ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΤΤΙΦΑ ΑΠΟ ΚΑΛΟΠΑΝΑΓΙΩΤΗ
Γράφει ο Ανδρέας Παυλίδη
"Μετά την αποπεράτωση του κρησφυγέτου υπό του Μάρκου Δράκου και του Κώστα Λοϊζου στο σπίτι του Νικόλα Παφίτη στον Καλοπαναγιώτη, τους μετέφερα στο κρησφύγετο του Τρουλληνού. Ακολουθήσε η μεταφορά και των υπολοίπων ανδρών της ομάδας: Νεοφύτου Σοφοκλέους, Νίκου Ιωάννου Ψωμά, Σάββα Ταλιαδώρου και μετέπειτα του Τεύκρου Λοϊζου από το Καλό Χωριό Λεύκας.
Η όλη τροφοδοσία και αλληλογραφία ή τυχόν οπλισμός μεταφέρονταν από τον ιδιοκτήτη του κτήματος Ν. Παφίτη μέσω μου. Το κρησφύγετο είχε όλα τα στοιχειώδη εκτός από το πλύσιμο του ρουχισμού. Ο "κλήρος" έπεσε στη θεία τη Βαγγελού, την Ευαγγελία Ττήφα.
Ήταν μυημένη στον Αγώνα λόγω των δύο παιδιών της Κωστάκη και Κόκου. Ο μεν Κωστάκης βρισκόταν στα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς, ο δε Κόκος στο Ξερό. Ήταν μόνη στο σπίτι...
Θυμάμαι πέρασα ένα πρωινό, δήθεν τυχαίως από το μονοπάτι, δίπλα από το σπίτι της. Την είδα να κάθεται μοναχιασμένη, πάνω σε μια μικρή καρέκλα στην αυλή του σπιτιού της, προσπαθώντας να μαντάρει κάτι.
Χαμογελώντας τη χαιρέτησα: "καλημέρα, θκειά Βαγγελού. Ηντα που καμνεις;" Αυτή με εκείνο το συνηθισμένο χαμόγελο της μου απάντησε: "καλημέρα γιέ μου. Έλα πάνω να σε δούμεν. Έμεινα μόνη. Κάτσε να σου κάμω καφέ, να σε δούμε λίγο, ν' αγαλλιάσω τζιαι γιω, να παν κάτω τα μαράζια... Πε μου, θωρείς τα κοπέλια, εν καλά να σιαίρουμε;".
"Θκειά Βαγγελού, σε χρειαζόμαστε. Ο κλήρος έπεσε σε σένα, να πλένεις τα ρούχα τους".
Δακρυσε, με αγκάλιασε, κάτι που με συγκίνησε αφάνταστα..
"Γιε μου ότι θέλετε, ότι μου ζητήσετε, ειμαι στη διάθεσή σας". Και χωρίς δισταγμό ανέλαβε το επίμοχθο έργο του πλυσίματος, του μανταρίσματος και σιδερώματος, κάτι που συνέχισε με κάθε μυστικότητα, μέχρι το τέλος του Αγώνα. Πότε για έξι άτομα και πότε για δέκα- δώδεκα.
Μια πλάκα πράσινο σαπούνι και τρίψιμο πότε στο σπίτι, λίγα λίγα, πότε κάτω στις ιαματικές πηγές. Ένα παμπάλαιο σίδερο με ξυλοκάρβουνα.. αυτό ήταν το πλυντήριο της ΕΟΚΑ που για τέσσερα συνεχή χρόνια τίμησε αγόγγυστα την περιοχή, δίχως καν να της προσφερθεί ποτέ έστω και ένα ευχαριστώ...
Αιωνία της η Μνήμη
Η όλη τροφοδοσία και αλληλογραφία ή τυχόν οπλισμός μεταφέρονταν από τον ιδιοκτήτη του κτήματος Ν. Παφίτη μέσω μου. Το κρησφύγετο είχε όλα τα στοιχειώδη εκτός από το πλύσιμο του ρουχισμού. Ο "κλήρος" έπεσε στη θεία τη Βαγγελού, την Ευαγγελία Ττήφα.
Ήταν μυημένη στον Αγώνα λόγω των δύο παιδιών της Κωστάκη και Κόκου. Ο μεν Κωστάκης βρισκόταν στα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς, ο δε Κόκος στο Ξερό. Ήταν μόνη στο σπίτι...
Θυμάμαι πέρασα ένα πρωινό, δήθεν τυχαίως από το μονοπάτι, δίπλα από το σπίτι της. Την είδα να κάθεται μοναχιασμένη, πάνω σε μια μικρή καρέκλα στην αυλή του σπιτιού της, προσπαθώντας να μαντάρει κάτι.
Χαμογελώντας τη χαιρέτησα: "καλημέρα, θκειά Βαγγελού. Ηντα που καμνεις;" Αυτή με εκείνο το συνηθισμένο χαμόγελο της μου απάντησε: "καλημέρα γιέ μου. Έλα πάνω να σε δούμεν. Έμεινα μόνη. Κάτσε να σου κάμω καφέ, να σε δούμε λίγο, ν' αγαλλιάσω τζιαι γιω, να παν κάτω τα μαράζια... Πε μου, θωρείς τα κοπέλια, εν καλά να σιαίρουμε;".
"Θκειά Βαγγελού, σε χρειαζόμαστε. Ο κλήρος έπεσε σε σένα, να πλένεις τα ρούχα τους".
Δακρυσε, με αγκάλιασε, κάτι που με συγκίνησε αφάνταστα..
"Γιε μου ότι θέλετε, ότι μου ζητήσετε, ειμαι στη διάθεσή σας". Και χωρίς δισταγμό ανέλαβε το επίμοχθο έργο του πλυσίματος, του μανταρίσματος και σιδερώματος, κάτι που συνέχισε με κάθε μυστικότητα, μέχρι το τέλος του Αγώνα. Πότε για έξι άτομα και πότε για δέκα- δώδεκα.
Μια πλάκα πράσινο σαπούνι και τρίψιμο πότε στο σπίτι, λίγα λίγα, πότε κάτω στις ιαματικές πηγές. Ένα παμπάλαιο σίδερο με ξυλοκάρβουνα.. αυτό ήταν το πλυντήριο της ΕΟΚΑ που για τέσσερα συνεχή χρόνια τίμησε αγόγγυστα την περιοχή, δίχως καν να της προσφερθεί ποτέ έστω και ένα ευχαριστώ...
Αιωνία της η Μνήμη
