Ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν μᾶς συμβουλεύει πῶς νὰ ἀγωνιζώμαστε γιὰ τὸν Χριστό. (Φιλιπ. α΄ 29-30)
«ὅτι ὑµῖν ἐχαρίσθη τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ, οὐ µόνον τὸ εἰς αὐτὸν πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν, τὸν αὐτὸν ἀγῶνα ἔχοντες, οἷον εἴδετε ἐν ἐµοὶ καὶ νῦν ἀκούετε ἐν ἐµοί». (Δηλ.: Εἶναι δὲ ἀπόδειξις σωτηρίας αἰωνίας διὰ σᾶς, διότι εἰς σᾶς ἐδόθη ὡς χάρις ὄχι µόνον τὸ νὰ πιστεύετε εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, ἀλλὰ καὶ τὸ νὰ πάσχετε ὑπὲρ τοῦ ὀνόµατος τοῦ Χριστοῦ, καὶ νὰ ἔχετε τὸν ἴδιον ἀγῶνα µὲ ἐµέ, τέτοιον, ὁποῖον εἴδατε εἰς ἐµέ, ὅταν ἦλθον εἰς τοὺς Φιλίππους, ὅπου καὶ ἐδάρην καὶ ἐφυλακίσθην καὶ ἐδιώχθην, καὶ ὁποῖον ἀκούετε, ὅτι ἔχω καὶ τώρα, ποὺ εἶµαι φυλακισµένος ἐδῶ εἰς τὴν Ρώµην).
«Δὲν σταυρώθηκε ὁ Κύριός σου; Μιμήσου Τον διαφορετικά, ἄν δὲν μπορῆς νὰ μιμηθῆς τὸν τρόπο Ἐκείνου, σταύρωσε τὸν ἑαυτό σου, ἔστω κι ἄν δὲν σὲ σταυρώση κανείς».
Καὶ συμπληρώνει:
«Ἔχουμε ἀνάγκη μεγάλου ἐνθουσιασμοῦ καὶ διακαοῦς ζήλου, γιατὶ ἀλλιῶς δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ πετύχουμε τὰ ὑπεσχημένα σ’ ἐμᾶς ἀγαθά. Αὐτὸ θέλει νὰ ἐπισημάνη ὁ Χριστός, ὅταν λέγη ἄλλοτε· μέν: «Ἐὰν δὲν πάρη κανεὶς τὸ σταυρό του καὶ δὲν μὲ ἀκολουθήση, δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος» (Ματθ. 10, 38), ἄλλοτε δέ: «Πῦρ ἦρθα νὰ βάλω στὴ γῆ καὶ πῶς θὰ ἤθελα νὰ εἶχε ἤδη ἀνάψει!» (Λουκᾶ 12, 40). Μὲ τοὺς δυὸ αὐτοὺς λόγους Του θέλει νὰ μᾶς παρουσιάση, πόσο θερμὸς καὶ γεμᾶτος ἀπὸ ζῆλο κι ἕτοιμος γιὰ κάθε κίνδυνο πρέπει νὰ εἶναι ὁ μαθητής».
- Στὸν βίο τῆς Ἁγίας Συγκλητικῆς θαυμάζουμε τὴν ἀμείωτη καρτερία της στὴν δυσώδη ἀσθένειά της.
«Ἡ Ἁγία Συγκλητικὴ ἀρρώστησε στὰ τελευταῖα της ἀπὸ φυματίωση λάρυγγος. Εἶχε σαπίσει μέσα ὁ λάρυγγάς της, ὁ εὐλογημένος, ποὺ πάντα λαλοῦσε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Τὸ στόμα της εἶχε σώσει ψυχὲς ἀναρίθμητες. Ὁ διάβολος ζήτησε τὴν ἄδεια νὰ τὴν δοκιμάση κι ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε νὰ τὴν πλήξη μὲ τὴν φυματίωση. Ἀπὸ τὴν σαπίλα εἶχε φθάσει σὲ τέτοιο σημεῖο δυσωδίας, ὥστε δυσκολεύονταν ἀκόμη καὶ οἱ μοναχές της νὰ τὴν ἐξυπηρετοῦν. Μεταχειρίζονταν δυνατὰ ἀρώματα, γιὰ νὰ τῆς προσφέρουν λίγα λεπτὰ ἀνακουφίσεως στὴν ἀσθένειά της. Αὐτὸ τὸ στόμα, ποὺ ὅταν ἦταν ὑγιές, λαλοῦσε καὶ ὠφελοῦσε, κατόπιν ὅταν ἀρρώστησε, ἐκήρυττε δυνατώτερα. Τί ἔλεγε ἕνα στόμα σιωπηλὸ καὶ σαπισμένο; Ἐκήρυττε ἄφωνα τὴν μεγάλη ὑπομονὴ καὶ τὴν καρτερία στὴν δοκιμασία τοῦ Θεοῦ. Ἔκανε τιτάνιο ἀγώνα, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίση τὸν διάβολο τῆς ἀνυπομονησίας, τοῦ γογγυσμοῦ, τοῦ κόπου καὶ τοῦ μόχθου τῆς ἀσθενείας».
- Ὁ Ἀββᾶς Παφνούτιος ἕνας ἀσκητὴς μὲ μεγάλα χαρίσματα, κάποτε προσευχήθηκε στὸν Θεὸ καὶ εἶπε:
– Θεέ μου, μὲ ποιὸν μὲ ἔχεις κατατάξει; Μὲ ποιὸν εἶμαι ἴσος, μὲ ἴδιο μέτρο στὴν ἀρετή;
Κι ἀκούει φωνὴ ποὺ τοῦ λέει:
-Κάτω στὴν Ἀλεξάνδρεια ὑπάρχει ἕνας πτωχὸς ἄνθρωπος, ἕνας τσαγκάρης μέσα σ’ ἕνα ὑπόγειο. Μ’ αὐτὸν εἶσαι στὸ ἴδιο μέτρο ἀρετῆς.
-Ἐγὼ ἀσκητής, ἀπὸ παιδὶ στὴν ἔρημο, εἶμαι ἴσος μ’ ἕνα λαϊκὸ ἄνθρωπο, μ’ ἕνα παντρεμένο;
-Ναὶ μ’ αὐτὸν εἶσαι ἴσος.
Τὴν ἄλλη μέρα ὁ ἅγιος παίρνει τὸ ραβδάκι του, τὸ ντορβαδάκι του, βάζει λίγο παξιμάδι καὶ τραβάει γιὰ τὴν Ἀλεξάνδρεια. Κατεβαίνει στὴν πόλη, πάει καὶ βρίσκει τὸν κοσμικὸ καὶ τοῦ λέει:
-Χριστιανέ μου, τί κάνεις ἐδῶ;
-Τί νὰ κάνω, Πάτερ, ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος εἶμαι. Εἶμαι ὁ χειρότερος ἄνθρωπος τοῦ κόσμου.
-Μποροῦμε νὰ μιλήσουμε;
-Μποροῦμε.
-Ποιὰ εἶναι ἡ ἀρετή σου, ποὺ ἐργάζεσαι;
-Ἐγὼ ἀρετή; Μὲ βλέπεις πῶς εἶμαι. Μέσα στὸν κόσμο ζῶ καὶ συμφύρομαι. Ἐσεῖς μάλιστα, ἔχετε ἀρετές.
-Ὄχι, κάτι κάνεις ἐσύ.
-Δὲν κάνω τίποτα.
-Ἐμένα μοῦ τὸ ἔδειξε ὁ Θεὸς καὶ δὲν μπορεῖς νὰ μοῦ πῆς ψέματα. Προσευχήθηκα καὶ μοῦ εἶπε ὅτι εἴμαστε στὸ ἴδιο μέτρο τῆς ἀρετῆς. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶσαι τυχαῖος.
-Μὲ συγχωρεῖτε, Πάτερ, ἐὰν τοῦτο ποὺ γίνεται, θεωρεῖται ὅτι εἶναι κάτι, θὰ σοῦ τὸ πῶ. Ἐγὼ παντρεύθηκα κι ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἔβαλα τὸ στεφάνι, εἶπα στὴ γυναίκα μου: «Ἂν μ’ ἀγαπᾶς, νὰ ζήσουμε ἐν παρθενίᾳ, νὰ ζήσουμε σὰν ἀδέλφια, γιὰ νὰ ἀγωνισθοῦμε γιὰ τὸν ἁγιασμὸ τῆς ψυχῆς μας». «Στέργεις;» «Στέργω». Καὶ ἔκτοτε ζοῦμε ἐν ἁγνότητι καὶ παρθενίᾳ.
Ὁ Ὅσιος Παφνούτιος, ἐνῶ ζοῦσε στὴν ἔρημο μὲ ἀσκητικότητα καὶ μὲ ἐγκράτεια στὶς αἰσθήσεις, προσπαθοῦσε νὰ ἁγνίση τὸν ἑαυτό του βοηθούμενος πάρα πολὺ κι ἀπὸ τὶς συνθῆκες τῆς ζωῆς. Ὁ ἄλλος μετὰ γυναικὸς ζοῦσε ἐν παρθενίᾳ μέσα στὸν κόσμο, μὲ ὅλες τὶς προκλήσεις τοῦ κόσμου, καὶ βοηθείᾳ τοῦ Θεοῦ εἶχε φθάσει σὲ μέτρα ἁγιότητος. Καὶ ὁ ἀγώνας του ἦταν μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν ἀγώνα τοῦ ἀσκητοῦ. Ἀπόδειξη ὅτι ἐνώπιον Θεοῦ ἦταν μεγάλος».
