Φθόνος καί ὑποκρισία
Πολλά διδάγματα παίρνουμε, χριστιανοί μου, ἀπό τήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή.
Πρῶτα, τήν μεγάλη ἀπήχηση πού εἶχε στόν λαό ἡ ἔξοδος τοῦ Κυρίου στόν κόσμο. Ὅποτε μαθευόταν, πώς ὁ Χριστός θά πήγαινε σέ κάποια περιοχή τῆς Γαλιλαίας, ἔσπευδαν οἱ Ἰσραηλῖτες νά Τόν συναντήσουν, νά Τόν ἀκούσουν, νά Τόν θαυμάσουν.
Ἔτσι καί στό σπίτι τῆς Καπερναούμ, μαζεύτηκαν τόσο πολλοί, πού ἡ εἴσοδος ἦταν ἀδιάβατη. Καί ὁ Ἰησοῦς κήρυττε μέ ἁπλότητα, μέ γαλήνη, μέ ἀγάπη. Δέν ὑποσχόταν κοινωνικές ἀνατροπές, οὔτε εὐμάρεια ὑλική. Ὑποδείκνυε ταπείνωση, μετάνοια, ἀγάπη. Καί τά πλήθη Τόν ἄκουγαν μαγεμένα!..
Ξαφνικά θόρυβοι ἀπό τήν σκεπή τάραξαν τήν ἠρεμία ἐκείνης τῆς συνάξεως: Τέσσερις ἄνδρες βγάζοντας τά κεραμίδια κατέβασαν μπροστά στόν Χριστό ἕνα στρῶμα μέ κάποιον παράλυτο. Ἔλπιζαν ὁ Ἰησοῦς νά τόν θεραπεύσει. Κι Ἐκεῖνος τοῦ συγχωροῦσε τίς ἁμαρτίες!.. Γνώριζε ὁ Πάνσοφος, πώς ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό εἶναι ἡ αἰτία κάθε ἀνθρώπινου κακοῦ. Ἔτσι διώχθηκε ὁ Ἀδάμ ἀπό τόν Παράδεισο· ἔτσι ἄρχισε ὁ ἀνθρώπινος πόνος· ἔτσι ξεκίνησε ἡ κάθε ἀρρώστεια.
(Ἀργότερα, διδάσκοντάς μας τήν προσευχή θά τόνιζε: «… καί ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν». Μιά αἴτηση ἀναιρετική κάθε δεινοῦ, κάθε νόσου).
Στήν συγκέντρωση ἐκείνη, ὅμως, ὑπῆρχαν καί μερικοί Γραμματεῖς. Τούς κατέφαγε ὁ φθόνος: Ὁ Ἰησοῦς μάγευε τά πλήθη. Κι’ αὐτό ἦταν ἀπειλή γιά τήν δική τους καθεστωτική ἀναγνώριση καί δόξα. Ἔπρεπε νά Τοῦ βροῦν ἕνα τρωτό σημεῖο. Κι ἄρχισαν νά διαλογίζονται μουρμουρίζοντας : Μόνο ὁ Θεός ἐπιτρέπεται νά συγχωρεῖ. Ποιός εἶναι αὐτός ὁ θρασύτατος;
Μά ὁ Χριστός, Παντοδύναμος καί Παντογνώστης, τούς κατάλαβε. Ἀφήνοντάς τους ἐνεούς τούς ρώτησε γιά τό ποιό εἶναι εὐκολότερο: Νά τοῦ συγχωρήσει τίς ἁμαρτίες ἤ νά τόν κάμει καλά;
Μιά καί οἱ Γραμματεῖς θεωροῦσαν δυσκολότερο τό δεύτερο, ὁ Χριστός θεράπευσε τόν παραλυτικό μέ μιά ἄμεση ἐντολή : -Πάρε τό κρεβάτι σου καί περπάτα!..
Πῶς μετά τό πλῆθος νά μή θαυμάζει, δοξάζοντας τόν Θεό;
* * *
Πολλά διδάγματα περιλαμβάνει τό σημερινό ἀνάγνωσμα τοῦ Εὐαγγ. Μάρκου. Ἄς μείνουμε σέ τρία: Δύο πρός μίμηση καί ἕνα πρός ἀποφυγή.
Πρῶτον: Ἡ μέχρι λατρείας ἀφοσίωση τοῦ ἁπλοῦ κόσμου στόν Χριστό.
Δεύτερον: Ἡ μεγάλη πίστη τοῦ παραλυτικοῦ καί τῶν φίλων του, ὥστε νά σκεφθοῦν τόν περίεργο -ὅσο καί δύσκολο- τρόπο νά προσεγγίσουν τόν Κύριο.
Τρίτον: Ἡ ὑποκρισία τῶν Γραμματέων, πού ὑπερασπίζονταν δῆθεν τόν Νόμο, ἐνῶ στό βάθος μισοῦσαν τόν Χριστό καί ἀπό τήν ἀρχή ἤδη τοῦ ἔργου Του, βυσσοδομοῦσαν «ἵνα Αὐτόν ἀπωλέσωσι».
Ἄς διδαχθοῦμε, ἀδέλφια μου, τήν εἰλικρίνεια. Ἄς ἔχουμε βαθειά ἐπίγνωση τοῦ τί θέλουμε. Κι ἄς καθαρίσουμε τίς προθέσεις μας. Μέ ἀγάπη. Μέ εἰρήνη. Μέ πίστη. Καί, ἀπαραίτητα, μέ ἀλήθεια… Θυμίζοντας στόν ἑαυτό μας Ποιός εἶναι ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή…
