Ἡ βεβαιότητα τῆς ἐλπίδας
Ἄς ἐπαναλάβουμε, Χριστιανοί μου, τό τελευταῖο τμῆμα τοῦ σημερινοῦ Ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος:
«…ἰσχυράν παράκλησιν ἔχομεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος. Ἥν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καί βεβαίαν καί εἰσερχομένην εἰς τό ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος».
Στήν Νεοελληνική Γλῶσσα : «Ὅσοι καταφύγαμε στόν Θεό, ἔχουμε μεγάλη παρηγοριά κρατώντας τήν ἐλπίδα πού μᾶς χαρίζεται. Αὐτήν τήν ἐλπίδα ἔχουμε σάν σίγουρη καί βέβαιη ἄγκυρα τῆς ψυχῆς μας, πού μᾶς ὁδηγεῖ στά Ἅγια τῶν Ἁγίων (δηλαδή στήν χαρά τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ)».
Κάθε ἐλπίδα, ἀδελφοί μου, δέν σημαίνει κατ’ ἀνάγκη καί σιγουριά καί βεβαιότητα. Περισσότερο μοιάζει μέ πιθανότητες νά γίνει αὐτό πού ἐπιθυμοῦμε. Καί πολλές φορές παρά τήν προσδοκία μας ἀποτυγχάνουμε καί ἀπογοητευόμαστε.
Δέν συμβαίνει, ὅμως, τό ἴδιο μέ τήν ἐλπίδα πού στηρίζεται στήν ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ : Ὅπως στήν ὑπόσχεσή Του ὁ Θεός πρός τόν Ἀβραάμ ἦταν συνεπής καί τόν εὐλόγησε καί τόν πλήθυνε, ἔτσι καί σέ μᾶς ἔχει δώσει ὑπόσχεση σωτηρίας. Σωτηρίας ὡς πρός τόν πνευματικό μας θάνατο καί τήν ἀπώλεια τοῦ Παραδείσου Του. Γι’ αὐτό καί, ὅσες φορές κι ἄν ἀπογοητευόμαστε ἀπό τά λάθη, τίς ἀστοχίες καί τίς ἁμαρτίες μας, ποτέ δέν πρέπει νά λέμε «χάθηκε κάθε ἐλπίδα - ἀπώλωλεν ἡ ἐλπίς ἡμῶν». Ἐπειδή ὁ Χριστός ἔπαθε στόν Σταυρό γι αὐτό ἀκριβῶς : Γιά νά παραμείνει ὁ Ἴδιος σιγουριά, ἐλπίδα καί βεβαιότητα σέ ὅσους Τόν ἐμπιστεύονται καί Τόν ἀγαποῦν.
Δέν σώζεται ὁ
ἄνθρωπος ὅταν γίνει «καλός κἀγαθός» ἀπό τά ἔργα του, μόνο διά «Πίστεως
Ἰησοῦ Χριστοῦ». Μιᾶς πίστης πού σημαίνει ἐμπιστοσύνη, ἀγάπη, ταπείνωση,
καταφυγή.
Καί, ὅπως ὁ Μελχισεδέκ ἔγινε ἀρχιερέας εὐλογώντας τόν
Ἀβραάμ, ἔτσι καί ὁ Χριστός ἔγινε Ἀρχιερέας τῶν ἀμέτρητων πιστῶν Του,
μπαίνοντας πρῶτος στήν Βασιλεία τοῦ Πατέρα Του -καί δική Του- καί,
καλώντας μας νά Τόν ἀκολουθήσουμε.
Τί πιό βέβαιο; Τί πιό ἐλπιδοφόρο;
Ὅλοι, μά ὅλοι, οἱ πιστοί Του θά σωθοῦμε! Ὄχι προδικάζοντας τήν δίκαιη κρίση Του, ἀλλά ἔχοντάς Του ἐμπιστοσύνη ἀνεπιφύλακτη.
Ἐκεῖνος μᾶς τό ὑποσχέθηκε : Θά εἶναι μαζί μας γιά πάντα. Κι ἀφοῦ Αὐτός εἶναι πιά στήν ἀνοιχτή ἀγκαλιά τοῦ Πατέρα Του, στήν δική Του Βασιλεία, μᾶς περιμένει.
Σέ 20 μέρες θά ψάλλουμε στήν Ἀνάσταση : «Ὦ θείας, ὦ φίλης, ὦ γλυκυτάτης Σου φωνῆς. Μεθ’ ἡμῶν ἀψευδῶς γάρ ἐπηγγείλω ἔσεσθαι μέχρι τερμάτων αἰῶνος, Χριστέ. Ἥν οἱ πιστοί, ἄγκυραν ἐλπίδος κατέχοντες ἀγαλλώμεθα».
Πόσο γλυκειά καί φιλική ἡ Θεϊκή φωνή Σου. Μαζί μας ὑποσχέθηκες νἆσαι, Χριστέ, μέχρι ὁ χρόνος νά τελειώσει. Κι αὐτήν Σου τήν ὑπόσχεση κρατώντας την σφιχτά οἱ πιστοί Σου, γεμίζουμε ἀγαλλίαση!..
