Κύριε Διευθυντά,
Σὲ ἄλλες ἐποχὲς οἱ π. Ἀλέξανδρος Καριώτογλου καὶ ὁ Σεβ. Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος θὰ εἶχαν ὁπωσδήποτε καθαιρεθεῖ. Κηρύσσουν δημόσια αἱρετικὰ καὶ ἀντιευαγγελικὰ μηνύματα χωρὶς αἰδῶ καὶ μάλιστα μὲ μία “μαγκιὰ” ἀνεπίτρεπτη γιὰ ὀρθόδοξους κληρικούς. Ὁ μέγας Ἀντώνιος εἶχε προφητεύσει πρὸ αἰώνων τὴ διαστροφὴ τῆς ἀνθρωπότητας ποὺ δὲν θὰ μπορεῖ νὰ ξεχωρίζει τὸ κακὸ ἀπὸ τὸ καλὸ καὶ θὰ τὰ ἀντιστρέφει. Ποιὸς θὰ φανταζόταν ποτὲ πώς ἱερεῖς ὀρθόδοξοι θὰ ξέπεφταν τόσο χαμηλά; Ὅτι θὰ πρόδιδαν τόσο ἀναίσχυντα καὶ ἀπροκάλυπτα τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, κάτω ἀπὸ τὸ ὁποῖο χειροτονήθηκαν καὶ στὸ ὁποῖο ἔδωσαν αἰώνια ὑπόσχεση νὰ τὸ ὑπηρετοῦν καὶ διαφυλάσσουν;
Οἱ ἐν λόγῳ κύριοι δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ὀρθόδοξοι κληρικοί. Πρὸ πολλοῦ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι. Τύποις παραμένουν λειτουργοί τοῦ Ὑψίστου καὶ ἰσχύουν ἀκόμα τὰ μυστήρια ποὺ ἐπιτελοῦν, διότι ἡ Ἐκκλησία οἰκονομικῶς δὲν τοὺς ἔχει μέχρι στιγμῆς ἀποπέμψει ἀπὸ τοὺς κόλπους της γιὰ λόγους πολλούς, ποὺ δὲν εἶναι τῆς παρούσης νὰ ἀναλύσουμε. Ἡ δυσάρεστη καὶ δυσώδης πραγματικότητα, ὡστόσο, παραμένει. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ εἶναι καθηρημένοι – γιὰ τὸν Θεὸ – κληρικοί, μετὰ βίας δὲ θὰ θεωροῦνταν λαϊκὰ μέλη παραμένοντα στὴν Ὀρθοδοξία καὶ ὄχι ἀφορισμένα λόγῳ πλάνης καὶ αἱρέσεως.
Εἶναι ἀμφότεροι νεωτεριστές. Ἀποσυνδέουν προκλητικὰ τὸ δόγμα ἀπὸ τὴν εὐαγγελικὴ ἠθική. Πρεσβεύουν ἕνα Χριστὸ ποὺ δέχεται τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα στὴν Ἐκκλησία του, χωρὶς καμία προϋπόθεση πλὴν τοῦ μετανεωτερικοῦ ἀνθρωπισμοῦ τοῦ αἰώνα μας. Ὁ δικός τους Χριστὸς – ἀνυπόστατος ἐξάπαντος – δὲν ἀσχολεῖται, κατ’ αὐτοὺς ἐννοεῖται, μὲ τὰ σεξουαλικὰ ἁμαρτήματα τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ παρελθόντος παρουσιάζεται ἔτσι ἐν συνόλῳ μία φονταμενταλιστικὴ σέχτα θρησκολήπτων πουριτανῶν παρερχομένων ἀνεπιστρεπτὶ σκοτεινῶν ἐποχῶν, ἰδεοληψιῶν καὶ κοινωνιῶν. Ἡ παρθενία, ἡ ἐγκράτεια, ἡ ἄσκηση καὶ ἡ ἁγνότητα εἶναι συλλογικὲς ψυχωτικὲς ἀγκυλώσεις ποὺ ξεπεράσθηκαν μὲ τὴν “πρόοδο” τῆς ἀνθρωπότητας…
Εἶναι σὺν τοῖς ἄλλοις καὶ λίαν προκλητικοί. Δηλώνουν ἀνερυθρίαστα πὼς θὰ ἐπαναλάμβαναν τὶς ἀντικανονικές τους ἱεροπραξίες καὶ διδαχὲς ὅποτε τὸ καλοῦσαν οἱ περιστάσεις. Ἀμετανόητοι λοιπὸν καὶ διαστροφεῖς τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου. Ἑπομένως φοὺλ αἱρετικοὶ καὶ ἄρα καθαιρετέοι. Γιὰ τὸν Θεὸ καθηρημένοι. Γιὰ μᾶς ὅμως ποιὸς θὰ τολμήσει τὴν εὐκταία καὶ ἐπιτακτικὴ ἐνεργοποίηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς θεραπείας τέτοιων πνευματικῶν καρκινωμάτων; Ἄν, μάλιστα, τὸ χάλι αὐτὸ συνεχισθεῖ καὶ παγιωθεῖ, γιὰ ποιὰ Ὀρθοδοξία θὰ μιλᾶμε σὲ λίγες δεκαετίας; Τρέμουμε στὴ σκέψη καὶ μόνο…
Κ. Νούσης
