«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Ἡ καρδία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι μία πεδιάδα γεμάτη ἀπό τά ἀγκάθια τῶν ἁμαρτιῶν. Προσπάθησε πάντοτε νά νικᾶς τά πάθη σου καί ὄχι νά ἐξέρχεσαι νικημένος. Ξερρίζωσε τούς κακούς λογισμούς ἀπό τήν καρδιά σου καί βάλε στόν νοῦ σου πῶς θά ἐφαρμόσης τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖες διακόπτουν τό φθοροποιό ἔργο τῶν παθῶν.
Ἐάν ὁ σατανᾶς ἔχει τήν δύναμι, μέ τήν ἄδειά μας βέβαια, νά κατοικῆ διά τῶν παθῶν μας μέσα μας, τότε πόση δύναμι ἔχει ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Δημιουργός μας, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἀπείρως δυνατώτερος γιά νά τά ξερριζώση;!
Στήν μάχη μέ τήν ἁμαρτία ζήτησε τήν βοήθεια Ἐκείνου, ὁ Ὁποῖος λέγει: «Χωρίς ἐμένα δέν ἠμπορεῖτε νά κάνετε τίποτε» (Ἰωάν.15,5) καί θά ἐξέλθης νικητής ἀπό τήν μάχη. Διότι ἡ ψυχή ἠμπορεῖ νά ἀντισταθῆ στήν ἁμαρτία, ἀλλά δέν ἠμπορεῖ νά ξερριζώση τό κακό, χωρίς τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ.
Εἶναι εὔκολο νά κάνης τήν ἁμαρτία, ἀλλά εἶναι δύσκολο νά ἐλευθερωθῆς ἀπ᾿ αὐτήν. Ὅποιος δέν μισεῖ τήν ἁμαρτία, ἀκόμη κι ἄν δέν τήν κάνη, συναριθμεῖται μέ τούς ἁμαρτωλούς.
Ἕνας Γέροντας εἶπε: «Θαυμαστό πρᾶγμα, ἐμεῖς κάνουμε τήν προσευχή μέ τέτοιο τρόπο ὡσάν νά εἶναι ὁ Θεός μπροστά μας καί ἀκούει τά λόγια μας. Ἐνῶ, ὅταν ἁμαρτάνουμε, θέλουμε νά νομίζουμε ὅτι Αὐτός εἶναι μακριά μας καί δέν μᾶς βλέπει. Ὅμως τίποτε δέν εἶναι κρυπτό ἐνώπιον τοῦ Κριτοῦ Θεοῦ, ἀπό τόν Ὁποῖον ματαίως ζητοῦμε ν᾿ ἁμαρτήσουμε κρυφίως.
Κάθε καινούργια ἁμαρτία εἶναι καί μία νέα κηλίδα στήν ψυχή μας. Εἶναι καλλίτερο νά στερούμεθα χιλιάδες φορές τίς σωματικές μας ὀμορφιές, παρά νά παρουσιαζώμεθα μπροστά στόν Παντεπόπτη, ἔστω καί μέ τήν παραμικρή κηλίδα στήν ψυχή καί στήν συνείδησί μας. Ὅμως φῦγε μακριά ἀπό τίς μικρότερες ἁμαρτίες, διότι αὐτός πού δέν ἀπομακρύνεται ἀπ᾿ αὐτές, ὁπωσδήποτε θά πέση καί στίς μεγαλύτερες καί χειρότερες.
Ὅποιος ζῆ στήν ἁμαρτία δέν διαφέρει καθόλου ἀπό τούς νεκρούς. Καί μία μόνο ἁμαρτία, πού λαμβάνεται σάν προσβολή τῆς μεγαλειότητος καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἄξια αἰωνίων βασάνων καί τοῦ πνευματικοῦ θανάτου. Ἀντί νά ἁμαρτάνης στήν πρᾶξι καί νά εἶσαι πεθαμένος, εἶναι προτιμώτερο νά πεθάνης, ὅταν τό ἐπιτρέψη ὁ Θεός, παρά νά ἁμαρτάνης.
Μία ἁμαρτία πάντοτε θά φέρη τήν ἄλλη. Εἶναι γεγονός ὅτι προκαλεῖται ἡ μεγαλύτερη ψυχική ὀδύνη στόν ἄνθρωπο πού ἱκανοποίησε τήν ἐπιθυμία του σέ κάποιο συγκεκριμένο ἔργο. Ἡ ἐκπλήρωσις μιᾶς μόνης ἐπιθυμίας θά γίνη ἀρχή καί γιά ἄλλες περισσότερες.
Ὅποιος δέν βλέπει πόσο χαμένος εἶναι, λόγῳ τῆς ἁμαρτίας του, αὐτός εἶναι τυφλός στούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς.
Παρατήρησε βαθειά στήν καρδιά σου, καί θά ἰδῆς ὅτι κάθε κακή σκέψις, κάθε κακή ἐπιθυμία καί κάθε κακό ἔργο σοῦ προκαλοῦν ἐντροπή. Τά κακά ἔργα, πρίν ἀκόμη καί ἀπό τήν κόλασι, βασανίζουν τήν συνείδησι σου ἐδῶ στήν γῆ. Κανείς σχεδόν δέν ξέρει τίς σκέψεις σου, τίς ἐπιθυμίες καί τά ἔργα σου, ἀλλά θά ἔλθη καιρός πού ὅλα αὐτά θά τά μάθουν οἱ πάντες.
Ὅταν σέ κυριεύουν οἱ πειρασμοί καί οἱ κακοί λογισμοί, προσευχήσου μέ δύναμι καί μέ στεναγμό: Κύριε, ἐλέησόν με· Κύριε, μή μέ ἐγκαταλείπης· Θεέ μου, σπεῦσον πρός σωτηρία μου· Κύριε, σπεῦσον πρός βοήθειάν μου! Κι ἔτσι δέν θά νικηθῆς πλέον ἀπό τούς λογισμούς σου. Ὕψωνε συχνά τόν νοῦ σου στήν προσευχή καί θά ἐξαφανισθοῦν οἱ κακές σκέψεις, οἱ ὁποῖες ζητοῦν νά εἰσχωρήσουν στήν καρδία.
Μή τρέφης ὑπερβολικά τό σῶμα σου καί οἱ ἀκάθαρτοι λογισμοί σου θά ἐλαττωθοῦν στήν καρδιά σου.
Μήν ἀνέχεσαι νά
εἰσέλθη ποτέ στήν καρδιά σου κάποιος λογισμός,
ὁ ὁποῖος θά προκαλέση τόν Θεόν σέ ὀργή.
Ἀπομάκρυνε ἀπό τήν καρδιά σου κάθε
ἁμαρτωλό λογισμό, ὅσο ἠμπορεῖς γρηγορώτερα. Ὅπως δέν δέχεσαι νά κρατήσης
στό στῆθος σου ἕνα φίδι, ἔτσι νά μή κρατήσης ἕνα κακό λογισμό στήν καρδιά σου!
Ὅπως δέν εἶναι καλό ν᾿ ἀναπτυχθῆ τό ζιζάνιο στίς βραγιές μαζί μέ τά λαχανικά,
ἔτσι νά μήν ἀφήσης ν᾿ ἀναπτυχθῆ στήν ψυχή σου ὁ πονηρός λογισμός. Ἐάν κόψουμε
τούς λογισμούς, θά κόψουμε καί τά πάθη μας.
Μή σκέπτεσαι νά παραμελήσης ἔστω καί γιά λίγο τήν παρακολούθησι τῶν λογισμῶν σου, διότι καί ὁ μικρότερος λογισμός δέν μπορεῖ νά μείνη κρυφός ἀπό τόν Θεό. Διότι ὁ Θεός εἶναι κριτής ὄχι τῶν ἐξωτερικῶν μας ἔργων, ἀλλά καί τῶν ἐσωτερικῶν σκέψεών μας. Νά εἶσαι ὁ πορτάρης τῆς καρδιᾶς σου καί νά προσέχης νά μήν εἰσέλθη τίποτε καί κανένας μέσα σ᾿ αὐτήν. Λέγε πάντοτε στόν λογισμό σου, ὅταν ἔρχεται: «Εἶσαι σύ ἀπό τούς δικούς μας ἤ ἀπό τήν παράταξι τῶν ἐχθρῶν μας;» Ἐάν, ἐνίοτε σέ ταράζουν οἱ ἄπρεποι λογισμοί, μήν ἀπελπίζεσαι, ἀλλά νά ἐνθυμῆσαι τήν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι μεγάλη ἡ δύναμις τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά ἑκατό φορές μεγαλύτερη εἶναι ἡ δύναμις τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ.
Μή κάνης κάποιο κακό ἔργο, οὔτε γιά ἀστεῖα, ἐπειδή συμβαίνει κάποιος νά κάνη στήν ἀρχή κάποιο κακό γιά ἀστεῖα καί κατόπιν παρασύρθηκε στό κακό ἀστειευόμενος. Πάντοτε καί σέ ὅλα, ἰδιαίτερα στά κακά ἔργα, τό πιό σπουδαῖο εἶναι τό πρῶτο βῆμα, τό πρῶτο βῆμα εἶναι δύσκολο, τό δεύτερο εὐκολώτερο καί ἀργότερα ὁ ἄνθρωπος δέν πηγαίνει ὁ ἴδιος, ἀλλά ἀκολουθεῖ σάν δοῦλος καί κατρακυλᾶ στήν ὀλισθηρά ὄχθη τοῦ ποταμοῦ.
Ὅποιος νομίζει ὅτι τά σφάλματά του δέν εἶναι μεγάλα, ἐκεῖνος πίπτει σέ ἄλλα μεγαλύτερα ἀπό τά πρῶτα. Κι ἕνα ἀκόμη μικρό ἁμάρτημα μπορεῖ νά ὁδηγήση τόν ἄνθρωπο μέχρι τήν θάλασσα τῆς ἀνομίας. Φυλάξου, ἀδελφέ μου, ἀπό τίς μικρές ἁμαρτίες, γιά νά μή πέσης στίς μεγαλύτερες.
Εἶναι γλυκειά ἡ ἁμαρτία στόν ἄνθρωπο, ἀλλά οἱ καρποί της εἶναι πικροί καί ὀδυνηροί. Ὁποιαδήποτε ἁμαρτία εἶναι μία μέθη καί μετά ἀπό τήν ἀφύπνισί σου ἀπ᾿ αὐτήν αἰσθάνεσαι μιά πικρία καί μία στενοχώρια. Ἡ γλυκύτης τῆς ἁμαρτίας εἶναι ὀλιγόλεπτη, ἀλλά ὁ θάνατος πού ἀκολουθεῖ εἶναι αἰώνιος.
Φῦγε ἀπό τήν φωτιά γιά νά μή καῆ τό σῶμα σου, φῦγε κι ἀπό τήν ἁμαρτία γιά νά μή καίγεται ἡ ψυχή σου στό ἄσβεστο πῦρ τῆς κολάσεως.
Ὅποιος ζῆ στό κακό, σ᾿ αὐτόν θά μείνη ἡ κακία του. Ὅποιος κάνει τό κακό, αὐτόν ἀκριβῶς θ᾿ ἀκολουθήση τό κακό. Αὐτό πού ἀποκτᾶται μέ κακό τρόπο, μέ κακό τρόπο καί διασκορπίζεται. Δέν μένει τίποτε καλό ἀπλήρωτο, οὔτε ἡ ἁμαρτία χωρίς τιμωρία.
Ὁ ἄνθρωπος πού κάνει τό κακό, τό ἴδιο τό κακό ἐπιτίθεται στόν ἑαυτό του, τό ὁποῖο δέν τοῦ δίνει ἡσυχία οὔτε ἡμέρα, οὔτε νύκτα. Εἶναι ἕνα σκουλήκι τό ὁποῖον κατατρώγει καί «λιμάρει» τήν ψυχή του ἀκατάπαυστα.
Εἶναι πολύ εὐκολώτερο νά ὑποφέρης καί τήν πικρία καί τήν ἀποτυχία, παρά νά τήν προκαλέσης μέ τόν ἑαυτό σου. Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει καθαρά τήν συνείδησί του ὑπομένει, ἀλλά ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς του εἶναι ἀδιατάρακτη.
Ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος, πού εἶναι ὁ νικητής τοῦ διαβόλου, στόν ὁποῖον ζῆ ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, δέν μπορεῖ νά τόν νικήση ὁ διάβολος. Τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι δυνατώτερο ἀπό τό διαμάντι καί σκληρότερο ἀπό τόν γρανίτη. Δέν ὑπάρχει ἀσπίδα πιό δυνατή καί ὅπλο ἀνίκητο στόν πνευματικό πόλεμο ἀπό τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ὅπως μετά ἀπό ἕνα δυνατό ἄνεμο σηκώνεται σκόνη, ἔτσι καί ὁ ἐχθρός μας διάβολος σηκώνεται καί φεύγει μακριά ἀπό τήν φωνή τῆς δοξολογίας μας στόν Θεό, ἀπό τήν προσευχή καί τά δάκρυά μας. Βλέποντας ὁ διάβολος τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, μέ τό ὁποῖο κατέστρεψε τό κράτος του, φοβᾶται, τρέμει καί φεύγει.
Ἀνάμεσα σ᾿ ὅλα τά ἀνθρώπινα κακά, μόνη ἁμαρτία εἶναι τό ἀληθινό κακό. Ἡ ἁμαρτία εἶναι πλησιέστερα ἀπό ὅ,τι ὁ διάβολος, διότι τήν ἁμαρτία τήν ἔπραξε ὁ ἴδιος ὁ διάβολος, διότι ἀπό ἄγγελος φωτεινός ἔγινε σκοτεινός διάβολος.
Κανέναν δέν ἠμπορεῖ μέ τόση εὐκολία νά πλησιάση ὁ σατανᾶς, ὅσο αὐτόν πού ζῆ μέ ἀργία καί τεμπελιά.
Ἐπιστρέψετε μέ τόν νοῦ καί τήν καρδιά σας πρός τόν οὐρανό καί πρός τήν αἰωνιότητα καί δέν θά αἰχμαλωτισθῆτε ἀπό τόν διάβολο. Ἡ προσευχή τοῦ πιστοῦ εἶναι τό μεγαλύτερο βασανιστήριο γιά τά πονηρά πνεύματα. Ἡ θερμότης τῆς καρδίας στήν ὥρα τῆς προσευχῆς εἶναι γιά τούς δαίμονες μία ἀναμμένη φλόγα.
Νά ἀσχολούμεθα πάντοτε μέ πνευματικά ἔργα καί ἰδιαίτερα μέ τήν προσευχή καί, ἄν προσπαθήση νά μᾶς πλησιάση ὁ ἐχθρός θά εὕρη τήν ψυχή μας κλειστή καί ἐξοπλισμένη.
Ὁ σατανᾶς τυφλώνει τόν ἄνθρωπο μέ σκοπό νά τόν ρίξη στήν ἁμαρτία, ἐνῶ κατόπιν τοῦ ἀνοίγει τούς ὀφθαλμούς γιά νά τόν ὁδηγήση στήν ἀπελπισία.
Κανείς δέν ἠμπορεῖ νά ἐξαπατηθῆ ἀπό τόν διάβολο, ἐάν ὁ ἄνθρωπος δέν θά συγκατατεθῆ μέ τήν θέλησί του, διότι εἶναι γραμμένο: «Στάσου γενναῖα ἀπέναντι στόν διάβολο κι αὐτός θά φύγη ἀπό ἐσένα».
Δέν προσπαθοῦμε ἐμεῖς τόσο πολύ γιά τήν σωτηρία μας, ὅσο περισσότερο προσπαθεῖ ὁ διάβολος γιά τήν ἀπώλειά μας.
Νόμιζε ὅτι αὐτή ἡ ζωή εἶναι ἕνα μαστίγιο κι ἀλλοίμονο σ᾿ αὐτόν πού δέν θά ἐξέλθη νικητής. Τό τέλος του θά εἶναι ὁ αἰώνιος θάνατος.
Νά βλέπης κάθε βῆμα τῆς ζωῆς σου σάν ἕνα βῆμα πρός τόν οὐρανό ἤ πρός τόν ἄδη. Ἡ ζωή εἶναι ἕνα θεῖο δῶρο. Ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἕνας συνεχής πόλεμος, μία μάχη μέ τόν κόσμο καί μέ τόν διάβολο. Ἀγρύπνα, ἀδελφέ μου! Εἶσαι παροδικός σ᾿ αὐτή τήν ζωή, ἀλλά μήν ἐπιθυμῆς χάριν τῶν ὀλιγοχρονίων ἀπολαύσεων αὐτοῦ τοῦ βίου νά χάσης τήν αἰώνια ζωή. Ἡ ζωή μας ἐν συγκρίσει μέ τήν αἰωνιότητα εἶναι μόνο ἕνα δευτερόλεπτο.
Ἕνας Ἀδελφός ἐπῆγε σ᾿ ἕνα ἐνάρετο Γέροντα καί τοῦ εἶπε:
-Ἀββᾶ, μοῦ εἶναι ἀνιαρό νά ζήσω ἀκόμη στήν ἔρημο. Καί ὁ Γέροντας τοῦ ἀπήντησε:
-Προσευχήσου πιό συχνά στόν Θεό κι Αὐτός θά σέ βοηθήση, θά σέ δυναμώση καί θά σέ εἰρηνεύση.
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΜΠΟΚΑ ΡΟΥΜΑΝΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ (1910-1989), ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ, ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Μ.Δ.Γ., 2003
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
