τῆς Ἀναστάσεως καὶ αὐτὸ ἀπεικονίζεται στὰ ἔργα του. Ὅσοι, λοιπόν, ἀμφισβητοῦν αὐτὸ ἢ ἀπεικονίζουν τὰ πρόσωπα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων πρόστυχα καὶ βάρβαρα, αὐτοὶ βρίσκονται μέσα στὸ σκότος τοῦ Μεσαίωνα, ἔξω ἀπὸ αὐτὸ τὸ Φῶς. Φυσικὰ οὔτε ἁγιογραφοῦν οὔτε δικαιοῦνται νὰ «ἁγιογραφοῦν». Ἐξωτερικεύουν, ἁπλά, τὸ βάθος μιᾶς ταλαίπωρης ψυχῆς ποὺ πάσχει ἀπὸ σκοταδισμό.
Ὁ βουλευτὴς κ. Παπαδόπουλος εἶχε τὸ θάῤῥος νὰ ὑψώσει τὸ ἀνάστημά του καὶ νὰ θέσει ἑαυτὸν ἀπέναντι ἀπὸ τὸ «σύστημα». Εἶχε τὸ θάῤῥος μόνος του νὰ σηκώσει τὸ βάρος τοῦ ὀνειδισμοῦ καὶ τῆς κατακραυγῆς τῶν καναλιῶν, γιατὶ αὐτοὶ κυρίως τὸν κατεδίκασαν, ὁ πολὺς κόσμος ὅμως τὸν συνεχάρη. Ἔγραψε (εἴτε μᾶς ἀρέσει εἴτε ὄχι) ἱστορία. Ὑπὸ τὸ πρίσμα αὐτὸ τοῦ ἀξίζει, προφανῶς, ἕνα μεγάλο «ΕΥΓΕ». Τοῦ ἀξίζει κατ’ ἐλάχιστον ὁ σεβασμός μας.
Ἱστορία ἐπίσης ἔγραψαν καὶ ὅσοι ἀντιπρόσωποι πολιτικῶν παρατάξεων ἔσπευσαν νὰ καταδικάσουν τὸ γεγονός. Ἱστορία, ὅμως, μὲ ἀρνητικὸ περιεχόμενο ποὺ δείχνει τὸ βάθος τῆς ἀγνοίας τους, τὸ ῥηχὸν τῆς κρίσεώς τους. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ μᾶς λυπεῖ. Λυπούμαστε ποὺ ἡ χώρα μας ἔχει δώσει πλέον τὰ ἡνία στὰ χέρια αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, τόσο τῆς συμπολιτεύσεως, ὅσο καὶ τῆς ἀντιπολιτεύσεως, ποὺ καθορίζουν τὸ μέλλον μας, τὸ μέλλον τῶν παιδιῶν μας, τῆς κουλτούρας μας, τῆς ἠθικῆς ὑποστάσεώς μας, μὲ τοὺς νόμους ποὺ ψηφίζουν (βλ. woke agenda) καὶ ὅ,τι ἄλλο συνεπάγεται.
Ἐν ἐπιλόγῳ διερωτώμεθα:
Ποία θὰ ἦταν ἡ ἀντίδρασι τοῦ «συστήματος», ἄν προσεβάλετο μὲ ἀντίστοιχα «τεχνουργήματα» ὁ Μωάμεθ καὶ ἡ συναφὴς πίστις;
Καί, ἐν τέλει –στή βάσι τῶν συγκεκριμένων σκέψεων– ποιός θὰ πρέπει νὰ εἶναι πράγματι ὁ κατηγορούμενος σὲ αὐτὴν τὴν ὑπόθεσι; Ὁ βουλευτὴς κ. Παπαδόπουλος, ποὺ κατηγορεῖται γιὰ βανδαλισμό… «ἔργων τέχνης», ἢ ὁ «καλλιτέχνης» γιὰ βανδαλισμὸ αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς «ΤΕΧΝΗΣ», ἢ ἀκόμη καὶ ὅσοι ἀνερυθριάστως τήν προσβάλλουν;
Δελφοί 10.4.2025
