Η ζωή είναι ένας πόλεμος

Αντικρίζοντας με τα νεανικά καθαρά σου μάτια τον κόσμο μας, αλλοπρόσαλλο και αλλόφρονα, σε άκουσα συχνά να αναρωτιέσαι:

Πώς να ζήσω μέσα σ' έναν τέτοιο κόσμο; Πώς να κρατήσει κανείς όνειρα, ιδέες, αξίες και ιδανικά υψηλά μέσα στην ισοπεδωτική εποχή μας, που το μαύρο γιά άσπρο λογίζεται και το ψέμα ίσο κι αντάξιο με την αλήθεια; Πώς να πορευθεί –μόνος συχνά– στον δρόμο της αλήθειας, της αγνότητας, της τιμιότητας σ' έναν κόσμο που τα εχθρεύεται και τα εμπαίζει; Πώς να αντέξει στη θύελλα του κακού, της σαρκολατρείας, του υλισμού; Πώς;

 Δεν θα σου απαντήσω εγώ στα τόσο κρίσιμα ερωτήματά σου. Την απάντηση θα σου δώσει ένας... συνομήλικος, ένας... συμφοιτητής σου. Ένας τεταρτοετής της Σχολής Ευελπίδων, που λίγο πριν αποφοιτήσει έγραψε τούτη την επιστολή γιά τους πρωτοετείς Ευέλπιδες. Βγαλμένη μέσα από τη μικρή πείρα των 21 ετών του και συνάμα από μιά ψυχή μεγάλη και δυνατή, εντυπωσιάζει με την ωριμότητα που φανερώνει. Μπορεί να σου δείξει τον τρόπο γιά να πορευθείς στον πόλεμο της ζωής. Άκουσέ τον!

Η ζωή είναι πόλεμος.

Η γη σου είναι φρούριο και χρέος σου η Νίκη.

Μη μιλάς, να σκέπτεσαι, ν' αγαπάς, να μην πονάς.

Ένας είναι ο σκοπός σου, ο Πόλεμος.

Πολέμα γιά τα ιδανικά σου, γιά τα Ελληνικά ιδανικά

του ανθρωπισμού. Πολέμα γιά τη Μεγάλη Ελλάδα.

Άνδρες που περπατούν στη ζωή ευθυτενείς και με γαλήνη,

μαθημένοι να πονούν χωρίς να υποφέρουν, να νικούν

χωρίς να θριαμβολογούν, να νικώνται χωρίς να μοιρολογούν.

Αυτοί είναι οι πραγματικοί άνδρες, θεμέλια γενεών.

Αυτοί είναι οι Ευέλπιδες, οι αυριανοί ηγήτορες του Έθνους.

Νεαρέ Εύελπι, μάθε και εξασκήσου να είσαι απλός, ολιγόλογος, συγκρατημένος, σεμνός.

Λίγα λόγια, πολλά έργα.

Ανθρωπιά μεγάλη, πειθαρχία, πείσμα, αντοχή.

Όποιος σε κοιτά, τα μάτια του να γεμίζουν παλληκάρι.

Περισσότερο να προσβάλλεσαι όταν σε κυριεύη ο πόνος.

Μη θυμώνης, χειρότερα είναι να χτυπήσης, έστω και εάν μόλις κρατιέσαι με έναν κόμπο στο λαιμό.

Να φύγης είναι δειλία. Μόνος σου αποφάσισες να γίνης Αξιωματικός.

Να επιμένης πάντα στον σκοπό σου, στα όνειρά σου.

Παύλος Μελάς

Ανθυπολοχαγός Πυροβολικού

Τάξις 1891

 

Πριν 133 χρόνια (1891), ο νεαρός Παύλος Μελάς έγραψε τούτο το γράμμα προς τον νεαρό Εύελπι. Κι ύστερα το υπέγραψε με τη ζωή και το παράδειγμά του και το σφράγισε τον Οκτώβρη του 1904 με το αίμα του στη μαρτυρική γη της Μακεδονίας. Από τότε και μέχρι σήμερα περνά από χέρι σε χέρι κάθε χρόνο στους πρωτοετείς της Σχολής Ευελπίδων. Κι εκείνοι το αποστηθίζουν, γιά να τό 'χουν όπλο και ασπίδα στους δικούς τους αγώνες, στη δική τους αποστολή.

 

Έτσι φτάνει και σε σένα, τον νεαρό “Εύελπι” της ζωής...

 

Μην ξαφνιάζεσαι που πόλεμος είναι η ζωή, που κάθε μέρα και κάθε στιγμή ως Εύελπις πρέπει να σταθείς και να πολεμήσεις, όχι φανερούς εχθρούς, μα κείνους που... μέσα σου κουβαλάς και με τη σκέψη σου παλεύουν. Και τους άλλους που σαν Σειρήνες σε κυκλώνουν, σε ζαλίζουν και να σε καταποντίσουν ζητούν μέσα στον βούρκο της αμαρτίας. Είναι και κείνοι – η απομόνωση, η ειρωνεία, ο χλευασμός, η προσβολή – που φοβεροί υψώνονται μπροστά σου και απομυζούν την ικμάδα και τη χαρά της νιότης σου.

Κι εσύ, μέσα σε όλα αυτά και σε ό,τι ακόμα συναντήσεις, παλληκαρίσια πρέπει να σταθείς, τα όπλα σου να μην παραδώσεις, τις αξίες σου να μην προδώσεις και ...“όποιος σε κοιτά, τα μάτια του να γεμίζουν παλικάρι”!

Ίσως δεν τό 'χες φανταστεί πως “Εύελπις” θα γινόσουν μιά μέρα, γιά να φυλάξεις τη γη της καρδιάς σου, γιά να διασώσεις την αλήθεια, την αξιοπρέπεια, το ήθος του Ανθρώπου.

Γιά να διασώσεις την ελπίδα του κόσμου!

 

(Πέριοδικό “Η Δράση μας”, Οκτώβριος 2024)

pmeletios