Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος
Στήν στιχομυθία μεταξύ τοῦ Κυρίου καί τοῦ Ποντίου Πιλάτου, τοῦ Ρωμαίου εἰδωλολάτρου ἡγεμόνος στήν Ἰουδαία, στό κατά Ἰωάννη εὐαγγέλιο ἀναφέρεται ὅτι «σύ εἶ ὁ βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων; ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἀφ’ ἑαυτοῦ σύ τοῦτο λέγεις ἤ ἄλλοι σοι εἶπον περί ἐμοῦ; ἀπεκρίθη ὁ Πιλᾶτος· μήτι ἐγώ Ἰουδαῖός εἰμι; τό ἔθνος τό σόν καί οἱ ἀρχιερεῖς παρέδωκάν σε ἐμοί». Μέ τόν διάλογο αὐτό ὁ ἐπιστήθιος μαθητής τοῦ Κυρίου Ἰωάννης ἐπιβεβαιώνει ὅτι τό μεγάλο ἔγκλημα τῆς παγκόσμιας ἱστορίας τό σκηνοθέτησαν καί τό πραγματοποίησαν οἱ ἀρχιερεῖς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης.
Ἀπόδειξη τῆς πωρωμένης συνείδησης τῶν ἀρχιερέων ἀποτελεῖ τό γεγονός ὅτι, ἐνῶ ἡ σύλληψη, ἡ παρωδία τῆς δίκης καί ἡ καταδίκη τοῦ Κυρίου δέν ἐνόχλησαν καί δέν προβλημάτισαν τήν συνείδησή τους καί οὔτε κἄν δέν φοβήθηκαν, ἐάν μίαναν τά χέρια τους καί καταλέρωσαν τήν καρδιά τους μέ τίς πράξεις καί τούς λόγους πού εἶπαν πρός αὐτόν πού «ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ», θεώρησαν μιασμό τήν εἴσοδο στό Πραιτώριο, δηλαδή στήν ἕδρα τῆς Ρωμαϊκῆς ἐξουσίας, στόν χῶρο τῆς κυριαρχίας τῆς εἰδωλικῆς φυσιογνωμίας τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορα καί τοῦ εἰδωλολάτρου ἐκπροσώπου του. Καί αὐτόν τόν μιασμό τόν ἀπέφυγαν, γιά νά παραμείνουν καθαροί καί τηρητές τοῦ μωσαϊκοῦ Νόμου, ὥστε νά μετάσχουν ἐλεύθεροι ἀπό ὁποιαδήποτε μόλυνση στήν εὐλογία τοῦ πασχαλινοῦ γεύματος.
Ὁ θεῖος Χρυσόστομος μέ ἀφορμή αὐτήν τήν συμπεριφορά τῶν ἀρχιερέων θά σχολιάση, ἑρμηνεύοντας τό κατά Ἰωάννη εὐαγγέλιο, λέγοντας ὅτι «οἱ ἀποδεκατοῦντες τόν ἡδύοσμον καί τό ἄνηθον φονῶντες μέν ἀδίκως οὐκ ἐνόμιζον μιαίνεσθαι, δικαστηρίῳ δέ καί ἐπιβαίνοντες μιαίνειν ἑαυτούς ἡγοῦντο».
Αὐτοί πού εἶχαν ὡς ἐργασία νά διαβάζουν τόν μωσαϊκό Νόμο, νά τόν ἑρμηνεύουν καί νά τόν διδάσκουν στόν λαό, ἀποδεικνύονται μέ τήν πράξη τους φαῦλοι, προδότες τῆς ἰδιότητάς τους καί τῆς ἀποστολῆς τους. Οἱ λειτουργοί τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖοι εἶχαν τήν εὐθύνη νά μελετοῦν τόν Νόμο καί νά προβάλωνται στόν λαό ὡς ὑποδείγματα πιστότητας στίς θεῖες ἐντολές καί ἐντιμότητας στήν ἄσκηση τῆς πνευματικῆς τους ἐξουσίας ἀποδείχθηκαν ἐμπαθεῖς καί ἀνάξιοι τοῦ ρόλου τους. Αὐτοί κυριεύτηκαν ἀπό σφοδρή ζήλια καί μανία βλέποντας τόν λαό νά τρέχη, γιά νά ἀκούση τόν ἐνσαρκωμένο Λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἀποδείχθηκαν ἀνίκανοι αὐτοί πού συνεδρίασαν καί μεθόδευσαν τήν σύλληψη τοῦ Κυρίου, αὐτοί πού χρημάτισαν τόν Ἰούδα, γιά νά προδώση τόν Διδάσκαλο, αὐτοί πού ἔστειλαν τούς στρατιῶτες «μετά μαχαιρῶν καί ξύλων», γιά νά συλλάβουν τόν Ἀτίμητο, αὐτοί πού ἐπιστράτευσαν τούς ψευδομάρτυρες, αὐτοί πού ὑπέγραψαν τήν καταδικαστική ἀπόφαση, αὐτοί πού ὁδήγησαν τόν σαρκωμένο Λόγο τοῦ Θεοῦ στόν Πιλᾶτο, αὐτοί τέλος πού κραύγασαν «ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν», ἀποδείχθηκαν ἀνίκανοι ὡς πνευματικοί ὁδηγοί τοῦ λαοῦ.
Ὅλη αὐτή ἡ πώρωση πού ἐπέδειξαν οἱ ἀρχιερεῖς ἐκείνης τῆς ἐποχῆς δέν πρέπει νά μᾶς προβληματίση, νά μᾶς κάνη νά ἀναρωτηθοῦμε, γιατί οἱ ἄρχοντες τοῦ Ἰσραήλ δέν λειτούργησαν ὡς φορεῖς πνευματικῆς εὐθύνης καί ὡς ὑπηρέτες τῶν θείων ἐντολῶν, ἀλλά πρόδωσαν τό λειτούργημά τους καί μάλιστα τήν πιό κρίσιμη στιγμή γιά τό ἰουδαϊκό ἱερατεῖο, τήν ἐποχή πού ἐπισκέφθηκε τόν λαό τοῦ Ἰσραήλ ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας;
Ὅταν ὁ Κύριος στηλίτευσε μέ δριμύτητα τούς γραμματεῖς καί τούς Φαρισαίους εἶχε μνημονεύσει ἕνα σύνολο νοσηρῶν ἐκδηλώσεων καί τούς εἶχε στιγματίσει, γιατί κίνητρο τῶν πράξεών τους, ἦταν «τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις», ὅπως χαρακτηριστικά τούς εἶχε κατηγορήσει. Γιατί νομοθετοῦσαν «φορτία βαρέα καί δυσβάστακτα» γιά τόν λαό, ἐνῶ οἱ ἴδιοι «τῷ δέ δακτύλῳ αὐτῶν οὐ θέλουσι κινῆσαι αὐτά», ἐπιδίωκαν τίς «πρωτοκλισίες» καί τίς «πρωτοκαθεδρίες» καί τήν κοινή ἀναγνώριση, χωρίς νά προσφέρουν ὑπόδειγμα βίου καί πίστης στίς θεϊκές ἐντολές, γιατί κατέτρωγαν τίς περιουσίες τῶν χηρῶν καί τῶν ὀρφανῶν, γιατί ἰσχυρίζονταν ὅτι ἀγωνίζονται νά ὁδηγήσουν τόν λαό στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ στήν πραγματικότητα τούς τήν ἔκλειναν.
Ὅμως ὁ Κύριός μας ὅλες αὐτές τίς ἐκτροπές ἀπό τήν εὐθύτητα καί τήν συνέπεια πού πρέπει νά διακρίνη τούς πνευματικούς ὁδηγούς τοῦ λαοῦ, τίς στηλίτευσε ὅλες μέ τήν ἴδια φράση, «Οὐαί ὑμῖν γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ὑποκριταί», θέλοντας ἔτσι νά τούς καταδείξη ὅτι εἶστε ὑποκριτές καί γιά αὐτό κλέβετε, γιά αὐτό ἐπιζητεῖτε τίς πρωτοκαθεδρίες, τήν κοινή ἀναγνώριση, γιά αὐτό κλείνετε τίς πύλες τοῦ παραδείσου στόν λαό.
Ἔτσι, τίθεται τό ἐρώτημα κατά πόσο αὐτές οἱ ὑποδείξεις, αὐτές οἱ καταστάσεις ἔχουν ἀναφορά καί στήν σημερινή ἐκκλησιαστική πραγματικότητα, γιά τήν σημερινή ἐκκλησιαστική διοίκηση. Μήπως, ὅταν οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ παρουσιάζωνται μέ τήν σιγουριά τοῦ ἀδιαμφισβήτητου ἡγέτη καί διακηρύττουν ὅτι σάν ὁδηγό τῆς διακονίας τους ἔχουν τούς Ἱερούς Κανόνες καί στήν πράξη τούς ποδοπατοῦν, ἔχουν ὡς ἀφετηρία τῆς ἐργασίας τους τήν ὑποκρισία; Ὅταν διακηρύσσουν μέ στόμφο ὅτι ἡ Παράδοση καί ὁ εὐαγγελικός λόγος εἶναι ἡ ἀφορμή τῶν πράξεών τους καί στήν πράξη ἐξοβελίζουν ἱερά σύμβολα, ὅπως τόν ἐσταυρωμένο, παραθεωροῦν δόγματα πού συνετάχθηκαν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καί παραβλέπουν παραδόσεις αἰώνων καί μέ αὐτή τήν συμπεριφορά τους σκανδαλίζουν τό ποίμνιο καί φθάνουν στό σημεῖο νά ἀρνηθοῦν νά ὑπακούσουν σέ ἀποφάσεις συνόδων, οἱ ὁποῖες θέλουν τήν Πίστη νά μή συμφύρεται μέ τήν αἵρεση, ἡ ὑποκρισία δὲν χαρακτηρίζει τούς ἐπισκόπους αὐτούς; Ἐπιβεβαιώνοντας ἔτσι ὅτι, ἄν καί οἱ αἰῶνες ἔχουν περάσει καί ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ καί τό Εὐαγγέλιό του δεσπόζουν, ἡ ὑποκρισία εἶναι αὐτή πού συνεχίζει νά κατατρώγη αὐτούς πού ἔχουν ταχθῆ νά ἡγοῦνται τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος.
Ὅμως τό ἱερό εὐαγγελίο μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἡ μανία καί ἡ ὑποκρισία πού ὑπέδειξαν οἱ Ἀρχιερεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι δέν ἦταν αὐτές πού στιγμάτισαν τόν ἐπίλογο τοῦ δράματος τοῦ Γολγοθᾶ καί ὅτι ἡ βία πού ὑπέδειξε ἡ θρησκευτική ἡγεσία ἀποδείχθηκε ἀνίκανη νά ὁλοκληρώση τό ἔγκλημά της. Ἔτσι, «ὁ τάφος τοῦ Κυρίου δέν ἔμεινε κλειστός, ὁ Σταυρωμένος δέν παραδόθηκε στήν φθορά καί τό σχέδιο τῆς θείας Οἰκονομίας ὁλοκληρώθηκε καί πραγματοποιήθηκε. Τό Φῶς ἔλαμψε καί ὁ Ἀναστημένος Κύριος ἐθριάμβευσε, ἡ οἰκουμένη δέχθηκε τό μεγάλο μήνυμα, ἡ Ἐκκλησία τό πῆρε καί τό ἀναμετάδωσε, τό ἔκανε ὁμολογία πίστεως, τό χαίρεται καί τό διακηρύττει, αἰῶνες τώρα. Ὁ Παράδεισος ἄνοιξε διάπλατα τίς πύλες του, ἡ αἰώνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ στρατολογεῖ τούς νέους πολίτες της. Ἡ εἰδωλολατρική ἐξουσία καί ἡ ἀνερμάτιστη Ἀρχιερατική καί Φαρισαϊκή βία πού συνεργάσθηκαν, γιά νά κλείσουν τόν Τάφο καί νά ματαιώσουν τήν πορεία πρός τόν Παράδεισο ἀποδείχθηκαν ἀδύναμες. Ἀφοῦ ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ ματαίωσε τά πονηρά σχέδια τους καί καταπλημμύρισε τήν οἰκουμένη μέ τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως».
Ἡ ἴδια δύναμη τοῦ Θεοῦ καλεῖται καί σήμερα νά ματαιώση τά πονηρά σχέδια, νά ἀνατρέψη τούς σχεδιασμούς τῶν ἀνόμων, νά καταργήση τήν ὑποκρισία καί τήν ἀλαζονεία, πού κατατρώγουν καί ἀχρηστεύουν τό ἐπισκοπικό σῶμα, ὥστε ὁ Ἀρχιερέας Χριστός, ὁ ὁποῖος ἔχει τήν δύναμη νά διασώζει τό λεῖμμα, νά θεραπεύη τά ἕλκη, νά ἀνιστᾶ νεκρούς, νά χριστοποιῆ τόν ἄνθρωπο μέσα ἀπό τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, νά ἀξιώση τήν Ἐκκλησία του νά ἀναδειχθοῦν ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι θά λάμπουν «ὁμοίως φωτί», ἐπίσκοποι ἄξιοι πού θά διακονήσουν τόν λαό τοῦ Θεοῦ μέ ταπείνωση καί θυσιαστικό πνεῦμα.
