Γεώργιος.Β.Λουκάκης, Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α).
Παρακινούμενος από την παραδοξότητα του εν θέματι φαινομένου αναγκάζομαι για μία ακόμη φορά απορών και θλιβόμενος, να επανέλθω στην περίπου γενικευμένη κατά τα τελευταία χρόνια πλην όμως αδιανόητη απάλειψη των αναφερομένων στους κατηχούμενους ευχών (και εντολής αποχωρήσεως αυτών) κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας, καταργουμένης τοιουτοτρόπως της διακρίσεως σε Λειτουργία των πιστών και εκείνης των κατηχουμένων. Διάκριση την οποία οι παλαιότεροι είχαμε διδαχθεί από το Δημοτικό!
Δυστυχώς ανίεροι μεταπατερικοί ''ανανεωτές'' επέτυχαν συν τω χρόνω να επιβάλουν ως κανονικότητα την κατάργηση της ως άνω διακρίσεως, με το ύπουλο πρόσχημα της δήθεν μη υπάρξεως στην εποχή μας κατηχουμένων λόγω του νηπιοβαπτισμού που καθιστά άσκοπη την (πεντάλεπτη) καταπόνηση λειτουργών και πιστών. Άλλωστε προφανώς με την ίδια αιτιολογία (καταπόνηση) τείνει να εξαλειφθεί και η ευχή της Αγίας Αναφοράς -για να περιορισθούμε μόνο σε αυτήν- ''άξιον και δίκαιον σε υμνείν... '' και διασώζεται μόνον η κατάληξή της ''τον επινίκιον ύμνον άδοντα...''
Επανερχόμενος στην εξάλειψη των κατηχουμένων και επειδή ατυχώς ακόμη και στον εκκλησιαστικό χώρο τα προ ολίγου αυτονόητα αποδεικνύεται ότι σήμερα... δεν είναι και τόσο, οφείλουμε να παρατηρήσουμε:
α) Ο νηπιοβαπτισμός επικράτησε σταδιακά και γενικεύθηκε ήδη από τον 4ον μ.Χ αίώνα. Συνεπώς η διαπίστωση μετά από δεκαεπτά αιώνες της μη υπάρξεως πλέον κατηχουμένων και η απόφαση απαλείψεως των εις αυτούς αναφερομένων ευχών είναι ετεροχρονισμένη ''ελαφρώς''. Αλλά έστω και έτσι αφαιρέθηκε επί τέλους ''ένα άχρηστο λειτουργικό απομεινάρι'' του οποίου την ύπαρξη είτε ανέχθηκε είτε δεν αντελήφθη νέφος τρισμέγεθες Αγίων, Θείων , Πνευματέμφορων Λειτουργών του Υψίστου παλαιοτέρων και νεωτέρων (''επιλείψει γαρ με ο χρόνος''...και ο χώρος απαριθμούντα).
β) Όλως αντιθέτως η πραγματικότητα στην πατρίδα μας σήμερα εκμηδενίζει την ανωτέρω προσχηματική επιχειρηματολογία των εκσυγχρονιστικών μεταπατερικών νόων, καθ΄όσον λόγω της θεαματικής αυξήσεως των μεταναστευτικών ρευμάτων η προσέλευση στην Ορθοδοξία αλλοθρήσκων και ετεροδόξων έχει-προς δόξαν Θεού- γιγαντωθεί.
γ) Το καταλυτικώτερο όμως γεγονός το οποίο καθιστά βαττολογία όλη την ένθεν κακείθεν επιχειρηματολογία είναι αυτή η ίδια οικουμενική ιδιότητα της Εκκλησία; ένεκα της οποίας η κάθε τοπική Εκκλησία αποτελεί την ''εν τόπω έκφανση (φανέρωση) της ΜΙΑΣ Αγίας Οικουμενικής Εκκλησίας και συνεπώς έστω ένας (1) κατηχούμενος να υπάρχει ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ του Πλανήτη κηρύσσεται η ορθόδοξη πίστη και υφίσταται τοπική Εκκλησία επιβάλλονται οι σχετικές εκφωνήσεις ΠΑΝΤΟΥ. Εξ΄ άλλου με το ίδιο τοπικιστικό επιχείρημα και πνεύμα θα έπρεπε να μην εκφωνούνται και άλλες ευχές και δεήσεις όπως πχ ''υπέρ αναρρήσεως των αιχμαλώτων'' ή -για να επιστρέψουμε στους κατηχουμένους- να καταργείτο η εντολή ΄΄τας θύρας τας θύρας'' ως άνευ αντικειμένου πλέον.
Πέραν όμως του εκκλησιαστικού-θεολογικού σκέλους, φρονώ ότι και με αμιγώς εγκόσμια κριτήρια συνιστά κολοσσιαία λογική αντίφαση οι εξαφανισμένοι καθ΄ όλη την διάρκεια του έτους κατηχούμενοι να εμφανίζονται εν είδει εποχικού φαινομένου κατά τις Προηγιασμένες , για να εξαφανισθούν και πάλι σιωπηλά και ανεξήγητα μετά την παρέλευση της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Αδυνατώ να αποδεχθώ ότι δεν γεννάται ακόμη και σε μετρίας ευαισθησίας ιερατική καρδιά κάποιος συνειδησιακός προβληματισμός και μια ποιμαντική ανησυχία όταν κατά την Προηγιασμένη της Παρασκευής ο Λειτουργός αναφέρει τους κατηχουμένους, μετ΄ου πολύ τους αγνοεί κατά την Θεία Λειτουργία Σαββάτου / Κυριακής και τους ξαναθυμάται την Προηγιασμένη της Τετάρτης !
Πατέρες μου συγχωρήσατε την οξύτητα του ύφους σε κάποια σημεία της παρούσης, όμως παρά την αναξιότητά μου δεν δύναμαι (ούτε επιθυμώ) να παραμένω νηφάλιος ενώπιον της ανατροπής της παραδεδομένης υπό των Θεοπνεύστων Δημιουργών της Θείας Λειτουργίας τάξεως και του τυπικού
αυτής.
Εύχεσθε.
