❈ Ἀξιοποιώντας τό Ἅγιο Πνεῦμα πού ἔχουμε πάρει μέ τό βάπτισμα, ἐργαζόμενοι τίς ἐντολές, σιγά - σιγά γίνεται ὅ,τι κάνει ἕνας ζωγράφος, λέει ἕνας Πατέρας. Σιγά - σιγά, λέει, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ὅταν ὁ ἄνθρωπος τηρεῖ τίς ἐντολές, ζωγραφίζει στόν ἄνθρωπο τόν Χριστό. Καί ὁ ἄνθρωπος γίνεται σιγά - σιγά Χριστοειδής, μοιάζει στόν Χριστό. Ὄχι τόσο στά ἐξωτερικά χαρακτηριστικά καί αὐτά εἰρηνεύουν, ὀμορφαίνει ὁ ἄνθρωπος μέ τήν χάρη, ἀλλά περισσότερο στίς ἐνέργειες.
Ὅπως ὁ Χριστός ἔχει ἀγάπη - εἶναι ἀγάπη, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ τηρώντας τίς ἐντολές σιγά - σιγά γίνεται ἀγάπη, καί μαθαίνει νά ἀγαπάει τούς πάντες.
Ὅπως ὁ Χριστός εἶναι ταπείνωση καί ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ γίνεται ταπεινός.
Ὅπως ὁ Χριστός εἶναι πρᾶος καί συγχωρητικός, ἔτσι γίνεται καί ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ.
Καί τό καθ’ ὁμοίωσιν πού εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι τό νά μοιάσουμε στόν Χριστό, νά γίνουμε καί ἐμεῖς δηλαδή μικροί «Χριστοί» μέ ἀποτέλεσμα, ὅποιος μᾶς βλέπει, νά νιώθει σάν νά βλέπει τόν Χριστό. Νά τό ζεῖ αὐτό βλέποντας τίς ἐνέργειες τοῦ Χριστοῦ σέ μᾶς. Τότε πιάνει καί ἡ ἱεραποστολή μας καί τά λόγια μας. Ὅταν ὁ ἄλλος δεῖ σέ μᾶς τόν Χριστό, αὐτή εἶναι ἡ καλύτερη ἱεραποστολή. Μπορεῖ νά μήν τοῦ ποῦμε τίποτα. Ὅταν, ὅμως, ζήσει τήν ἐνέργεια τοῦ Χριστοῦ πού ἐκπέμπουμε, τοῦ βάζουμε μιά καλή ἀνησυχία καί ἀρχίζει νά ψάχνεται καί λέει:
- Γιατί νά μήν εἶμαι και ἐγώ σάν και αὐτόν, πρᾶος, ἤρεμος, χωρίς ἄγχος; Πῶς τά καταφέρνει αὐτός και ἐκεῖ πού περιμένεις νά βρίσει, χαμογελάει; Και ἐκεῖ πού περιμένεις νά ξεσπάσει, μιλάει μέ ἀγάπη καί μέ γλυκύτητα;
Μπορεῖ νά σέ ρωτήσει κιόλας και ἐκεῖ θά τοῦ πεῖς:
- Ὄχι ἐγώ, ὁ Χριστός τό κάνει και ἅμα μπεῖς στήν Ἐκκλησία σωστά θά τό ζήσεις και ἐσύ.
Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου
Ὅπως ὁ Χριστός ἔχει ἀγάπη - εἶναι ἀγάπη, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ τηρώντας τίς ἐντολές σιγά - σιγά γίνεται ἀγάπη, καί μαθαίνει νά ἀγαπάει τούς πάντες.
Ὅπως ὁ Χριστός εἶναι ταπείνωση καί ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ γίνεται ταπεινός.
Ὅπως ὁ Χριστός εἶναι πρᾶος καί συγχωρητικός, ἔτσι γίνεται καί ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ.
Καί τό καθ’ ὁμοίωσιν πού εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι τό νά μοιάσουμε στόν Χριστό, νά γίνουμε καί ἐμεῖς δηλαδή μικροί «Χριστοί» μέ ἀποτέλεσμα, ὅποιος μᾶς βλέπει, νά νιώθει σάν νά βλέπει τόν Χριστό. Νά τό ζεῖ αὐτό βλέποντας τίς ἐνέργειες τοῦ Χριστοῦ σέ μᾶς. Τότε πιάνει καί ἡ ἱεραποστολή μας καί τά λόγια μας. Ὅταν ὁ ἄλλος δεῖ σέ μᾶς τόν Χριστό, αὐτή εἶναι ἡ καλύτερη ἱεραποστολή. Μπορεῖ νά μήν τοῦ ποῦμε τίποτα. Ὅταν, ὅμως, ζήσει τήν ἐνέργεια τοῦ Χριστοῦ πού ἐκπέμπουμε, τοῦ βάζουμε μιά καλή ἀνησυχία καί ἀρχίζει νά ψάχνεται καί λέει:
- Γιατί νά μήν εἶμαι και ἐγώ σάν και αὐτόν, πρᾶος, ἤρεμος, χωρίς ἄγχος; Πῶς τά καταφέρνει αὐτός και ἐκεῖ πού περιμένεις νά βρίσει, χαμογελάει; Και ἐκεῖ πού περιμένεις νά ξεσπάσει, μιλάει μέ ἀγάπη καί μέ γλυκύτητα;
Μπορεῖ νά σέ ρωτήσει κιόλας και ἐκεῖ θά τοῦ πεῖς:
- Ὄχι ἐγώ, ὁ Χριστός τό κάνει και ἅμα μπεῖς στήν Ἐκκλησία σωστά θά τό ζήσεις και ἐσύ.
Ἱερομ. Σάββα Ἁγιορείτου
