Γράφει ὁ κ. Δημήτριος Β. Ἐμμανουήλ, Ἀναγνώστης
Θέμα: Πιστεύω εἰς μίαν «καθολικὴν Ἐκκλησία», καὶ προσδοκῶ μία Καθολικὴ Νίκη.
«Πολλὰ πράγματα συνιστοῦν τὴν Ὀρθοδοξία, μέχρι τὸ ἀντικείμενο εἰκόνα! Ὅμως ὅλων αὐτῶν τῶν πραγμάτων, ποὺ εἶναι ἡ καρδία ὅπως εἶπα, εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία. (Ἡ Θεία Λειτουργία ἀποτελεῖ τὴν καρδίαν τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλαδὴ τῆς ὀρθῆς δόξης, δηλαδὴ τῆς ὀρθῆς Πίστεως)» (π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος)
Ὁ κατὰ πάντα ἀξιόπιστος Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἔλεγε πρὸς τοὺς μαθητάς του· «ἀποκτανθῆναι καὶ τῇ Τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθῆναι» (Ματθ. 16, 21). Ἀρχικά τούς εἶπε γιὰ τὰ ἐπερχόμενα Πάθη του, γιὰ τὸν Σταυρὸ καὶ τὸν Θάνατό του («ἀποκτανθῆναι»), προσθέτοντας ὅτι «τὴν τρίτη ἡμέρα θὰ ἀναστηθεῖ». Καὶ ὢ τοῦ θαύματος! Χτὲς 9 Μαρτίου ὅλοι οἱ ἁπανταχοῦ Εἰκονόφιλοι χριστιανοὶ τοῦ νῦν αἰώνα ἑορτάσαμε τὴν ΝΙΚΗ τῆς Ὀρθοδοξίας – ἀναθεματίζοντας ὅλους τούς αἱρετικοὺς – καὶ σήμερα, τρεῖς μέρες μετά· γευόμαστε τὴν ΝΙΚΗ τοῦ ἐσφαγμένου Ἀρνίου, τὴν νίκη τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ… Τοῦ ὁποίου ἡ ὑψωμένη ἐπὶ τοῦ Ξύλου Εἰκόνα θὰ πρέπει -χάρη εἰρήνης, ἑνότητας, πίστεως καὶ ἀγάπης – νὰ ξανατοποθετηθεῖ εἰς τὸν ἴδιον Τόπον. Ὅσοι πιστοί, ἀκολουθήσωμεν «Αὐτήν», ἐννοεῖται τὴν Ἀνακοίνωση τῆς Δ.Ι.Σ. [1].
[Νὰ θίξουμε στὸ σημεῖο αὐτὸ ὅτι ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ Ἐσταυρωμένου δὲν εἶναι φαινόμενο τῶν δύο τελευταίων ἐτῶν ἀλλὰ ἀπὸ εἰκοσαετίας (σύμφωνα μὲ τὸν Μόρφου Νεόφυτο) καὶ ἔχει σχέση, μᾶλλον, μὲ τὴν «Λειτουργικὴ ἀνανέωση» ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τὸ 1999 καὶ μετά, σύμφωνα μὲ τὸν Περιστερίου Γρηγόριο [2]… Πράγματι, στὴν ἐνορία τῆς Ἁγίας Σκέπης Πτολεμαΐδος, ὁ ὑπεύθυνος γιὰ τὴν καθαριότητα τοῦ ἱεροῦ Βήματος μαρτυρεῖ πὼς ἐδῶ καὶ μία δεκαετία ὁ Ἐσταυρωμένος εἶναι τοποθετημένος ψηλὰ πάνω στὸ μεσαῖο παράθυρο τῆς κόγχης, ἀλλὰ καὶ παλαιὸς ἐπίτροπος ἀπὸ τὸν ἴδιο ἱερὸ Ναὸ βεβαιώνει πὼς εἶναι ἐκεῖ τουλάχιστον ἀπὸ 15 χρόνια. Λοιπόν, ἡ ἐμβέλεια τῆς ἐν λόγῳ Ἀνακοίνωσης (τῆς Δ.Ι.Σ.) πιάνει στὴν φάκα της ὅλους τούς ἱερεῖς-Ἀρχιερεῖς ποὺ χωρὶς ἀπόφαση τῆς Δ.Ι.Σ. ἐνήργησαν; Καὶ ἐπιπλέον, τὸ δίκτυ τῆς Ἀνακοίνωσης δύναται νὰ συμπεριλάβει (χωρὶς νὰ διαρραγεῖ) ὅσους Πατριάρχας καὶ Ἀρχιεπισκόπους, ὅσους Βαρθολομαίους καὶ Ἐλπιδοφόρους βγάζουν τὸν Τίμιο Σταυρὸ (ἐπαναφέροντας ἕνα παλαιὸ θεσμό, τὸ Σύνθρονο, μᾶλλον γιὰ νὰ ἀτενίζει ἀνεμποδίστως ὁ λαὸς τὸ πρόσωπό τους);]
Πράγματι, ἀδελφοί, χαρμόσυνος ἡ ἡμέρα σήμερον ἕνεκεν τῆς θετικῆς (=συντηρητικῆς) ἀποφάσεως τῆς Δ.Ι.Σ. τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (11 Μαρτίου 2025) γιὰ τὴν ἐπαναφορὰ τοῦ Ἐσταυρωμένου πίσω ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα. Ἡ εἰρήνη καὶ ἡ εὐλογία ἦλθε ἐπιτέλους ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, δηλ. ἐν πάσῃ Ἐνορίᾳ καὶ μακάριοι ὅλοι ὅσοι ἀγωνίστηκαν – κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ – γιὰ τὴν ΝΙΚΗ αὐτή. Ἑνωμένοι τώρα, κλῆρος καὶ λαὸς προχωροῦμε στοὺς πρόποδες τοῦ Γολγοθᾶ, γιὰ νὰ ζήσουμε ἢ καλύτερα γιὰ νὰ δοῦμε ἀπὸ «μακριά», γιὰ μία ἀκόμη φορά, τὰ Πάθη τοῦ Κυρίου μας… Ἤγγικεν γὰρ ἡ Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν Του· Ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος, ἡ Προδοσία τοῦ Ἰούδα, ἡ πλήρη ἐγκατάλειψη τοῦ Χριστοῦ διὰ τὸν φόβο τῶν Ἰουδαίων, ἡ ἄρνηση τοῦ Πέτρου, ἡ Ἄκρα ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ (τῆς Ἐκκλησίας Του, τῆς Ὀρθοδοξίας μας), ἡ Σταύρωση, ἀλλὰ καὶ τὸ «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκ. 23, 34)…
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ – ΣΚΕΨΕΙΣ – ΣΧΟΛΙΑ
Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Ἂς πλησιάσουμε τώρα στοὺς πρόποδες τῆς συνεδρίασης προκειμένου νὰ ἐξετάσουμε μετὰ προσοχῆς, τὸ πνεῦμα τῆς πρώτης ἐπίσημης Συνοδικῆς ἀνακοίνωσης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (2 χρόνια μετὰ) περὶ τοῦ θέματος τοῦ «Ἐσταυρωμένου τῆς Μ. Παρασκευῆς» ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Βήματος. Ὅπως τότε, οἱ Ἰσραηλίτες στάθηκαν στοὺς πρόποδες τοῦ ὄρους Σινᾶ φοβούμενοι νὰ ἀνέβουν στὴν κορυφὴ λόγω σεισμῶν καὶ καπνῶν, ἔτσι καὶ ἐμεῖς ἂς μιμηθοῦμε αὐτοὺς ποὺ ὅσο χρόνο περίμεναν τὸν Μωυσῆ – μᾶλλον – συζητοῦσαν γιὰ ποικίλα θέματα.
1. «Γιατί μισεῖ ὁ Θεὸς τὶς ἑορτὲς μας» (π. Αὐγουστῖνος Καντιώτης)
Ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας βρίσκει τὸν ἱεροκήρυκα π. Αὐγουστῖνο στὴν Ἀθήνα (3-3-1963 ἑσπέρας) νὰ ὁμιλεῖ πάνω στὸ ρητὸ «Οὐαί, ἔθνος ἁμαρτωλόν, λαὸς πλήρης ἁμαρτιῶν, σπέρμα πονηρόν, υἱοὶ ἄνομοι…», τοῦ Ἡσαΐα.
Ἂς πλησιάσουμε λοιπὸν αὐτὸ τὸ ὄρος, τὸ ὄρος Καντιώτη, καὶ ἀφοῦ καθίσουμε παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ ἂς ἀκούσουμε ὅ,τι ἔχει νὰ μᾶς πεῖ, γιατί ἡ «φωνή» του θὰ μᾶς χρειασθεῖ ὥστε νὰ χρησιμοποιηθεῖ «ἐναντίον αὐτῶν» (ὅλων τῶν φανερῶν καὶ κρυφῶν Οἰκουμενιστῶν) ποὺ καὶ σήμερα ἐπαναλαμβάνουν τὸ ρητό: «Νὰ γυρίσουμε πίσω στὴ χώρα τῶν παθῶν, Αὐτὸς χάθηκε καὶ δὲν πρόκειται νὰ γυρίζει» καὶ ἐπιπλέον (λένε): «Ποιὸς ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι ὁ Μεσσίας;» [4] (Φωνὴ τοῦ νῦν Ἐπισκόπου Φλωρίνης Εἰρηναίου;) ]
Ἂς ἀκούσουμε, λοιπὸν τὴ συγκλονιστικὴ-ἐλεγκτικὴ φωνή του:
«Προσπαθῶ, ἀγαπητοί μου, νὰ λαλῶ ἀλήθειαν. Αὐτὰ ποὺ θὰ ποῦμε θὰ εἶνε ἔλεγχος, ὅπως ἐπιβάλλει τὸ πνεῦμα Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης στὸν ἐργάτη τοῦ Εὐαγγελίου. Χωρὶς ἔλεγχο μετάνοια δὲν ἐπέρχεται. Μόνο μωροὶ μισοῦν τὸν ἔλεγχο· οἱ σοφοὶ τὸν ἀγαποῦν (βλ. Παρ. 9,8). Ἐλπίζω ἐσεῖς, ν’ ἀγαπᾶτε τὸν ἔλεγχο, ποὺ στρέφεται ὄχι μόνο σὲ ἄλλους ἀλλὰ καὶ στὸν ἑαυτό μας, στ’ ἁμαρτήματά μας. Μὲ τὴν ἐλπίδα αὐτὴν προχωρῶ. Ὁ προφήτης Ἡσαΐας, σὲ ἐποχὴ διαφθορᾶς τοῦ Ἰσραήλ, εἶπε κατ’ ἐντολὴν Θεοῦ· «Οὐαί, ἔθνος ἁμαρτωλόν, λαὸς πλήρης ἁμαρτιῶν, σπέρμα πονηρόν, υἱοὶ ἄνομοι…» (Ἡσ. 1, 4). Ὁ ἔλεγχός του, τὸ «κουστούμι» αὐτό, ταιριάζει καὶ στὰ δικά μας μέτρα, στὴν ἐποχή μας.
…Θέλετε ἄλλο δεῖγμα πού λυπεῖ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ; Ὅλοι ἔχετε παρακολουθήσει κηδεία. Μπροστὰ στὸ νεκρὸ ὅλοι κάθονται σκεπτικοί, ἀκολουθοῦν τὸ φέρετρο σιωπηλοί· κανένας δὲν γελάει, δὲν μιλάει, δὲν ἀστειεύεται. Αὐτὸ γίνεται στὶς κηδεῖες ὅλων ἀνεξαιρέτως. Ὑπάρχει ὅμως μία κηδεία πίσω ἀπὸ τὴν ὁποία ὀργιάζουμε. Εἶνε, ὢ Θεέ μου! ὁ Ἐπιτάφιος θρῆνος τὴ Μεγάλη Παρασκευή… Γι’ αὐτὸ μισεῖ ὁ Θεὸς τοὺς ἐπιταφίους καὶ τὶς ἑορτές μας. Τέτοιοι ἐπιτάφιοι ἂς λείπουν. Δὲν ἔχει ἀνάγκη ὁ Κύριός μας ἀπὸ μᾶς τὰ σκουλήκια νὰ τὸν συνοδεύουμε στὸν Τάφο… Τέτοιες ἐκδηλώσεις μισεῖ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.
Τώρα, ἀδελφοί μου, νὰ πᾶμε βαθύτερα; Ἂν μποῦμε μέσα στὸ ναό, στὸ ἅγιο βῆμα, ἂν δοῦμε τὰ παιδιά, τοὺς ἱερεῖς, τοὺς ψαλτάδες, τοὺς νεωκόρους, τοὺς ἐπιτρόπους, τὸ χλιαρὸ ἐκκλησίασμα, τότε ὄχι μία φορὰ, ἀλλὰ πολλὲς θὰ ποῦμε ὅτι δυστυχῶς ἡ θρησκεία μας, τείνει νὰ φτάση στὸ ἐπίπεδο ἐκεῖνο, ὅταν ὁ Θεάνθρωπος εἶπε τ’ ἀθάνατα ἐκεῖνα λόγια, «Πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ἰω. 4,24).» [5].
2. «Κάθε παραποίησις, κάθε κακοποίησις μέσα εἰς τὸν χῶρον τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι ἕνα αὐτόχρημα ἔγκλημα ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας.» (π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος)
Ἀγαπητοί, ἀπὸ τοὺς πρόποδες τοῦ ὄρους Καντιώτη μεταφερόμαστε στοὺς πρόποδες τοῦ Μυτιληναίου ὄρους (παίρνοντας πρῶτα λίγα ἀπαραίτητα ἐφόδια!).
[Ἂν καὶ ἡ γῆ σείεται κάτω ἀπὸ τὰ πόδια μας ἕνεκεν παλαιῶν καὶ νέων Ἀνακοινώσεων περὶ τοῦ «κοινοῦ Πάσχα», ἐννοεῖται ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν αἱρετικῶν παπικῶν καὶ λοιπῶν «ἐκκλησιῶν»! καὶ καθὼς οἱ καπνοὶ σκιάζουν τὴν κορυφὴ τοῦ βουνοῦ, ὅπου ὁ «καθυστερημένος» καὶ στερημένος Πνεύματος, ὁ Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος, ἀνέβη πρὸ πολλοῦ, γιὰ νὰ παραλάβει τὸν τύπο τῆς νεορθόδοξης Θείας Λειτουργίας, «χάρη ἑνώσεως» καὶ «κοινοῦ Ποτηρίου»…ἡ συζήτησή μας μετὰ τοῦ συγγραφέα τοῦ βιβλίου «Ταμεῖον Ὀρθοδοξίας» κερδίζει τὸ ἐνδιαφέρον μας, καθὼς τὴν ὥρα αὐτὴ ὁ Γέρων ἀπαντᾶ σ’ ἕνα καίριο (πρῶτο) ἐρώτημα: «Πόσαι αἱ Θεῖαι Λειτουργίαι, καὶ τίνες Λειτουργίας ἔγραψαν;». Ὅσο, ὁ Ἐλπιδοφόρος Ἀμερικῆς «καθυστερεῖ νὰ κατέβει»… ἂς ἀκούσουμε τὴν ἀπάντηση:
«Καθὼς λέγει ὁ λβ΄. Κανὼν τῆς ἐν Τρούλλῳ Ἁγίας Συνόδου, πρῶτος, ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος, ὁ καὶ πρῶτος Ἱεράρχης, κατέστρωσε Θείαν Λειτουργίαν. Δεύτερος, ὁ Μέγας Βασίλειος… ὁ δὲ Νικήτας Παμφλαγὼν λέγει, ὅτι καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος συνέθεσε Θείαν Λειτουργίαν. Τινὲς λέγουσι καὶ Λειτουργία τοῦ Κλήμεντος, καὶ ἄλλην εἰς τοὺς Αἰθίοπας τοῦ Εὐγγελιστοῦ Ματθαίου, καὶ ἄλλην τοῦ Βαρνάβα, καὶ ἄλλοι Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου, ἥν διὰ τὸ μεγαλόδοξον τῆς φράσεως, ὡς γνησίαν δέχονται·»… Ἀπὸ τὸ σημεῖο αὐτὸ τὸ ἐνδιαφέρον μας κορυφώνεται καθὼς ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι πολλοὶ ὀρθόδοξοι Ἀπόστολοι καὶ Ἱεράρχες κατέστρωσαν Θεία Λειτουργία, ἐπαναλαμβάνω· Ὀρθόδοξοι! δηλαδή, ἅγιοι ἄνθρωποι πλήρης Πνεύματος Ἁγίου, Εὐαγγελιστές, Ἀπόστολοι ἀλλὰ καὶ Ἱεράρχες (Μέγας Βασίλειος καὶ Ἱερὸς Χρυσόστομος) ἔγραψαν: «Μία, ἁγία», καὶ λογικὰ «ἀποστολικὴ» Θεία Λειτουργία! μὲ καθολικὴ ἰσχὺ- κῦρος (ἐφόσον μέχρι σήμερα «ΚΑΝΕΙΣ» δὲν τὶς ἀμφισβήτησε – ἄλλαξε τὸν «Τύπο» ἢ τὴν «Οὐσία» (Θεολογία-Συμβολισμοὶ) Αὐτῶν)…
Δεύτερο ἐρώτημα: Ποιὲς ἀπὸ τὶς θεῖες Λειτουργίες, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πλέον «δὲν τὰς ἐνεργεῖ», καὶ γιατί;
Ἀπάντηση: «ὅμως ἡ Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία αὐτάς τὰς δύο Λειτουργίας τοῦ Ἀποστόλου Ἰακώβου (σ.σ. πού κοινωνοῦν χώρια Σῶμα καὶ χώρια τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου, δηλ. ὅπως ἀκριβῶς κοινωνοῦν οἱ ἔχοντες τὴν «εἰδικὴ» Ἱερωσύνη καὶ ἐντός τοῦ ἱεροῦ Βήματος), καὶ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Μάρκου, καὶ τὰς ἄλλας δὲν τὰς ἐνεργεῖ, ἢ ἴσως διότι νοθεύθησαν παρὰ τινων, ὡς καὶ αἱ Διατάξεις τῶν Ἀποστόλων διὰ τοῦ Λήμεντος νοθευθεῖσαι δὲν δέχονται, ἢ διὰ τὸ πλατύ τῆς ἐκθέσεως.»[6]….
Ἀλήθεια, ἀδελφοί, ἡ «θεία Λειτουργία» τοῦ νῦν ἐπισκόπου τῆς Μητροπόλεως Περιστερίου εἶναι κατὰ πάντα Ὀρθόδοξη ἢ ὄχι; Ἔγκυρη ἢ ἄκυρη (ἂν καὶ ἐφόσον παραβιάζει τὸν Τύπο ἢ τὴν Οὐσία (=Θεολογία) Αὐτῆς);
Ἀλήθεια, ὅταν κάποιες ἀπὸ Αὐτές, ποὺ ἦταν πράγματι «μοναδικές», «ἅγιες», «καθολικὲς» καὶ μαζὶ «ἀποστολικὲς» ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἔπαψε νὰ τὶς ἐνεργεῖ, «ἴσως διότι ἐνοθεύθησαν παρὰ τινων», τότε, ἀγαπητοί, γιατί οἱ ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, οἱ Θεολόγοι – Λειτουργιολόγοι καὶ μελετητὲς τῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων σιωποῦν καὶ δὲν ὁμολογοῦν τὴν τοῦ Περιστερίου Παραβίαση (=Καινοτομία-Παραχάραξη); Ἀλλὰ καὶ δὲν τὸν τιμωροῦν! αὐτὸν ποὺ σὺν τοῖς ἄλλοις, «ἐκτὸς τῶν ἄλλων», καὶ «μαζὶ μὲ ὅλα τ’ ἄλλα», καὶ «σὲ ὅλα τὰ ἄλλα πρόσθεσε ὅτι «εἶναι λανθασμένη» ἡ θέση τοῦ Ἐσταυρωμένου πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα! καὶ «σὰν νὰ μὴ φτάνει αὐτὸ» ἐγκαινίασε ἱερὸ Ναὸ τελώντας «θεία λειτουργία – Θυσία;» μὲ Ἀντιμήνσιο ποὺ παρίστανε ὄχι τὸν «Ἐπιτάφιο Θρῆνο», ἀλλὰ τὸ «Μυστικὸ Δεῖπνο»[7], ἂν δὲν λανθάνουμε…! Λοιπόν, ἀδελφοί, ἂν ἡ (διοικοῦσα) Ἐκκλησία, τότε, σταμάτησε νὰ ἐνεργεῖ τὶς ἀπὸ Ἁγίους, ἐπαναλαμβάνω, τὶς ἀπὸ Ἁγίους κατεστρωμένες Θ. Λειτουργίες, ἐπειδὴ «ἐνοθεύθησαν παρὰ τινων»…Τί ἔπρεπε, σήμερα, ἡ Δ.Ι.Σ. νὰ πράξει (ἀλλὰ καὶ νὰ γράψει);
Ἐπιπροσθέτως, ἀδελφοί, θὰ ἦταν ποτὲ δυνατὸν ἡ Ἐκκλησία μας νὰ ἐνεργήσει «θεία Λειτουργία» πού ἔχει κατεστρωθεῖ ἀπὸ αἱρετικὸ ἄνθρωπο – οἰκουμενιστή; Ἢ ἀλλιῶς· Θὰ μποροῦσε ποτὲ αἱρετικὸς ἄνθρωπος ἢ καλύτερα ἀφώτιστος καὶ πλανεμένος νὰ καταστρώσει Ὀρθόδοξη Λειτουργία, δηλ. «ΘΕΙΑ»; Καὶ πάλι θὰ ἦταν ποτὲ δυνατὸν – ἡ Ἐκκλησία μας – νὰ δεχθεῖ ὡς ΕΓΚΥΡΗ τὴν ἀπὸ ὀρθοδόξους Ἱερεῖς τέλεση μίας Θείας Λειτουργίας, ὅταν ὁ «Τύπος» αὐτῆς δὲν ἀκολουθεῖ τὸ Τυπικὸ Αὐτῆς, ἀκριβῶς ὅπως τὴν κατέστρωσαν οἱ Ἅγιοί μας, ἐννοεῖται μὲ βάση τὴν Βάση τῆς Πίστεως (δηλ. Κατὰ τὰς Γραφάς);
Ἂν τότε, πού οἱ αἱρετικοὶ (μετανοημένοι) ἐπέστρεφαν στὴν Ἐκκλησία μας δὲν γίνονταν δεκτὸ τὸ Βάπτισμά τους λόγῳ τῆς ἀλλαγῆς τοῦ «Τύπου» τοῦ Βαπτίσματος, σήμερα πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐνεργεῖται ἡ τοῦ Περιστερίου «θεία Λειτουργία»; ὅταν ἐν αὐτῇ ἀλλάζει ὄχι μόνο ὁ «τύπος», ἀλλὰ ἅπασα ἡ Θεολογία τῆς Θείας Λατρείας; Ὅταν ἐπὶ παραδείγματι, τὸ «κέντρο» τῆς Θείας Εὐχαριστίας – γιὰ τὸν Περιστερίου – εἶναι «ὁ Ἀναστημένος Χριστὸς ποὺ δὲν εἶναι στὴν Ἱστορία», ἀλλὰ «βρίσκεται στὴν Βασιλεία ἀπ’ ὅπου καὶ ἔρχεται». Ὅταν στὴν Πρόθεση γεννᾶται ὁ Χριστὸς καὶ «τί δουλειὰ ἔχει ἐκεῖ ἡ Εἰκόνα τῆς Ἄκρας ταπείνωσης» (ἔνν. ὅτι «Αὐτοὶ» ποὺ τὴν τοποθέτησαν εἶναι, γιὰ τὸν Μητρ. Περιστερίου, «σχιζοφρενεῖς»)… Ἀλλὰ καὶ ὅταν «ὅλοι οἱ λειτουργιολόγοι (ἔνν. Οἰκουμενισταράδες) συμφωνοῦν ὅτι πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα δὲν πρέπει νὰ ἔχει τίποτα, τίποτα ἀπολύτως ἐκτὸς ἀπό… τὸ Σύνθρονο»! (Τέλος σχολίου)] .
3. Λόγος περὶ Θείας Λειτουργίας… τοῦ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου
«Πρέπει νὰ σᾶς πῶ ὅτι ὁ στίχος αὐτὸς [«ἦσαν δὲ προσκαρτεροῦντες τῇ διδαχῇ τῶν ἀποστόλων καὶ τῇ κοινωνίᾳ καὶ τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου καὶ ταῖς προσευχαῖς.» (Πράξ. 2,42)] ἔχει ἀνεκτίμητον ἀξίαν, διότι μᾶς διασώζει τὸν πυρήνα τῆς Λατρείας. Σ’ αὐτὰ τὰ τέσσερα κύρια χαρακτηριστικά τους σημεῖα. (Ὁ στίχος αὐτὸς κατὰ τρόπο περιληπτικότατο μᾶς δίδει τέσσερα κύρια χαρακτηριστικά τῆς Θείας Λατρείας. Εἶναι ἡ διδαχή, δηλαδὴ τὸ κήρυγμα. Εἶναι ἡ κοινωνία, δηλαδὴ ἡ φιλανθρωπία, ἡ φροντίδα γιὰ τοὺς πτωχοὺς ἀδελφούς. Εἶναι ἡ κλάσις τοῦ Ἄρτου, τὸ μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Καὶ ἡ προσευχή, ποὺ εἶναι τὸ ὅλον πλαίσιον τῆς Θείας Λειτουργίας).
Καὶ ὅτι, ἂν ἡ Θεία Λειτουργία ἀποτελεῖ τὴν καρδίαν τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλαδὴ τῆς ὀρθῆς δόξης, δηλαδὴ τῆς ὀρθῆς Πίστεως, τότε, καθρεπτιζόμενοι ἐμεῖς μέσα εἰς αὐτὰ, τὰ ὁποῖα μᾶς διασώζει ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς μποροῦμε νὰ συγκρίνουμε καὶ νὰ λέμε, ἂν ἔχομε Ὀρθοδοξία. Θὰ τὸ πῶ ἄλλη μία φορά, πολλὰ πράγματα συνιστοῦν τὴν Ὀρθοδοξία, μέχρι τὸ ἀντικείμενο εἰκόνα. Ὅμως ὅλων αὐτῶν τῶν πραγμάτων, ποὺ εἶναι ἡ καρδία ὅπως εἶπα, εἶναι ἡ Θεία Λειτουργία. …Γι’ αὐτὸ κάθε παραποίηση, κάθε κακοποίηση μέσα στὸ χῶρο τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι ἕνα αὐτόχρημα ἔγκλημα ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας. Γι’ αὐτὸ ἂν δεῖτε, καὶ θὰ τὸ δεῖτε, νὰ ἐπιχειροῦν βέβηλα χέρια νὰ ἀλλάζουν τὸν τύπον τῆς Θείας Λατρείας, νὰ ἀντιδράσετε. Τὸ λέγω ν’ ἀντιδράσετε, γιατί πολλὰ ἀλλάζουν σιγὰ-σιγὰ, ἀλλὰ δὲν ἀντιδροῦμε.» [8].
4. Ἐν τέλει ὁ ἐπίσκοπος Περιστερίου Γρηγόριος διασπᾶ «τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ» ἢ κάποιο Ἄλλο; Ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος καθὼς ἀπαντᾶ στὸ ἐρώτημα «Τί εἶναι Παράδοση;» λύνει κάθε (λογικὴ) ἀπορία… καὶ εἶναι νὰ ἀπορεῖ κανεὶς μὲ τὴν ἀπάντησή του:
«Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ Ἐκκλησία μας γιορτάζει τὴ ΝΙΚΗ της. Τὴ νίκη Της κατὰ τοῦ ψεύδους, τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς διαστροφῆς…
Τί εἶναι ὅμως Παράδοση, γιὰ νὰ γυρίσουμε πάλι στὸ θέμα μας. Χριστιανικὴ Παράδοσις, ἀγαπητοί μου εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ εἶναι ἡ Χριστιανικὴ Παράδοσις. Γι’ αὐτό, ἀφοῦ εἶναι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας συγκεφαλαιώνεται εἰς τὸ Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας.
…Γιὰ νὰ γιορτάσουμε ἐπάξια τὴν Ὀρθοδοξία μας πρέπει νὰ ἐνταχθοῦμε καὶ ἐμεῖς στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἐνετάχθησαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας.
… Ἡ Παράδοσις δείχνει τὸ «ἔσχατο» καὶ τὸν «σκοπό». Αὐτὸ τὸ σημεῖο θὰ παρακαλοῦσα ἰδιαιτέρως νὰ τὸ προσέξουμε· Δείχνει τὸ «ἔσχατον», τὸ τελευταῖο. Λέγει ὁ ἀπ. Παῦλος, σὲ συνέχεια τῶν ὅσων σᾶς εἶπα προηγουμένως: «Ὡσάκις γὰρ ἂν ἐσθίετε τὸν ἄρτον τοῦτον καὶ τὸ ποτήριον τοῦτο πίνητε, τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλετε, ἄχρις οὗ ἂν ἔλθῃ» (Α΄ Κορ. 11.26). Ὅσες φορὲς τρώγετε τὸν Ἄρτον καὶ πίνετε τοῦτο τὸ Ποτήριον, δηλαδὴ μεταλαμβάνετε, καταγγέλλετε τὸν θάνατο τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν Δευτέρα του Παρουσία.
Τί εἶναι «Παράδοση»; Εἶναι ὁ χρόνος, εἶναι ἡ κατάσταση, ποὺ ὑπάρχει ἀνάμεσα στὴν Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴ Δευτέρα τοῦ Παρουσία.»,
Ἀλήθεια, ἀδελφοί, ἡ αἱρετικὴ «θεολογία-Ἐκκλησιολογία» τοῦ Σεβ. Περιστερίου Γρηγορίου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ, φανερῶν καὶ κρυφῶν οἰκουμενιστῶν, ἐν τέλει διασπᾶ «τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ» (ἐν τῇ Θείᾳ Λειτουργίᾳ) ἢ μήπως καὶ σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιο ὁμιλητή μας, αὐτὸ ποὺ ὁ Περιστερίου διασπᾶ εἶναι: Τὸ ἑνιαῖο μυστήριο τῆς Σταύρωσης καὶ τῆς Δευτέρας τοῦ Χριστοῦ Παρουσίας»;
Καὶ καταλήγει: «Εἶναι τόσο μεγάλο πρᾶγμα! Αὐτὴ τὴν ὁδόν, αὐτὸν τὸν τρόπο, αὐτὴν τὴν «Παράδοση» τὴν τρέφει ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ μέσα στὸ χρόνο, μέσα στὴν ἱστορία, ποὺ ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ ὁ Πιστός, ποὺ ἔχει ἐπίγνωση τοῦ τί Κοινωνεῖ, περιμένει τὸν Κύριο. Καὶ τί λέγει; «Ὁ Κύριος ἐγγύς», ὁ Κύριος ἔρχεται. Σὲ κάθε Θεία Λειτουργία λέμε σὲ μία Εὐχή, πρὶν ἀπὸ τὴν τέλεση τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας- εἶναι μέσα στὴν Εὐχὴ τῆς Ἁγίας Ἀναφορᾶς- ποὺ θυμίζουμε ἐκεῖ τὸν Σταυρόν, τὴν Ἀνάσταση, τὴν Ἀνάληψη, καὶ τὴν Δευτέρα του Παρουσία. Αὐτὸ πολλοὶ πιστοὶ τὸ ξεχνοῦν. Ἔτσι μία «Παράδοση», ἡ ὁποία ἔχει χάσει τὸν προσανατολισμό της δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι «ΠΑΡΑΔΟΣΗ». Καὶ ὁ προσανατολισμὸς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας εἶναι· Ὁ Χριστὸς ξανάρχεται , «Ἄχρι ἄν οὗ ἤξει», ἕως ὅτου ἔλθει πάλι.
Ἔτσι ὅταν κοινωνοῦμε, θὰ τὸ ἐπαναλάβω, γιατί πρέπει νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε, ζοῦμε μέσα σ’ αὐτὰ τὰ δύο ΟΡΟΘΕΣΙΑ: Τὴ Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ καὶ τή Δευτέρα του Παρουσία» [9].
[«Ὁ Χριστὸς ξανάρχεται», αὐτὸς εἶναι ὁ προσανατολισμός μας, ἀδελφοί! καὶ ὄχι νὰ λέμε ἢ νὰ γράφουμε ὅ,τι θέλουμε , γιὰ παράδειγμα: «Ποιὸς ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι ὁ Μεσσίας;» (Φωνὴ ποὺ διασπᾶ τὸ μυστήριο τῆς Σταύρωσης καὶ τῆς Δευτέρας Αὐτοῦ Παρουσίας!)
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
«Ἡ λανθασμένη θεολογικὰ καὶ αὐθαίρετα μόνιμη τοποθέτηση τοῦ “Ἐσταυρωμένου τῆς Μ.Παρασκευῆς” μέσα στὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα» (Ἐγκύκλιος Σεβ. Γρηγορίου Ἐπισκόπου Περιστερίου)
Ά) «Ποιὰ σχέση πρὸς τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μπορεῖ νὰ ἔχει ἕνας συνήγορος τοῦ ψεύδους;». (Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, ΕΠΕ 3, 608)
Ἀλλὰ καὶ ποιὰ σχέση πρὸς τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μπορεῖ νὰ ἔχει «ἕνας» συνήγορος τοῦ ψεύτη;
Β) «Πᾶσα ἀποδοχὴ τῶν αἱρετικῶν ἰσοδυναμεῖ πρὸς προδοσίαν τῆς πίστεως καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀμετανοήτους αἱρετικοὺς ἀποτελεῖ μισανθρωπίαν.» (Φωνὴ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ)
Ἡ ἀποδοχὴ τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ὅπως Τὴν ἐνεργεῖ ὁ Ἐπίσκοπος Γρηγόριος ἰσοδυναμεῖ μὲ προδοσία Πίστεως ἢ ὄχι; Καὶ ἡ ἀγάπη ποὺ ἔδειξαν πρὸς τὸν ἐν λόγω ἀμετανόητο ἄνθρωπο, ἐννοεῖται οἱ 12+ ποὺ παρέστησαν ἐν τῷ Συνθρόνῳ τῆς Δ.Ι.Σ., εἶναι ἢ ὄχι «μισάνθρωποι»; Ἐφόσον δὲν θέλουν – θέλησαν νὰ θεραπεύσουν Συνοδικῷ τῷ τρόπω τὸν (ἰσότιμο) ἀδελφό τους; Ἀλήθεια τί περιμένετε ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, «Νὰ δεῖτε τοὺς Παπικοὺς ἐντὸς πασῶν τῶν ἐνοριῶν νὰ μοιράζουν ἀντίδωρα; Ὅπως ἤδη γίνεται στὸ ἐξωτερικὸ (στὴ Γερμανία)…» (Φωνὴ Χρήστου Θ. Ἐλευθεριάδη ἐνώπιον τοῦ Σεβ. Εἰρηναίου, ἐπισκόπου Φλωρίνης, Πρεσπῶν καὶ Ἐορδαίας τὴν Κυριακή τῆς Τυρινῆς 2-3-25, ἑσπέρας)]
Γ) «Τῶν Ἀποστόλων τὸ κήρυγμα καὶ τῶν Πατέρων τὰ δόγματα ὑφαίνουν ἀπὸ κοινοῦ τὸν χιτώνα τῆς Ἀληθείας,
[σ.σ. Ἀλλὰ ὅλοι μας] Λυπούμεθα, διότι ὁ Παπισμός, ὁ Προτεσταντισμὸς καὶ ὁ Διαφωτισμός, πού ἐμείωσαν πρῶτοι τούς Ἁγίους Πατέρες, ἀπέκτησαν καλοὺς μαθητάς καὶ ὀπαδοὺς καὶ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων [σ.σ. π.χ. τὸν νῦν Ἐπίσκοπο Φλωρίνης, τὸν κρυφοϋποστηρικτὴ τοῦ νῦν Οἰκουμενι(στι)κοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου καὶ τῶν σὺν αὐτῷ, δηλ. τὸν κρυφοοικουμενιστὴ Εἰρηναῖο Λαφτῆ], κυρίως μεταξὺ τῶν ὑποστηρικτῶν τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ…» (Φωνὴ πατρὸς Θεοδώρου Ζήση)
Δ) ”Πιστεύω εἰς μίαν «καθολικὴν Ἐκκλησία», καὶ προσδοκῶ μία Καθολικὴ Νίκη”
(Συνεχίζεται)
Πτολεμαΐδα 16 Μαρτίου 2025
(Β΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν – Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ)
Σημειώσεις:
[1] aktines.blogspot.com [2] Ἐγκύκλιος Ἱ.Μ.Περιστερίου, «Ἡ λανθασμένη θεολογικὰ καὶ αὐθαίρετα μόνιμη τοποθέτηση τοῦ “Ἐσταυρωμένου τῆς Μ.Παρασκευῆς” μέσα στὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα». [3] «Διατὶ ὅμως συγκεκριμένως νὰ ἀσχολῆται κάποιος Ἐπίσκοπος μὲ τὸν «Ἐσταυρωμένον»; Διότι ἤδη αὐτὴ ἡ ἀφαίρεσις ἀποτελεῖ πρακτικήν, τὴν ὁποίαν ἐφαρμόζουν εἰς τὸ Πατριαρχεῖον Κων/λεως! Ἂς ὑπενθυμίσωμεν ὅτι ἔπραξεν ἤδη ὁ Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος (ὁ καινοτομῶν μὲ τὰ «πολλαπλὰ κουταλάκια»…), ἀκολουθῶν αὐτὸ ποὺ συμβαίνει ἤδη εἰς τὸν Ἅγιον Γεώργιον εἰς τὸ Φανάρι, ὅπου ὅταν λειτουργῆ ὁ Πατριάρχης ὁ Ἐσταυρωμένος ἀποσύρεται, ἐνῶ ὅταν ἱερουργῆ κληρικὸς ἐπανέρχεται. Ἡ μεταφορὰ καὶ ἐπαναφορὰ τοῦ Τ. Σταυροῦ ὀλίγον πλέον ἀπέχει ἀπὸ τὸ νὰ καταντήση ἡ ὑπόθεσις θεατρινισμός. Πῶς αἰτιολογεῖται ὅμως αὐτὴ ἡ ἀλλαγή; Ὡς διατείνονται, σκοπὸς εἶναι ἡ ἐπαναφορὰ τῆς σπουδαιότητος τοῦ συνθρόνου, δηλ. τῶν θέσεων ὄπισθεν τῆς Ἁγίας Τραπέζης εἰς τὴν κόγχην, ὅπου κάθεται ὁ Ἐπίσκοπος καὶ τὸ πρεσβυτέριον. Ἡ ἰδέα αὐτὴ εἶναι μᾶλλον ρομαντική, ἐὰν δὲν εἶναι στοχευμένη… Ἀρκεῖ νὰ ἐξετάση κανεὶς τὴν ἱστορίαν τοῦ συνθρόνου, διὰ νὰ ἀποφανθῆ μὲ νηφαλιότητα.» (Παναγιώτης Κατραμάδος, θεολόγος) https://orthodoxostypos.gr [4] «ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ» eordaia.org [5] Τοπικὴ (καθημερινὴ) Ἐφημερίδα Πτολεμαΐδος «ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ», Τρίτη 11 Μαρτίου 2025. [6] «ΤΑΜΕΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ», ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΜΠΑΝΙΑΣ ΚΥΡΙΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΤΟΥ ΕΞ ΙΩΑΝΙΝΩΝ, ΕΚΔΟΣΙΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ (ΕΒΔΟΜΗ), ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣελ. 40. [7] «Νέα περιφρόνηση τῆς Παράδοσης στὸ Περιστέρι!» eeod.gr [8] «Καὶ λέγει ἕνας σοφὸς σύγχρονος ὀρθόδοξος θεολόγος ὅτι: Ἐὰν καταφέρουν οἱ ἐχθροὶ τῆς Πίστεως νὰ καταστρέψουν ὅ,τι νομίζουν ὅτι μποροῦν νὰ καταστρέψουν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, μόνο ἐὰν διατηρηθεῖ ὁ τύπος τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅπως ἔχει! εἶναι αὐτός, ὁ τύπος τῆς Θείας Λειτουργίας, ἱκανὸς νὰ συγκρατήσει τὴν Ὀρθοδοξία! καὶ σὲ καιροὺς καλύτερους, ὅταν ἔλθει (καιρὸς) ποὺ θὰ ἔχουν πλέον ἐξαφανισθεῖ οἱ ἐχθροί, νὰ ἀποδοθεῖ ἡ Ὀρθοδοξία. Σᾶς τὸ λέγω γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖτε τί σημαίνει Θεία Λειτουργία.» (π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος) arnion.gr [9] youtube.com
