Ὁ Χριστός, καλοί μου φίλοι, βρίσκεται τώρα πάνω στὸ Σταυρό. Τὸ ὅλο Του μαρτύριο τελειώνει. Σὲ λίγο «παραδίδει τὸ πνεῦμα Του»…
Οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι, θριαμβολογοῦν! Νίκησαν! Ναί, αὐτοὶ εἶναι οἱ νικητές! Ἔτσι νομίζουν. Τὰ κατάφεραν. Σταύρωσαν τὸν Χριστό. Τὸ ἴδιο τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνον ποὺ ἔκανε τόσα καὶ τόσα θαύματα. Ἐκεῖνον ποὺ ἐδίωχνε πανικόβλητα τὰ δαιμόνια. Ἐκεῖνον ποὺ τοὺς ἀποστόμωνε ὅλους. Ἐκεῖνον τὸν πραγματικὰ Ἀήττητο!
Ὥς καὶ τὸν Ἰούδα κατάφεραν νὰ τοὺς τὸν παραδώσει. Ὅπως καὶ τὸν Πιλᾶτο ἔπεισαν νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ ἤθελαν. Κι ἂς εἶπε πολλὲς φορὲς ὅτι εἶναι ἀθῶος. Κι ἂς τοὺς πρότεινε νὰ Τὸν ἐλευθερώσει, ἀντὶ τοῦ Βαραβᾶ. Κι ἂς τοὺς τόνισε ὅτι καὶ αὐτὸς ἀκόμη ὁ Ἡρώδης δὲν βρῆκε κάτι ἐναντίον Του.
Ἔτσι ἀπέδειξαν ὅτι αὐτοὶ εἶναι οἱ δυνατοί, οἱ ἀκαταμάχητοι! Καὶ παράλληλα ἀπέδειξαν τὴν ἀδυναμία Ἐκείνου! Αὐτὸ θέλουν νὰ ποῦν τοῦτα τὰ εἰρωνικά τους λόγια: «Ὁ καταλύων τὸν ναὸν καὶ ἐν τρισὶν ἡμέραις οἰκοδομῶν! Σῶσον σεαυτόν. Εἰ υἱὸς εἶ τοῦ Θεοῦ, κατάβηθι ἀπὸ τοῦ σταυροῦ» (Ματθ.27,40) ἢ τὸ «ἄλλους ἔσωσεν, ἑαυτὸν οὐ δύναται σῶσαι» (Ματθ.27,42) ἢ καὶ τὸ «εἰ βασιλεὺς Ἰσραήλ ἐστι, καταβάτω νῦν ἀπὸ τοῦ σταυροῦ καὶ πιστεύσομεν ἐπ’ αὐτῷ» (Ματθ.27,42)!!
Ὅμως, πόσο ἀπατήθηκαν! Σὲ λίγο οἱ ἴδιοι οἱ στρατιῶτες, οἱ φρουροὶ τοῦ τάφου Του, ἐκεῖνοι ποὺ εἶχαν αὐτὴ τὴν ἀποστολὴ, ὅπως ζήτησαν ἀπὸ τὸν Πιλᾶτο (ἄλλο κατόρθωμά τους κι αὐτό!), ὁμολογοῦν καταφοβισμένοι τὴν ἀνάστασή Του. Ἕνα γεγονὸς ἀπίστευτο. Πρωτάκουστο. Μοναδικό. Τὸ νὰ ἀναστήσει κάποιος τὸν ἑαυτό του, δὲν ξανάγινε ποτέ!!
Κι ἐκεῖνοι τότε τρέμουν στὸ ἄκουσμα αὐτό. Πανικοβάλλονται. Τὰ χάνουν κυριολεκτικά! Κι ἐνῶ πρῶτα συνεδρίαζαν πῶς θὰ Τὸν συλλάβουν, γιὰ νὰ Τὸν σταυρώσουν, τώρα συνεδριάζουν πῶς θὰ πείσουν τὸν κόσμο ὅτι… δὲν ἀνέστη! Τόσος ἦταν ὁ πανικός τους, ποὺ δὲν μπόρεσαν νὰ βροῦν τίποτε σοβαρό, παρὰ μία πολὺ φτηνὴ δικαιολογία, ὅτι τάχα Τὸν ἔκλεψαν οἱ μαθητές Του τότε ποὺ αὐτοὶ κοιμόντουσαν!!!
Τόσο φτηνὴ ἦταν αὐτὴ ἡ δικαιολογία, ποὺ πλήρωσαν τοὺς στρατιῶτες νὰ λένε αὐτὸ τὸ ἀπίστευτο ψέμα, ἀντὶ τῆς ἀλήθειας ποὺ ἦταν ὅτι ἀναστήθηκε!!
Τόσο φτηνὴ ἦταν, ποὺ ὅταν τοῦτοι οἱ στρατιῶτες τοὺς εἶπαν πὼς διστάζουν νὰ τὸ κάνουν αὐτό, γιατί ἂν τὸ μάθει ὁ Πιλᾶτος ὅτι τοὺς Τὸν ἔκλεψαν, θὰ τοὺς ἐκτελοῦσε σύμφωνα μὲ τὸν ρωμαϊκὸ νόμο, τοὺς ὑπόσχονται ὅτι θὰ πείσουν τὸν Πιλᾶτο νὰ μὴ τοὺς κάνει κάποιο κακό!!
Ἔτσι ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἄρχισαν πλέον ἕνα ἄλλο ἀγώνα, χειρότερο καὶ ἀπὸ τὸν πρῶτο, δηλαδὴ μὲ τὴ σύλληψη καὶ τὴ σταύρωση τοῦ Χριστοῦ. Τώρα ἔχουν τὸν ἀγώνα πῶς θὰ κρύψουν τὴν ἀλήθεια τῆς Ἀναστάσεως!!
Λοιπόν, ποῦ εἶναι ἡ νίκη τους; Ποῦ εἶναι ἡ δύναμή τους; Ποῦ βρίσκονται στημένα τὰ τρόπαιά τους; Τρέμουν κυριολεκτικὰ τώρα μπροστὰ στὴν ἀκαταμάχητη δύναμη τοῦ Νικητῆ!
Ἀλλὰ μήπως αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἦταν καὶ τὸ τελευταῖο; Ἦταν τὸ πρῶτο, μέσα στὴν μακραίωνη ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Τὸ πρῶτο σὲ μία μάχη γιὰ τὴν ἐξάλειψη καὶ τὸν ἀφανισμὸ τῆς ἀλήθειας ὅτι Χριστὸς Ἀνέστη.
Οἱ ἴδιοι ἀμέσως μετὰ εἶχαν νὰ ἀντιμετωπίσουν τὰ κηρύγματα τῶν Ἀποστόλων γιὰ τὸν Ἀναστάντα Χριστό, ὅπως καὶ τὰ ἴδια τὰ θαύματά τους ποὺ ἔκαναν πάντοτε στὸ ὄνομα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Αὐτῶν τῶν ἁπλοϊκῶν καὶ φοβισμένων μέχρι τὴν Ἀνάσταση ψαράδων. Τί νίκη ἦταν κι αὐτή!
Κι ἦταν τόσο μεγάλη ἡ αὔξηση τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ὅλη ἀπήχησή της, ποὺ αὐξανόταν κυριολεκτικὰ κατὰ γεωμετρικὴ πρόοδο. Πόσο ἀναπάντεχο δὲν ἦταν κι αὐτό!
Μάλιστα τόσο μεγάλη ἦταν ἡ ἐξάπλωση τῆς Ἐκκλησίας Του, ποὺ σὲ λίγα μόλις χρόνια, κινητοποιήθηκαν πλέον καὶ αὐτοὶ οἱ αὐτοκράτορες τῆς Ρώμης γιὰ νὰ τὴν ἀντιμετωπίσουν, οἱ διάδοχοι τῶν Γραμματέων καὶ Φαρισαίων, ὅπως θὰ τοὺς λέγαμε!
Πανικόβλητοι κι αὐτοί, συλλαμβάνουν κατὰ χιλιάδες τοὺς Χριστιανούς. Τοὺς βασανίζουν ἀνελέητα. Σκληρά. Ἀπάνθρωπα. Τοὺς κάνουν ἀκόμη καὶ λαμπάδες, γιὰ νὰ φωτίζουν τοὺς τεράστιους κήπους τους! Τοὺς κάνουν θέαμα στὰ ἀμφιθέατρά τους, βάζοντας τὰ θηρία νὰ τοὺς κατασπαράζουν! Τοὺς τεμαχίζουν τὸ σῶμα κομμάτι – κομμάτι. Κι ἔχουν κι αὐτοὶ τὴν ἐντύπωση ὅτι νικοῦν!
Ὅμως, πόσο νίκησαν τελικά; Ἡ πίστη στὸ Χριστὸ τότε εἶναι ποὺ ἐξαπλώθηκε περισσότερο. Καὶ τόσο πολὺ μάλιστα, ποὺ ἔφθασε ἀκόμη καὶ στὶς συζύγους ὅπως καὶ στὰ παιδιά τους, ἀκόμη δὲ καὶ σ’ αὐτοὺς τοὺς στρατιῶτες, τοὺς ἀξιωματικούς, τοὺς δημίους, τοὺς ὑπηρέτες καὶ τοὺς αὐλικούς τους! Ἔτσι ὑπερκαλυπτόταν κάθε φορὰ τὸ κενὸ ἀπὸ τὸν θάνατο τῶν μαρτύρων! Ὢ τί ἀκαταμάχητος νικητὴς ποὺ εἶναι ὁ Χριστός!
Καὶ πόσα δὲν ἔγιναν ἐπ’ αὐτοῦ στοὺς αἰῶνες! Ἀπὸ τὰ ἀθεϊστικὰ καθεστῶτα, τὶς αἱρέσεις, τὶς ἀθεϊστικὲς καὶ ὑλιστικὲς ἰδεολογίες κ.λπ.! Καὶ τί δὲν ἐπιστρατεύτηκε, γιὰ νὰ ἡττηθεῖ ὁ Νικητὴς Χριστὸς καί ἡ Ἐκκλησία Του!
Καὶ σήμερα, πάλι, πόσοι δὲν κτυποῦν ἀνελέητα τὴν Ἐκκλησία μας, τὴν Ἐκκλησία τοῦ Νικητῆ Ἰησοῦ!
Στ’ ἀλήθεια, τί ἔχουν κατορθώσει; Θὰ περίμενε κανεὶς μὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔχουν μεταχειριστεῖ καὶ ἐπιστρατεύσει, ἀκόμη καὶ μὲ τὴν διαφθορά, τὴν πολύμορφη καὶ πολυποίκιλη, νὰ εἶχε σβήσει πρὸ πολλοῦ ἡ Ἐκκλησία Του. Ἤ, πιὸ χειροπιαστά, νὰ μὴ πήγαινε κανένας στοὺς ἱ. Ναούς, τώρα ποὺ ἑορτάζονται τὰ φρικτὰ Πάθη καὶ ἡ ἔνδοξη Ἀνάστασή Του. Κι ὅμως πλημμύρισαν αὐτοὶ καὶ πάλι. Πῆγαν ἀκόμη καὶ αὐτοὶ ποὺ λένε ὅτι εἶναι ἄπιστοι. Ναί!
Ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε ὁ Χριστός μας πάντα νικᾶ. Αἰώνια νικᾶ. Ἐξάλλου, ὅπως εἶναι γραμμένο καὶ στὴν Ἀποκάλυψη, ὁ Χριστός, αὐτὸ τὸ Ἐσφαγμένο Ἀρνίο, «ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ.6,2).
Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος
