Γράφει ὁ κ. Παναγιώτης Κοσμίδης
Βασιλεύς ὁ Ἀρχιερεύς
Ὕψος βασιλικότητος: «ἐν μικρῷ μέγαν … ἑπόπτην τῆς ὁρατῆς κτίσεως͵ // μύστην τῆς νοουμένης͵ // βασιλέα τῶν ἐπὶ γῆς͵ // βασιλευόμενον ἄνωθεν͵ // ἐπίγειον καὶ οὐράνιον͵ πρόσκαιρον καὶ ἀθάνατον͵ // ὁρατὸν καὶ νοούμενον͵ // μέσον μεγέθους καὶ ταπεινότητος· // τὸν αὐτὸν͵ πνεῦμα καὶ σάρκα· // πνεῦμα διὰ τὴν χάριν͵ // σάρκα διὰ τὴν ἔπαρσιν·» (Γρ. Θεολόγος, κατά τό Ἱερό Πάσχα, TLG 36.632.13-36.632.20).
Ἀλληγορική Ἀναλογία: τόν θεατή τῆς ὁρατῆς κτίσεως, // τόν μύστη τῆς νοητῆς, // τόν βασιλέα τῶν ἐπίγειων, //πού κυβερνᾶται ἀπό ψηλά, // ἐπίγειο καί οὐράνιο, // πρόσκαιρο καί ἀθάνατο, // ὁρατό καί νοητό, // μεσάζοντα μεταξύ μεγαλείου καί ταπεινότητας· // τόν ἴδιο, πνεῦμα καί σάρκα· // πνεῦμα λόγῳ τῆς χάριτος, // σάρκα γιά ταπείνωσι».
Α. ΑΡΝΗΣΙΣ ΟΥ ΙΕΡΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΡΩΜΙΩΝ
Ὄχι, Ὑλική Βοήθεια εἰς τούς Βορειοηπειρώτας
* Βορειοηπειρώτης πρός Μακ. Ἀναστάσιο: -Γιά ποιό λόγο Μακαριώτατε, ὅλη ἡ βοήθεια, πού ἔρχεται ἀπό τήν Ἑλλάδα, καί τόν Ἑλληνισμό, σέ ὑλικά ἀγαθά, μέ φορτηγά ἤ καί σέ χρήματα, μεταφέρεται μόνο στήν Βόρειο Ἀλβανία καί στούς Ἀλβανούς καί ὄχι ΚΑΙ στούς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες Βορειοηπειρῶτες; Αὐτό δέν εἶναι ἄδικο καί προκλητικό γιά μᾶς; Ἐμεῖς λογιζόμεθα ἀπόπαιδα καί ἀπόβλητοι;
* Μακ. Ἀναστάσιος: -Γιά σᾶς τό κάνω καί μόνο γιά σᾶς. Γιά νά σᾶς προστατεύσω, ἀπό τήν μανία καί τό μῖσος τῆς μετακομμουνιστικῆς κρατικῆς ἐξουσίας. Τῆς καί ἀνθελληνικῆς καί ἀντιχριστιανικῆς.
Ἀποτροπιαστικός λόγος, ἆραγε, ἀληθινός ἤ προσχηματικός;
Μετά τήν πτῶσι τοῦ ἀνηλεοῦς κομμουνιστικοῦ ἀντιχριστιανικοῦ καθεστῶτος στήν Ἰλλυρία (Ἀλβανία) (τό 1991), ἡ πεῖνα καί ἡ ἀνέχεια κυριαρχοῦσε σ’ ὁλόκληρο τό λαό.
Μέ τήν ἀνάστασι τῆς Αὐτοκεφάλου Ἀλβανικῆς Ἐκκλησίας, τό 1991, ἀνέλαβε τήν θέσι τοῦ Προκαθημένου, ὁ Μακ. Ἀναστάσιος, τιτουλάριος, τότε, Μητροπολίτης Ἀνδρούσης, ἀπό τό 1972.
Καί ἐνεργοῦσε, ἀσύνετα καί ἄδικα μέ τήν παραπάνω, ἀνοϊκή λογική. Ὅλες οἱ προσφορές κατευθύνονταν πρός τούς Ἀλβανούς, μέ ἐξόφθαλμο ἈντιβορειοΗπειρωτικό πνεῦμα. Ἀσφαλῶς, δέν θά ἔπρεπε νά κάνη διακρίσεις θρησκευτικές ἤ φυλετικές. Βοήθεια πρός ὅλους ἀνεξαιρέτως. Ναί! Οὔτε μόνο στούς Ἕλληνες. Ἀλλά οὔτε καί τό ἀντίθετο, μόνο στούς ΜΗ Ρωμιούς.
Ἆραγε, δέν διέθετε πνευμόνια, ὥστε νά ἀντισταθῆ στά κελεύσματα τῆς Ἀλβανικῆς μαφίας; Ἐπιθυμοῦσε νά κολακεύση τήν ἐκεῖ Κυβέρνησι; Νά στερεώση κατ’ αὐτόν τόν τρόπο τήν θέσι του; Ἐθώπευε γενικῶς μέ ἰδιοτέλεια τό Ἀλβανικό στοιχεῖο; Ἐχάϊδευε τούς φανατικούς ἀνθέλληνες; Τό εἰκάζουμε, μά μόνον ὁ ἴδιος ὁ Κύριος γνωρίζει. Ἐμεῖς θέτουμε πασιφανῆ καί λογικά ἐρωτήματα.
Ὁ θεῖος Παῦλος προστάζει μέ σαφήνεια: «Εἰ δέ τις τῶν ἰδίων // καὶ μάλιστα οἰκείων οὐ προνοεῖται͵ // τὴν πίστιν ἤρνηται // καὶ ἔστιν ἀπίστου χείρων» (Α΄ Τιμόθ. ε΄ 8).
Κηδεία πολύχρωμος, μέ ἀνορθοδόξους λιβανωτούς καί διθυράμβους
Κατά τήν “πολύχρωμο κηδεία”, (30/1/25), τοῦ Μακ. Ἀναστασίου, στά Τίρανα, μέ πολλούς ἐκπροσώπους δογμάτων καί θρησκειῶν, λιβανωτούς καί διθυράμβους, μᾶλλον ἀπουσίαζαν οἱ καθ’ ὕλην ἀποδεδειγμένοι πιστοί. Οἱ Βορειοηπειρῶτες. Προφανής ἡ πικρία καί λογική ἡ ἀντίδρασις. Ἀκόμη καί ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία ἐψάλη ἀποκλειστικῶς στά Ἀλβανικά, πλήν τοῦ Αἰωνία ἡ Μνήμη, πού ἐξεφωνήθη Ἑλληνιστί. Τό τηλεοπτικό σόου, διακοσμοῦσαν οἱ ἐπίσημοι μέ τίς ἀσφάλειές τους. Καί πρωτίστως Ἑλλαδίτες, πού ἐπεστρατεύθησαν καί προσῆλθαν μέ λεωφορεῖα, κατά γραμμή τῆς “Ὀργανώσεως”. Πόσοι Ἰλλυριοί κατεμετρήθησαν ἐκεῖ;
Οἱ Βορειοηπειρῶτες συνολικά ὑπολογίζονται σέ ἑπτακόσιες χιλιάδες (700.000) Ὀρθοδόξους Ἕλληνες. Πόσοι καταχωροῦνται οἱ ἐκχριστιανισμένοι μουσουλμάνοι, κατ’ αὐτά τά τριάντα τέσσερα (34) χρόνια, τῆς ἀνασυστάσεως τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας; Ἐξαιρουμένων βεβαίως, τῶν βαπτισμένων στήν Μητέρα Ἑλλάδα.
Προφανέστατα οἱ πνευματικές ἐπιλογές, τοῦ Μακ. Ἀναστασίου, δέν ἦσαν οἱ ἐπιβαλλόμενες. Ἐξέλεγε καί χειροτονοῦσε Ἐπισκόπους, κατά τεκμήριο, μή Βορειοηπειρῶτες. Ἐπί πλέον, δέν ἐπεστράτευε ἐπιλέκτους Κληρικούς ἀπό τήν Ἑλλάδα καί τό ἐξωτερικό, Ὁμογενεῖς ἤ Γηγενεῖς, μέ προσόντα καί φρόνημα πνευματικότητος. Μόνο στήν Ἑλλάδα, αὐτή τή στιγμή, ὑπηρετοῦν, περίπου τριακόσιοι (300) ἄμεμπτοι Βορειοηπειρῶτες Κληρικοί. Σχεδόν, οὐδείς ἐξ αὐτῶν ἐκλήθη νά προσέλθη εἰς διακονίαν εἰς τήν Ἰλλυρίαν. Καί μία λεπτομερεια. Ἀκόμη καί τήν παρουσία παιδιῶν στίς Ἑλλαδικές Χριστιανικές Κατασκηνώσεις, παρεμπόδιζε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος.
Γιά ποιό λόγο ὁ Μακ. Ἀναστάσιος, ἐνεργοῦσε κατ’ αὐτόν τόν παράτυπο τρόπο; Ὑφίσταται μία λογική ἐξήγησις. Ὑπῆρξε, δυστυχῶς διακεκριμένος Οἰκουμενιστής, μέ τοποθετήσεις, ὑπέρ μιᾶς δῆθεν παγκοσμίου ἑνότητος. Ἀπόδειξις. Συμμετεῖχε καί στήν βδελυρή Διαθρησκειακή Συνάντησι μέ ὅλα τά θρησκεύματα, μέ τόν Πάπα καί τόν Πατρ. Βαρθολομαῖο στήν Ἀσίζη (2002). Ἐπίσης, μέ ἐνθουσιασμό συμμετεῖχε στήν “Ψευδοσύνοδο” τοῦ “Κολυμβαρίου”, τό (2016). Τότε, ἔπλεκε δοξολογίες, μέ ἔξαρσι, οἶστρο καί λαμπηδόνες ἡλιακές, γι’ αὐτήν. Ἐκστατικός, διεζωγράφιζε τήν ἀντικανονική “σύναξι”, ὡς τό μοναδικό ἐπίτευγμα τῆς Χριστιανισμοῦ στή δισχιλιετῆ Ἱστορία του. Σύναξι, ὅπου δέν μετεῖχαν ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι, παρά οἱ ἐπιλεγμένοι ὡς ἡμέτεροι τοῦ κυριάρχου συστήματος καί οἱ προσκείμενοι, … Ὡστόσο, δέν διέθετον, μήτε ψῆφο, μήτε λόγο.
Εἰς ἀντιστάθμισμα, εὐτυχῶς, ὁ Μακ. Ἀναστάσιος, ἔλαβε τήν θέσι τῆς κανονικότητος, γιά τούς Ἀχειροτονήτους “ψευδεπισκόπους” τῆς “ψευδοεκκλησίας” τῆς Οὐκρανίας.
Τάφος Ἐθναποστόλου Ἁγ. Κοσμᾶ καί Ἀπολλωνία
Στό κέντρο τῆς Ἰλλυρίας, δεσπόζουν τά ἀρχαιοελληνικά μνημεῖα τῆς Ἀπολλωνίας καί ὁ ἀπέριττος τάφος τοῦ Πατροκοσμᾶ, στό Κολικόντασι τῆς Αὐλῶνος. Τά Ἱερά Λείψανα τοῦ Ἁγίου κατακρατοῦσε ὁ Μακ. Ἀναστάσιος κλειδωμένα στά Τίρανα.
Οὔτε τά ἐναπέθετε εἰς προσκύνησιν ἐκεῖ, οὔτε καί τά ἐπέστρεφε στόν τόπο τοῦ Μαρτυρίου, στήν Ἱ. Μητρόπολι Αὐλῶνος. Ὁ Μακαριστός ἐκεῖ Μητροπολίτης Ἰγνάτιος, πολλά ὑπέφερε ἀπό τόν Ἀναστάσιο, πρωτίστως γι’ αὐτό τό λόγο.
Ἰλλυριοί, Ἑλληνικόν φῦλον ἀπό 13ον αἰῶνα
Οἱ Ἰλλυριοί ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων, ὑπῆρξαν Ἑλληνικό Φῦλο. Ὁ Κάδμος καί ἡ Ἁρμονία, βασιλεῖς τῶν Θηβῶν, μετέβησαν στήν Ἰλλυρία καί ἐβασίλευσαν ἐκεῖ (13ο-12ο αἰῶνα π.Χ.). Ἡ Ὀλυμπιάς (375-316 π.Χ.) ἡ μητέρα τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου (356-323 π.Χ.), κατήγετο ἀπό ἐκεῖ. Ἀπό τούς Μολοσσούς. Ὑπῆρξε ἀπόγονος τοῦ ἐκεῖ ἐγκατασταθέντος υἱοῦ τοῦ Ἀχιλλέως (1245-1217 π.Χ., περίπου), τοῦ Νεοπτολέμου (1220-1150 π.Χ. περίπου). (Τρωϊκός πόλεμος 1227-12017 π.Χ.). Γι’ αὐτό τό λόγο ὁ Ἀλέξανδρος, ἐκστατικά, διετείνετο μέ ὑπερηφάνεια, πώς εἶναι ἀπόγονος τοῦ Ἀχιλλέως καί μάλιστα ἔφερε πάντοτε μαζί του στίς μάχες γιά προστασία τήν Ἀσπίδα του.
Μετά Χριστόν οἱ Ἰλλυριοί ὑπῆρξαν ἀκραιφνεῖς Ρωμιοί καί Ὀρθόδοξοι, ἕως τό 1500 μ.Χ., ὁπότε ἐνέσκηψε ἡ Ἰσλαμοτουρκική λαίλαπα. Πολλοί ὑπέκυψαν στούς βιαίους ἐξισλαμισμούς. Ἀπέμειναν οἱ ἡρωϊκοί Βορειοηπειρῶτες νά κρατοῦν τίς δᾶδες τοῦ Γένους.
Κατ’ αὐτή τήν ἐποχή, μία ὁμάδα Ρωμιῶν, ἀκρεφνέστατοι Ἑλληνορθόδοξοι, ξενητεύτηκαν καί μετανάστευσαν στήν περιοχή τῆς Ἀττικῆς καί τήν Πελοπόννησο, οἱ λεγόμενοι Ἀρβανίτες (16ο αἰῶνα). Μερικοί ἀπό αὐτούς, δέ στή συνέχεια, μετανάστευσαν στήν Κεντρική Σικελία (1700 μ.Χ.) καί ὑπάρχουν ἕως σήμερα.
Μαῦρα τά χρόνια γιά τήν Χώρα. Ἀργότερα ἡ Ἰλλυρική περιοχή, ἐπέρασε διά πυρός καί σιδήρου, κάτω ἀπό τόν Γερμανο-Ιταλικό φασισμό (1940-1945). Στήν συνέχεια ὑπέστη τόν πιό σκληρό ἀθεϊστιό Κομμουνισμό (1945-1991). Τώρα, ἡ ἀναστημένη Ἐκκλησία ἔρχεται, νά ἐκχριστιανίση καί ἐπανελληνίση. Νά ξυπνήση μνῆμες καί αἷμα. Νά “καταργήση” καί νά “ἐξοντώση” τόν πεντακοσίων (500) ἐτῶν Δαιμονιώδη “Ἄνομο”. Νά καταστῆ Ἱεραποστολική. Νά ἀνασύρη παλαιές Χριστιανικές ἀλήθειες. Νά ἀναστήση τό εὐσεβές κοιμισμένο ὑποσυνείδητο τῶν ἀλλαξοπιστησάντων πάλαι ποτέ Ρωμιῶν, ἀπό τό 1500 μ.Χ..
«Καὶ νῦν τὸ κατέχον οἴδατε͵ // … τὸ γὰρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας· // … ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος͵ // ὃν ὁ κύριος [Ἰησοῦς] ἀνελεῖ // τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ // καὶ καταργήσει τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς παρουσίας αὐτοῦ …». (Ἤγουν, «Καί τώρα, // τό κατέχον τό γνωρίζετε, // γιατί τό μυστήριο τῆς ἀνομίας ἤδη ἐνεργεῖται. // … Θά ἀποκαλυφθεῖ ὁ ἄνομος, // τόν ὁποῖο ὁ Κύριος [Ἰησοῦς], // θά ἐξοντώση μέ τό πνεῦμα τοῦ στόματός Του // καί θά καταργήσει μέ τήν ἐπιφάνεια τῆς παρουσίας Του…» (Β’ Θεσσαλονικεῖς β’ 6-9).
Ἆραγε, τί ἐπέτυχε, σχετικῶς, ὁ μακαριστός Ἀναστάσιος, μέ τήν μεθοδολογία τῆς κολακείας καί ὄχι τῆς αὐστηρᾶς ἀφυπνίσεως τῶν ἀγωνιώντων Ρωμιῶν; Τί ἀπέθεσε στό βωμό τῆς Ἱεραποστολῆς καί τῆς ἐπιστηρίξεως τῶν ἐκεῖ ἡρώων Ρωμιῶν;
Παραμελῶντας τούς οἰκείους, παραμένεις μόνος
Ἡ διαχρονική ἐμπειρία κάθε ἀσυνέτου ἐνδοοικογενειακῆς συμπεριφορᾶς, καταγράφεται ἀνάγλυφα, μέ τόν ἀκόλουθο μῦθο τοῦ Αἰσώπου (καυστικός μυθοποιός 6ος π.Χ. αἰών), ἀναφορικά μέ τίς ξένες αἶγες:
Κατά τό χειμῶνα, ἕνας τσοπάνος ἔβοσκε τό κοπάδι του, ὅταν συνάντησε μερικές ξένες αἶγες νά περιφέρωνται ἐλεύθερες. Θέλοντας νά αὐξήση τό κοπάδι του, τίς περιμάζεψε καί ἄρχισε νά τίς φροντίζη. Ὅμως, προσέφερε περισσότερη φροντίδα καί τροφή στίς ξένες αἶγες, παραμελῶντας τίς δικές του.
Ὅταν ἔφθασε ἡ ἄνοιξις καί τό χορτάρι βλάστησε παντοῦ, τότε οἱ ξένες αἶγες ἀνεχώρησαν καί ἐπέστρεψαν στόν τόπο τους. Ὁ τσοπάνος τότε, τίς κατηγόρησε γιά ἀχαριστία καί προδοσία. Ἐκεῖνες τοῦ ἀπεκρίθησαν ἀφοπλιστικά:
-«Ἐάν ἐσύ ἐγκατέλειψες τό δικό σου κοπάδι, γιά χάρι μας, τότε, γιατί νά μή πιστέψουμε, πώς, θά μᾶς ἐγκαταλείψης κι ἐμᾶς, κατά τόν ἴδιο τρόπο γιά κάποιες ἄλλες;».
Ὁ μῦθος ἐκδιδάσκει ἐναργῶς, πώς ὅποιος παραμελεῖ τούς δικούς του ἀνθρώπους, γιά χάρη ξένων, στό τέλος ἀφήνεται μόνος καί προδομένος.
Β. ΘΡΟΝΟΙ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ, ΘΩΚΟΙ ΚΑΤΑΛΙΜΠΑΝΟΝΤΑΙ
Οὐδεμία μέριμνα διά διαδοχήν
Καί τώρα, ὁ Μακαριστός Ἀναστάσιος Ἀλβανίας ἀνεχώρησε γιά τόν Οὐρανό, καί ἀναγκαστικῶς ἐγκατέλειψε τήν Τοπική Ἐκκλησία. Βεβαίως ἡ Ἐκκλησία ἀνήκει στά χέρια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἀλλά καί, ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ Θεανδρικό Ὀργανισμό, παραδίδεται καί σέ ἀνθρώπινα χέρια. Μήπως καί στά χέρια θρασυτάτων ἀλλοδόξων ἤ ἀλλοθρήσκων ἐξουσιαστῶν; Ἀνθρώπων πού εἰσέβαλαν στά ἐνδότερα τοῦ Ἱεροῦ Σεβάσματος;
Π.χ. στά χέρια τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Ἀλβανίας, τοῦ Ἐδουάρδου Ράμμα(ς), Ἑλληνικῆς καταγωγῆς, γνωρίζοντος ἄριστα Ἑλληνικά, τά ὁποῖα ὅμως οὐδέποτε ὁμιλεῖ δημοσίως; “Θολερῆς” Ἐθνικῆς συνειδήσεως. Παπικοῦ, ἐπισήμως κατά τό θρήσκευμα. Αὐτός, κατά τήν κηδεία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ἐθεολόγησε περισσότερο ἀπό ὅλους τούς ὑπολοίπους ὁμιλητές. Ἐξ αὐτοῦ, ἐδημιουργήθη ἡ αἴσθησις, πώς, Προκαθήμενος θά κατασταθῆ ὁ δικός τους ἐκλεκτός.
Ὁ μακαριστός Ἀναστάσιος, κινούμενος ἀπό αὐτάρκεια, καί ὄχι μόνον, κρατοῦσε τά πάντα στά χέρια του, λές καί θά ἐπεβίωνε αἰωνίως. Ἔζησε, ὄχι λίγο, ἀλλά ἐνενῆντα πέντε (95) ἔτη. Καί τώρα τί μέλλει γενέσθαι;
Πλεῖστοι Ἐπίσκοποι καί μάλιστα Προκαθήμενοι, διέπονται ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἀνικανότητος: «Ἐγώ, δέν νιώθω Αὐτοκράτωρ, καθότι ἐξαρτῶμαι ἀπό τούς Στρατηγούς μου» (Ὁμολογεῖ ὁ Τσάρος Ἀλέξανδρος, πρό τοῦ Μεγαλοφυοῦς, ἐκ Μάνης, Μεγάλου Ναπολέοντος). Κατ’ ἀναλογίαν, «Ἐγώ δέν νιώθω Βασιλεύς-Ἀρχιερεύς, διότι ποδηγετοῦμαι τυφλά, ἀπό τούς μεγιστᾶνες τῆς ἐξουσίας».
Μνημονικόν 1: Πατριάρχης Σερβίας Πορφύριος, ἐξελέγη ἀπό τήν Ἱ. Συνοδο καί διά “κληρώσεως” τό 2021. Παρεπιπτόντως, πρότριτα ἐφίλησε τό χέρι τοῦ Πάπα καί ὑπῆρξε ὁ ἐκλεκτός τῆς Σερβικῆς Κυβερνήσεως. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος ἐξελέγη τό 2019. Ἐπίσης, καί ἐκεῖνος, ὡς Ἀρχιμανδρίτης, ἠσπάσθη τό χέρι τοῦ Πάπα καί κατεγράφη, ὡς ἐκλεκτός τῆς τότε Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως τοῦ Ἀλεξ. Τσίπρα.
Ἱ. Κανόνες: Ἀπαγορεύεται Ἐπίσκοποι,
Προκαθήμενοι Νεόφυτοι
Ἡ Ἰλλυρική Ἐκκλησία κατέστη Αὐτοκέφαλος τό 1937. Ὁ τελευταῖος Ἀρχιεπίσκοπος ὁ Χριστοφόρος (Κίσσας) ἐδηλητηριάσθη ἀπό τό κομμουνιστικό καθεστώς τό 1948. Ἦτο Ἕλλην καί ἡ Ἐκκλησία ἀπηρτίζετο ἀπό ἄλλες τρεῖς (3) Ἱ. Μητροπόλεις, μέ Ἐπισκόπους, τόν Κορυτσᾶς Εὐλόγιο (Κουρίλα), τόν Βερατίου Ἀγαθάγγελο (Τσάμτσε) καί τόν Ἀργυροκάστρου Παντελεήμονα (Κοτόκο).
Τώρα, ἡ νέα Ἐκκλησία, προφανῶς, κρίνεται ὡς ἀποκοπεῖσα πνευματικῶς ἀπό τήν προηγουμένη τοῦ Χριστοφόρου. Ἀπό τήν Ὀρθόδοξο παράδοσι καί τήν συνέχεια, ἐπί πενῆντα τέσσερα (54) ἔτη. Οἱ μακαριστοί Ἀναστάσιος καί ὁ Βερατίου Ἰγνάτιος (Τριάδης), ἦσαν οἱ μόνοι φορεῖς τῆς συνεχείας τῆς Ἱ. Παραδόσεως. Καί αὐτοί ἐκοιμήθησαν.
Τί ἔπραξε ἐν προκειμένῳ ὁ Μακ. Ἀναστάσιος, γιά τήν κανονική προστασία τῆς νέας Ὀρθοδόξου συνεχείας; Οὐδέν ἤ σχεδόν οὐδέν, θυσιάζοντας τήν κανονική παράδοσι, στόν ἐναγκαλισμό μέ τό ἐκεῖ ἀλλόθρησκο στοιχεῖο. Οὐδέποτε ἀκούσαμε νά μνημονεύεται ὁ προηγούμενος Ἀρχιεπίσκοπος Χριστοφόρος.
Αὐστηρά ὑπενθυμίζουμε πώς, οἱ Ἱ. Κανόνες ἀπαγορεύουν νά χειροτονοῦνται νεόφυτοι στήν πίστη. Πολύ περισσότερο Ἐπίσκοποι καί Προκαθήμενοι. Αὐτοί ἀπειλοῦνται ἀπό τήν ἔπαρσι. Ἐνδέχεται εὔκολα νά ὑποπέσουν σέ αἱρετικές δοξασίες. Τοῦτο, φέρεται, ἄκρως ἐπικίνδυνο καί μάλιστα γιά μία νεότευκτο Ἐκκλησία. Ἡ ὁποία κεῖται δίπλα στήν Ἰταλία καί στόν κεντρικό παπικό φορέα. Νεότευκτος Ἐκκλησία, Νεόφυτοι Ποιμένες. Ἐκρηκτικός σχηματισμός.
Ὑπενθυμίζουμε πώς, ὅταν οἱ βάρβαροι Φράγκοι κατεστάθησαν Ἐπίσκοποι καί ἐμειώθησαν οἱ Ρωμιοί, στό δυτικό τμῆμα τῆς αὐτοκρατορίας, τότε ἡ Ρώμη, ἀργά, ἀλλά σταθερά ὡδηγήθη στήν Παναίρεσι τοῦ Παπισμοῦ. Εἰδικά μετά τήν μεταφορά τοῦ Ἰλλυρικοῦ χώρου, δηλ. τῶν Βαλκανίων, ἐκκλησιαστικῶς στήν Κωνσταντινούπολι, ἐπί Αὐτοκράτορος Ἡρακλείου (6ος αἰών), ἡ ἀπώλεια τῆς Ὀρθοφροσύνης ἀπό τή Ρώμη ἐπεταχύνθη. Ἦλθε τό πρῶτο σχίσμα (867 μ.Χ.), στή συνέχεια τό δεύτερο, Μέγα Σχίσμα (1054 μ.Χ.), τό ὁποῖο ὁριστικοποίησε τό σχίσιμο τοῦ Χιτῶνος τοῦ Κυρίου.
Κατά λογική καί ἀδήριτο συνέπεια, ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἀλβανίας ἐπιβάλλεται νά μή περιορίση τίς δυνατότητες ἐπιλογῆς ἀξίου Προκαθημένου της, στά στενά μή παραδοσιακά ὅρια τῆς Ἰλλυρίας. Ἐπίσταται τά πνευματικά καί διανοητικά δεδομένα τῶν μελῶν της. Ἄς ἀναζητήση “Πρῶτο”, ἐν ταπεινώσει καί αὐτοσυνειδησίᾳ, ἀλλαχόθεν. Καί ἀπό τήν μεγάλη δεξαμενή Κληρικῶν, πρωτίστως ἀπό τήν Ἑλλάδα. Εἴτε ἀπό τήν Ὁμογένεια τῆς Ὑφηλίου. Σημειωτέον, πώς, τό Καταστατικό τό ἐπιτρέπει, μετά ἀπό εἰσήγησι τοῦ Κληρικολαϊκοῦ Συμβουλίου.
Κατάληψις Θρόνων ἀπό τήν Πολιτικήν Ἐξουσίαν
Κατά τούς Ἱερούς Κανόνες, ἡ Ἱ. Σύνοδος τῶν σημερινῶν ἕξ (6) Ἐπισκόπων τῆς Ἰλλυρίας, θά ἐκλέξη, σύν Θεῷ, τόν Προκαθήμενο τῆς Ἰλλυρίας. Ὡστόσο, ὅλες οἱ πολιτικές ἐξουσίες, διαχρονικῶς, καί σέ ὅλα τά Χριστιανικά καί μή Ἔθνη, προσπαθοῦν νά ἐπιλέξουν καί νά ἐπιβάλουν, τά δικά τους δουλικά καί ὑπάκουα πρόσωπα, γιά τούς θρόνους τῆς ὑψηλῆς καθέδρας. Γιά τούς ὑψηλούς Θώκους τῆς εὐθύνης τῶν Προκαθημένων. Πρόσωπα πλαδαρά, χαλαρῆς βουλήσεως. Νά εἶναι “ἐντελῶς ἀνίκανο”. Καί αὐτή ἡ ἀνικανότητά τους ἀποτελεῖ τό κριτήριο τῆς ὑπογείου προωθήσεως των. Ἡ κοσμική ἐξουσία προβάλλει Προκαθημένους, πού τεκμηριωμένα φέρουν “Ἀδύναμο Προσωπικότητα”.
Ἄς καταχωρήσουμε ἐνδεικτικά ὑποδείγματα. Ἄς ὁριοθετήσουμε τίς ἐξουσίες σέ δύο κατηγορίες. Τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανικῶν Ἐθνῶν, μέ Ὀρθοδόξους Κυβερνῆτες. καί στούς Ἀλυτρώτους Χριστιανούς, μέ ἀλλοθρήσκους Ἐξουσιαστές.
Ἑλλάς, Ρωσία, Σερβία, Γεωργία, Βουλγαρία, Κύπρος: Ὀρθόδοξα Χριστιανικά Ἔθνη, ὅπου τούς προκαθημένους, ἐκλέγουν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ οἱ ἀντίστοιχες Ἱερές Σύνοδοι. Ὡστόσο, οἱ κυβερνητικές εἰσβολές, δέν εἶναι, μήτε ἀσήμαντες, μήτε εὐκαταφρόνητες. Ὁ νοῶν νοείτω. «νόει ὃ λέγω· // δώσει γάρ σοι ὁ Kύριος // σύνεσιν ἐν πᾶσιν» (Β’ Τιμ. γ’ 15).
Στήν Ἀλεξάνδρεια γιά τόν Πατριάρχη, εὐτυχῶς, ΔΕΝ ἀποφασίζει τό Κάϊρο (ὁ ἀλλόθρησκος Αἰγύπτιος Ἰσλαμιστής πρόεδρος).
Στήν Κωνσταντινούπολι, δυστυχῶς, διά διαγραφῆς ὑποψηφίων, νοθεύει τήν διαδικασία ἡ Ἄγκυρα (ὁ ἀλλόθρησκος Τοῦρκος Ἰσλαμιστής Πρόεδρος).
Στά Ἱεροσόλυμα, εὐτυχῶς, ΔΕΝ ἀποφασίζει τό Τέλ Ἀβίβ (ὁ ἀλλόθρησκος Ἰσραηλίτης Πρόεδρος).
Στά Τίρανα, ποιός θά ἀποφασίση; Ἡ ὅλη ἐκκλησιαστική μορφή τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας, καί τό πλαίσιο πού ἐθέσπισε ὁ μακ. Ἀναστάσιος τί προδιαγράφει; Εἴθε νά ὑψώση ὁ Κύριος τό κραταιό Χέρι Του. Ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα ὑπεμφαίνει “βδελυρή συμφωνία”, μεταξύ Κυρ. Μηστοτάκη καί Ἐντ. Ράμα(ς). Ἄς ἀπορριφθῆ αὐτή ἡ ἀντικανονικότητα καί δουλικότητα ἀπό τήν Ἱεραρχία τῶν ἐκεῖ συνετῶν Ἐπισκόπων.
Γ. «ΑΣΕ ΤΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΑΞΙΩΜΑ, ΥΠΟΤΑΞΕ ΤΟ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟ»
«Βασίλειον Ἱεράτευμα, Ἔθνος Ἅγιον»
Ὁ Ἱερεύς καί ὁ Ἀρχιερεύς κατεστάθη ὡς, “Βασίλειον Ἱεράτευμα”. Δηλαδή, τόσον ὡς βασιλεύς, ὅσον καί ὡς Ἱερεύς. Ἱερεύς γιά τά ἁγιαστικά καί μυστηριακά πνευματικά ἔργα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ὡς Βασιλεύς.
«Ὑμεῖς δὲ Γένος ἐκλεκτόν͵ // Βασίλειον Ἱεράτευμα͵ // Ἔθνος ἅγιον͵ //λαὸς εἰς περιποίησιν͵ // ὅπως τὰς ἀρετὰς ἐξαγγείλητε // τοῦ ἐκ σκότους ὑμᾶς καλέσαντος // εἰς τὸ θαυμαστὸν αὐτοῦ φῶς·» (Α΄ Πετρ. Β΄ 9).
Στήν δύσι, ὁ Ἱερός Αὐγουστῖνος, μετά τούς ἀπηνεῖς διωγμούς, τοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους, ἀνεκήρυξε τό “Civitas Dei”, (= Πόλις τοῦ Θεοῦ). Δηλαδή, τό Κράτος τό Ἅγιο τοῦ Θεοῦ. Ἐπέβαλε νά ἀποκαλοῦνται ἀναλόγως, τά Χριστιανικά Ἔθνη. Π.χ. “Ἁγία Βυζαντική Αὐτοκρατορία”. “Ἁγία Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία”. “Ἁγία Αὐτοκρατορία τοῦ Γερμανικοῦ Ἔθνους”, κ.τ.λ..
Στήν Ὀρθοδοξία, ἀπαγορεύεται ρητῶς, ὁ Κληρικός νά ἀναλαμβάνη πολιτικά ἀξιώματα, γιά προφανεῖς λόγους. Ἀλλά Ἐχρίσθη “Βασιλεύς” τῆς Μεσοβασιλείας τοῦ Κυρίου. Τουτέστιν, προβάλλει τούς Νόμους καί τίς διαταγές τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ἱ. Εὐαγγελίου, τῶν Ἱ. Κανόνων καί τῆς Ἱ. Παραδόσεως. Οὐδείς Κρατικός Νόμος, ἀντιχριστιανικός, π.χ. ὁ “σοδομονόμος”, μένει στό ἀπυρόβλητο ἀπό τόν “Βασιλέα-Ἱερέα”. Τόν πολεμᾶ, τόν χαρακτηρίζει σατανικό, ἀντεθνικό καί ἀντιλαϊκό. Καί, ἐν προκειμένῳ διεστραμμένο.
Χριστόδουλε, «Ἄσε τό Βασιλικό ἀξίωμα, Δούλωσε τό Ἀρχιερατικό»
Τήν ἀνωτέρω Βασιλική ἁρμοδιότητα τῶν Κληρικῶν, δέν ἀποδέχεται καί καταπολεμᾶ βιαίως, τό κάθε κοσμικό Κράτος. Τήν ἀντιμάχεται ἀδίστακτα. Στούς κληρικούς δέ προσπαθεῖ νά ἐπιβάλη καταλυτική ὑποταγή.
Τό βιώσαμε μέ τόν Προκαθήμενο Χριστόδουλο (1998-2008). Αὐτός ἐξεφώνει ὁραματικό πύρινο λόγο, μέ ζῆλο Ἑλληνορθόδοξο. Δημιουργῶντας μία κοσμογονική Ἐπανάστασι, πού ἔπρεπε ἐπιγόντως νά κατασβεσθῆ. Φανερές καί μυστικές πιέσεις, ἐπεστρατεύθησαν. Ἀπειλές, ἐκβιασμοί, … λοιδορίες, σκάνδαλα καί … Ἴσως, καί θάνατος. Ἡ παραγγελία καί ὁ ἐξαναγκασμός ἀπό τήν ἐξουσία, τήν Ξενόδουλη ξενοκίνητη, ἀλλά καί ἀπό τήν ἐπικυρίαρχη ξένη, ὑπῆρξε ἐναργής καί τηλεσιγραφική:
-«Μεγάλε Χριστόδουλε. Ἄφησε τό “Βασιλικό” σου Ἀξίωμα καί ὑποδούλωσε τό Ἀρχιερατικό. Λησμόνησε, τό “Βασίλειο Ἱεράτευμα”. Διαφορετικά…».
Κατά τήν “ΜεταΧριστοδουλική” περίοδο, τό ἀνάλογο κλῖμα, βιώνουμε μέ τούς Προκαθημένους, τόν “Παπα-Νάτο”, τόν “Παπα-Σκλάβο” καί τούς συνοδοιπόρους των. Ἀπέταξαν τό τιμητικό διπλό τους Ἀξίωμα. Τήν “Βασιλεία” καί τήν Ἀρχιερατεία. Ἐλησμόνησαν, πώς ἡ Ὀρθοδοξία συναπαρτίζει, Αὐτοκρατορία καί Ἀσύνορο Κράτος, σ’ ὁλόκληρο τόν Κόσμο. Ἐμφανίζουν Ἐκκλησιαστική διοίκησι, πλήρως ὑποτεταγμένη στήν Γ(οτθιακή)/ΕΕ καί στό ΝΑΤΟ (λοκληρωτικό).
Οἱ “Βασιλεῖς-Ἐπίσκοποι” ἐκτελοῦν τά “Βασιλικά” καθήκοντα
Κατά τήν ἐνθρόνισι (398 μ.Χ.) τοῦ Ἱ. Χρυσοστόμου στήν Κωνσταντινούπολι, ἐκεῖνος, ἐνώπιον τοῦ Αὐτοκράτορος Ἀρκαδίου, ὁμιλῶν, μεταξύ ἄλλων διεκήρυξε εὐθαρσῶς:
-Ἕως τώρα, ἔφερα τήν πνευματική εὐθύνη, μόνον γιά τόν ἑαυτό μου. Ἀπό τοῦδε καί στό ἑξῆς, Βασιλεῦ, φέρω μέγα βάρος καί γιά τό λαό, ἀλλά, καί γιά σένα τόν ἴδιο.
Ὅπερ καί ἐξετέλεσε. Παρεσκεύασε δυναμική ποιμαντική, τηρῶντας ἀπαρέγκλιτα τίς ὑποσχέσεις του. Τότε ἐδέχθη παραγγελία-ἀπειλή ἀπό τήν ἴδια τήν βασίλισσα.
-Σταμάτησε νά παρεμβαίνης στά “βασιλικά” θέματα.
-Ὅσο ἀπέχει ὁ οὐρανός ἀπό τή γῆ, ἀπεκρίθη ὁ Ἅγιος, τόσο ἀπέχει ὁ Ἰωάννης ἀπό τά θέματα τοῦ Κράτους. Ἀλλά, ἡ δικαιοσύνη καί τό ἀμπέλι τῆς χήρας, ἀποτελοῦν χρέος μου ἀνυπέρθετο. Καί,
Ἡ συνέχεια εἶναι γνωστή. Μία, δύο ἐξορίες, μαρτυρικός θάνατος στήν πορεία τῆς καταδίκης (407 μ.Χ.). Ἐκεῖνος ὅμως διεκήρυσσε τό Διαχρονικό Πολιτικοθρησκευτικό “Δόγμα” καί “Ἀξίωμα”:
«Ἦλθε στρατόπεδον͵ // καὶ πῦρ ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν ἠφίει͵ // καὶ τὴν ἐλαίαν οὐκ ἐμάρανε· // ξίφη γεγύμνωντο͵ // καὶ τραύματα οὐδεὶς ἐδέξατο· // Αἱ βασιλικαί πύλαι ἐν ἀγωνίᾳ // καί ἡ Ἐκκλησία ἐν ἀσφαλείᾳ· καίτοι γε ὁ πόλεμος ἐνταῦθα ἔῤῥευσεν». (Ἤτοι, Ἦλθε στρατόπεδο // καί φωτιά ἐκτόξευε ἀπό τά μάτια, // ἀλλά δέν μαράθηκε ἡ ἐλιά. // Ξίφη γυμνώθηκαν, // ἀλλά κανείς δέν δέχτηκε τραύματα. // Οἱ βασιλικές πύλες σέ ἀγωνία, // ἀλλά ἡ Ἐκκλησία σέ ἀσφάλεια. // Καί ὅμως, // ὁ πόλεμος ξεχύθηκε ἐδῶ) (Ἰ. Χρυσόστομος, TLG, Ὁμιλία περί τοῦ συλληφθέντος Εὐτροπίου, 52.398.54-52.398.59).
Ἄρχοντες παραβάται νόμων καί ἄπιστοι εἰς Θεόν
Ὅταν ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος παρητήθη καί ἐγκατέλειψε τόν πατριαρχικό θῶκο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τότε παρέθεσε ἀπολογία πρός τόν Βασιλέα, τόν Μέγα Θεοδόσιο.
«Χαίρετε Βασιλεῖς καί βασίλεια. // Σᾶς χαιρετῶ ὅλους … // Χαιρετῶ καί τούς αὐλικούς, // οἱ ὁποῖοι, // δέν γνωρίζω ἐάν εἰς τόν Βασιλέα εἶναι πιστοί, // ἀλλά εἰς τόν Θεόν // οἱ περισσότεροι εἶναι ἄπιστοι» (Γρηγόριος Θεολόγος, Συντακτήριος Λόγος, TLG 36.492.5-36.492.8).
Στήν Παλαιά Διαθήκη, ὁ Κύριος, παρεσκεύασε συμφωνία, ὥστε Ἐκεῖνος, Προσωπικῶς νά ἀναγνωρίζεται, ὡς Μόνος Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ, εἴτε κατά τό σύστημα τῶν ἀμφικτιονιῶν, εἴτε, κατά τό σύστημα τῆς βασιλείας.
Ὅταν ὁ πρῶτος βασιλεύς, ὁ Σαούλ, ἐτόλμησε καί ἀμφισβήτησε τήν Βασιλεία τοῦ Κυρίου ἐπάνω στό λαό Του, τότε ἀπεστερήθη τόν θρόνο καί τήν ζωή του.
Ὁ Κύριος ἐπεξηγεῖ τήν αἰτία τῆς δυστυχίας τοῦ λαοῦ, μέ σαφήνεια.
«Ἔχρισαν βασιλιάδες, χωρίς τήν ἔγκρισί μου, διώρισαν ἄρχοντες χωρίς νά μέ ρωτήσουν. Τώρα δυστυχοῦν».
Δ. ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΝΑ ΣΑΣ ΣΤΕΙΛΩ
Δέν βρῆκα χειροτέρους Ἄρχοντας
Ἀνάλογο μέ τό παλαιοδιαθηκικό παράπονο τοῦ Θεοῦ, κρίνεται καί τό παράπονο τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, τοῦ πρώτου μετά τόν Ἕνα. Θά ἐπιθυμοῦσε νά συμβασιλεύη μέ τούς βασιλεῖς ἀγαπητούς ἀδελφούς του.
«Ἤδη κεκορεσμένοι ἐστέ· // ἤδη ἐπλουτήσατε· // Χωρὶς ἡμῶν ἐβασιλεύσατε· // καὶ ὄφελόν γε ἐβασιλεύσατε͵ // ἵνα καὶ ἡμεῖς ὑμῖν συμβασιλεύσωμεν». (Ἤδη εἶστε χορτᾶτοι, // ἤδη γίνατε πλούσιοι, // χωρίς ἐμᾶς ἐβασιλεύσατε· // καί μακάρι πράγματι νά βασιλεύατε, // ὥστε καί ἐμεῖς νά βασιλεύσουμε μαζί σας» (Α΄ Κορ. δ’ 8).
Ἄς μεταφερθοῦμε, στήν περίλαμπρο Βασιλεύουσα. Ἐκεῖ, ἐπικρατοῦσε γενική κατάπτωσις καί παρακμή. Τότε, οἱ πιστοί, ἱκέτευσαν τόν Ἅγιο Θεόδωρο τόν Συκεώτη (540-613 μ.Χ.), ὥστε, αὐτός νά προσευχηθῆ, καί νά ἀποστείλη ὁ Θεός ἀρίστους ἄρχοντες.
-Παιδί μου, τί προσεύχεσαι καί ζητᾶς ἀπό ἐμένα, τόν ἐρώτησε ὁ Θεός;
-Κύριε, σέ παρακαλῶ πολύ, νά μᾶς ἀποστείλης καλούς, ἐναρέτους ἄρχοντες γιά τό λαό μας, ἀπεκρίθη ὁ Ἅγιος.
-Γιά τίς ἁμαρτίες σας, ἔστειλα αὐτούς, καθότι, δέν διέθετα ἄλλους χειροτέρους, ἔλαβε τήν αὐστηρή Κυριακή ἀπόκρισι.
Τότε ἐκεῖνος, παρέμεινε λίαν σκεπτικός καί λυπημένος, γιά τήν κατάντια καί τόν ξεπεσμό τοῦ λαοῦ καί τῶν ποιμένων του. Κάτι ἀνάλογο, δυστυχῶς, δέν συμβαίνει καί κατά τήν ἐποχή μας;
Κάτι… τούς λείπει.
«Βασιλεύς, Βασιλευόμενος ἄνωθεν, Βασιλεύτερος Βασιλέων»
Μέγα τό ὕψος τοῦ Ἱερατικοῦ καί Ἀρχιερατικοῦ ὑπουργήματος.
«Χαῖρέ μοι, // ὦ καθέδρα, // τὸ ἐπίφθονον ὕψος τοῦτο // καὶ ἐπικίνδυνον, // ἀρχιερέων συνέδριον, // ἱερέων αἰδοῖ // καὶ χρόνῳ τετιμημένον, // ὅσον τε ἄλλο περὶ τὴν ἱερὰν τράπεζαν λειτουργικὸν Θεοῦ, // καὶ ἐγγίζον Θεῷ τῷ ἐγγίζοντι». (Χαῖρε γιά μένα, // ὦ καθέδρα, // αὐτό τό ἀξιοζήλευτο // καί ἐπικίνδυνο ὕψος, // τό συνέδριο τῶν Ἀρχιερέων, // ἡ σεβαστή καί τιμημένη // μέ τόν χρόνο τάξις τῶν Ἱερέων, // καθώς καί κάθε ἄλλο λειτουργικό ἀξίωμα τοῦ Θεοῦ, // γύρω ἀπό τήν ἱερή τράπεζα, // πού πλησιάζει τόν Θεό, // ὁ ὁποῖος ἐπιτρέπει νά τόν πλησιάσουν» (Γρηγόριος Θεολόγος, Συντακτήριος Λόγος, TLG, 36.489.31-36.489.35)
Ὁ πύρινος π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης, κάποτε, ἐρωτήθη ἀπό ἀνωτάτους ἀξιωματικούς τῆς Ἀεροπορίας, γιά προσοντοῦχο Κληρικό, ὑποψήφιο τότε Προκαθήμενο. Ἀπεκρίθη μέ δύο σιβυλλικές φράσεις.
-Αὐτός ὁ πατήρ, τά ἔχει ὅλα. Ἀλλά … Μοιάζει, νὰ τοῦ λείπει κάτι.
Γιά νά προσθέση, σέ ἀνάλογο περίστασι.
-«Αἱ μέν χεῖρες Ἡσαῦ, ἡ δέν φωνή Ἰακώβ», ἀναφερόμενος στήν ἀλλοπρόσαλλο δουλική τακτική ἐκκλησιαστικῶν, ἔναντι τῶν πολιτικῶν, ἀλλά καί τοῦ ἀναφερθέντος ἀνθρώπου.
Κάθε ἐκκλησιαστική ἐκτροπή, συνιστᾶ, “Ἀντι-Βασίλειον”, “Ἀντι-Ιεράτευμα”. Ἐνῶ, ὁ Κύριος μᾶς ἐνεθρόνισε, «εἰς κληρονομίαν ἄφθαρτον // καί ἀμίαντον καί ἀμάραντον // τετηρημένην ἐν οὐρανοῖς» (Α΄ Πέτρ. α΄ 4 ).
Συνεπῶς, Ἱερεῖς καί οἱ Ἐπίσκοποι, ἐπιβάλλεται νά τιμοῦν τήν ὑψηλη τους καθέδρα. Νά ἐξαλάσσονται, κατά τό Ὁμηρικό, ὡς “Βασιλεύτεροι τῶν Βασιλέων». «Ἀχιλλεύς: -ὃ δ᾽ Ἀχαιῶν ἄλλον ἑλέσθω, // ὅς τις οἷ τ᾽ ἐπέοικε // καὶ ὃς βασιλεύτερός ἐστιν». ( Ἤτοι, Ἀχιλλεύς: -Ἄς ἐπιλέξουν λοιπόν // κάποιον ἄλλο Βασιλεύτερο ἀπό τούς Ἀχαιούς, // κάποιον, πού νά τοῦ ταιριάζη // καί πού εἶναι πιό ἄξιος ἀπό μένα, // νά βασιλεύη» (Ὁμήρου Ἰλιάς ι’, 392).
Αὐτόκλητοι ἄρχοντες Χριστιανικῶν Ἐθνῶν
Αὐτοστεμένοι Βασιλεῖς: «Ἑαυτοῖς ἐβασίλευσαν // καὶ οὐ δι΄ ἐμοῦ͵ // ἦρξαν καὶ οὐκ ἐγνώρισάν μοι· // τὸ ἀργύριον αὐτῶν καὶ τὸ χρυσίον αὐτῶν // ἐποίησαν ἑαυτοῖς εἴδωλα͵ // ὅπως ἐξολεθρευθῶσιν» (Ὠσηέ η΄ 4).
Ἀλληγορική ἀναλογία: «Αὐτοί βασίλευσαν γιά τόν ἑαυτό τους // καί ὄχι μέ δική μου ἐντολή, // ἄρχισαν νά κυβερνοῦν καί δέν μέ ἀνεγνώρισαν. // Τό ἀσήμι τους καί τό χρυσάφι τους // τό ἔκαναν εἴδωλα γιά τόν ἑαυτό τους, // ὥστε νά ἀφανισθοῦν».
