(Ὁ ρόλος τῶν Χριστιανῶν εἰς τὸν κόσμον)
Τοῦ κ. Ἰωάννου Β. Κωστάκη
3ον
5. Τὸ φυσικὸ ἁλάτι γιὰ νὰ ἐνεργήσει εὐεργετικά, πρέπει νὰ βρεῖ, νὰ ἀναμειχθεῖ μὲ ὑγιεῖς τροφές. Στὰ σαπισμένα τρόφιμα δὲν μπορεῖ νὰ προσφέρει τίποτα ἀπολύτως. Σὲ ἀντίθεση, μ’ αὐτό, τὸ πνευματικὸ ἁλάτι, ἡ ἀρετὴ τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, τὸ ἦθος τῶν ἁγίων του, ἔχει ἀνώτερη καὶ διπλὴ δυνατότητα ἐνέργειας καὶ ἐπίδρασης.
Ἔτσι: α) μπορεῖ νὰ ἐπενεργήσει, νὰ ἐπιδράσει θετικὰ στὸν κόσμο, στοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν προσβληθεῖ ἀπὸ τὰ δηλητήρια τῆς ἁμαρτίας. Σ’ αὐτοὺς ποὺ εἶναι γεμάτοι ἀπὸ μεγάλες καὶ θανατηφόρες πνευματικὲς πληγές. Αὐτοὺς ὁ λόγος τῆς ἀλήθειας, ἡ εὐαγγελικὴ διδασκαλία, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ παράδειγμα καὶ τὴν ἐνάρετη ζωή τῶν πιστῶν, ἔχουν τὴν δύναμη νὰ τοὺς τραβήξουν ἀπὸ τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς τους.
Ἀφοῦ μόνο ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἔχει τὴν δύναμη νὰ «ἐγείρει ἀπὸ κοπρίας πτωχὸν καὶ νὰ ἀνορθεῖ πένητα..». Ὁ λόγος φωτίζει τὶς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ διαπιστώσουν τὴν ἀθλιότητα τῆς καταστάσεώς τους, ἀλλὰ καὶ νὰ δοῦν σὲ ποιὸ βαθμὸ ὑγείας καὶ ἀκμῆς, μποροῦν νὰ ἐπανέλθουν. Τὸ δὲ παράδειγμα τῆς ἐνάρετης ζωῆς τῶν «ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ», θὰ ἀποτελεῖ ἔμπρακτη καὶ πειστικὴ ἀπόδειξη, ἁπτὸ δεῖγμα τῆς ἐξυγιαντικῆς καὶ θαυματουργικῆς δύναμης τῆς θείας χάριτος.
β) Ἡ ἀρετὴ αὐτῶν ποὺ μακαρίζει ὁ Κύριος, θὰ λειτουργεῖ καὶ ὡς πνευματικὸ ἁλάτι, ποὺ θὰ διατηρεῖ σὲ σταθερὴ πορεία, ὅσους ἑλκύστηκαν στὴν χριστιανικὴ ζωή. Αὐτοὶ πού, πρόσφατα, ἐπέστρεψαν ξαναβρῆκαν καὶ τὴν ἀλήθεια. Στὸν καινούργιο δρόμο ποὺ ἀκολουθοῦν κρύβονται παγίδες πολλές. Τὰ σημάδια, «οἱ οὐλὲς τῶν τραυμάτων», εἶναι ἀκόμα ἐμφανεῖς, νωπές. Ἄρα πολὺ εὔκολα προσβάλλονται ἐκ νέου.
Γι’ αὐτὸ ἔχουν ἀνάγκη συνεχοῦς βοηθείας, καθοδήγησης, στήριξης στὸν σκληρὸ ἀγώνα ἐπανεύρεσης τοῦ ἑαυτοῦ τους. Ἐδῶ, κυρίως, τώρα ἔχουν τὴν δυνατότητα καὶ μποροῦν νὰ προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια, στήριξη οἱ «μακάριοι» μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ. Οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ νὰ λειτουργήσουν ὡς ἀντισηπτικό, προφυλάσσοντας τοὺς πορευομένους, ἀπὸ «τὰ πεπυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ». Μὲ τὴν δική τους σταθερότητα στὴν ἀρετή, ἐξυπηρετοῦν καὶ τὶς πνευματικὲς ἀνάγκες τῶν «νεόφυτων» στὴν πίστη ἀδελφῶν τους. Ἀφοῦ, κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, «Τὸ μὲν ἀπαλλαγῆναι τῆς σηπεδόνος τῶν ἁμαρτημάτων, τοῦ Χριστοῦ κατόρθωμα γέγονε. Τὸ δὲ μηκέτι ἐπ’ ἐκεῖνα ἐπανελθεῖν, τῆς τούτων σπουδῆς καὶ ταλαιπωρίας ἔργον ἐστι».
