Ἕνας Ρῶσος ἱερέας καταθέτει τήν ἀκόλουθη προσωπική του μαρτυρία:
«Μέ κάλεσαν νά ἐξομολογήσου καί νά κοινωνήσω ἕναν βαριά ἄρρωστο. Μπαίνοντας στό σπίτι, ἄκουσα ἀπ’ τό δωμάτιό του φωνές καί κατάρες. Ἀναρωτήθηκα ποιός βρίζει μέ τέτοιο τρόπο καί ταράζει τή γαλήνη, πού πρέπει νά ἐπικρατεῖ στίς κρίσιμες αὐτές ὧρες. Ἔκπληκτος ὅμως διαπίστωσα πώς ἦταν ὁ ἴδιος ὁ ἑτοιμοθάνατος.
«Σκεφτόμουν μέ τί τρόπο νά ἐπικοινωνήσω μ’ αὐτόν τόν ἄνθρωπο, πού λίγο πρίν πεθάνει βρίζει καί καταριέται. Ἀφοῦ προσευχήθηκα, μπῆκα τέλος στό δωμάτιό του, ἀποφασισμένος νά κάνω τό καθῆκον μου. Τόν ἐξομολόγησα πρῶτα, καί ὕστέρα τόν κοινώνησα.
«Ὅταν γύρισα στό ναό, στάθηκα νά τακτοποιήσω τό ἅγιο ποτήριο πού εἶχα πάρει μαζί μου. Τότε ἔνιωσα νά μέ διαπέρνᾶ ἕνα ρίγος. Διαπίστωσα πώς τά τίμια Δῶρα βρίσκονταν μέσα, ὅπως ὅταν ξεκίνησα γιά νά πάω στόν ἄρρωστο. Ἦταν σάν νά μήν κοινώνησε! Ὁ Κύριος σκέπασε καί τά δικά μου μάτια καί τοῦ μελλοθάνατου, καί ἡ μετάδοση τοῦ δεσποτικοῦ Σώματος καί Αἵματος δέν πραγματοποιήθηκε. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἦταν ἀνάξιος νά κοινωνήσει στίς τελευταῖες του στιγμές».
Απόσπασμα από το βιβλίο «Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία». Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωροπός Αττικής 2022, σελ.132-133.
2/10/2025
