«Tὴν Kυριακὴ τὸ πρωῒ», συνεχίζει ἡ Λαπατᾶ, «ὁ π. Aὐγουστῖνος ἐμφανίζεται στὸν ἄμβωνα τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος. Ἕνα κήρυγμα πρωτάκουστο, βροντόφωνο, ἀστραφτερό. Ἕνα κήρυγμα ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ στὴ ζωή μας τ' ἀκούγαμε, ἕνα κήρυγμα προφητικό, ποὺ θύμιζε Ἰωάννη Πρόδρομο. Tὸ λίγο ἐκκλησίασμα σείσθηκε. Ὁ ἕνας κοιτοῦσε τὸν ἄλλο. Bγαίνουμε ἔξω. Σχόλια εὐνοϊκά. Ὅλοι ἔνιωσαν στὴν ψυχή τους μιὰ χαρά. Στὸ τέλος ἀνακοίνωσε, ὅτι ἀρχίζει πρόγραμμα ἀπογευματινῶν κηρυγμάτων, ποὺ θὰ γίνωνται κάθε Kυριακή. Tὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο ἄρχισε. Ὁ ἕνας ἔφερνε τὸν ἄλλο καὶ οἱ ἐκκλησίες ἄρχισαν νὰ γεμίζουν. Kηρύγματα, κατηχητικά, κινήσεις νέων καὶ νεανίδων, τὰ παιδιὰ τῆς ἀγορᾶς, τὰ ἀλητόπαιδα τῆς Φλώρινας, τὰ λουστράκια, ὅλοι ἐντάχθηκαν στοὺς ἀκροατὰς τῶν κηρυγμάτων. Γινόταν συνωστισμός. Ὁ Ἅγιος Παντελεήμων δὲν χωροῦσε πιά. Bελόνα δὲν ἔπεφτε κάτω». Ὁ κόσμος πλημμύριζε τὸ προαύλιο τοῦ ναοῦ, γέμιζε τὰ πεζοδρόμια, σκαρφάλωνε στὰ παράθυρα τῆς ἐκκλησίας γιὰ νὰ τὸν ἀκούσῃ. Τὸ μικρὸ αὐτὸ διάστημα κυκλοφόρησε καὶ γραπτὸ κήρυγμὰ μὲ τὴν ὀνομασία «ΣΑΛΠΙΓΞ ΚΥΡΙΟΥ», στὶς 20 Μαρτίου 1943, στὸ ὑπ᾽ ἀριθμ. 7 φύλλο, εἶχε τὴν ὑποσημείωσι:
«Φίλε ἀναγνῶστα! Τὸ παρὸν φυλλάδιον δι' ἔλλειψιν χάρτου τυπώνεται εἰς ὀλίγα ἀντίτυπα. Διὰ τοῦτο παρακαλοῦμεν ὅπως τὸ δώσετε καὶ εἰς ἄλλους, εἰς ὅσῳ τὸ δυνατὸν περισσοτέρους, διὰ νὰ μελετήσουν καὶ νὰ ὠφεληθοῦν πνευματικῶς. Διότι, ὅπως λέγει ἀρχαῖος Διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας, τρία εἶναι τὰ γνωρίσματα τοῦ χριστιανισμοῦ: ἡ γνῶσις τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ - ἡ πιστὴ ἐκτέλεσις αὐτοῦ - ἡ διάδοσις τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ, τῆς Ἀληθείας, καὶ εἰς ἄλλας ψυχάς. Καθῆκον ὅλων μας εἶνε ἡ διάδοσις τῆς ἀληθείας».
