 |
| πηγή φώτο |
Ποίημα: Γεωργίου Ἀποστολάκη, δικαστοῦ. Τρίκαλα Σεπτέμβριος 1996
Εὐλογήσαντος τοῦ ῾Ιερέως, τό "Κύριε εἰσάκουσον", μεθ' ὅ τό "Θεός Κύριος", ὡς συνήθως καί τό ἑξῆς:
Ἦχος δ! ῾Ο ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἐν τῷ Πλατάνῳ ἀνεβλάστησας μάκαρ, ὣσπερ τό κρίνον ἐν ἐρήμῳ τοπίῳ, λαμπρύνας τήν χορείαν τῶν ἁγίων λευϊτῶν· ὅθεν σύ Δημήτριε, τῶν πιστῶν τάς αἰτήσεις, δέξου καί προσάγαγε, ἐκτενῶς τῷ Δεσπότῃ· μή παραβλέψῃς δέησιν ἡμῶν, τῶν προσκυνούντων μυρίπνοον κάραν σου.
Δόξα. Τό αὐτό.
Καί νῦν. Θεοτοκίον.
Οὐ σιωπήσομέν ποτε Θεοτόκε, τάς δυναστείας σου λαλεῖν οἱ ἀνάξιοι. Εἰ μή γάρ σύ προΐστασο πρεσβεύουσα, τίς ἡμᾶς ἐρρύσατο ἐκ τοσούτων κινδύνων; Τίς δέ διεφύλαξεν ἓως νῦν ἐλευθέρους;Οὐκ ἀποστῶμεν Δέσποινα ἐκ σοῦ· σούς γάρ δούλους σῴζεις ἀεί, ἐκ παντοίων δεινῶν.
Εἶτα ὁ Ν! Ψαλμός καί ὁ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς:
"ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΕΜΟΥ ΟΣΙΕ ΠΑΤΕΡ ΔΗΜΗΤΡΙΕ. ΓΕΩΡ(ΓΙΟΥ)"
ᾨδή α! Ἦχος πλ.δ! Ὑγράν διοδεύσας.
Πειθόμενος κλήσει τῇ μυστικῇ, κατέστης Κυρίῳ, ἀκροθίνιον ἱερόν, καί πρότυπον πᾶσι νῦν παρέχεις, τοῖς πρεσβυτέροις οὕς, Ἅγιε φώτισον.
Ρευμάτων τῶν θείων ὁ ἀγωγός, ἰσάγγελε πάτερ, καί ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν, κατάφλεξον πάσας ἁμαρτίας· παρά Κυρίου γάρ ἔχεις τήν δύναμιν.
Ἐνδόξου Κυρίου οἱ ἱερεῖς, ψυχῶν ναοδόμον, ἀδελφόν καί συλλειτουργόν, Δημήτριε πάτερ σέ καλοῦσι, ὡς ἀντιλήπτορα θεῖον καί ἄριστον.
Θεοτοκίον
Συνήγορος οὖσα ἁμαρτωλῶν, Κεχαριτωμένη, Παντευλόγητε Μαριάμ, πικρᾶς τυραννίας διαβόλου, τάς διανοίας ἡμῶν ἀποκάθαρον.
ᾨδή γ! Οὐρανίας ἁψῖδος.
Βεβαιώτατος φίλος, τῶν μοναχῶν γέγονας, μονάς ἐνισχύων ποικίλως· ὅθεν προστρέχει νῦν, τῇ μεσιτείᾳ τῇ σῇ, τῶν μοναστῶν ἡ ὁλότης, καί μιγάδων ὅμιλος, πάτερ Δημήτριε.
Ἐπί σοί ἐγκαυχᾶται, καί σέ πλουτεῖ φύλακα, Μονή σεβασμία Κορμπόβου, ἥν ἐστερέωσαςꞏ διό βοᾶ ἐκτενῶς, τῇ πατρικῇ σου ἀγάπῃ, μοναστῶν ὑπέρμαχον, μεῖναι αἰώνιον.
Ὑμνωδεῖν καί συμψάλλειν, ἀνελλιπῶς ἔσπευδες, σύν τοῖς μονασταῖς Μετεώρων, ἔνσαρκε ἄγγελε· ὅθεν προστάτευσον τόν Ἱερώτατον Χῶρον, καί γενοῦ ἐγγύησις ἡ ἀπαράγραπτος.
Θεοτοκίον.
Εἰς τήν σκέπην σου Μῆτερ, ὅσοι πιστῶς ἔδραμον, τῇ σῇ παρρησίᾳ χρωμένη, πάντας προήγαγες, ἐν τῇ ἀγάπῃ τῇ σῇ, εἰς τήν χαράν τοῦ Υἱοῦ σου, ὡς σεπτόν Δημήτριον τέκνον σου ἔνθερμον.-
Διάσωσον, τούς τοῖς ἁγίοις λειψάνοις σου προσιόντας, τούς τιμῶντας πανευλαβῶς σε θεῖε Δημήτριε, καί δώρησαι ἴασιν νοσημάτων.
Ἐπίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν τοῦ σώματος κάκωσιν, καί ἴασαι τῆς ψυχῆς μου τό ἄλγος.
Αἴτησις καί τό Κάθισμα.
Ἦχος β! Πρεσβεία θερμή.
Πραΰς ταπεινός καί ἄγγελος ἐν σώματι, Χριστοῦ λειτουργός ἐδείχθης ἱερώτατος· διό σοι προσφεύγομεν, θεοφόρε πάτερ Δημήτριε· πάσης ἀνάγκης λύτρωσαι ἡμᾶς, Κυρίῳ ταχέως ἐξαιτούμενος.
ᾨδή δ! Εἰσακήκοα Κύριε.
Ὕδωρ βλύσον τῆς χάριτος, ἐπί τῶν τεκνίων ἡμῶν φιλότεκνε, καί ὁδήγησον τά βήματα, εἰς τήν θείαν μάνδραν ἐξαιτούμεθα.
Πολυτέκνων τό καύχημα, γέγονας μακάριε ὡς πολύτεκνος· ὅθεν τούτους ἀεί φύλαττε, προσβολῆς ἁπάσης καί κακώσεως.
Ἐν τῷ κόσμῳ ἐβίωσας, σκύβαλα ἡγούμενος τά ἐγκόσμια, ἁπλοῦς ὤν καί ἀφιλάργυρος,οἰκτιρμῶν ὡς κρήνη ἀνεξάντλητος.
Θεοτοκίον.
Ρήσει θείᾳ κυήσασα, τόν Δημιουργόν τῶν ὅλων καί Κύριον, πειρασμῶν με Κόρη λύτρωσαι, τῶν προσγενομένων τῇ καρδίᾳ μου.
ᾨδή ε! Φώτισον ἡμᾶς.
Ἒφορον στερρόν, τῶν θρεμμάτων σε ὁρίζομεν, καί προστάτην, ὦ Δημήτριε, ἀγρῶν· γεωργός καί κτηνοτρόφος γάρ ἐτέλεσας.
Μόχθον γεωργῶν, σύ εὐλόγησον Δημήτριε· ἐγνωκώς γάρ τῶν καμάτων ὁρμαθόν, τῶν καρπῶν τήν προστασίαν σύ ανάλαβε.
Οἴκους ἀγροτῶν, καί ποιμένων τά ἐκθρέμματα, ἐποπτεύεις συμπαθῶς ὡς ἐν ζωῇ,καί πρεσβεύεις ὑπέρ πάντων τῶν τιμώντων σε.
Θεοτοκίον.
Ὓμνος ὁ ἐμός, Μαριάμ ἐστί ἀνάξιος· τόν Σωτῆρα γάρ ἐκύησας Χριστόν, ἀπειράνδρως καί ἀφράστως Μητροπάρθενε.-
ᾨδή στ! Τήν δέησιν.
Ὀδύρομαι ἀσθενείας ἕνεκεν, καί ἐλπίδα σωτηρίας οὐκ ἔχω· διό βοῶ ὦ Δημήτριε μάκαρ, μή καταλείπῃς ἐμέ ἀπροστάτευτον· ἰσχύεις γάρ τοῦ βοηθεῖν, παρρησίαν ὡς ἔχων πρός Κύριον.
Σωμάτων τε καί ψυχῶν θεράποντα, καί πνευμάτων πονηρῶν σε διώκτην, ὁ Παντοκράτωρ ἀνέδειξεν πάτερ· ὅθεν ἡμᾶς τῇ ἐνθέρμῳ πρεσβείᾳ σου, σωματικάς καί ψυχικάς, ἀλγηδόνας ταχέως θεράπευσον.
Ἰάτρευσον τόν σόν δοῦλον Ἅγιε, καί παράσχου τῆς ὑγείας τό δῶρον. Ἐπί τό τέκνον σου βλέψον παμμάκαρ,καί δός τοῦ πόνου ταχεῖαν ἀνάψυξιν, ἳνα σῳζόμενος ὑμνῶ, τήν πολλήν σου πρός πάντας συμπάθειαν.
Θεοτοκίον.
Ἐπλήγην τῇ δυσμενῇ ἀσθενείᾳ, καί προσώζεσα τοῖς μώλωψι Μῆτερ, ἀλλά τῇ σῇ μεσιτείᾳ προσφεύγω, ἵνα σωθῶ τῶν κακῶν καί τῆς μάστιγος, καί βίου κρείττονος καλῶς, σῇ πρεσβείᾳ Πανάμωμε ἄρξωμαι.
Διάσωσον, τούς τοῖς ἁγίοις λειψάνοις σου προσιόντας, τούς τιμῶντας πανευλαβῶς σε θεῖε Δημήτριε, και δώρησαι ἴασιν νοσημάτων.
Ἄχραντε, ἡ διά λόγου τόν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ' ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Αἴτησις καί τό Κοντάκιον.
Ἦχος β! Προστασία τῶν Χριστιανῶν.
Ὡς προστάτην τῶν Χριστιανῶν ἐπουράνιον, καί μεσίτην πρός τόν Ποιητήν στερεώτατον, νῦν κεκτήμεθα οἱ πιστοί Δημήτριον σεπτόν· διό πρόφθασον ὡς ἀρωγός, εἰς τήν ἐνίσχυσιν ἡμῶν, τῶν δεόντως καλούντων σε. Τάχυνον πρός Δεσπότην, καί αἴτει τήν σωτηρίαν, τῶν προσκυνούντων τήν σωρόν τῶν λειψάνων σου Δημήτριε.
Προκείμενον.
Οἱ ἱερεῖς Σου Κύριε ἐνδύσονται δικαιοσύνην...
Στιχ. Τίμιος ἐναντίον Κυρίου...
Εὐαγγέλιον ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην (κεφ. Ι 7-18).
Εἶπεν ὁ Κύριος. Ἐγώ εἰμί ἡ θύρα...
Δόξα. Ταῖς τοῦ σοῦ Ἁγίου πρεβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Καί νῦν. Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τά πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.
Στίχ. Ἐλεῆμον, ἐλέησόν με ὁ Θεός.....
Προσόμοιον. Ἦχος πλ. β! Ὅλην ἀποθέμενοι.
Ἄριστα ἐκέρδησας τήν τοῦ Χριστοῦ Βασιλείαν, ἱερεῦ θεσπέσιε· ὅθεν δέξαι δέησιν τοῦ ἱκέτου σου· θλῖψις γάρ ἔχει με, νόσος ἀνίατος, ἐν ὀδύναις με προσβέβληκε. Σκέπην σε κέκτημαι, ὁμοίως ἐν γῇ ἀσθενήσαντα, πάντοθεν πολεμούμενος, σέ παραμυθίαν κατέχω μόνον, Ἅγιε τοῦ πόνου, ἐλπίς καί προστασία ἀσθενῶν· μή μου παρίδῃς τήν δέησιν, ἐμόν πάθος ἴασον.
Ὁ Ἱερεύς: Σῶσον ὁ Θεός τόν λαόν Σου.
ᾨδή ζ! Οἱ ἐκ τῆς ᾿Ιουδαίας.
Δημητρίου τήν μνήμην, τῶν πιστῶν αἱ χορεῖαι, λαμπρῶς ὑμνήσωμεν, μετά τῶν ᾿Αρχαγγέλων, καί πάντων τῶν ᾿Αγγέλων, καθυμνοῦντες τόν Κύριον· ὁ τῶν πατέρων ἡμῶν, Θεός εὐλογητός εἶ.
Ἡ πλουσία σου χάρις, Ἀρχιστράτηγε θεῖ καλῶς ἐφύλαττεν, Δημήτριον κινδύνων· διό καί ἐξαιτοῦμαι, ὁ ταλαίπωρος δοῦλός σου, ὅπως πρεσβείᾳ τῇ σῇ, σωθήσωμαι ἐν κρίσει.
Μελετῶν τόν σόν βίον, ἀπορῶ καί θαυμάζω, κλεινέ Δημήτριε· Ταξιαρχών δυάδος, εἶχες τήν προστασίαν, διαρκῆ καί ἀόρατον, καί σύν αὐτοῖς νῦν ἡμᾶς,περίσωσον κινδύνων.
Θεοτοκίον.
Ἡ Ἁγία Εἰκών Σου, Θεοτόκε Παρθένε, ποιεῖ θαυμάσια· φωτί γάρ τῷ ἀϋλῳ, λαμπρῶς φωτιζομένη, συνευφραίνει τούς ψάλλοντας· ὁ τῶν πατέρων ἡμῶν, Θεός εὐλογητός εἶ.
ᾨδή η! Τόν Βασιλέα.
Τῶν ἀκαθάρτων, καί παμπονήρων πνευμάτων, ἀνεδείχθης ὁ μέγας διώκτης· ὅθεν ρῦσαι πάτερ, αὐτῶν τῆς ἐπηρείας.
Ρῶσιν σωμάτων, καί τῶν ψυχῶν ἀναβλύζει, ἡ φιλτάτη ἁγία σου κάρα, τοῖς ἀσπαζομένοις,αὐτήν βεβαίᾳ πίστει.
Ἵλεων πάτερ,τοῖς ἀσθενοῦσι γενέσθαι,τόν Δεσπότην ἀεί ἐκδυσώπει, πᾶσιν αἰτουμένοις, μετάνοιαν γνησίαν.
Θεοτοκίον.
Ἒχουσα Μῆτερ, πρός σόν Υἱόν παρρησίαν, ἐκ παντοίων φύλαττε κινδύνων, τούς ἐξαιτουμένους,θερμῶς σήν μεσιτείαν.
ᾨδή θ! Κυρίως Θεοτόκον.
Γαλήνης αἰωνίου, νυνί ἐπαπολαύων, τῆς ἁμαρτίας τόν νοῦν ἡμῶν κάθαρον, καί τῶν παθῶν θεραπείαν παράσχου Ἅγιε.
Ἐγνώσθη Θετταλίᾳ, Δημήτριε παμμάκαρ, σῶν ἀρετῶν καί θαυμάτων τό πέλαγος· διό καί χαίρει προστάτην σε ὀνομάζουσα.
Ὦ πάντων εὐσεβούντων, ἄγρυπνε προστάτα, καί τῶν ψυχῶν ὁδηγέ θεοπρόβλητε, τῶν ἱερέων Κυρίου γενοῦ τό στήριγμα.
Θεοτοκίον
Ρῶσιν καί εὐλογίαν, Κεχαριτωμένη,πᾶσι τοῖς δούλοις σου δώρησαι Ἂχραντε,ὅπως Χριστῷ τῷ σῷ τόκῳ εὐαρεστήσωμεν.
Ἄξιόν ἐστι .... καί τά παρόντα Μεγαλυνάρια.
Χαίροις Θετταλίας θεῖος βλαστός, καί τῶν ἱερέων, τελειώτατος ὁδηγός, ἐλεημοσύναις, νηστείαις ἀγρυπνίαις, καί προσευχαῖς σχολάζων,πάτερ Δημήτριε.
Δεῦτε εὐφημήσωμεν οἱ πιστοί, τόν καλόν πατέρα, ἱερώτατον καί σεπτόν, τῶν ἐφημερίων τό κλέος και τήν δόξαν, Δημήτριον τόν μέγαν, ἔνθεον ἄνθρωπον.
Γεωργῶν προστάτην καί βοηθόν, πολυτέκνων οἴκων, ἀρωγόν τε καί σιτιστήν, μοναζόντων φίλον, καί ἀσθενῶν σωτῆρα, κεκτήμεθά σε πάτερ, ἡμῶν Δημήτριε.
Χαίροις ἱερέων θεία κρηπίς, χαίροις τῶν ῾Αγίων, ἡ ἐσχάτη ἡ κορωνίς, χαίροις Θεολόγου, Μονῆς στερρός προστάτης, καί τῶν ἐκεῖ βιούντων, σεμνόν προσφύγιον.
Τῶν ἀσπαζομένων πανευλαβῶς, τήν σεπτήν σου κάραν, ὦ Δημήτριε θαυμαστέ, φύλαττε τούς οἴκους, καί δίδου εὐλογίαν, πᾶσι τοῖς αἰτουμένοις, τήν σήν βοήθειαν.
Πᾶσαι τῶν ᾿Αγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι οἱ Πάντες. μετά τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τό σωθῆναι ἡμᾶς.
Τό Τρισάγιον καί τό Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος πλάγιος α!. Τόν Συνάναρχον Λόγον
Τοῦ Πλατάνου τόν γόνον, σεπτόν Δημήτριον, τόν ἱερέα ῾Υψίστου, Ταξιαρχῶν τιμητήν, μακαρίσωμεν φαιδρῶς καί στεφανώσωμενꞏ ὅτι παρέδωκεν ἡμῖν σωτηρίους διδαχάς, ἐν πράξει καί θεωρία, ἱκετεύων νῦν τῷ Κυρίῳ ἐλεηθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν!
Ἐκτενής καί Ἀπόλυσις, μεθ' ἥν ψάλλομεν τό ἑξῆς:
Ἦχος β! Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.
Πάντας ἐλεεῖς δοῦλε Χριστοῦ, τούς καταφυγόντας ἐν πίστει, ταῖς σαῖς ἀόκνοις λιταῖς· μέγας πρέσβυς πέλεις γάρ, ἡμῶν πρός Κύριον· διό καί βοῶμέν σοι: Ἐκ πάσης ἀνάγκης, πειρασμῶν τε θλίψεων, σοφέ Δημήτριε, σῶσον τούς πιστῶς σε τιμῶντας, καί τῆς Βασιλείας γενέσθαι, τοῦ Χριστοῦ μετόχους καταξίωσον.-
Δέσποινα, πρόσδεξαι ...
Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου ...
Δι' εὐχῶν τῶν ἁγίων .......
Δίστιχον.
Μνημονεύων μή παύοις ταπεινοῦ Γεωργίου
εὐλαβοῦς σου οἰκέτου, ὑμνητοῦ τε σου βίου.
